Գրական մրցույթ՝ նկարի հիման վրա

[ivy]

Կոշկավոր էշը

Ես Հոմերոսն եմ:

Գիտեմ, ոմանք կհետաքրքրվեն, թե այդ ինչպես է պատահել, որ ինձ այդ անունն են տվել: Պատմությունը հետևյալն է:

Կար ժամանակ, երբ ես շատ փոքր էի: Այնքան փոքր, որ ծնողներիցս ինձ դեռ չէին էլ անջատել: Իսկ երբ մեր գյուղացի տերը կարիք էր ունենում ապրանք տանել շուկա, նա բարձում էր հորս ու մորս, իսկ ինձ էլ մի պարանով կապում էր նրանցից մեկին, և մենք բոլորս քաղաք էինք գնում:

Ասում են, որ ես շատ գեղեցիկ քուռակ եմ եղել: Ճշմարիտն ասած, ես այնքան էլ չեմ հասկանում էշի գեղեցկությունից, բայց մի բան հաստատ է, որ երեխաներն ինձ հանգիստ չէին տալիս: Շուկայական ամբողջ օրվա ընթացքում չէր լինում այնպես, որ նույնիսկ մի քանի րոպե մենակ մնամ. գոնե մեկ կամ երկու երեխա միշտ պտտվում էին շուրջս, մեկ հեծնում էին, մեկ շաքար կամ գազար էին տալիս: Լավ ժամանակներ էին գազարի ժամանակները, այսօր ես կսկիծով եմ հիշում դրանք...

Մի անգամ, հաջող առևտրից հետո, մեր տերը որոշեց տուն վերադառնալուց առաջ ճաշել պանդոկում: Նա մեզ կապեց պանդոկի առջև, կենդանիներին կապելու համար նախատեսված գերանից, իսկ ինքը նստեց հենց դրսում, գերանի հետևում գտնվող սեղանի մոտ և կանչեց մատուցողին:

Հավանաբար շատ էր հոգնել նա այդ օրը: Դե, բավական տարեց էր և ֆիզիկական աշխատանք արդեն դժվարանում էր կատարել: Այդ էր պատճառը երևի, որ ճաշն ավարտելուց հետո, դեռ երկար վեր չէր կենում տեղից: Իսկ որոշ ժամանակ անց, մեկ անգամ ևս զննելով դրամապանակի պարունակությունը, նա մի նոր գավաթ գարեջուր պատվիրեց:

Հետո ևս մեկ գավաթ, այս անգամ արդեն առանց դրամապանակը ստուգելու: Հետո մի նոր գավաթ... Արդեն մթնում էր, երբ հերթական գավաթը բերելիս, մատուցողը՝ ընդ որում պարզվեց, որ սա հենց պանդոկի տերն է, - նստեց արդեն քեֆը լավ գյուղացու կողքին:

- Հեռվի՞ց ես ապրանքդ բերում:
- Հեռվից, մի երկու ժամվա ճանապարհ կլինի:
- Բա արդեն մթնում է, ինչպե՞ս ես տեղ հասնելու:
- Դե, մի կերպ կհասնեմ: Առաջին անգամը հո չէ:
- Հա, բայց քեֆդ էլ լավ է...
- Ինչ արած: Իմ կյանքն էլ այդպես է դասավորվել:
- Կուզե՞ս, գիշերիր այստեղ: Թանկ չեմ վերցնի:
- Իսկ որքա՞ն, - և ակամա ձեռքը տարավ գրպանին, որտեղ դրամապանակն էր:
- Ինձ դրամ պետք չէ, - ասաց պանդոկապանը: - Որպես վարձ, տուր ինձ այս էշի քուռակին:
- Ինչպե՜ս, - վրդովվեց գյուղացին, - իմ քուռակի՞ն, - Դողացող ձեռքով նա դեպի իրեն քաշեց պարանը, որից ես էի կապված: - Իմ այս սիրունիկ քուռկիկի՞ն, - և համբուրեց մռութս: - Տեսնու՞մ ես նրա սիրունիկ աչքերը, - և նորից համբուրեց: - Այս, աշխարհի ամենադժբախտ արարածի՞ն, - և արցունքները թափվեցին նրա աչքերից:
- Իսկ ինչու՞ է նա աշխարհի ամենադժբախտ արարածը, զարմացած հարցրեց պանդոկապանը:
- Մի՞թե չես հասկանում, - մղկտալով պատասխանեց հարբած գյուղացին: - Խեղճի համ հայրն է էշ, համ մայրն է էշ... Համ էլ ինքը, որ մեծացավ, էշ է դառնալու...
- Ա-ա-ա՜... հասկացա, - ասաց պանդոկապանը: - Լավ, այդ մասին կարող ես չանհանգստանալ: Ես նրան շատ լավ կպահեմ: Ինքն էլ կմոռանա, որ էշ է:
- Խոստանու՞մ ես...
- Վստահ եղիր:
- Բայց խոստացիր, որ անունը Հոմերոս ես դնելու, - լրջացավ գյուղացին:
- Հոմերո՞ս, - զարմացավ պանդոկապանը: - Ինչու՞ Հոմերոս... Համ ասում ես գեղեցիկ աչքեր ունի... Իսկ չէ՞ որ Հոմերոսը կույր էր...
- Չե՞ս հասկանում, ինչ է: Հոմերոսը կույր էր, բայց գեղեցիկ խոսում էր: Իսկ իմ քուռկիկը տեսնում է, բայց տես, թե ինչ գեղեցիկ լռու՜մ է... - Եվ արցունքները նորից թափվեցին նրա աչքերից:

* * *

Առավոտյան մենք մեր տիրոջն այլևս չտեսանք: Պանդոկապանն էլ չերևաց մինչև կեսօր: Հետո եկավ, արձակեց պարանը և տարավ ինձ ու կապեց մի մութ նկուղում: Քիչ անց նա հերթով նկուղ բերեց նաև ծնողներիս:

Թե որքան մենք մնացինք նկուղում փակված, ես չգիտեմ: Երբեմն պանդոկապանը մեզ ջուր էր բերում, բայց այդպես էլ երբեք չկերակրեց: Ու նաև օր օրի վրա նկուղում ինչ-որ վատ հոտ էր տարածվում, այնքան վատ, որ ես հաճույքով դուրս կփախչեի այնտեղից...

Մի օր պանդոկապանը եկավ ու տարավ հորս և հայրս երբեք այլևս հետ չվերադարձավ: Իսկ հետո մայրս էլ անհետացավ... Թե ինչպես էր նրան տարել, ես այդպես էլ չիմացա, քանի որ այդ պահին քնած էի: Իսկ երբ արթնացա ու փորձեցի մոտենալ մորս, այն տեղը, որտեղ սովորաբար նա էր, դատարկ էր արդեն:

Քիչ անց եկավ պանդոկապանը: Ջրի դույլը նա բերեց մի փոքրիկ աղջնակի հետ միասին:

- Ծանոթացիր, դստրիկս, սա Հոմերոսն է:

Աղջնակը շուրթերը լպստելով դանդաղ մոտեցավ ինձ, բայց հիասթափված կանգ առավ:

- Ինչ նիհար է, հայրիկ: Իբր արյուն կա՞ սրա մեջ: Դու ինչ է, խմե՞լ ես արդեն:
- Ոչ, ուղղակի նա սոված է շատ:
- Իսկ ինչու՞ չես կերակրում:
- Սպասում եմ, որ շուտով ինքը գտնի իր նոր կերակրատեսակը: Դե լավ, գնացինք:
- Սպասիր, մի փոքր խմեմ...
- Ոչ, ոչ, սիրելիս: Հոմերոսը մեզ գործի համար է պետք: - Նա արձակեց վզիս թոկը և նրանք դուրս եկան:

Զգալով ազատություն, ես սկսեցի թափառել նկուղում: Ճիշտ է, սովից ոտքերս հազիվ էի շարժում, բայց միևնույն է, մի տեղում կապված մնալուց շատ էի հոգնել արդեն: Առավել ևս, որ աչքերս մթին սովորել էին, և որոշ տարածություն առջևումս կարողանում էի տեսնել:

Նկուղի մի անկյունում ես գտա մեր գյուղացի տիրոջ դիակը:

Սարսափած փախա հեռու: Ահա՜, թե ինչու մենք այլևս չտեսանք խեղճին: Ես համարում էի, որ նա մեզ բոլորիս վաճառել է, իսկ նա այս ամբողջ ժամանակ մեզ հետ էր, մեր կողքին:

Ինքս ինձ քաջալերելով, դանդաղ մոտեցա դիակին: Սկզբում պարզեցի, որ այն տհաճ հոտը հենց նրանից էր գալիս: Բայց, քանի որ արդեն վաղուց ընտելացել էի հոտին, նրանից զատեցի մարդու հոտն էլ: Խոսք լինել չէր կարող. դա իմ սիրելի գյուղացին էր: Ես կարոտով լիզեցի ինձ շաքար ու գազար տվող ձեռքը, իսկ հետո սկսեցի ծամել ինձ գուրգուրող մատները...


* * *

Իմ նոր տերերը՝ հայր և դուստր, - վամպիրներ են: Բայց իմ արյունը նրանք այդպես էլ չխմեցին, քանի որ պանդոկապանը որոշել էր ինձ տեղ հատկացնել իրենց նոր ծրագրում:

Բանն այն է, որ պանդոկի կողքին նրանք ունեն նաև լուսանկարչական արհեստանոց: Ինչպես պանդոկը, այնպես էլ այդ արհեստանոցը լավ պատրվակներ են մարդկանց գայթակղելու համար: Պանդոկի հաճախորդների մեջ, հարցուփորձերով, նրանք ընտրում են մենակյաց մարդկանց, ում հետո ոչ ոք չի որոնելու: Իսկ լուսանկարչական արհեստանոցում վերցնում են հաճախորդների հասցեները, հետո գնում են այդ հասցեներով, և եթե բնակավայրը հարմար է իրենց խնջույքի համար, հենց տեղում էլ լուծում են հարցը:

Ես սկսել եմ աշխատել նրանց հետ: Արհեստանոցում մարդիկ սիրում են լուսանկարվել ինձ հետ և ես ահագին մեծացրել եմ տիրոջս թե եկամուտը, և թե արյունի պաշարները: Իմ այնտեղ հայտնվելը մի հարցում էլ մեծ օգնություն էր նրանց. նրանք այլևս չեն մտածում, թե ինչ անել դիակների հետ, որովհետև դա էլ՝ իմ սնունդն է. այլ սնունդ նրանք ինձ չեն տալիս, իսկ իմ սիրելի գյուղացուն ուտելուց հետո ես համեստորեն ուտում եմ մյուսներին էլ: Ոսկորներն էլ, շաղախելով ինչ-որ մածուկի մեջ, պանդոկապանը լցնում է լուսանկարչական արհեստանոցի տակ գտնվող հսկայական հորը, իսկ երբ հորը լցվում է, ուղղակի մաղում է դրանք իր մեծ աղացով և փոշին տալիս է քամուն: Պատկերացնու՞մ եք, թե իրենց երկար կյանքերի ընթացքում՝ աղջնակի փոքրիկ տեսքին հանկարծ չխաբնվեք, վամպիրները շատ երկար են ապրում, այնքան, մինչև մեկը նրանց վերջը կտա, - պատկերացնու՞մ եք, թե որքան մարդ են սպանել: Ճիշտն ասած, պատկերացնելու կարիք էլ չկա, քանի որ ամեն մարդուց մի ճկույթ նրանք պահում են իրենց զամբյուղի մեջ, որի վրա էլ հենց գրում են այդ մատների քանակը. այսօր այն 4270 է:

Երևի ուտելիքս է պատճառը, որ ժամանակի ընթացքում կճղակներիցս սկսեցին աճել ճանկեր: Սկզբում պանդոկապանը կտրում էր դրանք: Բայց դա շատ ցավալի պրոցես էր ինձ համար և դրանից հետո ես երկար ժամանակ չէի կարողանում կանգնել ոտքի, իսկ դրանով խափանվում էր գործի ընթացքը: Մի անգամ նրա դուստրն առաջարկեց կոշիկներ հագցնել ինձ: Պետք է խոստովանեմ, որ շատ անհարմար բան է ու ես շատ եմ զարմանում, թե ինչպես մարդիկ կարող են հանգիստ կրել դա իրենց ոտքերին: Բայց չէ՞ որ շատ ավելի վատ է, երբ կտրում են ճանկերդ, և ես ստիպված էի հարմարվել կոշիկներին: Եվ գիտե՞ք, ոչինչ: Մարդկանց էլ դուր է գալիս կոշկավոր էշը:


* * *

Արդեն տարիներ են անցել, որ ես իմ նոր տերերի հետ եմ: Առաջին հայացքից, կարծես ամեն ինչ լավ է մեզ մոտ: Գործը հաջող առաջ է ընթանում, մենք ապրում ենք համերաշխ: Ինձ վաղուց արդեն նկուղից տեղափոխել են տուն, և ես խոհանոցին կից մի ամբողջ սենյակ ունեմ ինձ հատկացված: Բայց միևնույն է, իմ սիրելի գյուղացուն, իմ շաքարի ու գազարի ժամանակները ես նրանց այդպես էլ չեմ ներել:

Հաճախ, երբ նրանք քնած են՝ իսկ ամեն արյան խնջույքից հետո նրանք ժամեր շարունակ խորը քուն են մտնում իրենց դագաղներում, - ես հանգիստ թափառում եմ ամբողջ տան մեջ: Քանի որ տանն ինձ կոշիկներ չեն հագցնում, ես սովորել եմ ճանկերով բացել փակ դռները և ազատ ներսուդուս անել բոլոր փակ սենյակները, նույնիսկ նրանց ննջարանը: Դա իմ գաղտնիքն է, նրանք այդ մասին չգիտեն: Այնպես որ ես սովորել եմ նույնիսկ բացել նրանց դագաղների կափարիչներն էլ և հաճախ երկար և արյունարբու հաճույքով նայում եմ նրանց քնած մարմիններին:

Բանն այն է, որ ես ունեմ մի շատ կարևոր գաղտնիք ևս և անում եմ ամեն ինչ, որ նրանք հանկարծ այդ մասին չիմանան: Վերջին ժամանակներս ատամներս սկսել են փոխակերպվել ժանիքների: Բայց նրանք փոքր են դեռևս: Եվ ես անհամբեր սպասում եմ այն ժամանակվան, երբ ես կբացեմ հերթով նրանց դագաղները, եվ...

[ivy]

Մեծ պատգամ

Ծերունիկ. Ուրեմն էսպես. 1080 թվականն էր:
Ծոռունիկ. Իսկ ինչի՞ հենց 1080-ը:
Ծերունիկ. Դե հերիք ա անընդհատ ընդհատես ինձ էդ անիմաստ հարցերով: Դու հիշում ե՞ս քեզ ինչեր եմ պատմել ապուպապիս մասին:
Ծոռունիկ. Հա` իրա ասածն օրենք էր:
Ծերունիկ. Ապրես: Ուրեմն լսի ու մի խոսի: Ես կյանքումս շատ բաներ եմ տեսել բալես: Ճիշտ ա էդ ամենից հիմա համարյա ոչ մեկը չեմ հիշում, բայց ամենակարևոր գաղափարը մտքիցս դուրս չի եկել ու ոչ էլ դուրս կգա: Սու՜ս, էլի չասես «էդ ո՞րն ա»... Էդ բանը վերաբերվում էր մեր մեծ տոհմին ու վերաբերվելու ա մեր շարունակությանը: Էդ մեր առաքելությունն էր, հիմա էլ ա մեր առաքելությունը ու մնալու ա: Այ դու շատ անգամ հետաքրքրվել ես պատի վրայի նկարով չէ՞, միշտ ուշադիր նայել ես դրան: Մի անգամ էլ, ինձ հարցրեցիր էդ նկարի մասին: Խոստացա, որ հենց ժամանակը գա՝ կպատմեմ: Հիմա եկել ա էդ օրը:
Ծոռունիկ. Էս նկարի վրա դու ես չէ՞:
Ծերունիկ. Չէէէ: Ավելի ճիշտ՝ հա, բայց քո մտածածը չէ: Ես էրեխեն եմ:
Ծոռունիկ. Բայց ո՞նց: Ախր բոլորին ա հայտնի էդ պատմությունը՝ լեգենդ ա դառել: Բոլորը գիտեն որ Հոջ...
Ծերունիկ. Դե լսի մինչև վերջ վաաա՜յ: Ժողովրդին ճիշտ ա հասել պատմությունը՝ վերջիվերջո հենց իրանից ա սկսվել ամեն ինչ, (ցույց է տալիս նկարի միջի ծերունուն) ինքն էլ բոլորին պատմել ա... մասամբ: Հիմա եթե թողնես՝ ես քեզ կպատմեմ մնացածը:
Ուրեմն՝ Հոջա Նասրեդինը էդքան նկատողություն ստանալուց, էդքան բան ուղղելուց հետո վերջը էշին գրկում ա, երեխին էլ էշի վրա ա նստացնում: Բայց պատմությունը էդպես չի պրծնում: Սպասի հըլը... լավ հիշի տղա՝ էս դու ոչ մեկին չպիտի ասես, էս մեր տոհմական գաղտնիքն ա: Հա, ի՞նչ էի ասում... Նասրեդդինը գնում գնում ա էշին ու երեխուն շալակած, մինչև որ ուժերը սպառվում են: Մարդը հոգնում ա ու պուճուր/ջահել վախտվանից իրանից անբաժան էշը քշելուց հետո՝ կյանքի վերջին օրերին հանկարծ հասկանում ա, որ էդ կենդանին իրանց գլխի փորձանքն ա, որ շատ բան են քաշել դրա ձեռը ու վերջը որոշում ա, որ իրա հաջորդները էլ երբեք ոչ էշ պահելու են, ոչ էլ քշելու: Թող ոչ մեկ չտեսնի իրանց էդ գործին ու ոչ մի բան չասի: Բայց ոչ էլ թող ժողովուրդը իմանա, որ թարգել ենք: Թե չէ հիմա էլ կպնելու են՝ թե «խի՞ էշ չեք քշում, բա էլ ինչի՞ համար ա էդ անասունը»: Ու էս կյանքի խորհուրդը Հոջան փոխանցել ա իրա ծոռանը՝ այսինքն իրան (նորից մատնացույց է անում ծերունուն)` «հրաժարվել էշավարությունից, մեր համար հանգիստ ապրել առանց հոգսերի, առանց ավելորդ մտքերի»: Ու հիմա քո հետ էլ պիտի նկարվեմ ոնց որ տարիներ առաջ իմ ապուպապի հետ՝ որ ժողովուրդը տեսնի ու կարծի իբր թե էշ ենք պահում ու քշում: Դու հիմա երրորդ ծոռն ես, ում հասնում ա մեր պատգամը ու տարիներ անց էլ պիտի հասնի չորրորդին՝ երբ որ ինքը պատրաստ լինի դրան:
Ծոռունիկ. Այսինքն ես հիմա պատրա՞ստ եմ:
Ծերունիկ. Դե: Սենց թե նենց դու էս պիտի իմանայիր ինձնից, մեկ էլ տեսար հետո ուշ լինի: Դու հիմա էնպիսինն ես՝ ոնց որ ես էի քո տարիքում: Ոչինչ, էդ էլ կանցնի: Ես փոխվել եմ, դու էլ կփոխվես: Քո տարիքում ես էլ էի անիմաստ հարցեր տալիս ու ամեն ինչի մեջ մի իմաստ ման գալիս: Հետո հասկացա, որ ոչ մի «ինչու» չունի իրա պատասխանը: Էդպես ա որոշված, էդպես ա պետք ու վերջ: Էդ որոշվել ա դեռ մեծն Նասրեդդինի օրոք ու շարունակվելու ա նույն ձև մինչև վերջ:
Ծոռունիկ. Լավ Հոջա պապի, ես քեզ չեմ հիասթափեցնի:



Տղան մոտեցավ պատին, ևս մեկ անգամ աչքի անցկացրեց նկարի հետևի ամբողջ մասը մանր տառերով լցրած գրությունը և նկարը կախեց պատին:
- Ուրեմն էդ ա՞ ամբողջ պատմությունը պապի:
- Հա տղես: 270 տարի անց եկել ա 4-րդ հերթափոխը՝ էդ դու ես: Իմացի, մեծացի ու փոխանցի: Քեզանից ուրիշ բան չի պահանջվում: Հա՝ մեկ էլ լռի ու ավելին մի իմացի: Էսքանը:

Գրված է 1350թ-ի նկարի
ետնամասում:

[ivy]

Անվերնագիր

- Մամա՛։
Քեթրինը կարծեց, թե ձայնն իրեն ուղղակի թվաց։ Բայց երբ այն կրկնվեց, այս անգամ ավելի բարձր և տագնապալից, վեր թռավ ճոճաթոռից և վազեց ներս։ Սանդուղքով բարձրանալիս մի պահ սայթաքեց, բայց կարողացավ հավասարակշռությունը պահել և, հասնելով Մերիի սենյակին, փորձեց պտտել դռան բռնակը․․․

Դեպքից վեց տարի առաջ, Էլլիս կղզի։ Երկար սպասելուց հետո վերջապես Սալվատուրիի հերթն էր մոտենալու։
- Կատաժինա,- լսվեց կողքից։ Խոսողը վտիտ, բայց սիրունիկ մի աղջիկ էր։
- Քե՞թրին,- հարցրեց հարևան հսկիչը՝ պատկառելի տարիքով, բեղավոր, խստադեմ և աղջկանից ավելի նիհար մի տղամարդ։ Հսկիչները մեկը մյուսի հակապատկերն էին․ Սալվատուրիի դիմացինը գիրուկ և կենսուրախ երիտասարդ էր՝ մաքուր սափրված, ասես պինդ խաշած ձու։
- Կատաժինա:
- Քե՛թրին,- հաստատեց հսկիչը։
Սալվատուրին բնավ չառարկեց, երբ իր անունը փաստաթղթերում նշեցին ուղղակի «Սել»։ Բայց հետագայում իտալացի ընկերներին և ծանոթներին ամեն անգամ հարկ էր համարում ուղղել, երբ իրեն դիմում էին որպես «Սալվատորե»։
- Հե՛յ, Ջերրի, ես արդեն չեմ դիմանում,- Կատաժինա-Քեթրինի հսկիչը դիմեց մյուսին,- գնամ բոսսից հինգ րոպե ընդմիջում խնդրեմ, մի սենդվիչ էլ ուտեմ։ Կուզե՞ս քեզ համար պահեմ մեկը։
- Ոչ, ընկերս, ես պատրաստվում եմ այս մեկուկես ժամը դիմանալ, հետո ևս կես ժամ նավակում, ու տանն ինձ սպասում է կնոջս եփած աստվածային ձկնապուրը, իսկ եթե հաջողակ լինեմ, ով գիտի, գուցե այս անտանելի եղանակի դեմ էլի մի բան։
Գիրուկը ծիծաղեց իր կատակի վրա, իսկ նիհարը սաստող հայացք նետեց նրա վրա, բայց հետո ժպտաց և վեր կացավ շեֆին մոտենալու։
Օրն, իրոք, անձրևոտ էր, ցուրտ ու մռայլ, բայց Սելի, Քեթրինի և երկու շոգենավերով ժամանած հարյուրավոր այլ ներգաղթյալների համար, ովքեր ժամեր առաջ տախտակամածին կանգնած սպասում էին մշուշի միջից բաղձալի արձանի երևալուն, որպեսզի ծափերով և բազմալեզու բացականչություններով այն դիմավորեին, դա այնքան էլ կարևոր չէր։
Աղջկա ճամպրուկները մեկը մյուսից ծանր էին։ Իսկ Սելի մոտ միայն մի պորտֆել կար։ Նրա հորեղբայրը երկար տարիներ ապրում էր Լուիզիանայում, և երբ առողջությունը վատացավ և հոգին ավանդեց, իր ողջ ունեցվածքը՝ ֆերման, կտակեց միակ հարազատին՝ եղբորորդուն, քանի որ ամուսնացած չէր և երեխաներ չուներ։ Գուցե տարօրինակ կթվա այն փաստը, որ ի տարբերություն սովորաբար բազմանդամ կաթոլիկ ընտանիքների՝ Սելն ու հորեղբայրը այլ հարազատներ չունեին, բայց բացատրությունը պարզ է ու կարծրատիպային․ երկուսն էլ մազապուրծ էին եղել վենդետայից։
- Help?,- հարցրեց աղջկան։ Մի փոքր մտածելուց և ծանրութեթև (նաև՝ բառացիորեն) անելուց հետո վերջինս համաձայնվեց։
Քեթրինն Ամերիկայում ոչ ոք չուներ։ Այստեղ ռոմանտիկ նպատակներով չէր եկել․ հարազատ Սիլեզիայի գործարաններում տարիների ծանր աշխատանքը նրա երբեմնի վարդագույն ակնոցները փոշու և մրի հաստ շերտով էին պատել։ Սակայն սիցիլիացին վստահություն էր ներշնչում նրան։ Կամ նա ուղղակի ինչ-որ մեկին վստահելու խիստ կարիք ուներ։ Ինչևէ, Սելը նրա ճամպրուկները տաճարաձև սրահից մինչև նավամատույց տարավ՝ զարմանալով, թե փոքրամարմին աղջիկն ինչպես է կարողացել դրանք քարշ տալ։

Դեպքից կես տարի առաջ, Մանհեթեն, Սուրբծննդյան նախօրե։
- Մա՜մ, նայիր։
Մերին առաջին անգամ էր դիրիժաբլ տեսնում և մանկական հետաքրքրասիրությամբ ուսումնասիրում էր այն։ Քեթրինը գլուխը մեքենաբար բարձրացրեց, սակայն չկիսեց դստեր խանդավառությունը։
Փողոցն արտաշնչում էր քաղաքի ջեռուցման համակարգի գոլորշին։ Վաճառասայլի հետևում կանգնած մարդը ոտքից ոտք էր ցատկում։ Քիչ հեռվում փոքրիկ վրանատիպ մեծ ծածկ կար, որի մուտքի մոտ փակցված էր հետևյալ գրությունը․ «Տոնական լուսանկարներ Սանտայի հետ՝ ընդամենը 20 ցենտ»։ Մերին կարդալ չգիտեր, բայց գրությանն ամրացված լուսանկար կար։
- Մա՜մ, ուզում եմ նկարվել Սանտայի հետ։
- Ձագուկս, դա իսկական Սանտան չէ, միայն տիկնիկ է։
- Չէ՜, ուզո՛ւմ եմ։
- Մերի, գնացքից ուշանում ենք, հայրդ մեզ է սպասում։ Բացի այդ, քսան ցենտը քիչ փող չէ, լուսանկարդ էլ միանգամից պատրաստ չի լինի։ Եթե ինձ լսես, դրա փոխարեն քեզ սառնաշաքար կգնեմ կամ նույնիսկ շոկոլադ։
Մերիին առաջարկը չգայթակղեց։ Հարազատ նահանգի խայտաբղետ մշակույթին, տոներին և զբոսահանդեսներին սովորել էր, իսկ յանկիների հսկա քաղաքը նորություն էր և հրապուրել էր նրան։
- Ուզո՜ւմ եմ։ Կարող ենք լուսանկարչին խնդրել մեր նկարը պահի, մինչև էլի գանք Նյու Յորք։ Կգանք, չէ՞, մյուս տարի։
- Էհ, ինչ անեմ քեզ հետ, անցանք ներս։
Վրանում մութ էր, մեկ նավթալամպ էր վառած։ Չնայած դրան, ներսում նստած տղամարդը մուգ ապակիներով պենսնե էր կրում և թերթում էր «Թայմզի» հերթական համարը։ Նրա հագին հին, մի փոքր մաշված, բայց մաքուր և խնամքով արդուկած կոստյում էր։ Նկատելով հաճախորդներին՝ ոգևորվեց, ուղեկցեց վարագույրներից այնկողմ, չխկացրեց լույսի անջատիչը, և «սենյակում» հայտնվեցին ապարատը, դրա հետևում՝ մի պահարան, դիմացը՝ Սանտան՝ մի իշուկի կողքը կանգնած, ձմեռային նկարի ֆոնին։
- Մամ, բայց արի ավելի լավ է՝ գնանք, կոնֆետ առ ինձ համար։
- Չէ՜, էդպես չեղավ։ Պարոնին անհարմարություն կպատճառենք։
- Ոչ, ի՛նչ եք ասում, բնավ,- խռպոտ ձայնով միջամտեց լուսանկարիչը,- բայց տես ինչ ունեմ քեզ համար, փոքրիկ լեդի։ Սա ասելով՝ նա բացեց պահարանի վերևի դարակը, ինչ-որ բան սկսեց փնտրել, հանեց P.M. գրությամբ տուփը, այնտեղ ևս նայեց, փնթփնթալով դրեց տեղը, ապա հիշեց, բացեց ներքևի դարակը և մի մեծ սառնաշաքար հանեց։
- Երկուսը մեկ տեղում,- ժպտաց,- թոռնիկիս համար էի երեկ գնել, բայց ծերուկի հիշողությունն արդեն այն չէ։ Մոռացա տալ, և այսօր նրանք վերադարձան Բալթիմոր: Դե, արի օգնեմ՝ բարձրանաս իշուկի վրա, հետո կոնֆետը քեզ տամ։
Վրանից դուրս գալիս Մերին ուրախ թռչկոտում էր՝ ավարը ձեռքին։ Մի քանի խաչմերուկ անցնելուց հետո, երբ այն գրեթե վերջացել էր, նա հանկարծ սկսեց հազալ, ձեռքից գցեց կոնֆետը, որն ընկավ անձրևահեռացման անցքի մեջ։

Դեպքից երկու ամիս առաջ, Լուիզիանա, Ջեֆերսոն։
- ...Իսկ ես պնդում եմ, որ Թեդին բոլորի աչքին թոզ է փչում, առաջին հերթին ամերիկացիների։ Ասենք՝ Պանամայի ջրանցքի շինարարությունը...
- Շատ ես խմել, Ջեք, բայց քաղաքականության վերաբերյալ դատողություններդ սթափ ժամանակ էլ բանի պետք չեն։ Այստեղի բժիշկների պես։ Զարմիկիցդ նորություն չկա՞։
- Դեռ ոչ, արձակուրդի մասին միայն երազում է։ Հերթափոխերն անկանոն են, իսկ հիվանդների հոսքը չի դադարում, պատկերացնո՞ւմ ես, նույնիսկ գերազանցում է քո սիրուհիների հոսքին։
- Հե՛յ, խոսքերիդ հետևիր։ Մի անգամ սխալվել եմ, բայց դու էլ լավ գիտես, որ Քեթիիցս բացի ոչ ոքի չեմ սիրում։
- Մի անգա՞մ։ Իսկ Ջե՞յնին...
- Չեմ հասկանում, թե որտեղից ես գլուխդ մտցրել Ջեյնիի հետ իմ երբևէ գոյություն չունեցած սիրավեպը։ Չե՞ս հավատում, որ տղամարդն ու կինը կարող են պարզապես ընկերներ լինել։
- Իհարկե՝ ոչ, մանավանդ հրեուհին ու իտալացին։
- Սիցիլիացին։
- Առավել ևս։
- Եթե ուզում ես, կարող եմ աղջկաս անունով երդվել, որ սխալվում ես։
- Լավ, Սել, թողնենք։ Ինչպե՞ս է փոքրիկ Մերին հիմա։
- Տենդը կարծես թե մի փոքր թուլացել է, բայց մղձավանջերն ավելի են հաճախացել։ Խեղճ Քեթիս նրա հետ հավասար տանջվում է, գուցե ավելի շատ։ Ես էլ ինձ մեղավոր եմ զգում, որ առավոտից երեկո ֆերմայում աշխատելուց հետո մեռածի պես քնում եմ մինչև հաջորդ առավոտ։ Ու այդպես արդեն մի քանի ամիս շարունակ։
- Վաղը նորից կհեռագրեմ զարմիկիս։

Դեպքից երեք շաբաթ առաջ, Մանհեթեն։
Վրանը տեղում չէր։ Ֆրանկֆուրտերներ վաճառողը ոչ միայն տեղում էր, այլև նախորդ անգամվա պես ոտքից ոտք էր ցատկում, չնայած եղանակը ցուրտ չէր։
- Բարի օր, սըր, հնարավո՞ր է իմանաք, թե որտեղ կարող է լինել ձմռանն այստեղ դրված վրանում աշխատող պարոնը։
- Դժվար է կռահել։ Մենք հեռու էինք թշնամիներ լինելուց, իհարկե, բայց առանձնապես մտերիմ էլ չէինք։ Եթե իմ տեսությունը կուզեք լսել, ապա նա հավանաբար մահացել է Բալթիմորի մեծ հրդեհի ժամանակ։ Կարծեմ՝ բոլոր հարազատներն այդ քաղաքում էին ապրում։ Չէի ուզի, որ հենց այդպես լիներ, բայց հավանական տարբերակ է։ Ֆրանկֆուրտեր չե՞ք ցանկանա, լավագույնն է Մանհեթենում, Ձեզ երկուսը մեկի գնով կվաճառեմ։
-Ոչ, շնորհակալություն։

Դեպքից մեկ օր առաջ, Լուիզիանա, Ջեֆերսոն, Քեթրին և Սել Մարկուզոների ֆերմա։ Տանտերերի հյուրը հարևան ֆերմաներից մեկում աշխատող սևամորթ Սոլոմոն Հեյնզն էր, ով վերադարձել էր Միսիսպիից՝ իր հետ բերելով դելտա բլյուզ և իր կույր կնոջը՝ Մոնիքին, ով ծնունդով նույնպես Լուիզիանայից էր և նախնիների պաշտամունքի հավատարիմ հետևորդ։
- Սոլոմոն, ես այստեղ չեմ ուզում մնալ, արի գնանք։
- Սպասիր, գոնե լսիր միսիս Մարկուզոյին։ Նրանք լավ մարդիկ են, կարիք չկա շտապելու։ Ներեցեք կնոջս, միսթեր Մարկուզո։ Մոնիք, դու հիմա կամակորություն ես անում։
- Միգուցեև նրանք հերթական քրեքերները չեն, բայց ես զգում եմ, որ դա ոչ մի կապ չունի։
- Միսիս Հեյնզ, խնդրում եմ չվիրավորել,- հոգնած ձայնով ասաց Քեթրինը,- Դուք ի վիճակի՞ եք պատկերացնել այսքան ծանր հիվանդ երեխային խնամող, ավելի ճիշտ՝ խնամել փորձող վիճակը։
- Լեդի, ես կարող եմ պատկերացնել նաև իր միակ զավակին սպիտակ շների կողմից կախված գտնող մոր վիճակը։ Պատմիր տեսնեմ։
Քեթրինը մի պահ վարանեց, ապա խոսեց․
- Նախորդ կեսգիշերին էր։ Սելը վերևում քնած էր, Մերին նույնպես, ես էլ ազատ ժամանակ գտնելով՝ սպասքն էի լվանում։ Հանկարծ հետևում ձայն լսեցի։ Կարծես շան գռմռոց լիներ։ Մոմակալը վերցրեցի և քայլեցի դեպի հյուրասենյակ։ Առաջին հայացքից ոչ մի տարբերվող բան չէր նկատվում, բայց հստակ զգում էի, որ ինչ որ բան այն չէ։ Քիչ անց հասկացա. բուխարու կողքը մոտ յոթ ֆուտ բարձրությամբ չլուսավորված ստվեր կար։ Քրտինքը տվեց վրաս։ Երբ ավելի մոտեցա դրան, խոհանոցի ափսեներից մեկն ընկավ և փշուր-փշուր եղավ։ Ձայնի վրա թեքվեցի, իսկ երբ նորից նայեցի բուխարու կողմ, ստվերն անհետացել էր։ Այդ րոպեին Մերին արթնացավ և սկսեց լաց լինել, ես էլ բարձրացա վերև։ Ասաց, որ նորից վատ երազ է տեսել, ես էլ սկսեցի հանգստացնել նրան։ Երբեք չէի հարցնում, թե ինչ է տեսնում, չգիտեմ էլ թե ինչու։ Բայց երեկ հարցրեցի։ Պատասխանեց՝ նույնը, ինչ միշտ։ Իսկ երբ խնդրեցի պատմել, սսկվեց, էլ չխոսեց, շատ չանցած քնեց, ես էլ չուզեցի արթնացնել։ Այդքանը։
- Ցավում եմ, միսիս Մարկուզո, բայց ոչնչով չեմ կարող ձեզ օգնել։ Միայն Դուք եք դա կարող անել, որոշումը պետք է Դուք կայացնեք։
- Ի՞նչ որոշում։
Մոնիքն արդեն քայլում էր դեպի նախասրահ։
- Սպասեք, Մոնիք, ի՞նչ որոշում։
- Շուտով կիմանաք։ Մնաք բարով։


Դեպքի օրը, նույն վայրը, ուշ երեկո։ Նոճիներից կախված օրորվող մամռաբույսերը շղարշում էին լուսինը, իսկ աշխույժ լուսատտիկներն աստղազարդ երկինքն արտացոլում էին ամառվա խոնավ օդում։ Սելը տանը չէր։ Քեթրինը նստած էր մուտքի մոտ դրված ճոճաթոռին, լսում էր ճահճուտի բնակիչների ձայները։ Դրանցից մեկը հարազատ թվաց նրան։ Միանգամից չհասկացավ, որ ճիչը վերևից էր գալիս․
- Մամա՛․․․
Մերի դռան բռնակը չէր պտտվում։ Իսկ այն կողպեքով չէր։ Քեթրինը սկսեց ոտքով, ապա ողջ մարմնով հարվածել դռանը, բայց ապարդյուն։ Երբ պատրաստվում էր ներքև իջնել կացինը փնտրելու, դուռն ինքն իրեն բացվեց։ Սենյակի մոմը, որը Քեթրինը միշտ վառ էր թողնում, հանգած էր, բայց լուսնկա գիշերվա մեջ դրա կարիքը չկար։ Մերին կանգնած էր մահճակալի դիմաց և ապշած նայում էր դրան։ Մոր հարցին, թե ինչ է պատահել, չպատասխանեց, այլ մատնացույց արեց անկողինը։ Քեթրինն ուզեց կրկնել հարցը, բայց երբ նորից նայեց անկողնուն, տեսավ, որ վերմակի տակ մոտ յոթ ֆուտ երկարությամբ, կիսագալարված ուռուցիկություն կա։ Քեթրինը վազեց և գրկեց դստերը։ Ուռուցիկությունը շարժվեց։

Դեպքի հաջորդ առավոտյան։ Սելը Ջեքի և նրա զարմիկի հետ եկավ ֆերմա։ Մերին վազեց նրանց ընդառաջ, արտասվելով գրկեց հորը։ Տուն մտնելիզ Ջեքը նկատեց փոստարկղի կիսաբաց դռնակից երևացող ծրարը, տվեց Սելին։ Ծրարում մի լուսանկար էր, դրա հետևում՝ գրություն․ «Վերադարձնում եմ ձեր պարտքը, բայց խնդրում եմ՝ անմիջապես այրեք այն։ Ներողություն»։ Քեթրինն անհետացել էր։

[ivy]

Հինգ պատմվածք ունենք։
Քվեարկել կարող եք՝ բոլոր հինգ պատմվածքները կարդալուց հետո։
Քվեարկությունը բազմակի ընտրությամբ է․ ցանկության դեպքում, կարող եք ընտրել մեկից ավելի տարբերակներ։
Հեղինակները հայտնի կդառնան հինգ օր հետո, երբ քվերակությունը փակվի։
Խնդրում եմ զերծ մնալ ինքնաբացահայտումից։

Չմոռանաք կարծիք հայտնել պատմվածքների մասին։

Բարի քննարկումներ։

[ivy]

Ո՞վ կլինի էն խիզախը, ով առաջինը կարծիք կհայտնի աշխատանքների մասին

Ի դեպ մի որոշակի ընդհանրություն կա հինգ մասնակիցների մոտ, ու էս մի ընդհանրությունը կարծես թե դեռ երբևէ չի եղել հինգ ու ավել մասնակիցներով ակումբային որևէ մրցույթում։ Կարող եք էդ էլ փորձել գուշակել

[Mr. Annoying]

Ո՞վ կլինի էն խիզախը, ով առաջինը կարծիք կհայտնի աշխատանքների մասին

Ի դեպ մի որոշակի ընդհանրություն կա հինգ մասնակիցների մոտ, ու էս մի ընդհանրությունը կարծես թե դեռ երբևէ չի եղել հինգ ու ավել մասնակիցներով ակումբային որևէ մրցույթում։ Կարող եք էդ էլ փորձել գուշակել

Ոնց-որ բոլորում էլ լուսակնկարվելու պրոցես կար նկարագրված, չէ՞
Ես կարդացի, քվեարկեցի, երեկոյան տուն հասնեմ կարծիքս կգրեմ։

[John]

4270

[Sambitbaba]

Անվերնագիր

Այս՝ "Դեպքից (ինչ-որ ժամանակ) առաջ"-ները ահավոր խանգարում են կարդալուն: Ես, օրինակ, միայն երրորդ անգամ կարդալիս հասկացա, որ խոսքը ոչ թե ամեն հերթական էպիզոդի մասին է, այլ առաջին երեք տողի, որն ընթերցողը դեռևս չի հասցրել նույնիսկ գնահատել որպես "դեպք"... Ամեն առանձին էպիզոդ ահագին լավ էր գրած, բայց ես չէի կարողանում իրար հետ կապել, որովհետև "դեպքը" ինքը, որպես այդպիսին, փաստորեն, գոյություն չուներ: Եվ այդ պատճառով "դեպք" էր ինձ համար ամեն նախորդ էպիզոդը, առավել ևս, որ նրանք բոլորն էլ գրված են շատ լավ ու հետաքրքիր...

Չնայած երրորդ անգամ կարդալուց հետո կարծես թե կարողացա մի էպիզոդը կապել մյուսի հետ, բայց և այնպես չհասկացա, թե ինչի մասին է պատմությունը.
- ֆոտոգրաֆը երեխային կոնֆետով թունավորե՞ց;
- ֆոտոգրաֆը Քեթրինին փախցրե՞ց;
- երեխու անկողնում կիսագալարվողը՝ ֆոտոգրա՞ֆն էր... նրա է՞շը... կամ ի՞նչ;
- թե՞ այս ամենն ուղղակի սիցիլական վենդետտա էր, ու մեզ համար ինչ-որ անհասկանալի կերպով, Կատաժինան Սալվատուրիից վրեժ լուծեց ինչ-որ բանի համար ու ինչ-որ կերպ...

[Sambitbaba]

Շատ տխուր է Ակումբի պասսիվությունը:
Բոլորը զբաղված են, հասկանում եմ: Ստացվում է, որ մեջների անգործները հիմնականում ես ու Գաղթականն ենք:
Բայց մարդիկ ՖԲ-ներում լավ էլ ակտիվ են, իսկ Ակումբ գալիս են, ստացվում է, միայն իրենց դարդերը պատմելու համար...
Իսկ Ակումբից ինչ-որ բան ստանալու համար, նախ պետք է Ակումբի մեջ ինչ-որ բան ներդնել...

...Մտածեցի, որ այնքան էլ ճիշտ չեմ երևի:
Որովհետև Ակումբից կորել է նախ և առաջ ինքը, ամենամեծ ներդնողը...

[LisBeth]

Կոշկավոր էշի գաղտնիքը ո՞րն ա․ կկծի վամպիրներին էշ կդառնա՞ն։ Ինձ համար բավական փոյինթլեսս պատմվածք ա։ Բայց հետաքրքրիր միտք ա։ Էշ վամպիր հլը չէի լսել։ Հետն էլ անունը Հոմերոս։ Կարելի ա ենթադրել որ էշը յուրատեսակ խորամանկություն ա, որ որպես նվեր մտել ա վամպիրի տունը հիմանհատակ անի։ Բայց եսիմ, էս էլ երևի ես եմ ականջից քաշում բերում։ ՍՊԳՍ-ը որ անջատեմ, թողեմ գրական ստեղծագործությունը լինի ուղղակի գրական ստեղծագործթյուն, էլի թույլ ա։

[Smokie]

4273

Ես էս պատմվածքն էսպես ընկալեցի. Սատն ու Խարը այլմոլորակայիններ էին ու այդ մոլորակի վրա ժամանակը ավելի արագ է թռնում: Кин-дза-дза-ն վկա:

Հետաքրքիր էր:

[Smokie]

Փղերն ու դեղերը

Հեչ չհավանեցի ու ինչ-որ չափով չհասկացա:

[Smokie]

Կոշկավոր էշը

Էս ինձ հիշացրեց Hotel Transilvania մուլտը (չնայած մենակ երկրորդ սերիան եմ նայել): Արագ էր կարդացվում, սահուն էր գրված, բայց դաժան էր: Ուժաստիկ:

[Sambitbaba]

Մեծ պատգամ

Էշին գրկած տանելը կարող է անեկդոտ էր, կամ կարող էր անեկդոտ դառնալ: Կամ էլ, հնարավոր է, կա նման բան Խոջա Նասրեդինի մասին պատմություններում, չեմ հիշում...
Բայց որպես պատմվածք, չգիտեմ, այնքան էլ չգրավեց... Միգուցէ, եթե ինչ-որ այլ կերպ ներկայացվեր...
Համենայն դեպս, պետք էր վրան ավելի շատ աշխատել:


Հնարավոր է, Սմոքը գրած լինի...

[Աթեիստ]

Մեծ պատգամ

Էշին գրկած տանելը կարող է անեկդոտ էր, կամ կարող էր անեկդոտ դառնալ: Կամ էլ, հնարավոր է, կա նման բան Խոջա Նասրեդինի մասին պատմություններում, չեմ հիշում...
Բայց որպես պատմվածք, չգիտեմ, այնքան էլ չգրավեց... Միգուցէ, եթե ինչ-որ այլ կերպ ներկայացվեր...
Համենայն դեպս, պետք էր վրան ավելի շատ աշխատել:


Հնարավոր է, Սմոքը գրած լինի...

Հեղինակն էն հույսով ա գրել, որ սաղ կիմանան էդ պատմությունը, որ Նասրեդդինը որդու հետ էշին նստած գնում ա, կողքից հա խորհորդ են տալիս, թե էշը մեղք ա, կամ երեխեն ա մեղք, կամ ջահել երեխեն նստած, ինքը տարիքն առած կողքով ա քայլում, վերջը փաստորեն ինքն գրկում էշին (օրիգինալում սենց բան չէի հիշում, որտև իմաստն էդ չէր)։ Առակի իմաստն իրականում էշը չէր, բայց ստեղ բերվել ա առաջին պլան, ու ոչ այնքան հաջող։