Պատերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն. լրջանալու պահը

[Վիշապ]

օքեյ, ապեր, ես ձեր դուխը չունեմ: ձեր թասիբը չունեմ, որ իմ ապահովության ու անվտանգության համար խախլի էրեխու արյունը թափվի, ես էլ դիվանագետ-դիվանագետ վերլուծություններ անեմ: ես փաստացի տեսնում եմ, որ քո ասած անթասիբ Լևոնը ասում ա, որ սա հարցի լուծումն ա, մյուսները լուծում չեն առաջարկում, ես ընտրության տարբերակ չունեմ:

Ապեր, հակառակը, մենք՝ անհավատներս ամենաքաքլաններն ենք, մենք վախում ենք վատագույնից։ Դուխովները դուք եք, որ արխային հողեր եք տալիս, հետն էլ ասում՝ հանկարծ Ադրբեջանը հաբռգի, նորից հետ կվերցնենք (ստեղ վիձիծե լի, խալխի երեխու արյուն չի թափվում, կամ գոնե քիչ ա թափվում)։
Ու, ստեղ դիվանագետը «խաղաղասերներդ» եք, որ մտածում եք՝ ձև չի, միշտ կարելի է աշխարհում ցանկացած րոպե լուծում տալ ցանկացած հակամարտության դիվանագիտական ճանապարհով։ Անհավատները դիվանագիտությունից զուրկ են, լուծում չեն տեսնում։ WTF սենց իրականության մերը լացացնել։