Գրական դիմակ N9. Մարսյան երազ

[StrangeLittleGirl]

օքեյ, գրական ա, որ ասում ես...

... բայց մի հատ ձեռդ դիր խղճիդ ու ասա, էս էն ստեղծագործությունն ա՞ որ պտի կարդանք ու քննարկենք... չես կարծու՞մ որ պետք ա հետ տրվեր Սամին ու ասվեր... "Սամ մի քիչ վրեն աշխատի, ախպոր պես...this is not gonna work"

եթե գտնում ես որ սխալ եմ ասում, ես խոստանում եմ էլ ձեր զահլեն էլ չտանել ու ոչ մի անգամ ակումբում ոչ մի քննարկում չանել գրական բաժնում...

Ես էլ

[Ռուֆուս]

Սիրում եմ Ռուֆի ազնվությունը: Մարդն եկավ, ասեց, որ ճաշի մեջ մազ է գտել, ու դրա համար նա այդ ճաշը չի ուտի ու գնաց, առանց գլուխ ցավացնելու: Լրիվ հասկանալի վերաբերմունք:

Հա, քանի տեղն է, ճաշի մազի վերաբերյալ մեջբերում անեմ հոմանիշների և բացատրական բառարաններից:

ԳՈՂՏՐԻԿ
1. - դուրեկան, քնքուշ, մեղմ, հաճելի, ախորժելի, գողտր (քնքշանք՝ ախորժանք պատճառող):
Եվ միայն 2. - Տե՛ս Գեղեցիկ:

Ներող եղեք բոլորդ իհարկե, որ առանց ձեր թույլտվության ընտրել եմ, "մեղմ, կամացուկ" իմաստը, բայց քանի որ կատարել եմ այդ աններելի քայլը, ուրեմն թույլ տվեք "մեղմ" բառի մի քանի հոմանիշներ էլ բերել.
հանդարտ, հանգիստ, կամաց, կամացուկ, հուշիկ, մեղմիկ... և այդպես շարունակ:

Ես շատ վատ գիտեմ հայերեն քերականությունը, կյանքիս երկու-երրորդը Հայաստանից դուրս եմ ապրում և իմացածս էլ, կարելի է ասել, արդեն մոռացել եմ: Բայց միևնույն է, շատ եմ հպարտանում իմ ամենասիրելի լեզվի հարստությամբ:

Նույնիսկ մեղմ իմաստով գողտրիկը ածական է, այլ ոչ թե մակբայ, կարող ես ասել գողտրիկ քամի, բայց ոչ գողտրիկ մոտեցա։ Համենայն դեպս գողտրիկ բառը էստեղ հեչ չէր բռնում։

[Sambitbaba]

Սամ, եթե գրական նախագիծ ես արել, կամ գրական գործ, արդեն գրածներիս ավելացնելու բան չունեմ՝ քննարկման նյութ չկա... թող քննարկեն, ես կկարդամ...

բայց եթե նախագիծը ենթադրում ա թաքնեվել ու մենակ գուշակելը, դու խնդիրը գերազանց կատարել ես...

էսքան բան...

Էլի ինչ-որ բան չի կպնում, Մեֆ ջան...
Եթե քննարկման նյութ չկա, ուրեմն ի՞նչը քեզ վրդովեց այնքան, որ հեղինակին անմիջապես դատաստանի էիր կանչում: Ուղղակի որ ոչինչ չասե՞ս...

Կներես, եղբայրս, բայց չեմ հավատում. մի տեսակ համ նալին, համ մեխին խփել է ստացվում...

[Sambitbaba]

օքեյ, գրական ա, որ ասում ես...

... բայց մի հատ ձեռդ դիր խղճիդ ու ասա, էս էն ստեղծագործությունն ա՞ որ պտի կարդանք ու քննարկենք... չես կարծու՞մ որ պետք ա հետ տրվեր Սամին ու ասվեր... "Սամ մի քիչ վրեն աշխատի, ախպոր պես...this is not gonna work"

եթե գտնում ես որ սխալ եմ ասում, ես խոստանում եմ էլ ձեր զահլեն էլ չտանել ու ոչ մի անգամ ակումբում ոչ մի քննարկում չանել գրական բաժնում...

Դե հենց Այվիի ասածն էլ էդ չի՞, Մեֆ ջան: Բա ինչու՞ չասեցիր...
Եվ ի՞նչ զահլա տանելու մասին է խոսքը: Ավելի հաճախ մարդիկ խնդրում են, որ կարծիք ասես: Ու երբ բարեհաճում ես, բոլորիս էլ դա մեծ հաճույք է պատճառում:

[Sambitbaba]

Ես էլ

Չէ... Այստեղ դուք Մեֆի հետ համեմատելի չեք, Բյուր ջան: Դու դատարկ պղնձի մեջ էլ մազ կգտնես: Եվ ընդհանրապես, էնպիսի տպավորություն է, որ այդ մազը գրպանումդ ես պահում, որ հենց պղինձ տեսնես, գցես մեջը...

[Mephistopheles]

Էլի ինչ-որ բան չի կպնում, Մեֆ ջան...
Եթե քննարկման նյութ չկա, ուրեմն ի՞նչը քեզ վրդովեց այնքան, որ հեղինակին անմիջապես դատաստանի էիր կանչում: Ուղղակի որ ոչինչ չասե՞ս...

Կներես, եղբայրս, բայց չեմ հավատում. մի տեսակ համ նալին, համ մեխին խփել է ստացվում...

ինչի՞ չես հավատում, Սամ, կարող ա լավն ա, դուրս եկել ա, բայց թարս բաներ եմ ասու՞մ…

Սամ, ախպեր ջան… this is not working, no… չի ձգում… ու՞մ ոռը պաչեմ գա քննարկի… ընթերցողի դատին հանձնելու մինիմում շեմը չի անցնում Սամ ջան… ուզում ես սուտի մուտի խաբե՞մ

ես էլի եմ ասում… Խնդրում եմ ընկեր Հովհաննիսյանին ու մեկ էլ ընկեր Ուլուբաբյանին որ իրանց ձեռները դնեն իրանց խղճին ու ասեն որ էս գործը գրական նախագիծ ա կամ մինիմումի շեմն անցնում ա…

ընկեր Ուլուբաբյանը փորձել էր մի բան գրել, բայց…

[Mephistopheles]

Դե հենց Այվիի ասածն էլ էդ չի՞, Մեֆ ջան: Բա ինչու՞ չասեցիր...
Եվ ի՞նչ զահլա տանելու մասին է խոսքը: Ավելի հաճախ մարդիկ խնդրում են, որ կարծիք ասես: Ու երբ բարեհաճում ես, բոլորիս էլ դա մեծ հաճույք է պատճառում:

խոսքը էս նախագծի մասին ա,այսինքն Գրական դիմակը ոչ թե ժամանցային ա այլ գրական ա…ինքն ասեց որ Գրական Դիմակը գրական նախագիծ ա… ես քո գործի մասին էի ասում…

[Sambitbaba]

ինչի՞ չես հավատում, Սամ, կարող ա լավն ա, դուրս եկել ա, բայց թարս բաներ եմ ասու՞մ…

Չէ, Մեֆ ջան...

Ուղղակի, եթե ասում են "բան չկա մեջը", - ասում են հանգիստ ու հեռանում: Իսկ եթե վրդովվում են, ուրեմն պետք է ասեն, թե ինչու են վրդովվում:

Իհարկե, կա նաև երրորդ տարբերակը, որ վրդովվում են հենց այն պատճառով, որ մեջը բան չկա, - բայց դա էլ մի տեսակ քեզ հետ չի համատեղվում...


Իմիջիայլոց, գիտես, Մեֆ ջան, եթե ձեռքս դնեմ խղճիս ու ասեմ, - պետք է խոստովանեմ, որ դու հեռու չես ճշմարտությունից: Ես իրոք որ շատ էի ուզում հենց դատարկություն ստեղծել: Դատարկությունը այն տեղն է, որտեղ ամեն ոք կարող է դնել այն, ինչ ինքն է ուզում: Բայց ամենադժվար բանը՝ հենց այդ դատարկությունը ստեղծելն է, և ինձ դա, ցավոք, չհաջողվեց...

[ivy]

օքեյ, գրական ա, որ ասում ես...

... բայց մի հատ ձեռդ դիր խղճիդ ու ասա, էս էն ստեղծագործությունն ա՞ որ պտի կարդանք ու քննարկենք... չես կարծու՞մ որ պետք ա հետ տրվեր Սամին ու ասվեր... "Սամ մի քիչ վրեն աշխատի, ախպոր պես...this is not gonna work"

եթե գտնում ես որ սխալ եմ ասում, ես խոստանում եմ էլ ձեր զահլեն էլ չտանել ու ոչ մի անգամ ակումբում ոչ մի քննարկում չանել գրական բաժնում...

Ես ոչ մեկի գրածը մերժել չեմ պատրաստվում։ Ամեն մարդ թող ինքը որոշի` ուզում է իր գրածները էստեղ դրվեն, թե չէ։

[Mephistopheles]

Ես ոչ մեկի գևածը մռրժել չեմ պատրաստվում։ Ամեն մարդ թող ինքը որոշի` ուզում է իր գրածները էստեղ դրվեն, թե չէ։

փաստորեն կարծում ես որ պտի կարդանք ու քննարկենք... օքեյ ես, չէ՞...

[ivy]

փաստորեն կարծում ես որ պտի կարդանք ու քննարկենք... օքեյ ես, չէ՞...

Ով ուզում է՝ թող կարդա, քննարկի, ով էլ չի ուզում, թող ուրիշ գործով զբաղվի. «պիտի» չկա:
Բայց հա, գործերը դրվում են քննարկման համար:

[StrangeLittleGirl]

Բոլորին չի, որ տրված է մտքին եկածն անմիջապես դուրս տալ, Բյուր ջան: Կան նաև նրանք, ովքեր դա լուրջ քայլ են համարում:
Ու հարցը բոլորովին էլ բառերի պակասությունը չէ: Ուղղակի ամեն ինչ կարող ես հեշտությամբ գտնել քո իսկ գրառումների մեջ, ու եթե հետարքիր է, հետ գնա ու վերընթերցիր: Առանց "հոգնելու": Վայրկենապես կգտնես ամենն, ինչ բոլորին հոգնեցնելու աստիճան քոփի-փեյսթ ես անում երեևի թե բոլորի ստեղծագործություններին վերաբերվող գրառումներումդ:
Հա, ու այդքան վստահ մի եղիր եզրակացություններումդ, հաճախ դրանք ոչ մի լավ բանի չեն բերում...

Սամ, դու գիտե՞ս, որ դու մարդկանց վիրավորելու առանձնահատուկ տաղանդ ունես: Ուրեմն ես չալարեմ, կարդամ ու կարծիք գրեմ, դու ասես՝ քոփի-փեյսթ: Եվ խնդրում եմ՝ բոլորի անունից մի խոսիր: Եթե կան մարդիկ, որոնք հոգնել եմ իմ «քոփի-փեյսթներից», թող չալարեն, արտահայտվեն, ես էլ իմանամ՝ իմ կարծիքը ոչ մեկին չի հետաքրքրում, ո՛չ ժամանակ տրամադրեմ կարդալու, ո՛չ մեկնաբանելու: Ի վերջո, իմ ժամանակը շատ թանկ ա, ու ես չեմ ուզում այն վատնել էնպիսի բաների վրա, որոնք մարդիկ «քոփի-փեյսթ» են անվանում:

Չէ... Այստեղ դուք Մեֆի հետ համեմատելի չեք, Բյուր ջան: Դու դատարկ պղնձի մեջ էլ մազ կգտնես: Եվ ընդհանրապես, էնպիսի տպավորություն է, որ այդ մազը գրպանումդ ես պահում, որ հենց պղինձ տեսնես, գցես մեջը...

Հա, Մեֆ, ես իմ քննադատության մեջ խիստ եմ: Ես էնպես եմ քննադատում, ինչպիսի քննադատություն ուզում եմ ստանալ (խոսքը դրական-բացասականի մասին չի, այլ ձևի ու կոնկրետության)։ Աշխարհի ամենալավ գործի մեջ էլ կարող եմ թերություն գտնել, բայց էդ չի խանգարում, որ լավին ասեմ, լավն ա։ Ինքդ էլ կարաս փորփրես ակումբի գրական թեմաները, տեսնես, որ ինչը լավն եմ համարում, ասում եմ՝ լավն ա։

[Sambitbaba]

Սամ, դու գիտե՞ս, որ դու մարդկանց վիրավորելու առանձնահատուկ տաղանդ ունես:

Կարող է զարմանաս, բայց գիտեմ: Ու դա մի առանձնապես բարդ բան չի, մարդուն վիրավորելը, բոլորն էլ կարող են: Բայց ոչ բոլորն է, որ գիտակցում են, որ վիրավորում են դիմացինին... Եվ ոչ բոլորն է, որ իրենց թույլ են տալիս այդ անել... Ես անում եմ դա շատ հազվադեպ, գիտակցելով ու մեծ տհաճությամբ, երբ արդեն ճար չկա այլ կերպ վարվել... Հետո, Ակումբի պես ընտանիքներն ինձ թվում է, նրա համար են նաև, որ փորձենք մեկս մեկի մեջ փոխել ինչ-որ բան դեպի լավը, դեպի գեղեցիկը և այլն պաթոսախառը բաներ...

Իսկ դու այնքան չես գիտակցում քո՝ մարդկանց վիրավորելը, որ ամեն անգամ, երբ մեկն ասում է այդ մասին ու ասում է, որ մենակ ինքը չէ այդ կարծիքին, դու մեջ ես գցում քո, կներես, բայց նույնպես արդեն շաբլոն դարձած "եթե կան մարդիկ, որոնք հոգնել են, թող արտահայտվեն"-ները, ասում ես, որ հոգնել ես, մարդիկ էլ ասում են լավ, մեր Բյուրն է, հերիք է, հետ են քաշվում-գնում են, ու շուտով նորից այդ ամենը կրկնվում է մեկ ուրիշի հետ, փչացած ձայնասկավառակի պես: Ու դու նորից. "եթե կան մարդիկ"...

Տես հենց այս պահին քո ինքնագնահատականը.

Ուրեմն ես չալարեմ, կարդամ ու կարծիք գրեմ...

Ոնց որ թե հերոսություն ես արել ու իբր մենակ դու ես, որ ժամանակ չունես: Ես էլ ժամանակ չունեմ: Ռիպն էլ: Մեֆն էլ: Շատ ու շատ ուրիշներն էլ: Բայց երբ դու մի բան ես գրում, մենք էլ, գործներս թողնում ու գալիս, կարդում ենք քո գրածը, բայց ի տարբերություն քեզ, հետո չենք ասում.

Մինչև վերջ չկարողացա կարդալ։

Սրանք կախարդական խոսքեր են, Բյուր ջան... Սա մեծ կողպեք է ասողի բերանին: Եթե ասացիր այս խոսքերը, պետք է շուռ գաս ու գնաս, դու արդեն իրավունք չունես ինչ-որ բան ասելու: Որովհետև դրանից հետո արդեն ինչ էլ ասես, ստեղծագործության մասին ոչինչ չես ասում, դրանից հետո արդեն ամեն ինչ հենց քո մասին ես ասում...
Իսկ հեղինակի համար էլ առավել վիրավորական է հենց այն, որ կարդում ես ու ասում ես, իբր չես կարդացել... Ուրեմն ինչու՞ ես գլուխ տանում "չկարդացածդ" եզրակացություններով... Ինչու՞ ես անընդհատ այդ ասում ամեն նոր գործ կարդալիս ու ամենուր... Այդպես, ինչ է, քո գիտելիքները մեզ պետք է որ ավելի շա՞տ ցնցեն, իսկ դու դառնաս ավելի նախանձելի՞... Որ, իբր գործի կեսը չկարդացած, քեզ համար ամեն ինչ պա՞րզ է... Եթե մենակ ես լինեի այս մտքին, չէի ասի, բայց վերջերս հենց նույն թեմայով մի, թե երկու հոգի վիճում էին էլի հետդ... չեմ հիշում ով, բայց դա այնքան հաճախակի կրկնվող երևույթ է, որ ում անունն էլ հիշես, չես սխալվի... Այնտեղ որոշեցի իզուր չխառնվել, բայց հիմա, ճիշտն ասած, համբերութունս մի քիչ պրծավ...

Հետո քո էդ ամենագիտելիքները, քո ամենավստահությունն ասածներիդ վրա... Դրանք տեղին-անտեղին ցուցաբերելը ավելի հաճախ սահմանափակության են բերում, քան իմաստության: Եվ դրա վառ օրինակ է, ասենք, քո արտահայտությունը, որ, եթե մի գործի մեջ կան նկարներ, ուրեմն դա պետք է կոմիքս լինի... Ինչի՞ մասին ես խոսում, Բյուր ջան, դու հասկանու՞մ ես... Օք, սիրելիս: Ուրեմն, իմ ամենասիրած կոմիքսը կարող ես համարել "Փոքրիկ Իշխանը": Համաձա՞յն ես...

Այս գործի մեջ, որն այնքան է փոքր, որ նույնիսկ պատմվածք էլ չի, մի հուսադրող բան կա, որը, եթե մի պահ մոռանայիր քո "գիտելիքները", հեշտությամբ կնկատեիր: Ես այն վերագրել եմ արական սեռին, դե, այդ պահին այդպես ուզեցի, - բայց դա համամարդկային երևույթ է: Երբ պատանեկության հասակում սկսում ես ինչ-որ ճշմարտություններ հայտնաբերել, քեզ սկսում է թվալ, թե այնքան շատ բան գիտես, որ արդեն թոշակի գնալուդ ժամանակն է (այստեղ՝ պապիկը): Հետո, արդեն երիտասարդ, այսինքն քո տարիքում, հանդարտվում ես ու սկսում ես կիրառել ձեռք բերածդ գիտելիքները (այստեղ՝ հայրիկ): Իսկ հետո, երբ գիտելիքներդ հասնում են ինչ-որ քանակի, հասկանում ես, որ համարյա ոչինչ չգիտես... Սա է պատմության մեջ ծերունուց՝ երիտասարդի փոխակերպման միտքը:
Բյուր, դու հասել ես "հայրիկի" տարիքին, բայց ինձ թվում է, թե դեռ "ծերունու" կարգավիճակում ես: Ինչ-որ դանդաղ ես աճում, կներես...

Գիտե՞ս ինչն է քո վատը, Բյուր... Երբ դու մի բան ես տեսնում, դու արդեն "գիտես", թե ինչի մասին է դա՝ դու արդեն նախապես եզրակացություն ես արել: Եվ այստեղ էլ նույնը: Ալֆան քեզ բառացիորեն ասում է, որ շեղագրերովը՝ հատվածներ են իր ստեղծագործություններից, իսկ դու կպած նրան համոզում ես, որ չէ, ամբողջը հենց ինքն էլ գրել է... (Իմիջիայլոց, համարյա համոզված էի, որ այդ իտալիկների պատճառով կգուշակես հեղինակին, բայց "գիտելիքներդ" չթողեցին, որ գուշակելիքդ աշխատի...)Նույնը "ինտերնետից գտած նկարների" հաշվով. հազար անգամ կրկնեցիր, որ հեղինակի կողմից հեչ լավ բան չի դա: "Գիտելիքներդ" քեզ թույլ չտվեցին մի վայրկյան անգամ մտածել, թե ինչու՞ հեղինակը պետք է նման բան աներ ու որ կարող է հետո ասածդ ուղղակի հիմարություն դուրս գա... Ի տեղեկություն ասեմ, որ բոլոր լուսանկարները՝ Ալֆայի ֆոտոն չհաշված, - աղջիկս է արել Ամերիկայի տարբեր վայրերում, իսկ երկու լուսանկարներում էլ հենց ինքն է:

Զգույշ եղիր բնավորությանդ այդ կետի վերաբերյալ, Բյուր ջան... Լավ, այստեղ, ասենք զավզակություն կանենք, կանցնի-կգնա: Բայց մասնագիտական հարցերով... Պատկերացնու՞մ ես, եթե հիվանդներիդ նույն ձևով դիագնոզներ նշանակես... Ի՞նչ է լինելու էդ մարդկանց վիճակը քո հափշտապ եզրակացություններից...

Նորից վիրավորեցի քեզ ու զզվում եմ ինձանից... երեսս չեմ ուզում տեսնել... Ամենացավալին ինձ համար այն է, որ ես քեզ շատ սիրում եմ, հազար անգամ ասել եմ դա, բայց դրա հետ միասին, կյանքում երևի թե ոչ ոքու այսքան վատ բան ասած չկամ... Բայց ինչ-որ մեկը պետք է ասի քեզ քո մասին այս ամենը: Թող դա ես լինեմ, այլ ոչ թե լսես սա քո թշնամու բերանից:

[StrangeLittleGirl]

Կարող է զարմանաս, բայց գիտեմ: Ու դա մի առանձնապես բարդ բան չի, մարդուն վիրավորելը, բոլորն էլ կարող են: Բայց ոչ բոլորն է, որ գիտակցում են, որ վիրավորում են դիմացինին... Եվ ոչ բոլորն է, որ իրենց թույլ են տալիս այդ անել... Ես անում եմ դա շատ հազվադեպ, գիտակցելով ու մեծ տհաճությամբ, երբ արդեն ճար չկա այլ կերպ վարվել... Հետո, Ակումբի պես ընտանիքներն ինձ թվում է, նրա համար են նաև, որ փորձենք մեկս մեկի մեջ փոխել ինչ-որ բան դեպի լավը, դեպի գեղեցիկը և այլն պաթոսախառը բաներ...

Իսկ դու այնքան չես գիտակցում քո՝ մարդկանց վիրավորելը, որ ամեն անգամ, երբ մեկն ասում է այդ մասին ու ասում է, որ մենակ ինքը չէ այդ կարծիքին, դու մեջ ես գցում քո, կներես, բայց նույնպես արդեն շաբլոն դարձած "եթե կան մարդիկ, որոնք հոգնել են, թող արտահայտվեն"-ները, ասում ես, որ հոգնել ես, մարդիկ էլ ասում են լավ, մեր Բյուրն է, հերիք է, հետ են քաշվում-գնում են, ու շուտով նորից այդ ամենը կրկնվում է մեկ ուրիշի հետ, փչացած ձայնասկավառակի պես: Ու դու նորից. "եթե կան մարդիկ"...

Սամ, ցույց տուր ինձ մի գրառում, որտեղ որևէ մեկի անձնական վիրավորանք եմ պատճառել։ Ես կարամ շատ կտրուկ լինեմ կարծիք արտահայտելիս, կարամ որևէ ստեղծագործություն լինի դա ակումբցու, թե ոչ, փրթեմ-թափեմ, բայց արդեն շատ վաղուց երբևէ որևէ մեկի անձին չեմ կպնում։ Անգամ մեր էդքան սիրելի Գայլի, որի հետ առավոտից իրիկուն վեճերի մեջ եմ էնքան, մինչև ինքն ա արգելափակվում։ Որպես կանոն, դու ու քեզ նման մի երկու հոգի հայտնվում, անձիս եք կպնում։ Ինչու՞ եք անում։ Կարող եմ եզրակացնել, որ փաստարկիս դեմ փաստարկ չեք ունենում կամ փաստարկս որպես անձնական վիրավորանք եք ընկալում։ Բայց մի արեք տենց, բանավեճը տենց չի լինում։

Մեկ էլ կխնդրեի, որ էս տիպի գրառման օրինակ բերես.

"եթե կան մարդիկ, որոնք հոգնել են, թող արտահայտվեն"-ները, ասում ես, որ հոգնել ես, մարդիկ էլ ասում են լավ, մեր Բյուրն է, հերիք է, հետ են քաշվում-գնում են, ու շուտով նորից այդ ամենը կրկնվում է մեկ ուրիշի հետ, փչացած ձայնասկավառակի պես: Ու դու նորից. "եթե կան մարդիկ"...

Նման բան առաջին անգամ եմ գրում։ Համենայնդեպս, վերջին հինգ տարիների ընթացքում։ Որովհետև իսկականից համբերությանս սահմանը հատեցիր, չնայած ես ծով համբերություն ունեմ, ու շատերը կարող են դա հաստատել։

Տես հենց այս պահին քո ինքնագնահատականը.

Ոնց որ թե հերոսություն ես արել ու իբր մենակ դու ես, որ ժամանակ չունես: Ես էլ ժամանակ չունեմ: Ռիպն էլ: Մեֆն էլ: Շատ ու շատ ուրիշներն էլ: Բայց երբ դու մի բան ես գրում, մենք էլ, գործներս թողնում ու գալիս, կարդում ենք քո գրածը, բայց ի տարբերություն քեզ, հետո չենք ասում.

Բոլորն էլ հերոսություն են անում, որ մտնում, ժամանակ են տրամադրում, կարծիք գրում։ Ու պետք ա ցանկացած մարդու նկատմամբ հարգանքով վերաբերվել, որ էդ ժամանակը տրամադրում ա։

Եթե իմ գրածներից կա որևէ բան, որոնք մինչև վերջ չես կարող կարդալ, ասա։ Ես դեմ չեմ։ Բայց անձիս մի կպիր։ Դա ահավոր վիրավորական ա։ Ու մի ասա, որ քոփի-փեյսթ եմ անում, որովհետև չեմ անում։

Սրանք կախարդական խոսքեր են, Բյուր ջան... Սա մեծ կողպեք է ասողի բերանին: Եթե ասացիր այս խոսքերը, պետք է շուռ գաս ու գնաս, դու արդեն իրավունք չունես ինչ-որ բան ասելու: Որովհետև դրանից հետո արդեն ինչ էլ ասես, ստեղծագործության մասին ոչինչ չես ասում, դրանից հետո արդեն ամեն ինչ հենց քո մասին ես ասում...
Իսկ հեղինակի համար էլ առավել վիրավորական է հենց այն, որ կարդում ես ու ասում ես, իբր չես կարդացել... Ուրեմն ինչու՞ ես գլուխ տանում "չկարդացածդ" եզրակացություններով... Ինչու՞ ես անընդհատ այդ ասում ամեն նոր գործ կարդալիս ու ամենուր... Այդպես, ինչ է, քո գիտելիքները մեզ պետք է որ ավելի շա՞տ ցնցեն, իսկ դու դառնաս ավելի նախանձելի՞... Որ, իբր գործի կեսը չկարդացած, քեզ համար ամեն ինչ պա՞րզ է... Եթե մենակ ես լինեի այս մտքին, չէի ասի, բայց վերջերս հենց նույն թեմայով մի, թե երկու հոգի վիճում էին էլի հետդ... չեմ հիշում ով, բայց դա այնքան հաճախակի կրկնվող երևույթ է, որ ում անունն էլ հիշես, չես սխալվի... Այնտեղ որոշեցի իզուր չխառնվել, բայց հիմա, ճիշտն ասած, համբերութունս մի քիչ պրծավ...

Սամ, եթե մեկն իմ որևէ գրածի մասին ասի, որ չկարողացավ մինչև վերջ կարդալ, ես կնստեմ ու կսկսեմ լուրջ մտածել՝ ինչու։ Ուրեմն գործը լուրջ թերություն ունի, ուրեմն ինչ-որ բան էն չի։
Էսպիսի թեմայով մեկ էլ քո պաշտելի Ռիփն ա վիճել հետս, ում գրառումների տակ սիրուն-սիրուն շնորհակալություններ էին շարում, ինչը, ի դեպ, շատ տհաճ էր։ Ու էլի անձիս կպնելով, ոչ թե ասածներիս դեմ հակափաստարկ բերելով։

Հետո քո էդ ամենագիտելիքները, քո ամենավստահությունն ասածներիդ վրա... Դրանք տեղին-անտեղին ցուցաբերելը ավելի հաճախ սահմանափակության են բերում, քան իմաստության: Եվ դրա վառ օրինակ է, ասենք, քո արտահայտությունը, որ, եթե մի գործի մեջ կան նկարներ, ուրեմն դա պետք է կոմիքս լինի... Ինչի՞ մասին ես խոսում, Բյուր ջան, դու հասկանու՞մ ես... Օք, սիրելիս: Ուրեմն, իմ ամենասիրած կոմիքսը կարող ես համարել "Փոքրիկ Իշխանը": Համաձա՞յն ես...

Սամ, բանավիճելիս սիրում եմ փաստարկներ բերել։ Քեզ համար դա ամենավստահություն ա, ամենագիտելիք կամ եսիմ ինչ։ Եթե համաձայն չես, եթե գտնում ես՝ սխալ եմ ասում, հակադարձիր քո սեփական փաստարկներով։ Ինչու՞ ես անցնում անձնական վիրավորանքների։ Ինչու՞ չես ասում՝ բա «Փոքրիկ իշխանն» ինչ ա, այլ փոխարենը կպնում ես անձիս։ Բայց պարզաբանման համար նորից մեջբերեմ ասածս, որը դու աղավաղված կերպով ես վերաձևակերպում.

Մինչև վերջ չկարողացա կարդալ։ Ահավոր էր ծաղկավոր լեզուն։ Նկարների իմաստն էլ չհասկացա։ Գրական մենակ մի ժանր կա նկարներով. կոմիքսներն են, էն էլ էդ նկարներն արվում են տեքստին համահունչ։ Իսկ ինտերնետից նկար գտնելով ու տեքստին խառնելով շատ պարզունակ, անհասկանալի մի բան ա ստացվում։

Եթե դու Փոքրիկ իշխանի մասին հիշեիր, կասեի, որ դա ավելի շուտ ստեղծագործության նկարազարդում եմ համարում, ոչ թե գրական տեքստի մաս։ Իսկ կոմիքսները զուտ նկարազարդում չեն, տեքստն ու պատկերը համահունչ են։ Քո գործում էլ ընդհանրապես նկարներն անկապ էին։ Համաձայն չես, պաշտպանիր տեսակետդ, փաստարկներ բեր, բայց մի ասա, որ ես քոփի-փեյսթ եմ անում կամ ամենագետի տեղ եմ ինձ դրել։ Ի վերջո, բանավեճի ընթացքում բոլորս էլ սովորում ենք, բայց առողջ բանավեճի, ոչ թե երբ մի կողմն անցնում ա անձնական վիրավորանքների։

Այս գործի մեջ, որն այնքան է փոքր, որ նույնիսկ պատմվածք էլ չի, մի հուսադրող բան կա, որը, եթե մի պահ մոռանայիր քո "գիտելիքները", հեշտությամբ կնկատեիր: Ես այն վերագրել եմ արական սեռին, դե, այդ պահին այդպես ուզեցի, - բայց դա համամարդկային երևույթ է: Երբ պատանեկության հասակում սկսում ես ինչ-որ ճշմարտություններ հայտնաբերել, քեզ սկսում է թվալ, թե այնքան շատ բան գիտես, որ արդեն թոշակի գնալուդ ժամանակն է (այստեղ՝ պապիկը): Հետո, արդեն երիտասարդ, այսինքն քո տարիքում, հանդարտվում ես ու սկսում ես կիրառել ձեռք բերածդ գիտելիքները (այստեղ՝ հայրիկ): Իսկ հետո, երբ գիտելիքներդ հասնում են ինչ-որ քանակի, հասկանում ես, որ համարյա ոչինչ չգիտես... Սա է պատմության մեջ ծերունուց՝ երիտասարդի փոխակերպման միտքը:
Բյուր, դու հասել ես "հայրիկի" տարիքին, բայց ինձ թվում է, թե դեռ "ծերունու" կարգավիճակում ես: Ինչ-որ դանդաղ ես աճում, կներես...

Մի հատ էլ անձնական վիրավորանք էստեղ։ Խնդրում եմ՝ ցույց տուր, թե քանի անգամ եմ քեզ անձնապես վիրավորել։

Քանի՞ հոգի կա, որ հասկացել ա, թե ինչի մասին ա գործդ։ Ինչու՞ չես նստում, մտածում, որ ոչ ոք չի հասկացել, ուրեմն էնտեղ մի բան էն չի, այլ փոխարենը հարձակվում նրանց վրա, ովքեր քննադատական խոսք են ասել։

Գիտե՞ս ինչն է քո վատը, Բյուր... Երբ դու մի բան ես տեսնում, դու արդեն "գիտես", թե ինչի մասին է դա՝ դու արդեն նախապես եզրակացություն ես արել: Եվ այստեղ էլ նույնը: Ալֆան քեզ բառացիորեն ասում է, որ շեղագրերովը՝ հատվածներ են իր ստեղծագործություններից, իսկ դու կպած նրան համոզում ես, որ չէ, ամբողջը հենց ինքն էլ գրել է... (Իմիջիայլոց, համարյա համոզված էի, որ այդ իտալիկների պատճառով կգուշակես հեղինակին, բայց "գիտելիքներդ" չթողեցին, որ գուշակելիքդ աշխատի...)Նույնը "ինտերնետից գտած նկարների" հաշվով. հազար անգամ կրկնեցիր, որ հեղինակի կողմից հեչ լավ բան չի դա: "Գիտելիքներդ" քեզ թույլ չտվեցին մի վայրկյան անգամ մտածել, թե ինչու՞ հեղինակը պետք է նման բան աներ ու որ կարող է հետո ասածդ ուղղակի հիմարություն դուրս գա... Ի տեղեկություն ասեմ, որ բոլոր լուսանկարները՝ Ալֆայի ֆոտոն չհաշված, - աղջիկս է արել Ամերիկայի տարբեր վայրերում, իսկ երկու լուսանկարներում էլ հենց ինքն է:

Սամ, հակադարձիր, ասա՝ սխալ ես ասում, էսպես ա, ես էլ կասեմ՝ լավ։ Բայց մի անցի անձնական վիրավորանքների։ Լավ, դժվա՞ր ա էդքանը հասկանալը։

Ինտերնետից լինելը կամ աղջկադ լուսանկարները լինելը մեծ տարբերություն չեն։ Փաստն էն ա, որ դրանք կապ չունեն ստեղծագործության հետ, չեն արվել տեքստի համար։ Հենց դրա համար եմ ասել՝ ինտերնետից քաշած։ Իսկ Ալֆայի իտալիկների մասին հետո իմացա, երբ արդեն գրեթե համոզվել էի, որ ինքը չի։ Ու ես խնդիր չունեմ սխալներս ընդունելու։ Հա, փաստորեն սխալվել էի, որ Ալֆան ա։ Ես անսխալական չեմ։ Ոչ ոք անսխալական չի։

Զգույշ եղիր բնավորությանդ այդ կետի վերաբերյալ, Բյուր ջան... Լավ, այստեղ, ասենք զավզակություն կանենք, կանցնի-կգնա: Բայց մասնագիտական հարցերով... Պատկերացնու՞մ ես, եթե հիվանդներիդ նույն ձևով դիագնոզներ նշանակես... Ի՞նչ է լինելու էդ մարդկանց վիճակը քո հափշտապ եզրակացություններից...

Սամ, դու հանգիստ, երբ մասնագիտական ոլորտում հետս համաձայն չեն մարդիկ, հակափաստարկ են բերում, ոչ թե անցնում անձնական վիրավորանքների։ Ու դրանից ես լիքը բան եմ սովորում, ավելացնում գիտելիքներս էն բաների մասին, որոնք չգիտեմ։ Բարեբախտաբար, մասնագիտական ոլորտում մարդիկ տարանջատում են սուբյեկտիվն ու օբյեկտիվը ու բարեբախտաբար էնտեղ կարող ենք ժամերով բանավիճել առանց իրարից նեղանալու, որովհետև բանավիճում ենք կարծիքի, ոչ թե անձի հետ։

Նորից վիրավորեցի քեզ ու զզվում եմ ինձանից... երեսս չեմ ուզում տեսնել... Ամենացավալին ինձ համար այն է, որ ես քեզ շատ սիրում եմ, հազար անգամ ասել եմ դա, բայց դրա հետ միասին, կյանքում երևի թե ոչ ոքու այսքան վատ բան ասած չկամ... Բայց ինչ-որ մեկը պետք է ասի քեզ քո մասին այս ամենը: Թող դա ես լինեմ, այլ ոչ թե լսես սա քո թշնամու բերանից:

Ասեք, ինչքան ուզում եք, ասեք։ Ես հույսս չեմ կորցնում, որ մի օր փաստարկված բանավիճել սովորելու եք թե՛ դու, թե՛ մնացածները, ովքեր մի երկու բառից հետո անցնում եք անձնականի։ Ու հա, էստեղ չեմ թաքցնում, որ ես էլ եմ անցել անձնական մակարդակի։ Չեմ թաքցնում, որովհետև քո հարցում ուղղակի համբերությունս սպառվել ա։

[Alphaone]

խոստովանություն
Սամ, լրիվ անկեղծ եմ լինելու. ինձ համար տհաճ էր էս կարդալը: Ես մտածում էի ակումբի պստոներից ա, դրա համար շատ չէր չէի արտահայտվում, որ չվիրավորեմ: Ես Բյուրից նեղացել էի, որ ինքը մտածում էր, թե սա ես եմ գրել ու ֆեյսում թունդ «բազարներ» էի անում, քանի որ համարում եմ, որ իմ գրելու տեխնիկան ակումբի առաջին օրվա համեմատ ահռելի աճ ա ունցել, որում ակումբն ու դու էս թվում անմասն չեք մնացել: Բայց էն ամենաշատ ազդած մարդկանցից մեկը Բյուրն ա, որ հենց կոպտելով ու կոտրելով ա ինձ ստիպել իմ սաղ կոմպլեքսների շերտերը կճպել ու անաչառ, կողքից նայել գրածիս: Ես Բյուրի շնորհիվ նաև որպես մարդ եմ շատ աճել ակումբի առաջին օրերի համեմատ, երևի անձնական աճն անգամ ավելին ա, քան գրականը, ինչ-որ է... էս գործը կարող ա ինչ-որ մեկին լիքը-լիքը դուր գա, բայց իմը չէր, ինձ ես էստեղ չտեսա ու գրական գործ չտեսա: Իմ գործերից մեջբերումների մեջ իմ հոգին չկար, քանի որ քո մեկնաբանությունն էր, ոնց որ ես ինձ խամաճիկ, մանեկեն զգայի ինչ-որ մեկի ձեռքում ու էդ մածուցիկ, թաց, սառը զգացողություններ էր առաջացնում: Ես հիմա չեմ հարձակվում, առավել ևս չեմ պաշտպանվում, ուղղակի շատ եմ ուզում հասկանաս....