∫
Ի՜նչ վատ եղանակ է:
Նա բարեհաճե՜լ է նույնիսկ
պատասխանել իմ զանգին:
Արդեն քանի՜ անգամ
նա ինձ փորձանքն է գցում:
Հավերժական պատմություններ,
որոնք որպես դառը գանգատ
հաճախ մենք պատմում ենք
մեզ և ուրիշներին:
Լիովին անհաշվետվորեն
նրանք շարադրված են
այնպես, որ հաստատեն
մեր քրոնիկապես
թերարժեք "ես"-ը՝
սեփական "ճշմարտության"
և ուրիշի "սխալի" միջոցով:
"Արդարացի լինելը"
մեզ պահում է կարծեցյալ
գերակշռության դիրքերում,
դրանով հզորացնելով
էգոյի պատրանքները:
Այդ նա է ստեղծում
մեզ համար թշնամիներ,
քանզի ունի նրանց կարիքը,
իր սահմանները նախորոշելու համար:
Նրան՝ այդ նպատակի համար
նույնիսկ եղանակն է հարմար:
Արագ եզրահանգումներն ու
զգացմունքային փակվածությունը
պատասխանատու են անձնավորման,
մարդկանց և քո կյաքնի
իրադարձությունների հետ
ռեֆլեկտիվ-մեքենայական
հարաբերությունների համար:
Դրանք տառապանքի
քո իսկ ստեղծած ձևեր են,
բայց տեսանելի չեն քեզ
որպես այդպիսին:
Իհա՛րկե, չէ՞ որ նրանք
բավարարում են էգոյին:
Նա միշտ հզորացնում է իրեն
հակազդումների և կոնֆլիկտների
ավտոմատիզմով:
Պատկերացրու, թե որքան
պարզ բան կլիներ
կյանքն առանց այդ պատմությունների:
Անձրև է գալիս:
Տղան չզանգահարեց:
Աղջիկը նորից չեկավ:
∫
Մեջբերել
Էջանիշներ