Լռությունը խոսում է

[Sambitbaba]

∫


Դժբախտություններն ունեն
մտքի ստեղծած "ես"-ի կարիքը,
նրա կեղծ պատմության
և կեղծ նույնականացման հետ մեկտեղ:
Նրանք նաև ժամանակի կարիք ունեն՝
անցյալի և ապագայի:

Իսկ եթե ջնջես ժամանակը
քո "տաժանակիր ճակատագրից",
քեզ ի՞նչ կմնա:
Ներկայի այդպիսիությունը:

Այո, կարող է մնալ
զգացողություն ծանրության,
շփոթմունքի, լարվածության,
զայրույթի կամ զզվանքի անգամ:
Բայց դա արդեն "դաժան
ճակատագիրը" չէ
և անձի խնդիր էլ չէ:

Մարդկային ցավի մեջ
անձնական ոչինչ չկա:
Դա ուղղակի ինչ-որ ճնշում
կամ ուժեղ էներգիա է,
որը զգացվում է մարմնի
այս կամ այն տեղում:
Ուշադրության արժանացրու նրանց՝
և այդ զգացմունքները
այլևս չեն դառնա
սևեռուն մտածողություն,
չեն վերակենդանացնի
"ես"-զոհին առաջվա:

Տես, թե ինչ կստացվի,
եթե զգացմունքին
ուղղակի թույլ տաս լինել:


∫

[Sambitbaba]

∫


Որքա՜ն տառապանքներ են ծնվում,
որքա՜ն դժբախտություններ են թափվում քո գլխին,
երբ գլուխդ եկած քո ամեն մի միտք
որպես ճշմարտություն ես ընդունում:
Կյանքի հանգամանքները չէ,
որ քեզ դժբախտ են դարձնում, -
այո, նրանք կարող են քեզ
ֆիզիկական ցավ պատճառել,
բայց ոչ տառապանքներ:
Քեզ դժբախտ են դարձնում
քո մտքերը միայն:
Մեկնություններն ու պատմությունները,
որոնք ինքդ քեզ
պատմում ես անվերջ:

"Մտքերը, որոնք
ես մտածում եմ հենց հիմա,
ինձ դժբախտացնում են", -
այսպիսի գիտակցումը
վերջնականապես վերացնում է
քեզ քո մտքերի հետ
անգիտակից նույնականացումը:


∫

[Sambitbaba]

∫


Ի՜նչ վատ եղանակ է:
Նա բարեհաճե՜լ է նույնիսկ
պատասխանել իմ զանգին:
Արդեն քանի՜ անգամ
նա ինձ փորձանքն է գցում:

Հավերժական պատմություններ,
որոնք որպես դառը գանգատ
հաճախ մենք պատմում ենք
մեզ և ուրիշներին:
Լիովին անհաշվետվորեն
նրանք շարադրված են
այնպես, որ հաստատեն
մեր քրոնիկապես
թերարժեք "ես"-ը՝
սեփական "ճշմարտության"
և ուրիշի "սխալի" միջոցով:
"Արդարացի լինելը"
մեզ պահում է կարծեցյալ
գերակշռության դիրքերում,
դրանով հզորացնելով
էգոյի պատրանքները:
Այդ նա է ստեղծում
մեզ համար թշնամիներ,
քանզի ունի նրանց կարիքը,
իր սահմանները նախորոշելու համար:
Նրան՝ այդ նպատակի համար
նույնիսկ եղանակն է հարմար:

Արագ եզրահանգումներն ու
զգացմունքային փակվածությունը
պատասխանատու են անձնավորման,
մարդկանց և քո կյաքնի
իրադարձությունների հետ
ռեֆլեկտիվ-մեքենայական
հարաբերությունների համար:
Դրանք տառապանքի
քո իսկ ստեղծած ձևեր են,
բայց տեսանելի չեն քեզ
որպես այդպիսին:
Իհա՛րկե, չէ՞ որ նրանք
բավարարում են էգոյին:
Նա միշտ հզորացնում է իրեն
հակազդումների և կոնֆլիկտների
ավտոմատիզմով:

Պատկերացրու, թե որքան
պարզ բան կլիներ
կյանքն առանց այդ պատմությունների:

Անձրև է գալիս:
Տղան չզանգահարեց:
Աղջիկը նորից չեկավ:


∫

[Sambitbaba]

∫


Երբ տառապում ես,
երբ դժբախտ ես՝
մնա Ներկա Պահի մեջ:
Փորձանքներն ու չարիքները
Ներկա Պահի մեջ կենդանի մնալ
ի վիճակի չեն:


∫

[Sambitbaba]

∫


Տառապանքները սկսվում են,
երբ իրավիճակին
մտավոր պիտակ ես կպցնում,
սահմանում ես այն
որպես "վատ", անցանկալի:
Ծնվում են զայրույթ,
վիրավորվածություն՝
և անմիջապես անձնականանում են
ձևով արձագանքող "ես"-ի:

Անուն տալը, մտավոր
պիտակով ապահովելը՝
սովորույթ է, բայց դրա վերջը
կարելի է դնել:
"Չանվանելու" պրակտիկան
սկսիր փոքր բանից:
Ասենք թե ուշացել ես
քո ինքնաթիռից,
վրադ սուրճ ես թափել,
սայթաքել բոլորի առջև
և կեղտն ես ընկել, -
կհաջողվի՞ արդյոք
զսպել քեզ, իրավիճակը
վատ, կամ ցավալի,
կամ չար չանվանել:
Կարո՞ղ ես արդյոք
անմիջապես ընդունել
այդ պահի այդպիսիությունը:

Ինչ-որ բանի, որպես
"անընդունելի վատ" սահմանումը
քո մեջ հուզումնային
կաշկանդում է ծնում:
Իսկ եթե թույլ տաս
իրադարձությանը լինել
առանց այն նախորոշելու, -
քո մեջ աներևակայելի
ուժի աղբյուր կբացվի:
Զգացմունքային կաշկանդվածությունը
կտրում է քեզ այդ ուժից:
Հենց իր՝ կյանքի ուժից:


∫

[Sambitbaba]

∫


Մարդիկ, ավա՜ղ,
մինչև օրս համտեսում են
բարու և չարի
Ծառի պտուղները:

Անցիր չարի և բարու
այն կողմը,
խուսափելով ինչ-որ բանը
որպես լավ կամ վատ սահմանելուց:
Երբ վերջ ես տալիս
դատողություններ անելու
այդ սովորությանը,
քո միջով սկսում է հոսել
ուժը Տիեզերքի:
Երբ գտնվում ես
տեղի ունեցածի հետ
ոչ-ռեֆլեքսային,
չհակազդող կապի մեջ,
"վատը" փոխակերպվում է
հենց իր՝ Կյանքի ուժի:

Տես, թե ինչ է տեղի ունենում,
երբ չես շտապում դատել,
իսկ փոխարենն ընդունում ես
տեղի ունեցածը,
"այո" ես ասում նրան,
թույլատրում ես լինել:


∫

[Sambitbaba]

∫


Որքան էլ արտասովոր
կամ ծանր լինեն
կյանքիդ հանգամանքները՝
ի՞նչ, եթե դու ամբողջովին
ընդունես նրանց այնպիսին,
ինչպիսին իրենք կան:
Հենց հիմա՛:
Այս պահի՛ն:

Կան տառապանքի
բազում նուրբ ձևեր,
որոնք այնքան սովորական են
և "նորմալ", որ նրանց
որպես տառապանք
չես էլ գիտակցում:
Զարմանալի չկա ոչինչ.
ջղայնությունը, անհամբերությունը,
զայրույթը, վրդովմունքը,
նաև բողոքները՝
այդ ամենը մեր էգոյին
շատ է դուր գալիս:

Դու կարող ես սովորել
ճանաչել այդ բոլոր ձևերն
իրենց արտահայտման պահին
և հստակ գիտակցել.
"Հենց հիմա ես ինձ համար
տառապանք եմ ստեղծում":

Եթե սովորություն ունես
քեզ տառապանքներ ստեղծել,
դու, ըստ սովորության,
դրանք ստեղծում ես
ուրիշների համար էլ:
Բայց մտքի անգիտակից
այդ մոդելները կորցնում են
իրենց ամբողջ ուժը,
երբ նրանց գիտակցում ես:

Անհնար է միաժամանակ
լինել գիտակցված
և սեփական անձիդ
տառապանք պատճառել:


∫