∫
Ինչպիսի լուրջ կորուստ էլ
քեզ հետ պատահի՝
կորուստ կարողության, տան,
մոտիկ հարաբերությունների,
համբավի, աշխատանքի
կամ առողջության, -
միշտ էլ ինչ-որ բան
քո մեջ մեռնում է:
Դու զգում ես, որ քեզ
ավելի փոքր ես զգում:
Կարող է վրա հասնել նաև
կենսական կողմնորոշման
լիակատար կորուսում.
"Այդպիսի կորուստից հետո,
հիմա, ես ո՞վ եմ":
Երբ քեզ լքում է, անհետանում է
ձևը, որի հետ դու անգիտակցաբար
քեզ նույնացրել ես, -
դա ծայրահեղ ցավալի է:
Ասես թե քո գոյության
հյուսվածքը պատռվել է:
Եթե նման բան
տեղի է ունեցել՝
մի՛ հերքիր, մի՛ արհամարհիր
ցավն ու թախիծը,
որոնք զգում ես:
Ընդունիր ամեն ինչ,
ինչպես որ այն կա:
Եվ թույլ մի տուր մտքիդ
այդ կորուստի շուրջ
հորինել պատմություն,
որտեղ նա, իհարկե,
քեզ զոհի դեր է հատկացնում:
Վախը, ցասումը,
դժգոհությունը,
սեփական անձի հանդեպ
խղճահարությունը՝
ահա մտքիդ սցենարում
այդ դերի համար նախատեսված
բոլոր զգացումները:
Գիտակցիր, թե ինչ է ընկած
զգացմունքների բերած
հողմի հետևում
և պատմության մեջ,
որ միտքն է շշնջում, -
միայն դատարկություն,
բաց տարածություն:
Դեմքով դարձիր դեպի այն,
ընդունիր դատարկության
այդ տարօրինակ զգացողությունը:
Եվ այդժամ կհատնաբերես,
որ դա այլևս
վախերով լի մի տեղ չէ:
Ընդհակառակը,
դու կզգաս նրանից բխող
հանգիստն ու խաղաղությունը:
Երբ էլ մահը գա,
երբ էլ վերանա մեկը
կյանքի ձևերից, -
անձև և անարտահայտելի
Աստված շողում է
անհետացած ձևից հետո
մնացած "անցքից":
Ահա թե ինչու
ամենասուրբ բանը կյանքում՝
հենց մահն է որ կա:
Մահվան ընդունման
և հայեցման միջոցով
քեզ համակում է
Աստծո Անդորրությունը:
∫
Մեջբերել
Էջանիշներ