∫
Ընդունումը նրա, ինչ կա,
քեզ տանում է գոյատևման
ավելի խորը մակարդակ,
որտեղ քո ներքին վիճակն ու
ինքնազգացումը
կախված չեն այլևս
մտքի դատողություններից,
ամեն ինչ "լավի"
և "վատի" բաժանելուց:
Երբ ասում ես "այո"
կյանքի "այդպիսիությանը",
երբ ներկա պահն ընդունում ես
այնպիսին, ինչպիսին այն կա, -
ասես, թե քո ներսում
մի տարածք է բացվում,
խորը և խաղաղ
մի տարածություն:
Մակերեսին դու կարող ես
ուրախ լինել արևոտ օրը,
և դժգոհ, երբ ցուրտ է
և անձրև է գալիս:
Լինել երջանիկ,
շահելով միլիոն,
և ընկճված, կորցնելով
քո կարողությունը:
Բայց ոչ երջանկությունը,
ոչ դժբախտությունը
արդեն առաջվա պես խորը
քեզ չեն հուզում այլևս:
Ընդամենը թռուցիկ
ծփանքով վազում են
նրանք քո լինելության
մակերեսի վրայով:
Ինչ էլ կատարվի դրսում,
քո անդորրը ներքին
այլևս չի վրդովվում:
Քո "այո"-ն քո ներսում
մի տարածք է բացում,
որը կախված չէ այլևս
ոչ ներքին, ոչ արտաքին
պայմաններից և հանգամանքներից,
կախված չէ հավերժ
փոփոխական մտքերից
և ապրումներից:
∫
Մեջբերել
Էջանիշներ