Լռությունը խոսում է

[Sambitbaba]

∫


Երբ գիտես,
թե իրականում ով ես,
անխուսափելիորեն առկա է
հանգստի կենդանի զգացումը:
Այն կարելի է մաքուր
ուրախություն անվանել:
Քանզի ահա թե ինչ է
ուրախությունը.
զարկահոսող,
կենսարար հանգիստ:
Դա ուրախությունն է
ինքնաճանաչման
որպես ինքը կյանքի ճանաչման՝
նախքան այդ կյանքը
մարմին կմտնի:
Դա լինելության
ուրախությունն է,
լինել նա, ով դու
կաս իրականում:


∫

[Sambitbaba]

∫


Ինչպես ջուրն է լինում
պինդ սառույց,
հեղուկ,
և գազանման գոլորշի,
այնպես էլ գիտակցությունը
կարող է լինել
"սառեցրած" (նյութ),
"հեղուկ" (խելք ու միտք)
և անձև
(մաքուր գիտակցություն):

Մաքուր գիտակցութունը՝
հենց ինքը Կյանքն է, -
նախքան որևէ մարմնի մեջ
իրեն արտահայտելը:
Եվ իր մարմինների աշխարհին
նա քո աչքերով է նայում:
Իսկ երբ դու այդ գիտես,
ամեն ինչի մեջ
ճանաչում ես ինքդ քեզ:
Դա ընկալման բյուրեղյա
հստակության վիճակն է:
Դու այլևս
այն անձը չես,
ով ամենին նայում է
անցյալի պրիզմայի միջից,
որը լիքն է իր կուտակած
կոնցեպտներով ու գաղափարներով,
որոնց միջնորդությամբ
մեկնաբանվում է
ներկայիս քո յուրաքանչյուր
ապրում և փորձություն:

Միայն երբ քո ընկալումը
զուրկ է մտավոր
մեկնաբանություններից,
դու կարող ես հստակորեն զգալ,
թե ինչ ես ընկալում
տվյալ կոնկրետ պահին:
Ամենաշատը,
ինչ թույլ է տալիս
արտահայտել մեր լեզուն, -
այն է, որ գոյություն ունի
զգոն հանգստության
մի տարածություն,
որտեղ տեղի է ունենում
մեր ընկալումը:

Քո միջոցով անձև
քո գիտակցությունը
գիտակցում է ինքն իրեն:


∫

[Sambitbaba]

∫


Մեծամասնության
կյանքը դրդված է
ցանկությամբ և վախով:

Ցանկությունը՝ պահանջ է
ավելացնել քեզ
ինչ-որ բան, միայն թե
ավելի լիովին
զգաս ինքդ քեզ:

Իսկ ամեն մի վախ՝
վախ է կորցնել
ինչ-որ բան,
կորուստ,
որի պատճառով
կա վտանգ՝ քեզ զգալ
չգնահատված
և ավելի փոքր դառնալ:

Այդ երկու անգիտակից
խթանները թույլ չեն տալիս
նկատել այն փաստը,
որ լինելությունը
չի կարող տրվել
և կամ էլ խլվել:
Իր ամբողջ էությամբ
այն արդեն քո ներսում է:

Հենց հիմա:


∫

[Sambitbaba]

ԳԼՈՒԽ 6

ՍՏԱՆԱԼ ԵՎ ՀԱՆՁՆԵԼ


∫


Որքան ընդունակ ես,
նայիր քո ներսը,
որպեսզի տեսնես,
թե ինչպես է քեզ հաջողվում
անգիտակցաբար
կոնֆլիկտ ստեղծել
արտաքինի և ներքինի միջև,
տվյալ պահի տարբեր
հանգամանքների միջև՝
ով ես դու,
որտեղ ես,
ում հետ ես
և ինչ ես անում՝
թե մտքերիդ, թե զգացմունքներիդ հետ:
Դու կարո՞ղ ես զգալ,
որ դա հիվանդագին է
նրա համար, ով ներսում է՝
դիմադրել նրան, ինչ կա:

Երբ գիտակցես դա,
նմանապես կհասկանաս,
որ հիմա դու ազատ ես
այդ անպտուղ կոնֆլիկտից,
հավերժական պատերազմի
այդ ներքին վիճակից:


∫

[Sambitbaba]

∫


Եթե դու բառերով
արտահայտեիր
քո ներքին իրականությունը
ամեն տվյալ պահին, -
ամեն օր քանի՞ անգամ
ստիպված կլինեիր
խոստովանել.
"Ես չեմ ուզում լինել
այնտեղ, որտեղ գտնվում եմ":
Ընդհանրապես, ինչի՞ է
նման այդ զգացումը,
երբ չես ուզում լինել այնտեղ,
որտեղ կաս.
ավտոխցանի կենտրոնու՞մ,
տաղտկալի աշխատավայրու՞մ,
օդանավակայանի սպասասրահու՞մ,
դրամարկղի անվերջանալի հերթի մե՞ջ,
մարդկանց մե՞ջ, ում հետ
ստիպված ես շփվել:

Իհարկե, որոշ տեղերը՝
տեղեր են, որոնք
վատ չէր լինի լքել,
և երբեմն
համապատասխան որոշումը
քեզ համար լավագույնը կլիներ:
Շատ դեպքերում, սակայն,
անհնար է հեռանալ:
Եվ երբեմն
"ես չեմ ուզում այստեղ լինել"-ը՝
ոչ միայն անօգուտ է,
այլև կործանիչ է
հոգեկանի համար:
Այն քեզ և ուրիշներին
դժբախտ է դարձնում:

Ճիշտ է ասված.
ուր էլ գնաս,
հենց այնտեղ էլ դու կաս:
Այլ խոսքերով.
դու՝ այստեղ ես:
Հավերժ:
Մի՞թե այդքան
դժվար է դա ընդունել:


∫

[Sambitbaba]

∫


Պարտադի՞ր է արդյոք
մտավոր պիտակներ տալ
քո յուրաքանչյուր
ընկամանն ու փորձին:
"Դուր գալիս է/չի գալիս" տիպի
մեքանայական-բնազդային
հարաբերություններ ունենալ
կյանքի հե՞տ:
Համարյա անդադար
կոնֆլիկտի մեջ լինել
մարդկանց
և իրավիճակների հե՞տ:
Թե՞ դա ընդամենը
խորն արմատավորված
սովորություն է մտքի,
որից լավ կլիներ
ազատվել:
Ոչ թե ինչ-որ հատուկ
լարումով և գործողությամբ,
այլ ուղղակի թույլատրելով
Ներկային
լինել այնպիսին,
ինչպիսին այն կա:


∫

[Sambitbaba]

∫


Սովորական, ռեֆլեկսային
"ոչ"-ը
հզորացնում է
էգոն:
"Այո"-ն
թուլացնում է նրան:
Ինքնանույնացումն
էգոյի, ձևի հետ,
ի վիճակի չէ
հանձնվել Լինելությանը
և դրանից հետո
կենդանի մնալ:


∫