Sambitbaba-ի խոսքերից
Իսկ ինչու՞ ոչ... Հարցին այս կերպ մոտենալն արդեն իսկ վատ չէ, կարծում եմ. լիքը պոզիտիվ կա մեջը: Վերջիվերջո բոլորովին էլ վատ չի, որ Աստված կանգնած է ճշմարտության և արդարության համար պայքարողների թիկունքում:
Բայց ես հարցին քիչ այլ կերպ եմ նայում:
Ես համարում եմ, որ իմ հասկացած Աստված միշտ էլ կանգնած է ճշմարտության և արդարության համար պայքարողների թիկունքում, անկախ այն բանից, աղոթում ենք մենք թե ոչ: Եթե դու սիրում ես քո զավակին, դրա համար դու սպասու՞մ ես նրանից ինչ-որ փոխհատուցում... Իհարկե, ոչ, ճի՞շտ է: Աստված էլ ճիշտ նույնպես է վարվում, նրան էլ ոչինչ քեզանից պետք չէ, ոչ հավատ, ոչ աղոթք... Նա ուղղակի սիրում է քեզ և միայն այդ պատճառով է մեջքիդ կանգնած, այլ ոչ որովհետև աղոթում ես կամ ոչ: Իսկ աղոթքը... աղոթքն իրոք որ շատ կարևոր ու լավ բան է: Բայց դա` մարդու համար է, այլ ոչ Աստծո: Աղոթքը համախմբում ու կուտակում է համամարդկային էներգետիկայի դրական լիցքերը: Իսկ այդ կուտակումը` այ, սա է, ինձ թվում է, ամենակարևորը, և սրա մեջ է հենց, որ խառն է Աստծո մատը: Պարզեմ. առանց Աստծո, ասենք, երեք հատ տասը հավասար է երեսունի, իսկ Աստծո միջամտությամբ` երեք հատ տասը հավասար է հազարի: Չմոռանանք, որ խոսում էինք էներգիայի կուտակման մասին:
Էնթոնի Դե Մելլոյի մի պատմություն հիշեցի, կարծում եմ, տեղին է մեջբերելը...
ԹԵ ԻՆՉՊԵՍ ԷՐ ԱՍՏՎԱԾ ՕԳՆՈՒՄ ԳՅՈՒՂԻՆ
Գյուղի քահանան սուրբ մարդ էր: Դժվար րոպեին մարդիկ միշտ նրա մոտ էին շտապում մի խորհուրդ ստանալու համար: Այդժամ նա առանձնանում էր ինչ-որ մի տեղ անտառում և կարդում էր իր կախարդական աղոթքը: Աստված միշտ լսում էր այդ աղոթքը և օգնում էր գյուղին:
Նրա մահից հետո մարդիկ, ընկնելով փորձանքի մեջ, սկսեցին դիմել նրան փոխարինողին, որը սուրբ մարդ չէր, բայց գիտեր այն խորհրդավոր տեղն անտառում և գիտեր կախարդական աղոթքը: Նա ասում էր. “Տեր Աստված, Դու գիտես, որ ես սուրբ չեմ: Բայց չէ՞ որ Դու այդ պատճառով իմ համագյուղացիներին փորձանքի մեջ չես թողնի: Լսիր աղոթքս և եկ օգնության”: Աստված լսում էր այդ աղոթքը և օգնում էր գյուղին:
Երբ այս քահանան էլ մահացավ, գյուղացիները սկսեցին գնալ նրա հետնորդի մոտ, որը գիտեր միայն կախարդական աղոթքը, բայց չգիտեր այն գաղտնի տեղն անտառում: Նա ասում էր. “Աստված, մի՞թե տեղը Քեզ համար ինչ-որ նշանակություն ունի: Մի՞թե յուրաքանչյուր տեղ այս երկրի վրա սրբություն չի ձեռք բերում հանուն Քո ներկայության: Լսիր իմ աղոթքը և եկ օգնության”: Եվ նորից Աստված լսում էր այդ աղոթքը և օգնում էր գյուղին:
Երբ քահանան մահացավ, դժվար րոպեին մարդիկ գնում էին նրա հետնորդի մոտ, որը չգիտեր խորհրդավոր տեղն անտառում և չգիտեր գաղտնի աղոթքը: Նա ասում էր. “Մի՞թե ինչ-որ թախանձանքներ կարող են գերազանցել սրտի ցավը: Լսիր իմ աղոթքը և եկ օգնության”: Եվ նորից Աստված լսում էր այդ աղոթքը և օգնում էր գյուղին:
Երբ այս վերջինն էլ մահացավ, ծանր րոպեներին մարդիկ սկսեցին դիմել արդեն նրան փոխարինողին: Այս քահանան հույսն ավելի շատ դնում էր փողի, այլ ոչ աղոթքի վրա: Նա ասում էր Աստծոն. “Ի՞նչ Աստված ես դու, եթե հեշտորեն կարող ես լուծել բոլոր խնդիրները, որոնք ինքդ էլ ծնել ես, բայց հրաժարվում ես մատդ անգամ շարժել, քանի դեռ մենք չենք սկսել շողոքորթել, քծնել և աղաչել քեզ: Իհարկե, դու կարող ես վերաբերվել մարդկանց այնպես, ինչպես կքմահաճես”: Դրանից հետո նա անմիջապես անցնում էր բուն հարցին:
Եվ նորից Աստված լսում էր այդ աղոթքը և օգնում էր գյուղին:
Մեջբերել
Էջանիշներ