Ձեռք բռնելը

[StrangeLittleGirl]

Մեռածը մեռած չի, բայց մի քիչ ինձ բացատրի էլի: Նայի, ես ինչքան հասկանում եմ, զգայարանների մի մասը քնած ժամանակ թուլանում ա, ասենք լսողությունը, հոտառությունը: Թե՞ չի թուլանում, ուղղակի մենք ստացած ինֆորմացիան ուրիշ կերպ ենք մշակում: Բայց ասենք ինչ-որ զզվելի բան, որ մարդու շուրթերին կպնում ա, զզվում ա արթուն ժամանակ, լինում ա որ ընկերները քնած ժամանակ հումորի համար քսում են ընկերոջ շուրթերին ու սրա հեչ վեջն էլ չի: Ինձ թվում էր, որ նույն կերպ ասենք շոշափելու զգացողությունները պետք ա թուլանան: Ես ոչ մասնագիտական տերմիններով եմ խոսում, իմ ընկալման սահմանում, որ ինձ ավելի «գիտական» բացատրես, շնորհակալ կլինեմ

Ա՜խ, էս իմ դիսերտացիայի թեման ա

Նայի, զգալն էն ա, որ ես տեսնում եմ: Իսկ ընկալումը՝ ես գիտեմ, որ տեսնում եմ: Օրինակը տեսողության վրա եմ բերում, որովհետև ավելի հեշտ ա տեսողության վրա բացատրելը:

Հիմա օրինակով: Գոյություն ունի կույր տեսողություն կոչեցյալը: Սա մի էսպիսի բան ա, երբ ուղեղի վնասման արդյունքում անձի տեսադաշտի որևէ հատված կուրանում ա, էդ հատվածը չի տեսնում: Բայց հետո պարզվում ա, որ տեսնում ա, բայց չի ընկալում: Ու ո՞նց:

Էդ կույր տեսադաշտում առարկա են դնում, հարցնում՝ ինչ գույն ա: Հետազոտվողն ասում ա՝ բան չեմ տեսնում, չգիտեմ: Ասում են՝ գուշակի: Որ ստիպում են, ճիշտ գույնն ա ասում (ի դեպ, եթե հետաքրքրում ա, երեքշաբթի օրը սաղ հղումներով-բանով կդնեմ էս հետազոտությունները, բայց Dehaene & Naccache, 2003 հոդվածում սենց լիքը բաներ ռիվյու են արած): Այսինքն, դուրս ա գալիս, որ ինքը տեսնում ա, բայց չի գիտակցում, որ տեսնում ա:

Կամ՝ էն չաշխատող հեռուստաալիքի շարիկներն են ցույց տալիս, որտեղ շատ կարճ տևողությամբ օձի պատկեր ա երևում: Հետո չափում են հետազոտվողի պուլսը: Պուլսը արագացած ա լինում. օձից վախեցել ա, բայց ինքն օձը չի ընկալել: Ու սենց լիքը բաներ կան:

Նույնն էլ քնած ժամանակ ձեռք բռնելն ա: Անձը զգում ա ջերմությունը, շփումը ու մնացած բաները, որ մարմնից մարմին փոխանցվում ա ու համապատասխան մարմնական ռեակցիա տալիս, բայց չի ընկալում: Մաքսիմում կարող ա երազ տեսնի էդ թեմայով:

[Chuk]

(ի դեպ, եթե հետաքրքրում ա, երեքշաբթի օրը սաղ հղումներով-բանով կդնեմ էս հետազոտությունները, բայց Dehaene & Naccache, 2003 հոդվածում սենց լիքը բաներ ռիվյու են արած): Այ

Եթե քեզնից շատ ժամանակ ու ռեսուրս չի տանի, դիր, հետաքրքիր ա
Շնորհակալ եմ շատ:

[insider]

Ես էլ էի էդ ուզում ասել: Շատ ռեցեպտորներ կան մատների ծայրերին: Համ էլ կարելի ա էն պահը մտցնել, որ մարդը արտաքին աշխարհը ճանաչում ա ձեռքերի ու բերանի շնորհիվ:
Մեր հասարակությունում էդքանել ընդունված չի ըստ իս մարդուն կարեքցանքդ ձեռքը բռնելով արտահատելը: Ես սովորություն ունեմ մարդու ձեռքը բռնելու, երբ ինքը տխուր կամ հուզիչ բան ա պատմում, բայց նկատել եմ, որ դա միշտ զարմանք ու անհարմար իրավիճակ ա ստեղծում:

Ո՞նց ընդունված չի: Մի եքա արարողակարգ ունենք, որ կոչվում ա հենց «ձեռ բռնել»: Թաղումից անմիջապես հետո, երբ հանգուցյալին հուղարկավորում են, մահախոսականն ընթերցում՝ հանգուցյալի հարազատները շարվում են ու թաղման թափորի բոլոր մասնակիցները շարքով անցնում են ու ձեռք սեղմելով կարեկցանք հայտնում հանգուցյալի հարազատներին: Ներկայումս շատ տեղերում հրաժարվում են էդ արարողակարգից, մանավանդ, եթե թաղման թափորը բավականին մեծ է լինում, քանի որ «ձեռ բռնելու» արարողությունը նման դեպքերում ժամեր է տևում, այնուամենայնիվ, շատ տեղերում դա թաղման հիմնական արարողակարգերից մեկն ա դեռ:
Թաղման ժամանակ էլ էս հարցն անպակաս ա՝ - «Ժողովուրդը շատ ա, տեսնես ձեռ բռնելու ե՞ն» ...

[StrangeLittleGirl]

Եթե քեզնից շատ ժամանակ ու ռեսուրս չի տանի, դիր, հետաքրքիր ա
Շնորհակալ եմ շատ:

Չէ, մի քանի րոպեի գործ ա, ուղղակի սաղ ռեսուրսներս գործի տեղն են

[StrangeLittleGirl]

Ո՞նց ընդունված չի: Մի եքա արարողակարգ ունենք, որ կոչվում ա հենց «ձեռ բռնել»: Թաղումից անմիջապես հետո, երբ հանգուցյալին հուղարկավորում են, մահախոսականն ընթերցում՝ հանգուցյալի հարազատները շարվում են ու թաղման թափորի բոլոր մասնակիցները շարքով անցնում են ու ձեռք սեղմելով կարեկցանք հայտնում հանգուցյալի հարազատներին: Ներկայումս շատ տեղերում հրաժարվում են էդ արարողակարգից, մանավանդ, եթե թաղման թափորը բավականին մեծ է լինում, քանի որ «ձեռ բռնելու» արարողությունը նման դեպքերում ժամեր է տևում, այնուամենայնիվ, շատ տեղերում դա թաղման հիմնական արարողակարգերից մեկն ա դեռ:
Թաղման ժամանակ էլ էս հարցն անպակաս ա՝ - «Ժողովուրդը շատ ա, տեսնես ձեռ բռնելու ե՞ն» ...

Վայ, բայց լավ արարողակարգ ա: Երևի թաղման միակ իմաստ ունեցող բաներից:

[StrangeLittleGirl]

Արտ, էս ա, Dehaene & Naccache-ը գտա: Փաստորեն տնից էլ ա հասանելի Մնացած սաղ հղումները որ դնեմ, պիտի էս հոդվածից հանեմ, դնեմ: Հոդվածի երկրորդ կեսը հեղինակների տեսությունն ա, էդ երևի ոչ մասնագետներին չհետաքրքրի, բայց առաջին կեսը լիտաբզոր ա, հերթով անցնում ա հայտնի փորձերի վրայով, հղումները տալիս ա:

[Sambitbaba]

ես "հասկանալի պատճառներ" ասելով էդ նկատի ունեի))
համ էլ ձեռքի շարժունակությունն ա մեծ, օրինակ ականջներով հպվելով փողոցով քայլելը անհարմար կլինի, բայց ձեռքը բռնած հեշտ ա)

Սովորության հարց է երևի: Նոր Զելանդացիներն, օրինակ, բարևելիս` քթերով են հպվում...

[Sambitbaba]

Հ.Գ. Համ էլ ամբոխի մեջ լինելիս չկորելու լուրջ երաշխիք ա ։

Սեփական փորձից գիտեմ, որ այդ դեպքում կարելի է նաև միասին կորել...

[GriFFin]

Հա, հասարակական վերաբերմունքը կա: Որ վերևում էդ աղջկա օրինակը բերեցի, ինքը նաև բոլորին գրկում ա: Ամբիոնում միշտ ասում են՝ տենց մի արա, պրոֆեսիոնալ չի: Իսկ ինքն ասում ա, որ մարդիկ գրկախառնության կարիք ունեն: Գրկախառնությունն էլ մարմնական կոնտակտի ձև ա ու հանգստացնում ա:

Տենց սոցիալական էքսպերիմենտ են արել, երևի դիսքովերիով էր, շատ վաղուց եմ տեսել, բայց տպավորվել ա: Համեմատում են ինչն ա մարդուն ավելի շատ հանգստացնում՝ մերսումը, համբույրը թե՞ գրկախառնությունը: Ու բոլորը նշում էին, որ գրկախառնությունը ամենաէֆետիվն ա: Ես գիտեմ, որ դաուն, աուտիկ ու նման երեխեքին "հանգստացնելու" ամենալավ մեթոդը գրկախառնություն ա:
Հ.Գ. Իսկ քո գործընկերուհին դեմք ա: Կապ չունի Հայաստանում ես թե՞ Դանիայում, եթե զգում ես, որ մարդկանց էդ ա պետք ու անկախ ամեն ինչից գրկում, ծեռք բռնում ու տենց բաներ ես անում ուրեմն դու դեմք ես:

[GriFFin]

Ո՞նց ընդունված չի: Մի եքա արարողակարգ ունենք, որ կոչվում ա հենց «ձեռ բռնել»: Թաղումից անմիջապես հետո, երբ հանգուցյալին հուղարկավորում են, մահախոսականն ընթերցում՝ հանգուցյալի հարազատները շարվում են ու թաղման թափորի բոլոր մասնակիցները շարքով անցնում են ու ձեռք սեղմելով կարեկցանք հայտնում հանգուցյալի հարազատներին: Ներկայումս շատ տեղերում հրաժարվում են էդ արարողակարգից, մանավանդ, եթե թաղման թափորը բավականին մեծ է լինում, քանի որ «ձեռ բռնելու» արարողությունը նման դեպքերում ժամեր է տևում, այնուամենայնիվ, շատ տեղերում դա թաղման հիմնական արարողակարգերից մեկն ա դեռ:
Թաղման ժամանակ էլ էս հարցն անպակաս ա՝ - «Ժողովուրդը շատ ա, տեսնես ձեռ բռնելու ե՞ն» ...

Ինձ թվում ա, որ հարազատին կորցրած մարդուն էդ պետք չի: -_- Ամեն դեպքում ես չէի ուզենա նման բանի մասնակիցը լինել: Նման դեպքերում մարդ ուզում ա գնա մի տեղ փակվի, լիքը լացի՝ հանգստանա ու մտածի հետոի մասին:

[GriFFin]

Վայ, բայց լավ արարողակարգ ա: Երևի թաղման միակ իմաստ ունեցող բաներից:

Չէ: Իյա, ժողովուրդ: Դուք պատկերացնու՞մ եք: Հոգնած( թե ֆիզիկապես, թե հոգեպես), մաշված կանգնած ես (չնայած ինձ թվում կանայք չեն կանգնի, միայն տղամարդկանց կցավաքցեն) ու լիքը-լիքը անծանոթ, մուննաթ դեմքեր գալիս են ու ձեռքդ սեղմում: Լավ էլի:

[GriFFin]

Էս բժիշկները որ չեն գալիս, ամեն ինչ փչացնում...

Chuk, ես քեզ որ տեսնեմ` կբացատրեմ քրտինքի շնորհիվ փոխանցվող ինֆորմացիայի իմ տեսությունը Էդ էլ կլինի իմ դիսերտացիայի թեման ^_^

[StrangeLittleGirl]

Չէ: Իյա, ժողովուրդ: Դուք պատկերացնու՞մ եք: Հոգնած( թե ֆիզիկապես, թե հոգեպես), մաշված կանգնած ես (չնայած ինձ թվում կանայք չեն կանգնի, միայն տղամարդկանց կցավաքցեն) ու լիքը-լիքը անծանոթ, մուննաթ դեմքեր գալիս են ու ձեռքդ սեղմում: Լավ էլի:

Անծանոթը չէի մտածել: Բայց եթե մոտիկ մարդիկ են, ինձ թվում ա՝ արժե: Համենայնդեպս, նման իրավիճակում ես հիշում եմ ինձ, ինձ ահավոր պետք էր ուրիշ մահկանացուների հետ ֆիզիկական շփումը:

Հետո, ձեռքսեղմումից դու զգում ես՝ մարդը ինչ ա զգում: Եթե ամուր ձեռքսեղմում ա, լիքը սփոփանք ես ստանում: Բայց մեկ-մեկ նենց թույլ, իմիջիայլոց ա լինում, հատկապես ծանոթանալուց մեկի հետ, որ ջոկում ես՝ էդ մարդուն հեչ չի հետաքրքրում քո հետ ծանոթանալը:

[Sambitbaba]

Չէ: Իյա, ժողովուրդ: Դուք պատկերացնու՞մ եք: Հոգնած( թե ֆիզիկապես, թե հոգեպես), մաշված կանգնած ես (չնայած ինձ թվում կանայք չեն կանգնի, միայն տղամարդկանց կցավաքցեն) ու լիքը-լիքը անծանոթ, մուննաթ դեմքեր գալիս են ու ձեռքդ սեղմում: Լավ էլի:

Գրիֆֆին ջան, ավելի շատ հակվում եմ մտքին, որ այնուամենայնիվ տառասխալ ես թույլ տվել... Բայց հետաքրքիրն այն է, որ մոտեցումդ հարցին շատ լավ համապատասխանում է հենց թույլ տված տառասխալիդ:

Ցավա-կցել` նշանակում է կցվել մարդու ցավին, կիսել նրա հետ ցավը, օգնել մարդուն (անկախ նրա սեռական պատկանելիության) ավելի հեշտ տանել կորստի ցավը: Ցավա-կցելը (այլ ոչ թե քցելը)` սեփական էներգիայիդ, կարելի է ասել, նվիրատվությունն է նրան, ով դրա պակասն ունի, իսկ հարազատին կորցրած մեկը հիմնականում էներգետիկորեն ահավոր սնանկացած վիճակում է գտնվում:
Այդ պատճառով հարազատին կորցրածի ձեռքը սեղմելը էներգիայի միջոցով ուժերի վերականգնում է, այլ ոչ թե քրտինքի միջոցով վիրուսների փոխանցում:

Քանի որ էստեղ գրեցի, միանգամից Չուկի հարցին էլ փորձեմ պատասխանել:

Մեջբերում Chuk-ի խոսքերից

Էս օրինակներս կարող ա չի կարելի տարածել ամենքի վրա, կարող ա սրա մասնավոր դեպքեր են:

1. Երբ ես հոգնած, ներվային գալիս եմ տուն, Ավետիսը քնած ա, հերիք ա իրա թաթիկը բռնեմ, միանգամից հանգստանում եմ:
1.1. Եթե Ավետիսը քնի մեջ անհանգիստ ա, ծանր ա շնչում, կամ ինչ-որ նման բան, իմ՝ իրա թաթիկը բռնելուց ինքն էլ ա միանգամից հանդարտվում, շնչառությունը հանգստանում ա:

2. Հիվանդ մարդուն, անհանգիստ քնած մարդու ձեռքը բռնում ես, միանգամից հանդարտվում ա:

Չէ, Արտ ջան, մասնավոր դեպքեր չեն: Յուրահատուկ են մեզ բոլորիս էլ:

Ձեռքերը հաղորդակցվելու համար իրոք որ մարդու մարմնի ամենազգայուն մասն են:

Որոշ քաղաքակրթություններում ձեռքով բարևելը հանցագործության պես մի բան է համարվում, որովհետև, բարևելով մարդուն ձեռքով, դու ստիպողաբար ներխուժում ես նրա անձնական տարածություն: Համարվում է, որ սկզբում պետք է մարդուց թույլվություն հարցնել, հետո նոր մեկնել ձեռքդ...

Փոքրիկ երեխայի հարցը.
Սա շատ ավելլի զգայուն է ֆիզիկական էներգիայի հանդեպ, քան մեծերը: Եվ իր մարմնի փոքրության պատճառով` առավել ևս մեծերի շրջապատում, - նա իրեն էներգետիկապես շատ թույլ է զգում: Բռնելով մեծի ձեռքը, նա իր էներգետիկան միացնում է մեծի էներգետիկային և այդպիսով իրեն ավելի վստահ է զգում:

Հիմա վերադառնանք քո կետերին:
1.1-ը և 2-ը շատ լավ տարբերակներ են մարդուն օգնելու համար: Քանի որ երկու դեպքում էլ դիմացինդ քնած է ու լրիվ անպաշտպան քո և քո էներգետիկայի առջև, ուրեմն, քո կամքով բռնելով նրա ձեռքն ու ցանկանալով օգնել նրան, դու քո բարի կամքի էներգիան ես փոխանցում, ինչն էլ հենց կատարում է իր բուժիչ աշխատանքը, քանի որ դու քո կամքով ես նվիրաբերում քո էներգիան: Բայց պետք է նաև զգույշ լինես: Որովհետև, եթե փոխանցելու պահին հանկարծ հիշես, որ այդ քնած մարդն, ասենք, վաղուց փող է քեզ պարտք ու չի էլ մտածում վերադարձնել կեղտոտը, ուրեմն շատ հնարավոր է, որ օգուտի տեղը վնաս հասցնես, քանի որ քնած մարդը լրիվ անպաշտպան է քո առջև:

Իսկ 1-ը...
Նախ և առաջ ասեմ, որ ձեռք սեղմելը նաև փոխադարձ վամպիրություն է, էներգիայի երկկողմանի կողոպտում: Այսինքն, եթե անհանգիստ քնածին օգնելու համար նրան քո դրական էներգիան ես տալիս, նույն պահին նա կիսվում է քեզ հետ իր բացասական էներգիայով: Բայց, քանի որ դու բարի կամք ես արտահայտել, նրա տված բացասական էներգիայից ազատվելը հեչի պես բան է քեզ համար:

Հիմա վերադառնանք քնած Ավետիսին:
Ինչ խոսք որ Ավետիսը մեծ սիրով նվիրաբերում է իր էներգիան սիրելի հորը:
Բայց ի՞նչ լավ բան կա հոգնած, ներվային էներգիայի մեջ, որ հայրը տալիս է քնած և այդ պատճառով լրիվ անպաշտպան զավակին...


Կներես, Արտ ջան, նորից գիտականորեն չապացուցված բաներով մեջ ընկա... Բայց դե խոսքը երեխայի մասին է, հասկանում ես, իսկ դա արդեն լուրջ է: Իսկ ի՞նչ, եթե մի երեսուն տարի հետո գիտությունը ապացուցի, որ ես ճիշտ էի...

[GriFFin]

Գրիֆֆին ջան, ավելի շատ հակվում եմ մտքին, որ այնուամենայնիվ տառասխալ ես թույլ տվել... Բայց հետաքրքիրն այն է, որ մոտեցումդ հարցին շատ լավ համապատասխանում է հենց թույլ տված տառասխալիդ:

Կաշխատեմ հաջորդ անգամ առանց տառասխալների գրել: Շնորհակալություն: