Պիես. քննարկումներ և քվեարկություն

[Արէա]

Դե պարզ է, մեջներիդ բիձեն ես եմ,


խելքս արդեն պակասել է,



ամբախ-զամբախ դուրս եմ տալիս,



ծերունական սկլերոզի հետևանքով էլ, ինչ սկզբում ուզում էի ասել, մոռացե՞լ եմ,,,*

- - - - - -
* (,,,) ես էլ որոշել եմ բազմակետի փոխարեն ստորակետ սիրել,,,

Սամ ջան, հասունությունը լավ իմաստով եմ գրել, ո՞ւր ես նեղանում ))

[Sambitbaba]

Սամ ջան, հասունությունը լավ իմաստով եմ գրել, ո՞ւր ես նեղանում ))

Արէա ջան, բա նեղացողն էդպես կպատասխանե՞ր:

Համ էլ, իսկ մնացածը վատ իմաստո՞վ ես գրել. խելքս պակաս է, ամբախ-զամբախ դուրս եմ տալիս ու սկլերո՞զ ունեմ

[Mephistopheles]

ԴՈՒՍՏՐ - /Նորից շրջվում է դեպի ագռավները/ Մա՞մ: Ստացվում է, որ նրանք իսկապե՞ս մեզ զգուշացնում էին...

Նօ… the writer just fucked up right there…

[Արէա]

Արէա ջան, բա նեղացողն էդպես կպատասխանե՞ր:

Համ էլ, իսկ մնացածը վատ իմաստո՞վ ես գրել. խելքս պակաս է, ամբախ-զամբախ դուրս եմ տալիս ու սկլերո՞զ ունեմ

Էդ դու ես գրել, այ մարդ, ես ե՞րբ տենց բան ասեցի

[Mephistopheles]

ՄԱՅՐ - Մեծ ցանկություն ունեմ հակառակը պնդել, բայց ինչպե՞ս... Աստված իմ, նրանք մեզ... փաստորեն... փրկեցին լուսանի ճանկերից

մի հատ էլ նօ… no way…

[Mephistopheles]

Դուստրը դանդաղ վերադառնում է դեպի մայրը և նրանք հեռանում են, աչքներն ուղղած ագռավներին:

No fucking way…

[Աթեիստ]

Վերջապես կարդացի 3րդն ու 4-րդը։

Պերսոնաժները չհամոզեցին։

Սարի Մարգում
Ոնց որ արդեն ասել են, որ Սարի Մարգում լրիվ ավելորդ էր կենդանիների խոսելը ու նույնիսկ ներկայությունը։ Կես բառով կարելի էր հուշել հարևանների իրարից նեղանալու պատճառը։ Սովորաբար որ նեղանում են, իրար վիրավորում են ու էդ դեպքում համ իրար հետ ընդհանրապես չէի խոսի, համ էլ մի կողմը չէր փորձի բարիիշել, եթե իհարկե ինչ որ բանում մեղավոր չի։ Իսկ եթե Մարգոն ինչ որ բանում մեղավոր լիներ, Սերգոն ամեն երկրորդ նախադասության մեջ դա զգացնել էր տալու։ Կեղծ էր համ Մարգոյի քարով խփելը, համ դրանով «բարիշելը»։
Էդ լարված պահին մենակ Մարգոյի ձեռքը քարին մեկնելը հերիք պիտի լիներ, որ առավոտվանից լարված Սերգոն ինքը սաղին փռեր, ոչ թե նստեր հռհռար։
Չնայած, տենց ներվային վիճակում տրամադրության կտրուկ անկումներ մենակ կինոներում ա լինում, ու եթե սա որպես կինո դիտենք, կարող ա նայվի։ Չի դզի, բայց որ կինոներից արդեն սովոր եք, կուտվի։

Պիես Ակումբի համար
Էլի պերսոնաժների պահը։ Ասենք Աղջիկը շշուկով խոսում ա իրա ալտերէգոյի հետ ու ֆոնում միացրած ա դրանից էլ ավելի կամաց հնչող ՌՈՔ։ Արդեն կեղծ ա հնչում։ Սաղ առաջի կեսը քեզ ներկայացնում են ընտանիքի մյուս անդամներին, որ երկրորդ կեսում ցույց տան, որ դրանք իրականում լրիվ ուրիշ մարդիկ են։ Եթե որևէ մեկին թվում ա, թե առանց նստել խոսելու ծնողները հանկարծ գիտակցելու են, որ իրանք իրանց երեխաներին ոնց որ չեն հասկանում, էդ մեկը շատ միամիտ ա։ Տենց չի լինում։ Ծնողները միշտ վստահ են, որ իրանք ինչ անում են, ճիշտ են անում։ Մինչև ապացույցներով ցույց չտաս իրանց սխալները, չես համոզի։ Նույնիսկ ցույց տալու դեպքում քիչ ա համոզելու հավանականությունը։ Իսկ ստեղ միանգամից երկուսը հանկարծ կարճ միացում են ունեցել, հասկացել են, որ իրանք չեն հասկանում երեխային։ Բարև ձեզ։

Կարճ ասած, բացի առաջին տարբերակից, մնացածի հեղինակները լավ կանեն ավելի շատ ժամանակ ծախսեն պերսոնաժ հորինելու վրա։ Ագռավները ցույց տվեցին, որ մենակ կռալով մարդկանց ուղղությունը փոխելը որպես սցենար լրիվ հերիք ա, կարևորը էդ ագռավները նախօրոք լավ ներկայացվեն։

[Աթեիստ]

Հա, մեկ էլ, ես իհարկե շատ շոյված եմ, որ ստեղ մարդանց մտքով անցում ա, որ կարող ա ես էլ ինչ որ բան գրեմ, բայց ես որ գրեմ էլ, մաքսիմում անեկդոտ պտի լինի. հորինելու գործում չկամ։

[StrangeLittleGirl]

Տենց սպեկտրը շատ լայն ա ստացվում, ուրիշ հանցանշան ա հարկավոր փնտրել: Կարանք ասենք Մեֆն ա, մեկ ա մոդայա իրա վրա գցելը: Հեն ա ինքն էլ արևմտահայաերեն ա խոսում: Բյուր ի դեպ ի՞նչ կասես Մեֆի արևմտահայերենի մասին, ոնց որ ստեղի ամենափորձված մասնագետը դու ես:

Մերսի ինձ մասնագետ անվանելու համար, բայց մասնագետ չեմ, ուղղակի փոքրուց էդ լեզվի մեջ եմ էղել, պլյուս վերջերս էլ քերականությունն եմ ուսումնասիրել:
Մեֆի արևմտահայերենն ավելի համոզիչ ա, քան երկրորդի հեղինակինը

Իսկ առաջինն իմացա ով ա. Ծովն ա

[Sambitbaba]

ԴՈՒՍՏՐ - /Նորից շրջվում է դեպի ագռավները/ Մա՞մ: Ստացվում է, որ նրանք իսկապե՞ս մեզ զգուշացնում էին...

Նօ… the writer just fucked up right there…

Սա ոչ արևմտա, ոչ էլ արևմտահայերեն էր, - էնպես որ բան չհասկացա: Բայց Մեֆի հետ լրիվ համաձայն եմ. հարյուր տոկոսանոց պոշլյատինա:

Էնպես որ, քվեարկում եմ միայն չորրորդի օգտին:

Շնորհակալություն բոլոր մասնակիցներին: Այվին ու Գալին` պաչեր:

[ivy]

Իսկ առաջինն իմացա ով ա. Ծովն ա

Բյուր, դու ավելի լավ է էդ գուշակություններդ թողնես, մնացած գործերի մասին կարծիք հայտնես

[Գալաթեա]

Վերջապես կարդացի 3րդն ու 4-րդը։


Պիես Ակումբի համար
Էլի պերսոնաժների պահը։ Ասենք Աղջիկը շշուկով խոսում ա իրա ալտերէգոյի հետ ու ֆոնում միացրած ա դրանից էլ ավելի կամաց հնչող ՌՈՔ։ Արդեն կեղծ ա հնչում։ Սաղ առաջի կեսը քեզ ներկայացնում են ընտանիքի մյուս անդամներին, որ երկրորդ կեսում ցույց տան, որ դրանք իրականում լրիվ ուրիշ մարդիկ են։ Եթե որևէ մեկին թվում ա, թե առանց նստել խոսելու ծնողները հանկարծ գիտակցելու են, որ իրանք իրանց երեխաներին ոնց որ չեն հասկանում, էդ մեկը շատ միամիտ ա։ Տենց չի լինում։ Ծնողները միշտ վստահ են, որ իրանք ինչ անում են, ճիշտ են անում։ Մինչև ապացույցներով ցույց չտաս իրանց սխալները, չես համոզի։ Նույնիսկ ցույց տալու դեպքում քիչ ա համոզելու հավանականությունը։ Իսկ ստեղ միանգամից երկուսը հանկարծ կարճ միացում են ունեցել, հասկացել են, որ իրանք չեն հասկանում երեխային։ Բարև ձեզ։

Արտ, կարամ իհարկե սխալվեմ, բայց կարծում եմ հեղինակը երկրորդ մասում նկարագրել ա էն, ինչն ինքը կուզեր, որ լիներ, ոչ թե էն, ինչ կա իրականում: Որտև իրականում եղածը քո ասածն ա, որ գրեթե ոչ մի ծնող չի ընդունում, որ ինքը սխալ ա ու որ ինքն իր երեխուն չի հասկանում: Ես ինքս դեռահասության ժամանակ էդ պատին բազմիցս հագել եմ, դրա համար դժվար չի հասկանալ հեղինակին: էդ երկրորդ մասն էն կյանքն ա, որ լիքը դեռահասներ կուզեին ունենալ: Տանն իրենց մասին ամեն ինչ առանց վախենալու պատմելով, համոզված որ եթե անգամ համաձայն չլինեն հետները՝ պադձեռժկա կանեն, ոչ թե չորով դեմը կդնեն "դու երեխա ես, բան չես հասկանում" փաստարկը: Իսկ առաջինում դառը ճիշտն ա, որ մարդն իր տան մեջ էնքան մենակ ու անօգնական կարա իրան զգա, որ սկսի ինքն իր հետ խոսալ, վիճել, տալ ու առնել:

[ivy]

Արտ, կարամ իհարկե սխալվեմ, բայց կարծում եմ հեղինակը երկրորդ մասում նկարագրել ա էն, ինչն ինքը կուզեր, որ լիներ, ոչ թե էն, ինչ կա իրականում: Որտև իրականում եղածը քո ասածն ա, որ գրեթե ոչ մի ծնող չի ընդունում, որ ինքը սխալ ա ու որ ինքն իր երեխուն չի հասկանում: Ես ինքս դեռահասության ժամանակ էդ պատին բազմիցս հագել եմ, դրա համար դժվար չի հասկանալ հեղինակին: էդ երկրորդ մասն էն կյանքն ա, որ լիքը դեռահասներ կուզեին ունենալ: Տանն իրենց մասին ամեն ինչ առանց վախենալու պատմելով, համոզված որ եթե անգամ համաձայն չլինեն հետները՝ պադձեռժկա կանեն, ոչ թե չորով դեմը կդնեն "դու երեխա ես, բան չես հասկանում" փաստարկը: Իսկ առաջինում դառը ճիշտն ա, որ մարդն իր տան մեջ էնքան մենակ ու անօգնական կարա իրան զգա, որ սկսի ինքն իր հետ խոսալ, վիճել, տալ ու առնել:

Հետաքրքիր է, որտեղից է դա երևացել: Համենայնդեպս զուտ տեքստից դա չէր հասկացվում: Առնվազն ես որ չէի հասկացել...

[Աթեիստ]

Եթե ինքն էդքանը հորինել էր, հաստատ սեփական պահվածքը ավելի ադեկվատ պտի լիներ, համենայն դեպս չպիտի էշացած նստեր։ Չէ, չեմ կարծում թե հեղինակը էդքան խորացել ա։ Պարզապես հեփփի էնդ ա հորինել, որը հեչ տեղին չէր։ Էդ տարիքում հեփփի էնդ չի լինում ։)

[Գալաթեա]

Եթե ինքն էդքանը հորինել էր, հաստատ սեփական պահվածքը ավելի ադեկվատ պտի լիներ, համենայն դեպս չպիտի էշացած նստեր։ Չէ, չեմ կարծում թե հեղինակը էդքան խորացել ա։ Պարզապես հեփփի էնդ ա հորինել, որը հեչ տեղին չէր։ Էդ տարիքում հեփփի էնդ չի լինում ։)

Լավ, քանի որ սենց անդրդվելի ես ու համոզված՝ չեմ վիճում

Հետաքրքիր է, որտեղից է դա երևացել: Համենայնդեպս զուտ տեքստից դա չէր հասկացվում: Առնվազն ես որ չէի հասկացել...

Հա, ակնհայտ չի, ճիշտ ես: Մենակ կարելի ա գլխի ընկնել նրանից, թե որքան անկումային ա սկիզբը ու որքան անհույս ա հերոսը, թե ինչ-որ բան կփոխվի իր կյանքում: Բայց հեղինակը երևի չի ուզեցել Արտակի ասած մռայլ ավարտը գրի, որն ավելի տրամաբանական կլիներ:
Թեկուզ անհավանական, բայց բարի վերջ ա հորինել:
Էլի եմ ասում, կարամ լրիվ սխալ հասկացած լինեմ