Արտ, հիշու՞մ ես 90-ականները: Այ էդ ժամանակ գիտե՞ս քանի՜-քանի՜ ծնող ա ցերեկներն էրեխեքին ուրախացրել, ինքը սոված գնացել քնելու ու գիշերը լացել, որ անզոր ա իրա երեխայի համար որևէ բան անել: Գիտե՞ս հենց հիմա Հայաստանում ինչքան տենց ընտանիքներ կան, որոնց առողջ երեխաներին սննդով ապահովելը լուրջ խնդիր ա, իսկ թերսնված երեխան լիարժեք կյանք չի ապրում: Ու գիտե՞ս ինչքան կան ծնողներ, որոնք հրաժարվում են իրենց առողջ էրեխեքից, որովհետև անզոր են պահել:
Դու չարաչար սխալվում ես, եթե կարծում ես, թե մարդիկ որպես վատ երազ են հիշում իրենց թողած երեխաներին: Անգամ աբորտ արած կանայք, որոնք սկի չեն էլ տեսել ինչ են հանում իրենց միջից, լիքը տառապում են կյանքում: Նորմալ երկրներում թերապիայի են գնում, մի քիչ դզվում, հաղթահարում են, բայց Հայաստանի նման երկրում... Հըմ... Ընդհանրապես երեխայից հրաժարվելը շատ ուժեղ հոգեբանական հարված ա, մեղքի զգացում ա առաջացնում, ծանրացնում ա վիճակը, քան էդ երեխայի մահը (հետազոտություն էլ կա էդ թեմայով, կփորձեմ գտնել):
Արատներով երեխային պահելը բոլորի շահերից ա բխում՝ թե՛ երեխայի, թե՛ ծնողի, թե՛ պետության: Բայց երբ ունես տհաս պետություն ու անգրագետ ծնողներ, միակ ճիշտը դառնում ա էդ պետությունում ընդհանրապես երեխա չունենալը:
StrangeLittleGirl-ի խոսքերից
Մեջբերել
De gustibus et coloribus non est disputandum.
երեխան նույնիսկ չգիտի, ինչ է ընտրությունը, ծնվելու պահին: Ես ինքս, եթե ընտրելու լինեի, հաստատ կնախընտրեի երբեք չծնվել: Ու ընդհանրապես, լացից դատելով, եթե երեխայի ընտրությունը լիներ, հավերժ կմնար արգանդի տաքության ու մթության մեջ:
Էջանիշներ