ՄԱՍ 2

ՓՈԽՀԱՐԱԲԵՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ
ՈՐՊԵՍ ՀՈԳԵՎՈՐ
ՊՐԱԿՏԻԿԱ


Սերը` Լինելության վիճակ է:
Ձեր սերը դրսում չէ, այն ձեր խորքերում է:
Այն չի կարելի կորցնել,
այն չի կարող ձեզ լքել:
Սերը կախված չէ ուրիշ մարդկանցից,
արտաքին ոչնչից:



ԳԼՈՒԽ 6

ՑԱՎԱԳԱՐ ՄԱՐՄՆԻ
ՏԱՐՐԱԼՈՒԾՈՒՄԸ


Մեծամասնությամբ տառապանքներից ու ցավից կարելի է խուսափել: Մեր ցավի պատճառն` ինքներս ենք, չէ՞ որ մեր կյանքը ղեկավարում է միտքը, - միտքը, որին մենք դիտարկում ենք: Մեր ստեղծած ցավը` միշտ եղածը չընդունելու, անգիտակցաբար դիմադրելու հատկանիշ է:

Մտածողության մակարդակի վրա այդ դիմադրությունն ի հայտ է գալիս որպես դատապարտում: Հուզական մակարդակի վրա այն դուրս է թափվում բացասական զգացմունքներով: Որքան ավելի ուժեղ է դիմադրությունը ներկային, այնքան ավելի ուժեղ է ցավը: Դիմադրության ուժգնությունն, իր հերթին, կախված է մտքի հետ քեզ նույնացնելու աստիճանից: Միտքը միշտ փորձում է ժխտել Ներկա Պահն ու փախչել նրանից:

Այլ խոսքերով, որքան ավելի սեղմ եք նույնացնում ձեզ մտքի հետ, այնքան ավելի շատ եք տառապում: Կարելի է ասել և այսպես. որքան ավելի մեծ է Ներկա Պահը գնահատելու և ընդունելու ձեր ունակությունը, այնքան ավելի քիչ եք տառապում ցավից` և այնքան ավելի ազատ եք էգոիստական մտքից:

Ինչպես պնդում են որոշ հոգևոր ուսուցիչներ, ցավը` պատրանք է: Դա իրոք այդպես է: Հարցն այն է, այդպե՞ս է դա արդյոք ձեր համար: Միայն համոզված լինելը քիչ է: Կամ, հնարավոր է, շարունակելով պնդել, որ ցավը` պատրանք է, - ցանկանում եք ամբողջ կյանքներդ տառապել ցավի՞ց: Դա կօգնի՞ ձեզ ազատվել տառապանքներից: Այստեղ ամենակարևորն է` թե դուք ինչպես կիրականացնեք այդ ճշմարտությունը, այսինքն ինչպես կմարմնավորեք այն սեփական փորձում:

Քանի դեռ դուք նույնացնում եք ձեզ մտքի հետ (հոգևոր իմաստով` քանի դեռ չեք գիտակցել ձեզ), վիճակված եք տառապել ցավից: Գլխավորապես ես նկատի ունեմ հոգեկան ցավը` ֆիզիկական ցավի, և ֆիզիկական հիվանդությունների էլ, - հիմնական պատճառը: Վիրավորանքը, ատելությունը, սեփական անձը խղճալը, մեղքի զգացումը, զայրույթը, դեպրեսիան, նախանձը, նույնիսկ թեթև բարկությունը` այս ամենը ցավի տարատեսակներ են: Յուրաքանչյուր հաճույքի, հուզական վերելքի մեջ էլ ցավի սերմեր կան, հաճույքի անբաժանելի հակադրություն, որը վաղ թե ուշ կհիշեցնի իր մասին:

Յուրաքանչյուր ոք, ով գոնե մեկ անգամ թմրադեղ է օգտագործել, գիտի. "կայֆն" անխուսափելիորեն փոխարինվում է անկումով, հաճույքը ցավ է դառնում: Մեզանից շատերը գիտեն սեփական փորձով, թե ինչպիսի հեշտությամբ մերձավորի համար ուրախության աղբյուրից կարելի է ցավի աղբյուր դառնալ: Եթե ավելի խորը փորենք, կպարզվի, որ այդ հակադրությունները` դրականն ու բացասականը, - նույն մեդալի երկու կողմերն են, խորքային ցավի երկու բաղկացուցիչները; ցավն էլ` էգոցենտրիկ գիտակցության մտքի հետ սերտաճած անբաժանելի մասնիկն է:

Կա ցավի երկու մակարդակ. ցավ, որն արարում եք հիմա, և անցյալի ցավ, որը մինչև օրս առկա է ձեր մարմնում և մտքում:

Քանի դեռ մուտք չունեք դեպի Ներկայի հզորությունը, ձեր ներսում կուտակվում է հնում ապրած տառապանքների նստվածքը: Այդ "նստվածքը" միանում է ձեր մեջ արդեն ներկա ցավին և ամուր հիմնավորվում է ձեր մարմնում և մտքում: Այդ ցավի մասնիկն է, անշուշտ, նաև այն մանկական ցավը, որը երբևիցէ պատճառել է ձեզ մեր աշխարհի չգիտակցվածությունը, ուր այն ժամանակ դուք հենց նոր էիք եկել:

Ցավի այդպիսի կուտակումները ոչ այլ ինչ են, քան ձեր մարմինն ու միտքը բռնագրաված բացասական էներգիայի դաշտեր: Դուք այնքան էլ չեք մեղանչի ճշմարտության դեմ, եթե այդ դաշտն ընկալեք որպես առանձին խոսակցության արժանի ոմն անտեսանելի էություն: Դա հուզումնային ցավագար մարմինն է:

Ցավագար մարմինը գոյության երկու ռեժիմ ունի. ակտիվ և պասիվ: Պասիվ ռեժիմում գոյատևությունը` կարող է ժամանակի իննսուն տոկոսը կազմել: Բայց խորինս դժբախտ մարդու կյանքում ցավագար մարմինը կարող է ակտիվ լինել հարյուր տոկոսով: Մեզանից ոմանց կյանքն ամբողջովին տառապանքներից է բաղկացած, այն դեպքում, երբ ուրիշները ցավ են ապրում ժամանակ առ ժամանակ միայն. երբ ինչ-որ բան չի կարգավորվում մերձավորների հետ հարաբերություններում, երբ, անցյալ կորուստներդ վերհիշելու դեպքում, ցավ ես զգում ֆիզիկապես կամ հոգեպես և այլն:

Ակտիվացնել ցավագար մարմինը կարող է ինչ ասես` հատկապես այն, ինչն արձագանքում է անցյալից եկող ցավի հետ: Երբ ցավագար մարմինը պատրաստ է մտնել ակտիվ ռեժիմի մեջ, կատալիզատոր կարող է դառնալ ամեն մանրուք` միտք, մերձավորի անմեղ նկատողություն` ինչ ասես: