ԻՐԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ԱՅԼ ԿԱՌՈՒՑՎԱԾՔԻՆ
ԸՆԴԱՌԱՋ


Ես համաձայն չեմ, որ մարմինն անպայման պետք է մահանա: Ես համոզված եմ, որ ֆիզիկական անմահությունը հասանելի է: Մենք
հավատում ենք մահվանը` ահա թե ինչու է մեր մարմինը մահանում:

Մարմինը մահանում է ոչ այն պատճառով, որ դուք հավատում եք մահին: Հակառակը, մարմինը գոյություն ունի (ծայրահեղ դեպքում մեզ այդպես է թվում), որովհետև դուք հավատում եք մահին: Մարմինն ու մահը` գիտակցության էգոիստական տիպով ծնված միևնույն պատրանքի մասն են, որը չի զգում իր կապը կյանքի Սկզբնաղբյուրի հետ և ընկալում է իրեն որպես առանձին և անընդհատ վտանգի ենթարկվող ինչ-որ բան: Այդ պատճառով նա ծնում է ձեր նույնացման պատրանքը մարմնի` ամուր ֆիզիկական անոթի հետ, որին անվերջ ինչ-որ բան է սպառնում:

Երբ դու ընկալում ես քեզ որպես ծնվող և շուտով մահացող խոցելի ֆիզիկական մարմին, - ահա սա արդեն իրոք որ պատրանք է: Մարմինն ու մահը` միևնույն պատրանքն են: Մեկն անհնար է առանց մյուսի: Դուք ցանկանում եք պահպանել պատրանքի մի մասը և ազատվել մյուսից, բայց նրանք քայլում են ձեռք-ձեռքի տված, և այլ կերպ լինել չի կարող:

Մյուս կողմից, առանց մարմնի ընդհանրապես անհնար է, նույնիսկ պետք էլ չէ: Իհարկե, մարմինը` ձեր իսկական էության անհավանականորեն խեղաթյուրված պատճենն է: Բայց ձեր իսկական էությունը թաքնված է այդ պատրանքի ներսում, այլ ոչ թե նրանից դուրս: Այնպես որ իսկական էությունը ձեռք բերել հնարավոր է միայն մարմնի միջոցով:

Եթե տեսնեք հրեշտակի, բայց ընդունեք նրան որպես քարե արձան, ուրեմն, որպեսզի այնուամենայնիվ ճանաչեք նրա մեջ երկնքի պատգամաբերին, դուք ստիպված եք նորից կենտրոնացնել ձեր հայացքը և ավելի ուշադիր զննել "քարե արձանին", այլ ոչ թե փորձել փնտրել հրեշտակին մի ինչ-որ այլ տեղ: Այդ ժամանակ կհայտնաբերեք, որ ոչ մի քարե արձան չի էլ եղել:


Եթե մարմինը` մահվան հանդեպ մեր հավատի հետևանքն է, ուրեմն ինչպե՞ս կենդանին էլ ունի մարմին: Չէ՞ որ նա չունի էգո,
ու նաև չի հավատում մահվան...

Եվ այնուհանդերձ նա մահանում է` կամ, ծայրահեղ դեպքում մեզ այդպես է թվում:

Մի մոռացեք, որ աշխարհի ձեր ընկալումն արտացոլում է ձեր գիտակցության վիճակը: Դուք անբաժանելի եք ձեր գիտակցությունից, իսկ այնտեղ, դրսում, ոչ մի օբյեկտիվ արտաքին աշխարհ չկա: Ամեն պահ ձեր գիտակցությունը ստեղծում է աշխարհ, որի մեջ ապրում եք դուք: Ժամանակակից ֆիզիկայի` մեզ նվիրած ամենակարևոր հայտնություններից մեկը դարձավ միասնության հայտնագործումը դիտարկողի և դիտարկվող օբյեկտի միջև: Դա նշանակում է, որ փորձն անց կացնող մարդուն, այսինքն դիտարկող գիտակցությանը, չի կարելի առանձնացնել դիտարկվող երևույթից, այնպես ինչպես դիտարկման պայմանների ամենաաննշան փոփոխությունն անգամ դիտարկվող երևույթին ստիպում է փոխել իր վարքը: Եթե հոգու խորքում դուք հավատում եք առանձին մարմինների զատվածությանն ու գոյության պայքարին, ուրեմն այդ հավատն արտացոլվում է ամենում, ինչ դուք տեսնում եք, իսկ ձեր ընկալումը թելադրվում է վախի զգացմունքով: Այդ դեպքում դուք ապրում եք մահվան աշխարհում, որտեղ մարմինները մարտնչում, սպանում և ոչնչացնում են մեկմեկու:

Ոչինչ այն տեսքը չունի, ինչ ինքն իրականում կա: Աշխարհը, որը դուք ստեղծում և տեսնում եք ձեր էգոիստական մտքի աչքերով, կարող է ձեզ կատարելությունից շատ հեռու թվալ, համարյա վշտի հովիտ: Սակայն ձեր ընկալման բոլոր ածանցյալներն`ընդամենը յուրատեսակ խորհրդանշեր են, ինչպես այն պատկերները, որոնցից երազն է կառուցվում: Հենց այդպես է ձեր գիտակցությունը մեկնաբանում Տիեզերքի մոլեկուկային էներգետիկական պարը և փոխներգործում է նրա հետ: Այդ էներգիան` այսպես կոչված ֆիզիկական իրականությունը ծնող նյութն է: Դուք ընկալում եք այն մարմինների, ծննդի և մահվան տեսքով, կամ որպես գոյության պայքար: Իսկ իրականում` գոյություն ունեն իրականության տարբեր մեկնությունների և բացարձակապես տարբեր աշխարհների անթիվ բազմություններ: Եվ նրանք բոլորը կախված են գիտակցությունից, որն ընկալում է իրենց: Ցանկացած կենդանի արարած` որոշակի կետում կենտրոնացած գիտակցություն է: Ամեն մի այդպիսի կետ ստեղծում է իր սեփական աշխարհը, բայց բոլոր այդ աշխարհները փոխկապված են իրար: Կա մարդկանց աշխարհ, մրջյունների աշխարհ, դելֆինների աշխարհ և այլն: Կա արարածների անհամար քանակություն, ում գիտակցությունը ներկայացված է հաճախականությունների բացարձակապես այլ դիապազոնով, այնքան ձերից տարբերվող, որ, ամենայն հավանականությամբ, դուք նույնիսկ չեք էլ կասկածում նրանց գոյության մասին, ինչպես և, հավանաբար, նրանք` ձեր: Բարձրզարգացած գիտակցությամբ, իրենց անքակտելի կապը Սկզբնաղբյուրի և միմյանց հետ զգացող արարածների աշխարհը ձեզ դրախի արքայություն կթվար` և չնայած դրան, վերջին հաշվով բոլոր աշխարհները միասնական են:

Մեր մարդկային կոլեկտիվ աշխարհի մեծ մասը կազմավորվում է գիտակցության մակարդակի վրա, որը մենք միտք ենք անվանում: Սակայն մարդկային կոլեկտիվ աշխարհի ներսում գոյություն ունեն բազմաթիվ ենթաբաժիններ և տարբեր "ենթա-աշխարհներ", որոնց բովանդակությունը կախված է նրանից, թե ով է ստեղծում և ով է ընկալում բոլոր այդ աշխարհները: Քանի որ բոլոր աշխարհները կապված են իրար մեջ, մարդկային կոլեկտիվ գիտակցության փոխակերպումը կարտացոլվի թե բնության, և թե կենդանական աշխարհի վրա: Այդ մասին վկայում է բիբլիական մարգարեական ասույթը, որ գալիք դարաշրջանում "գայլը գառի հետ պետք է բնակվի, և լուսանը ուլի հետ պետք է պառկի"*: Այն մատնանշում է իրականության կատարելապես այլ կառուցվածքի գոյության հնարավորության մասին:

Ինչպես ես արդեն ասացի, աշխարհը, ինչպիսին այն տեսանելի է մեզ այսօր, - իր մեծամասնությամբ էգոիստական մտքի կերտվածք է: Իսկ քանի որ վախը` էգոյի ծնած մոլորության անխուսափելի հետևանքն է, ուրեմն այս աշխարհին տիրում է վախը: Ինչպես երազապատկերներն իրենցից ներքին զգացմունքների և վիճակների խորհրդանշեր են ներկայացնում, այնպես էլ մեր կոլեկտիվ իրականության մեծ մասը` մարդկային կոլեկտիվ հոգեկանի մեջ կուտակված վախի և բացասականության ծանր շերտերի սիմվոլիկ արտացոլումն է: Մենք անբաժանելի ենք մեր աշխարհից, այդ պատճառով երբ մարդկանց մեծամասնությունն ազատվի էգոյի ծնած մոլորությունից, այդ ներքին փոխակերպումը կարտացոլվի ամբողջ Տիեզերքի վրա: Դուք կսկսեք ապրել նոր աշխարհում այդ բառի բուն իմաստով: Գիտակցության այդ տեղաշարժը կդիպչի ամբողջ մոլորակին: Ձեզ տարօրինակ թվացող բուդդիստական ասույթն այն մասին, որ վերջիվերջո պայծառացումը կիջնի ամեն ծառի և ամեն խոտի վրա, մատնացույց է անում այդ նույն ճշմարտությունը: Պողոս Առաքյալի կարծիքով, կենդանի ամեն ինչ տառապում է այն ժամի սպասման մեջ, երբ մարդիկ պայծառացման կհասնեն: Հենց այդպես եմ ես մեկնաբանում նրա ասածը. "Քանզի արարածները հույսով սպասում են Աստծո որդիների հայտնությանը":** Սուրբ Պողոսը համոզված էր, որ արդյունքում կենդանի ամեն ինչ կփրկվի. "Քանզի գիտենք, որ բոլոր արարածները հեծեծում են և երկունքի մեջ են մինչև այժմ":***

Մեր աչքերի առջև ծնունդ է առնում ոչ այլ ինչ, քան նոր գիտակցությունը և, համապատասխանաբար, նոր աշխարհը որպես այդ գիտակցության արտացոլում: Եվ այդ իրադարձությունը նախագուշակված էր դեռևս Հովհաննես Ավետարանչի նորկտակարանային Հայտնության մեջ. "Եվ տեսա նոր երկինք ու նոր երկիր, քանզի առաջին երկինքն ու երկիրը անցել էին":****

Սակայն մի շփոթեք պատճառը հետևանքի հետ: Ձեր գլխավոր խնդիրը ոչ թե ավելի ներդաշնակ աշխարհ ստեղծելու ճանապարհով փրկություն գտնելն է, այլ ձեր` մարմնի հետ ձեզ նույնացնելու քնից արթնացումը: Այդպիսով դուք հաղթահարում եք այս աշխարհի և իրականության այս մակարդակի սահմանափակությունը: Գիտակցելով, որ ձեր արմատները սերում են Չարտահայտվածից, դուք ազատագրվում եք արտահայտված աշխարհի հանդեպ կախվածությունից: Դուք կարող եք շարունակել հաճույք ստանալ այս աշխարհի անցողիկ ուրախություններից, բայց ձեր վրա այլևս չի ծանրանում կորցնելու վախը, այդ պատճառով դուք չեք ջանում պահպանել դրանք: Առաջվա պես կարող եք վայելել զգայական հաճույքները, բայց զգայական փորձի ծարավը ձեզ այլևս չի տանջում: Դուք չեք փորձում իրականացնել ձեզ հոգեբանական բավարարվածության օգնությամբ, ինչն արտահայտում եք, մշտապես սնուցելով ձեր էգոն: Դուք զգում եք ձեր կապն այն ամենի հետ, ինչն անհամեմատելի ավելի մեծ է ցանկացած հաճույքներից, ցանկացած արտահայտված իրից:

Ինչ-որ իմաստով այս աշխարհն այլևս ձեզ պետք չէ: Ձեզ պետք չէ նույնիսկ, որ դուք ուրիշը դառնաք:

Միայն այդ փուլի վրա եք դուք սկսում իսկապես արժեքավոր ներդրում կատարել աշխարհի փոխակերպման և իրականության այլ կառուցվածքի ստեղծման մեջ: Միայն այդ փուլի վրա է ի հայտ գալիս իսկական կարեկցանքը և դուք սկսում եք օգնել այլ մարդկանց ոչ թե հետևանքի, այլ պատճառի մակարդակի վրա: Միայն նա, ով հաղթահարել է աշխարհի "ձգողականությունը", կարող է նպաստել ավելի ներդաշնակ աշխարհի ծնունդին:

Հիշեք, թե ինչ էինք մենք խոսում իսկական կարեկցանքի երկակի բնույթի մասին, ամբողջ կենդանի աշխարհն իրար միացնող անմահության և անցավորության կապերի մասին: Այդ խորին մակարդակի վրա կարեկցանքը բառի ամենալայն իմաստով սկսում է ապաքինում բերել: Այդ վիճակում ձեր ապաքինող ուժը կայանում է ոչ այնքան ձեր գործողություններում, որքան հենց ձեր գոյության փաստի մեջ: Բոլոր մարդիկ, ում հետ դուք կբախվեք, գիտակցված թե ոչ, կոգեշնչվեն ձեր ներկայությամբ և ձեզանից եկող հանգստով: Երբ դուք ակտիվորեն ներկա եք Ներկայում, դուք կապված եք ձեզ շրջապատող մարդկանց չգիտակցված վարքի հետ, և դրան իրականության հետ նմանություն եք տալիս: Ձեր հանգստությունն այնքան խորն է և անսահման, որ յուրաքանչյուր անհանգիստ զգացում լուծվում է նրա մեջ, ասես երբեք չի էլ եղել: Դրանով դուք պատռում եք գործողության և հակագործողության կարմայական շրջանադարձությունը: Ծառերը, ծաղիկներն ու կենդանիները կսկսեն զգալ ձեզ լցնող հանգիստը և կարձագանքեն դրան: Գիտակցության այդ վիճակում, սեփական Լինելության օրինակով և նրանով, որ աստվածային հանգստի կենդանի մարմնավորում եք դարձել, դուք ուղեցույց եք դառնում: Դուք դառնում եք "ջահն աշխարհի", մաքուր գիտակցության ճառագայթում և դրանով արմատախիլ եք անում տառապանքը պատճառի մակարդակի վրա: Դուք մաքրում եք աշխարհը չգիտակցվածությունից:


∫


- - - - - - -
* Եսայա, 116; 6.
** Հռոմ. Ը, 8;19.
*** Հռոմ. Ը, 8;22.
**** Հայտն, ԻԱ; 1.