ԳԼՈՒԽ ՏԱՍԵՐՈՐԴ
ՀԱՇՏՎԵԼՈՒ ՒՄԱՍՏԻ
ԸՄԲՌՆՈՒՄԸ
ՆԵՐԿԱ ՊԱՀԻ ԸՆԴՈՒՆՈՒՄԸ
Դուք արդեն մի քանի անգամ հիշատակել եք "հաշտվել" բառը, բայց ինձ այդ հասկացությունը դուր չի գալիս: Նրանում ֆանատիզմի նրբերանգ կա:
Եթե մենք ընդունենք ամենն ինչպես կա, ուրեմն չենք ջանա ինչ-որ բաներ բարելավել: Ինձ թվում է, որ, ինչպես մեր անհատական, այնպես էլ ամբողջ մարդկության կյանքում, զարգացման իմաստն է,
որպեսզի չհաշտվենք ներկա պահի սահմանափակությունների հետ, այլ հաղթահարենք դրանք և ջանանք ստեղծել ինչ-որ ավելի լավ բան: Եթե մենք չգնայինք այդ ճանապարհով, առաջվա պես կապրեինք քարանձավներում:
Ուրեմն ինչպե՞ս կարելի ` ջնջել հակասությունը հաշտվելու, և ինչ-որ բան անելու, ինչ-որ բան փոխելու միջև:
Որոշ մարդկանց մոտ "հաշտվել" բառը զուգակցվում է պարտվելու, կապիտուլյացիայի, հուլության, կենսական դժվարություններին հակազդելու անկարողության և այլն հետ: Սակայն իսկական հաշտեցումը` լրիվ այլ բան է: Այն բոլորովին չի նշանակում, որ դուք պետք է պասսիվորեն հաշտվեք ցանկացած իրավիճակի հետ, առանց փորձելու անգամ լուծել այն: Ինչպես նաև չի նշանակում, որ պետք է դադարեք ծրագրեր կառուցել և ձեռնարկել դրական գործողություններ:
Հաշտվելը` հասարակ, բայց խորին իմաստություն է, ամփոփված նրանում, որպեսզի շարժվեք կյանքի հոսանքի հետ միասին, այլ ոչ թե նրան հակառակ: Կյանքի այդ հոսանքը զգացվում է միայն ներկա պահի ընթացքի մեջ, այդ պատճառով հաշտվել` նշանակում է ընդունել այն, ինչ տեղի է ունենում Այստեղ և Այժմ, առանց պայմանների ու վերապահությունների: Դա նշանակում է հրաժարվել ներքին դիմադրությունից նրան, ինչ կա: Ներքին դիմադրությունը` սովորույթ է մտավոր դատողությունների և բացասական զգացմունքների օգնությամբ ասել "ոչ" նրան, ինչ կա: Այն ավելի ակնհայտ է դառնում, երբ ձեզ մոտ ինչ-որ բան գլուխ չի գալիս, այսինքն երբ նրա միջև, ինչ կա, և ձեր մտքի պահանջների կամ արձանագրված սպասումների միջև ճեղքվածք է առաջանում: Այդ ճեղքվածքի մեջ բնավորվում է ցավը: Եթե դուք արդեն ոչ քիչ եք ապրել աշխարհում, ձեզ պետք է հայտնի լինի, որ կյանքում շատ հաճախ ինչ-որ բան գլուխ չի գալիս: Հենց այդպիսի պահերին պետք է կիրառել հաշտվելը, եթե ցանկանում եք վտարել ձեր կյանքից ցավն ու թախիծը: Ընդունելով ամենն, ինչպես կա, դուք հենց տեղում ազատվում եք ձեզ մտքի հետ նույնացնելուց և այդպիսով վերականգնում եք կապը Լինելության հետ: Դիմադրությունը` հենց ձեր միտքն է:
Հաշտվելը` լրիվ ներքին երևույթ է: Այն չի նշանակում, որ ձեր մակարդակի վրա դուք չեք կարող միջոցներ ձեռք առնել և փոխել իրավիճակը: Չէ՞ որ հաշտվել բառի տակ հասկանում ենք ոչ թե ամբողջ իրավիճակի, այլ նրա փոքրիկ մասի` այն, որը ներկա պահ է կոչվում, ընդունումը:
Ասենք, եթե դուք խրվել եք ցեխի մեջ ու չեք կարողանում շարժվել տեղից, ձեզ չեք ասի. "Հետո ինչ: Ես հաշտվում եմ իմ բախտի հետ և մի ամբողջ հավերժություն այստեղ եմ մնալու": Հպատակվելն ու հաշտվելը` տարբեր բաներ են: Դուք բացարձակապես պարտավոր չեք հաշտվել ոչ ցանկալի կամ տհաճ կենսավիճակի հետ: Ինչպես նաև պարտավոր չեք ձեզ խաբել ու համոզել, որ ցեխի մեջ ցցված մնալը` նորմալ է: Հակառակը, դուք պետք է ամբողջապես գիտակցեք այնտեղից դուրս պրծնելու ձեր ցանկությունը: Դրանից հետո պետք է նեղացնեք ձեր ուշադրության շրջանակը մինչև տվյալ պահի չափերը, չտալով նրան ոչ մի մտավոր սահմանում: Դրանով դուք խուսափում եք այն գնահատելուց, իսկ հետևաբար, ձեր մեջ բացակայում է որևէ դիմադրություն և զգացմունքային բացասականություն: Դուք ուղղակի ընդունում եք այդ պահը: Հետո սկսում եք գործել և անում եք հնարավոր ամեն ինչ, որպեսզի ցեխից դուրս պրծնեք: Ահա այդպիսի գործողությունը ես դրական եմ համարում: Այն շատ ավելի էֆեկտիվ է բացասականից` նրանից, ինչը ծագում է հուսահատությունից, չարությունից կամ հիասթափությունից: Քանի դեռ ցանկալի արդյունքի չեք հասել, դուք ձեռնպահ եք մնում ներկա պահի վրա պիտակներ կախելուց և այդպիսով հաշտվում եք նրա հետ:
Թույլ տվեք պարզաբանել այս բացատրությունը: Պատկերացրեք, որ գիշերը քայլում եք արահետով: Ձեր շուրջ խիտ մառախուղ է, բայց դուք ճանապարհից շեղվել չեք վախենում, քանզի ձեր ձեռքին ունեք մի հզոր լապտեր, որի լույսը պատռում է մառախուղի մութն ու լուսավորում է ոչ մեծ, բայց հստակ տեսանելի տարածություն հենց ձեր առջևում: Մառախուղը` ձեր կանսավիճակն է անցյալի և ապագայի հետ միասին; լապտերը` ձեր գիտակցված ներկայությունն է տեղի ունեցածում, իսկ տեսանելի տարածքը` ներկա պահը:
Իրականության հետ հաշտվել չցանկանալն ավելի է կարծրացնում ձեր էգոյի` ձեր հոգեբանական մարմնի զրահը: Այստեղից է ծնունդ առնում մեկուսացվածության զգացումը: Արդյունքում դուք ձեզ շրջապատող աշխարհը և հատկապես մարդկանց սկսում եք որպես վտանգ ընկալել: Միաժամանակ ձեր մեջ չգիտակցված ցանկություն է ծնվում նրանց, ովքեր ձեզ շրջապատում են, ոչնչացնել ձեր դատողությունների սրով: Ձեզ տիրում է մրցակցելու և գերիշխելու ձգտումը: Նույնիսկ բնությունը ձեր թշնամին է դառնում, իսկ այս կամ այն իրավիճակների ձեր ընկալումն ու մեկնաբանումը թելադրվում են վախի զգացմունքով: Հոգեկան հիվանդությունը, որը մենք անվանում ենք խելացնորություն, - գիտակցության այդ լրիվ սովորական, բայց արատավոր վիճակի ավելի սրված տարբերակն է ընդամենը:
Դիմադրությունն ավելի կարծր ու անճկուն է դարձնում ոչ միայն հոգեբանական, այլև ֆիզիկական պատյանը` ձեր մարմինը: Մարմինն ակամա սեղմվում է, և նրա տարբեր մասերում լարվածություն է ծագում: Իսկ դա խանգարում է ձեր կենսական էներգիայի ազատ շրջանառությանը, որից նշանակալիորեն կախված է ձեր առողջությունն ու մարմնի բոլոր օրգանների ներդաշնակ աշխատանքը: Սպորտով զբաղվելն ու ֆիզիոթերապիայի որոշ ձևեր մասնակիորեն կարող են վերականգնել այդ շրջանառությունը, բայց եթե ձեր ամենօրյա կյանքում չկիրառեք հաշտեցումը, բոլոր այդ միջոցներն ընդամենը ժամանակավոր թեթևություն կբերեն ձեզ բնորոշ հայտանիշների մակարդակի վրա, բայց չեն հեռացնի էներգիայի խցանման իրական պատճառը` ներքին դիմադրություն ցուցաբերելու սովորույթը:
Ձեր մեջ կա մի բան, ինչը ենթակա չէ ձեր կենսավիճակի և ոչ մի անցողիկ իրադարձության, ինչը հասանելի է միայն ներկա պահի հետ լիակատար հաշտեցման դեպքում: Դա` ձեր կյանքն է, ձեր սրբազան Լինելությունը, որը հավերժ գտնվում է Ներկայի արտաժամանակային ոլորտում: Բացահայտելով ձեր մեջ այդ կյանքը, դուք կհայտնաբերեք ամենն, ինչ անհրաժեշտ է ձեզ, ինչի մասին էլ հենց ժամանակին ասում էր Հիսուս:
∫
Եթե ձեր կենսավիճակը դուք անբավարար կամ նույնիսկ անտանելի եք համարում, ուրեմն այդ իրավիճակն ամրապնդող չգիտակցված դիմադրությունը կոտրել կարելի է միայն պայմանով, որ դուք կհաշտվեք նրա իրական բովանդակության հետ:
Հաշտեցումն ամբողջովին համատեղելի է գործողությունների, որոշիչ փոփոխությունների և դրված նպատակներին հասնելու հետ: Սակայն հաշտեցման վիճակում ձեր գործաղությունները սնուցում է որակապես այլ էներգիա: Հաշտեցումը վերականգնում է ձեր կապը Լինելության սկզբնական էներգիայի հետ, իսկ երբ ձեր գործողությունները սկիզբ են առնում Լինելությունից, նրանք դառնում են կենսական էներգիայի երջանիկ փառաբանում, ինչն օգնում է ձեզ ավելի խորը սուզվել Ներկայի մեջ: Հրաժարվելով իրականությանը դիմադրելու պայքարաձևից, դուք անչափ բարձրացնում եք ձեր գիտակցության որակը, և հետևաբար, նաև որակն ամենի, ինչ ստեղծում և անում եք: Հաշտեցումն անպայման կբերի իր պտուղները, որոնց մեջ կարտացոլվի ձեր գիտակցության նոր որակը: Իսկ ինչ վերաբերվում է հաշտեցման վիճակում կատարվող գործողությանը, դա բոլորովին էլ աշխատանք չէ, ինչպիսին մենք գիտենք այն հազարավոր տարիների ընթացքում: Երբ ավելի ու ավելի շատ մարդիկ սկսեն արթնանալ դեպի գիտակցված կյանքը, "աշխատանք" բառը կգործածվի ավելի ու ավելի քիչ և հնարավոր է, երբևիցէ կփոխարինվի կատարելապես նոր բառով:
Ձեր գիտակցության ներկա որակով էլ հենց սահմանվում է, գլխավորապես, ձեր ապագան: Այդ պատճառով ամենաշատը, ինչ կարող եք անել դեպի լավը փոփոխությունների համար, - հաշտվել ձեր Ներկայի հետ: Իսկ թե ինչպիսի գործողություններ կնախաձեռնեք դրանից հետո, այնքան էլ կարևոր չէ: Կարևոր է միայն այն, որ ոչ մի իսկապես դրական գործողություն չի կարող ծնվել գիտակցության չհաշտված վիճակում:
Եթե, հայտնվելով ինձ համար տհաճ և անբավարար իրավիճակում, ես լիովին ընդունեմ ամենն ինչպես կա, ուրեմն կխուսափեմ անիմաստ տառապանքներից
և ինձ դժբախտ չեմ զգա: Դրանով ես տվյալ իրավիճակից ավելի վեր կհայտնվեմ: Այստեղ ամեն ինչ հասկանալի է: Սակայն ես այդպես էլ չեմ հասկանում, թե որտեղի՞ց կվերցնեմ էներգիա և շարժառիթ
ինչ-որ գործողությունների կամ ինչ-որ բան փոխելու փորձերի համար, եթե լիովին ազատվեմ ամեն դժգոհությունից:
Գտնվելով հաշտվելու վիճակում, դուք հստակորեն տեսնում եք, թե ինչ է պետք ձեռնարկել այս կամ այն իրավիճակում, և ձեր ուշադրությունը կենտրոնացնում եք կոնկրետ խնդրի վրա, ամեն պահին մի ինչ-որ կոնկրետ բան անելով: Օրինակ վերցրեք բնությունից: Այստեղ ամեն ինչ տեղի է ունենում ինչպես պետք է և ոչինչ անավարտ չի մնում: Կյանքի հրաշքն իրեն բացահայտում է առանց որևէ հաճույքի կամ անբավարարվածության: Ահա թե ինչու է Հիսուս ասել. "Նայեցե՛ք վայրի շուշանին, ինչպե՜ս է աճում. ո՛չ ջանք է թափում և ո՛չ հյուսում է":*
Եթե դուք ձեր ամբողջ կենսավիճակը տհաճ ու անբավարար եք համարում, ընդգծեք նրա մեջ տվյալ, կոնկրետ պահը և հաշտվեք մտքի հետ, թե ինչպիսին է ձեր գործերի վիճակը Հիմա: Դա մառախուղի մութը պատռող այն հզոր լապտերի լույսն է: Արդյունքում արտաքին գործոնները դադարում են հսկել ձեր գիտակցությանը: Դուք այլևս չեք մղվում արձագանքելու և դիմադրելու ներքին պահանջով:
Դրանից հետո ուշադիր ուսումնասիրեք տվյալ իրավիճակը: Հարցրեք ձեզ. "Կարո՞ղ եմ արդյոք ես անել ինչ-որ բան, որպեսզի փոխեմ այս իրավիճակը, բարելավեմ այն կամ դուրս գամ նրանից": Եթե այո, ուրեմն համապատասխան քայլեր ձեռնարկեք: Կենտրոնացրեք ձեր ուշադրությունը ոչ թե հարյուր բանի վրա, որոնք կարող եք կամ պետք է անեք ապագայի այս կամ այն պահին, այլ մեկ-միակ բանի վրա, որը կարող եք անել առանց հետաձգելու: Դա չի նշանակում, որ դուք ընդհանրապես ծրագրեր չպետք է կազմեք: Բացառված չէ, որ ծրագրեր կազմելը` միակ բանն է, ինչ կարող եք անել հենց Հիմա: Բայց հետևեք, որ ձեր գլխում իրավիճակի զարգացման ամենահնարավոր մտավոր սցենարներ չսկսեն պտտվել: Մի պրոյեկցեք ձեզ ապագայի մեջ, որպեսզի Ներկան չկորցնեք: Ձեր նախաձեռնած գործողությունների էֆեկտը կարող է ի հայտ գալ ոչ անմիջապես: Իսկ մինչ այդ մի դիմադրեք նրան, ինչ կա: Իսկ եթե ոչինչ ձեռնարկել չեք կարողանում և չեք կարողանում դուրս գալ իրավիճակից, այն օգտագործեք ավելի մեծ հաշտեցման համար, ինչպես նաև ներկա պահի մեջ, նշանակում է, նաև Լինելության մեջ, սուզվելու համար: Երբ դուք մտնում եք ժամանակի շրջանակներով չսահմանափակված Ներկայի տարածք, փոփոխություններն ինչ-որ տարօրինակ կերպով սկսում են կատարվել ինքնիրեն, այպես որ դուք ստիպված էլ չեք լինի չափազանց բուռն գործունեություն ծավալել: Կյանքն սկսում է աջակցել և օգնել ձեզ: Եթե նույնիսկ ինչ-որ ներքին գործոններ` վախը, մեղքի զգացումը, իներցիան և այլն, - խանգարում են ձեզ սկսել գործել, ձեր գիտակցված ներկայության լույսի ներքո նրանք, միևնույն է, շուտով հալվում են անհետ:
Մի շփոթեք հաշտեցումը տանջված անտարբերության դիրքի հետ, երբ ասում եք. "Ինձ համար միևնույն է" կամ "Ես այլևս չեմ կարող դրա հետ պայքարել": Եթե այդպիսի դիրքորոշմանը նայեք ավելի ուշադիր, իրականությունը չընդունելու տեսքով բացասականության շերտ կհայտնաբերեք նրա վրա և կհասկանաք, որ իրականում դա ոչ թե հաշտեցում է, այլ քողարկված դիմադրություն: Այս կամ այն իրավիճակի հետ հաշտվելու հետ միասին, ուղղեք ձեր ուշադրությունը ներս, ստուգելով, մնացե՞լ է աքրդյոք ձեր մեջ դիմադրության կաթիլ անգամ: Զգոն եղեք, հակառակ դեպքում ձեր գիտակցության ինչ-որ մութ անկյունում` չգիտակցված մտքի կամ զգացմունքի կերպով դիմադրության մի օջախ` կմնա թաքնված:
- - - - - - - - -
Մատթ. Զ; 28.
Մեջբերել
Էջանիշներ