ԳԼՈՒԽ ՉՈՐՐՈՐԴ


ԻՆՉՊԵՍ Է ՄԻՏՔԸ ԽՈՒՍԱՓՈՒՄ
ՆԵՐԿԱ ՊԱՀԻ ՄԵՋ
ՆԵՐԿԱ ԼԻՆԵԼՈՒՑ


ԳԼԽԱՎՈՐ ՄՈԼՈՐՈՒԹՅՈՒՆԸ.
ՆԵՐԿԱՅԻ ՀԵՏ ԿԱՊԻ ԿՈՐՈՒՍՏԸ


Եթե նույնիսկ ես ամբողջովին ընդունեմ, որ ժամանակը`վերջին հաշվով, պատրանք է,
դրանից ի՞նչ կփոխվի իմ կյանքում: Միևնույն է, ես ստիպված կլինեմ ապրել աշխարհում, որտեղ իշխում է ժամանակը:

Մտավոր համաձայնությունը` հերթական համոզմունք է ընդամենը, որն իրոք քիչ բան կփոխի ձեր կյանքում: Գիտակցել այդ ճշմարտությունը կարելի է, այն ձեր կյանքի մասը դարձնելով միայն: Երբ ձեր մարմնի յուրաքանչյուր բջիջ այնպես է տոգորված Ներկայով, որ կայծկլտում է իրեն համակած կենսական էներգիայից և ամեն պահ դուք զգում եք այդ էներգիան որպես Լինելության ուրախություն, ահա այդ ժամանակ կարելի է ասել, որ դուք իրոք ազատվել եք ժամանակից:


Բայց վաղն ինձ միևնույն է հարկ կլինի վճարել հաշիվներս, և ես միևնույն է կծերանամ ու կմեռնեմ,
ինչպես բոլոր մարդիկ: Ուրեմն ինչպե՞ս կարող եմ խոսել այն մասին, որ ազատվել եմ ժամանակից:

Վաղվա հաշիվները` խնդիր չեն: Ֆիզիկական մարմնի քայքայումը` խնդիր չէ: Իսկ այ Ներկայի հետ կապի կուրուստը` խնդիր է կամ, ավելի շուտ, գլխավորն է բոլոր մոլորություններից, որոնք ամենասովորական իրավիճակը, իրադարձությունը կամ հուզումը դարձնում են անձնական խնդիր և տառապանքի աղբյուր: Ներկա պահի հետ կապի կորուստը` Լինելության հետ կապի կորուստ է:

Ազատ լինել ժամանակից` նշանակում է ազատ լինել անցյալում լինելու հոգեբանական պահանջից, որից կառուցվում է ձեր անձը, և ապագայում լինելու պահանջից, որտեղ “պետք է” իրականանան ձեր ցանկությունները: Դա կապված է գիտակցության ամենախորը փոխակերպման հետ, որը կարելի է միայն պատկերացնել: Առանձին դեպքերում գիտակցության այդ տեղաշարժը հզոր, արմատական և անդառնալի է լինում: Բայց դա պատահում է շատ հազվադեպ և, որպես օրենք, անտանելի տառապանքի պահին միայն, որը ստիպում է ձեզ ամբողջովին համակերպվել կենսավիճակի հետ: Սակայն մարդկանց մեծամասնությանը հարկ է լինում ջանք թափել այդ ազատությունը ձեռք բերելու համար:

Ճաշակելով գիտակցության ժամանակից դուրս գտնվող վիճակի առաջին առկայծումները, դուք կսովորեք ժամանակի տարածքից կանոնավորապես անցնել Ներկայում գիտակցաբար ներկա լինելու տարածքին: Սկզբում դուք կհասկանաք, թե որքան հազվադեպ է ձեր ուշադրությունն իրոք դարձած դեպի Ներկան: Բայց ինքը փաստը, որ դուք գիտեք ձեր “բացակայության” մասին, - արդեն մեծ հաջողություն է: Չէ որ այդ գիտելիքն էլ հենց ձեր ներկայությունն է, եթե նույնիսկ սկզբում այն, նախքան նորից անհետանալը, տևում է թվահարթակային ժամանակի ընդամենը մի քանի վայրկյան: Հետո դուք սկսում եք ավելի ու ավելի հաճախ գիտակցաբար կենտրոնանալ ներկա պահի, այլ ոչ թե անցյալի կամ ապագայի վրա: Հասկանալով, որ “անջատվել եք” ներկա պահից, դուք նկատում եք, որ գտնվում եք այնտեղ արդեն ոչ թե մի զույգ վարկյան, այլ ավելի երկար, եթե նայենք դրան արտաքին թվահարթակային ժամանակի դիրքերից: Քանի դեռ չեք սովորել ամբողջովին ներկա գտնվել տեղի ունեցածում, այսինքն մինչև չհասնեք լիակատար գիտակցվածության վիճակին, շարունակելու եք երթևեկել գիտակցվածության և չգիտակցվածության վիճակների միջև, ներկա պահի մեջ ներկա լինելու վիճակի և ձեր մտքի հետ ձեզ նույնացնելու վիճակի միջև: Կշարունակեք մեկ կորցնել կապը Ներկայի հետ, մեկ նորից շոշափել այն այնքան ժամանակ, մինչև տեղի ունեցածում ներկա լինելու վիճակը ձեր համար հիմնականը չդառնա:

Մարդկանց մեծամասնությունը կամ ընդհանրապես ծանոթ չեն ներկա պահի մեջ ներկա լինելու զգացմունքին, կամ բախվում են դրա հետ պատահաբար և մի պահ միայն: Ընդ որում նրանք չեն հասկանում տեղի ունեցածի իսկական իմաստը: Մեծամասնությունը ձեզանից երթևեկում է ոչ թե գիտակցվածության և չգիտակցվածության վիճակների միջև, այլ ընդամենը չգիտակցվածության տարբեր մակարդակների միջև: