User Tag List

Էջ 3 11-ից ԱռաջինԱռաջին 1234567 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 31 համարից մինչև 45 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 152 հատից

Թեմա: Ներկա Պահի ուժը

  1. #31
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,659
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ԷԳՈՆ՝
    ԱՄԲՈՂՋԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ՈՐՈՆՈՒՄՆԵՐՈՒՄ


    Մտքի էգոիստական վիճակից անբաժան հոգեկան ցավը մեկ այլ կողմ էլ ունի։ Դա սեփական կիսատության և անկատարության, ամբողջականության որոշակի բացակայության գաղտնի զգացումն է։ Ոմանք զգում են այն գիտակցաբար, իսկ ուրիշները՝ ոչ։ Առաջին դեպքում դա արտահայտվում է ինքնագնահատման ցածրացրած գնահատականի և սեփական անպետքության անանցողիկ տագնապալի զգացման ձևով։ Երկրոդ դեպքում դուք այն զգում եք անուղղակիորեն, որպես ոմն համառոտ ցանկություն, ձգտում կամ պահանջ։ Բայց երկու դեպքում էլ մարդիկ անվերջ ձգտում են սիրաշահել իրենց էգոյին և կառչում են արտաքին հատկանիշներից, որոնց հետ կարող էին իրենց նույնացնել, միայն թե գոնե ինչ-որ կերպ լցնեն այդ ներքին վակուումը։ Նրանք ծարավի են նյութական ձեռքբերումների, փողի, հաջողության, իշխանության, ճանաչման և արտասովոր հարաբերությունների, բայց այդ ամենը պետք է նրանց այն բանի համար միայն, որպեսզի ավելի դրականորեն ընկալեն և լիարժեք մարդ զգան իրենց։ Սակայն, նույնիսկ ձեռք բերելով այդ ամենը, նրանք շուտով հայտնաբերում են, որ ներքին վակուումը ոչ մի տեղ չի կորել, որ լցնել այն անհնար է։ Այ այդ ժամանակ, երբ ինքդ քեզ խաբելն արդեն անիմաստ է, նրանք իսկական պրոբլեմի հետ են բախվում։ Ճիշտ է, նրանք միևնույն է շարունակում են իրենց մոլորության մեջ գցել, բայց ավելի ու ավելի դժվարանում է այդ անելը։

    Քանի ձեր կյանքը կառավարում է էգոիստական միտքը, դուք չեք կարող ինչպես հարկն է լիցքաթափվել և հանգիստ ու բավարարվածության զգացում գտնել, - եթե ոչ, ասենք, միայն շատ կարճ ժամկետով այն պահին, երբ հենց նոր ստացել եք ձեր ցանկացածը կամ բավարարել եք ձեր պահանջներից մեկը։ Էգոն՝ ձեր ածանցյալ ինքնաընկալումն է, այդ պատճառով նա ստիպված է նույնացնել իրեն արտաքին բաների հետ։ Դուք էլ ստիպված եք անընդհատ կերակրել ու պաշտպանել նրան։ Ներքին բաների, որոնց հետ իրեն նույնացնում է էգոն, թվին են պատկանում ձեր ունեցվածքը, ձեր մասնագիտությունը, ձեր սոցիալական կարգավիճակը և հասարակական ճանաչումը, ձեր մասնագիտությունը, ձեր արտաքինը, ձեր անհատական ունակությունները, ձեր ընկերը կամ ընկերուհին, ձեր անձնական և ընտանեկան պատմությունը, ձեր հայացքների և հավատամքների համակարգերը, իսկ հաճախ նաև արտաքին հատկանիշների հետ էգոյին նույնացնելու քաղաքական, ազգային, ռասսայական, կրոնական և այլ կոլեկտիվ միջոցներ։ Նկատի ունեցեք. դրանցից ոչ մեկը չի արտացոլում ձեր իսկական էությունը։

    Ձեզ վախեցնու՞մ է դա։ Թե՞ այնուամենայնիվ ավելի հեշտ է գիտենալ այդ մասին, քան ապրել անտեղյակության մեջ։ Վաղ թե ուշ դուք ստիպված եք լինելու հրաժարվել այդ ամենից։ Հնարավոր է, առայժմ ձեր դժվար է հավատալ դրան։ Բայց ես չեմ էլ խնդրում ձեզ հավատալ, որ դրանցից և ոչ մեկի մեջ դուք ձեզ չեք գտնի։ Վաղ թե ուշ ինքներդ կիմանաք այդ։ Ծայրահեղ դեպքում՝ մահվան մահճին։ Մահը մաքրում և պոկում է ամեն ավելորդն ու կեղծը՝ ամենն, ինչ դուք չեք։ Ինչ վերաբերվում է կյանքին, նրա գաղտնիքն է, որ “մեռնես դեռ մահից առաջ” և հայտնաբերես, որ մահ չկա։
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  2. #32
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,659
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ԳԼՈՒԽ ԵՐՐՈՐԴ


    ՍՈՒԶՎԵԼ
    ՀԱՎԵՐԺԱԿԱՆ ՆԵՐԿԱՅԻ ԽՈՐՔԵՐԸ





    ՄԻ ՓՆՏՐԵՔ ՁԵԶ
    ՁԵՐ ՄՏՔԻ ՄԵՋ



    Որքան ես հասկանում եմ, նախքան կարողանամ մոտենալ ամբողջական գիտակցվածության
    և հոգևոր պայծառացման վիճակին, ես դեռ շատ բան ունեմ իմանալու այն մասին,
    թե ինչպես է կառուցված իմ միտքը։



    Ամենևին։ Մտքի խնդիրը չի կարելի լուծել մտքի մակարդակի վրա։ Եթե դուք հասկացել եք, թե որն է ձեր բոլոր ներքին և արտաքին անսարքությունների գլխավոր պատճառը, դուք, ընդհանրապես, իմանալու կամ հասկանալու էլ ուրիշ ոչինչ չունեք։ Ուսումնասիրելով մտավոր բարդ կառուցվածքները, դուք կարող եք լավ հոգեբան դառնալ, սակայն դա ձեզ մտքի սահմաններից դուրս չի բերի, ճիշտ նույնպես, ինչպես ուսումնասիրելով խելագարությունը միայն, երբեք բանականություն ձեռք չեք բերի։ Դուք արդեն հասկացաք, թե ինչով է հրահրված գիտակցության չգիտակցված վիճակը. ձեզ ձեր մտքի հետ նույնացնելով։ Այստեղից ծնվում է ձեր կեղծ “ես”-ը՝ էգոն, որն իրենով նենգափոխում է Լինելությունից աճած իսկական “Ես”-ին։ Եվ այդ ժամանակ դուք նմանվում եք, ինչպես ասում է Հիսուս, խաղողի վազից կտրած ճյուղի*։

    Էգոյի պահանջներն անսահման են։ Նա ապրում է ցանկությունների և վախի գերության մեջ, քանի որ զգում է իր խոցելիությունը և ամեն ինչում սպառնալիք է տեսնում։ Երբ դուք հասկանում եք ձեր ֆունկցիոնալ անսարքության գլխավոր պատճառը, նրա անթիվ արտաքին արտահայտումները հետազոտելու անհրաժեշտությունը վերանում է ինքն իրեն։ Պետք չէ այն բարդ անձնական խնդիր դարձնել։ Անշուշտ, ձեր էգոյին հենց այդ է հարկավոր։ Նա անընդհատ փնտրում է, թե ինչից կառչի, որպեսզի կարողանա պահպանել ու հաստատել իր գոյության պատրանքայնությունը։ Նա պատրաստակամորեն կկառչի ձեր ցանկացած պրոբլեմից։ Ահա թե ինչու հսկայական քանակության մարդկանց մոտ, նրանց ինքնաընկալման մեծ մասը սերտորեն կապված է նրանց պրոբլեմների հետ։ Ամենաքիչն աշխարհում այդ մարդիկ ցանկանում են ազատվել իրենց պրոբլեմներից։ Չէ՞ որ այդ դեպքում նրանք իրենց կկորցնեն։ Ցավի և տառապանքի մեջ էգոյի չգիտակցված ներդրումները երբեմն ահռելի չափերի են հասնում։

    Հենց որ դուք հասկանում եք, որ ձեր չգիտակցվածության պատճառը թաքնված է ձեզ ձեր մտքի հետ (և ուրեմն ձեր հուզումների հետ էլ) նույնացնելու մեջ, դուք հաղթահարում եք այդ սովորույթը։ Դուք սկսում եք ներկա լինել ներկա պահի մեջ։ Երբ դուք ներկա եք նրանում, ինչ տեղի է ունենում Այժմ և Այստեղ, դուք կարող եք թույլ տալ ձեր մտքին ինքը լինել, բայց դրա հետ մեկտեղ չեք խճճվի նրա խճողամտություններում։ Իրեն՝ մտքի մեջ ոչ մի թերություն չկա։ Հակառակը, դա հրաշալի գործիք է։ Թերի այն դառնում է այն ժամանակ միայն, երբ դուք ջանում եք նրա մեջ ձեր “ես”-ը փնտրել և սխալմամբ նրան ձեր տեղն եք դնում։ Այդ ժամանակ ձեր միտքն էգոիստական է դառնում և իրեն է ենթարկում ձեր ամբողջ կյանքը։

    - - - - - - - - - -
    * Հովհան. ԺԵ; 2-6
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  3. #33
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,659
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ԽԶԵՔ ՁԵՐ ԿԱՊԸ
    ԺԱՄԱՆԱԿԻ ՊԱՏՐԱՆՔԻ ՀԵՏ


    Դադարել նույնացնել քեզ մտքիդ հետ փաստորեն անհնար է։ Մենք ամբողջովին
    խճճված ենք նրա մեջ։ Ինչպե՞ս կարելի է փղին թռչել սովորեցնել
    ։

    Ամեն ինչ շատ պարզ է։ Պետք է ընդամենը խզել ձեր կապը ժամանակի պատրանքի հետ։ Միտքն ու ժամանակը՝ անբաժան են իրարից։ Բաժանեք ժամանակը մտքից, և այն կանգ կառնի՝ այնքան, մինչև դուք նորից կցանկանաք օգտվել նրանից։

    Նույնացնելով ձեզ ձեր մտքի հետ, դուք գցում եք ձեզ ժամանակի թակարդը։ Դա արտահայտվում է ձեր՝ համարյա միայն հիշողություններով ու սպասումներով ապրելու սևեռուն ձգտման մեջ։ Արդյունքում դուք անվերջ մտածում եք անցյալի և ապագայի մասին, ամբողջովին արհամարհելով կյանքի ներկա պահը և չթույլատրելով նրան լինել։ Նման վերաբերմունքը բացատրվում է նրանով, որ անցյալը կազմավորում է ձեր անձը, իսկ ապագան իր մեջ կրում է փրկության և ամենայն հնարավոր ցանկությունների իրականացման հույս։ Թե մեկը և թե մյուսը՝ պատրանք է։


    Բայց ինչպե՞ս կարելի է ապրել առանց ժամանակի զգացման։ Չէ՞ որ այդ դեպքում չեք ունենա նպատակներ,
    որոնց կարելի էր ձգտել։ Ես նույնիսկ չմ կարող իմանալ, թե ով եմ, որովհետև հենց անցյալն է կերտել ինձ
    այնպիսին, ինչպիսին ես կամ։ Ես համարում եմ, որ ժամանակը՝ անգին նվեր է և որ մենք պետք է
    սովորենք ճիշտ օգտվել մեր ժամանակից, այլ ոչ թե ապարդյուն ծախսենք այն։


    Ժամանակը՝ ոչ թե անգին նվեր է, այլ ամենասովորական պատրանք։ Անգին է ոչ թե ժամանակը, այլ միայն մեկ պահ, որը գտնվում է ժամանակից դուրս, - այն պահը, որը կա Այժմ և Այստեղ։ Որքան ավելի շատ ժամանակ եք հատկացնում ժամանակին, այսինքն անցյալին և ապագային, այնքան ավելի շատ եք ձեր տեսադաշտից բաց թողնում Ներկան՝ այդ իսկական անգին նվերը։

    Ինչու՞ եմ ես այն անգին համարում։ Նախ և առաջ այն պատճառով, որ դա միակ իրականությունն է։ Դա ամենն է, ինչ մենք ունենք։ Հավերժական Ներկան՝ մի տարածք է, որի մեջ հոսում է ձեր ամբողջ կյանքը։ Դա գոյության միակ անփոփոխ շարժիչ ուժն է։ Կյանքը՝ դա ներկա պահն է։ Ձեր կյանքը միշտ եղել է և կլինի միայն Այժմ։ Բացի այդ, միայն հենվելով ներկա պահի վրա, կարելի է հաղթահարել մտքի սահմանափակ շրջանակները։ Դա միակ թույլատրելի ճանապարհն է դեպի Լինելություն, որտեղ չկա ոչ ժամանակ, ոչ ձև։


    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  4. #34
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,659
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ԳՈՅՈՒԹՅՈՒՆ ՈՒՆԻ ՄԻԱՅՆ ԱՅՆ,
    ԻՆՉ ԳՈՅՈՒԹՅՈՒՆ ՈՒՆԻ ՀԻՄԱ



    Մի՞թե անցյալն ու ապագան նույնքան, եթե ոչ ավելի, իրական չեն, որքան Ներկան։
    Չէ՞ որ անցյալը մեզ դարձնում է այն, ինչ մենք կանք, և ազդեցություն է գործում մեր այսօրվա վարքի
    և աշխարհընկալման վրա։ Իսկ ապագայով և նրա նպատակներով, իր հերթին,
    կազմավորվում են մեր այսօրվա գործողությունները։



    Դուք դեռևս չեք որսում բացատրություններիս բուն էությունը։ Եվ դա այն պատճառով, որ փորձում եք հասկանալ դրանք մտքով։ Բայց միտքն այստեղ անզոր է։ Հասկանալ կարող է ոչ թե միտքը, այլ դուք։ Այնպես որ լսեք։

    Պատահե՞լ է ձեզ արդյոք երբևիցէ փորձել, մտածել, անել կամ զգալ ինչ-որ բան ներկա պահից դուրս։ Կարծում եք, դա ձեզ երբևիցէ կհաջողվի՞։ Մի՞թե ինչ-որ բան կարող է տեղի ունենալ կամ լինել Ներկայից դուրս։ Պատասխանն ակնհայտ է, այդպես չէ՞։

    Ոչինչ և երբեք անցյալում տեղի չի ունեցել։ Այդ ամենը տեղի է ունեցել միայն Ներկայում։

    Ոչինչ և երբեք ապագայում տեղի չի ունենա։ Ամենն, ինչ տեղի կունենա, տեղի կունենա Ներկայում։

    Այն, ինչ դուք համարում եք անցյալ, - ընդամենը մտքում պահպանվող հիշողության հետքն է, նախկին Ներկայի հետքը։ Վերհիշելով անցյալը, դուք կենդանացնում եք այդ հետքը, բայց անում եք դա Հիմա, Ներկայում։ Ինչ վերաբերվում է ապագային, դա ընդամենը երևակայական Ներկան է, մտավոր պրոյեկցիա։ Ապագան գալիս է միայն Ներկայում։ Եվ, մտածելով ապագայի մասին, դուք անում եք այդ Հիմա, այլ ոչ թե հետո։ Անցյալն ու ապագան սեփական իրականությունը չունեն։ Ինչպես լուսինը՝ ոչ թե ինքն է շողում, այլ արտացոլում է արևի լույսը, այդպես էլ անցյալն ապագայի հետ՝ Հավերժական Ներկայի լույսի, ուժի և իրականության ընդամենն աղոտ արտացոլումն է։ Նրանց իրականությունը “փոխ է առնված” նրանից, ինչ տեղի է ունենում Այստեղ և Հիմա։

    Այն, ինչ ես փորձում եմ բացատրել ձեզ, անհնար է հասկանալ մտքով, որովհետև այն պահին, երբ դուք որսում եք նրա էությունը, ձեր գիտակցության մեջ տեղաշարժ է կատարվում։ Տեղաշարժ մտքից դեպի Լինելությունը, ժամանակից՝ դեպի ներկա պահի մեջ գտնվելու զգացումը։ Եվ հենց այդ պահին ձեր շուրջ ամեն ինչ սկսում է կենդանանալ, սկսում է վերալցվել էներգիայով և ճառաքել Գոյություն։


    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  5. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Նիկեա (06.11.2014)

  6. #35
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,659
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ՀՈԳԵՎՈՐ ՏԱՐԱԾՔԻ
    ԲԱՆԱԼԻՆ




    Ծայրահեղ իրավիճակներում, երբ մարդու կյանքին մահացու վտանգ է սպառնում, գիտակցության տեղաշարժը ժամանակի միջից դեպի Ներկայի մեջ ներկա լինելու զգացումը, տեղի է ունենում ինքն իրեն։ Այդպիսի դեպքերում անցյալով և ապագայով ծանրաբեռնված անձն ակնթարթորեն նահանջում է հետին պլան, իսկ նրա փոխարեն ծագում է տեղի ունեցածում գիտակցվածորեն գտնվելու բացարձակ հանգիստ, բայց միևնույն ժամանակ շատ զգոն զգացումը։ Հենց այդ վիճակից է ծնվում միակ ճիշտ պատասխան ռեակցիան ծայրահեղ իրավիճակի հանդեպ։

    Ինչու՞ որոշ մարդիկ պաշտում են սպորտի վտանգավոր ձևերը՝ ալպինիզմ, ավտոմոբիլային մրցարշավներ և այլն։ Հենց այն պատճառով, որ վտանգը, եթե նույնիսկ նրանք չեն գիտակցում այդ, ստիպում է նրանց ապրել Ներկայով՝ ժամանակից, մտքերից և խնդիրներից ազատ կենսաթրթիռ պահի զգացմամբ։ Եթե նրանք գոնե մեկ վայրկյան շեղեն իրենց ուշադրությունն այն բանից, ինչ տեղի է ունենում Այստեղ և Հիմա, դա նրանց վրա կարող է շատ թանկ նստել։ Ցավոք, այդպիսի մարդիկ հաճախ կախվածության մեջ են ընկնում իրենց ցանկացած վիճակը մտնել թույլ տվող ժամանցից։ Նման ապրումներ ունենալու համար դուք բոլորովին կարիք չունեք մագլցել Էվերսետի գագաթը։ Դուք կարող եք այդ վիճակի մեջ մտնել հենց Հիմա։




    Հին ժամանակներից ի վեր բոլոր մշակույթների հոգևոր վարպետները մատնանշել են Ներկան որպես դեպի հոգևոր տարածք տանող դռան բանալի։ Եվ սակայն, չնայած նրանց բոլոր ջանքերին, Ներկա պահի ուժն, ինչպես առաջ, յոթը կնիքով կնքված գաղտնիք է մնացել։ Նրա մասին չեն խոսում ոչ տաճարներում, ոչ եկեղեցիներում։ Ուղղելով ձեր ոտնահետքերը դեպի եկեղեցի, դուք կլեսեք Ավետարանի այնպիսի խոսքեր, ինչպես “…հոգ մի արեք վաղվա մասին, քանզի վաղն ինքը կհոգա իր մասին” կամ “…իր ձեռքը գութանի վրա դնող և ապա հետ նայող ոչ ոք բարեհույս չէ Աստծո Արքայության համար”*։ Դուք կլսեք այնտեղ գեղեցիկ շուշանների մասին, որոնք, չհոգալով վաղվա մասին, առանց ահ ու վախ ապրում են Հավերժական Ներկայի մեջ, քանզի Աստված մատակարարում է նրանց անհրաժեշտ ամեն ինչով։ Այս ուսմունքների խորությունն ու հեղափոխական իմաստը փաստորեն անուշադրության են մատնվել։ Ոչ ոք, ինչպես երևում է, այդպես էլ չի հասկացել, որ, ապրելով այդ ուսմունքների համաձայն, կարող ես հիմնավորապես փոխակերպել քեզ ամենահրաշալի կերպով։





    Ձեն-բուդդիզմի էությունը՝ ներկա պահի շեղբի վրայով ընթանալու մեջ է։ Դուք պետք է ներկա լինեք այդ պահի մեջ այնքան ամբողջականորեն և անառարկելիորեն, որպեսզի նրա մեջ չկարողանա ողջ մնալ ոչ մի խնդիր, տառապանքի կամ ձեր էությանն օտար որևէ այլ վիճակ։ Ներկա պահում, որտեղ ժամանակը որպես այդպիսին բացակայում է, անհետք տարրալուծվում են ձեր բոլոր խնդիրները։ Տառապանքին ժամանակ է պետք։ Այն չի կարող գոյատևել Ներկայում։

    Ձենի մեծ վարպետ Ռինձայն իր աշակերտների ուշադրությունը հաճախ շեղում էր ժամանակից նրանով, որ բարձրացնում էր ցուցամատն ու հարցնում. “Ի՞նչն է պակասում ներկա պահին”։ Այդ՝ իր էությամբ չափազանց հզոր հարցը չի պահանջում պատասխան՝ մտքի մակարդակի վրա։ Նրա նպատակն է՝ ձեր ուշադրությունն ուղղել դեպի խորքն այն բանի, ինչ տեղի է ունենում Այժմ և
    Այստեղ։ Եվս մեկ ավանդական ձեն-բուդդիստական հարց հնչում է այսպես. “Եթե ոչ այժմ, ուրեմն ե՞րբ”։



    Հավերժական Ներկան կենտրոնական տեղ է գրավում նաև իսլամի միստիկական ճյուղի՝ սուֆիզմի մեջ։ Սուֆիական ասյութներից մեկն այսպես է հնչում. “Սուֆին՝ ներկա պահի զավակ է”։ Իսկ մեծ սուֆիական վարպետ և պոետ Ռումին ասել է. “Անցյալն ու ապագան մեր հայացքից ծածկում են Աստծոն. այրեք թե մեկը և թե մյուսը ջերմ կրակով”։

    XIII դարի հոգևոր ուսուցիչ Մեյստեր Էկհարտն այս թեմայով իր բոլոր հետազոտումներն ամփոփել է մի իմաստուն արտահայտության մեջ. “Ժամանակը՝ դա այն է, ինչը մեզ խանգարում է արժանանալ լույսի։ Չկա ավելի մեծ խոչնդոտ դեպի Աստված ընկած ճանապարհին, քան ժամանակը”։





    - - - - - - - - -
    * Մատթ. 6;33, Ղուկ. 9;62;
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  7. #36
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,659
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ՆԵՐԿԱ ՊԱՀԻ ՈՒԺԸ ՍՏԱՆԱԼՈՒ
    ՀՆԱՐԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆ



    Մի քանի րոպե առաջ, երբ դուք խոսում էիք Հավերժական Ներկայի, և անցյալի ու ապագայի
    անիրական լինելու մասին, ես բռնեցի ինձ նրանում, որ նայում եմ լուսամուտից այն կողմ աճող ծառին։
    Ես առաջ էլ էի ուշադրություն դարձրել նրա վրա, բայց այս անգամ լրիվ այլ կերպ տեսա։ Արտաքինից ծառն այնքան էլ չէր փոխվել,
    եթե միայն գույնն ավելի վառ ու հագեցած թվաց։ Եվ միևնույն ժամանակ նրանում մի ինչ-որ նոր որակ էր հայտնվել։
    Դժվար է բացատրել դա։ Ես չգիտեմ, թե ինչում էր դա արտահայտվում, բայց նրա մեջ ես ինչ-որ անտեսանելի ներկայություն էի զգում, ինչպես եթե հանկարծ
    ինձ բացահայտվեր այդ ծառի էությունը, նրա, եթե ցանկանում եք, հոգին։ Եվ ինչ-որ կերպ ես այդ ամենի մասնիկն էի։ Այժմ ես հասկանում եմ,
    որ առաջ տեսնում էի ոչ թե ինքը ծառը, այլ միայն նրա հարթ, անկյանք կերպարանքը։
    Երբ հիմա եմ նայում նրան, իմ մեջ դեռևս կենդանի է այն պահին ծագած զգացումը։ Սակայն ես զգում եմ,
    որ աստիճանաբար այն սկսում է խույս տալ ինձանից։ Տեսնում եք, ապրումներս արդեն ցնդում են անցյալում։
    Կարո՞ղ է արդյոք նման բանը ոչ թե թռուցիկ տեսիլք լինել, այլ ավելի մեծ մի բան։



    Ինչ-որ մի պահ դուք դուրս եք պրծել ժամանակի գերությունից։ Դուք սուզվել եք ներկայի մեջ և այդ պատճառով կարողացել եք ընկալել այդ ծառը ոչ թե մտքի վարագույրի միջից։ Այդ ընկալման մասն է եղել Լինելության զգացումը։ Ժամանակին չենթարկվող տարածքն իր մեջ այլ գիտելիքներ է պարունակում։ Այդ գիտելիքը չի սպանում կենդանի արարածների և իրերի իսկական ոգին։ Այն չի քայքայում կյանքի գաղտնիքն ու սրբությունը։ Այն լիքն է հսկայական սիրով և ակնածանքով գոյություն ունեցող ամեն ինչի հանդեպ։ Դա գիտելիք է, որի մասին միտքը ոչինչ չգիտի։

    Միտքը չի կարող ճանաչել ծառին։ Նա կարող է միայն տեղեկություններ և փաստեր իմանալ ծառի մասին։ Իմ միտքը չի կարող ճանաչել ձեզ։ Նրան հայտնի են միայն դատողություններ, պիտակներ, փաստեր և կարծիքներ ձեր վերաբերյալ։ Իսկական գիտելիքը հասանելի է միայն Լինելությանը։

    Միտքը և նրա գիտելիքներն իրենց գործունեության դաշտն ունեն՝ ամենօրյա կյանքի գործնական մթնոլորտը։ Բայց երբ միտքն իրեն է ենթարկում ձեր կյանքի բոլոր կողմերը՝ ներառյալ ձեր փոխհարաբերությունները բնության և այլ մարդկանց հետ, - այն դառնում է մի հրեշավոր պարազիտ, որը, եթե նրան չսանձես, կարող է ոչնչացնել կյանքը Երկրի վրա, իսկ հետո, սպանելով սեփական տիրոջը, իր վերջն էլ տալ։

    Ձեզ, թող ընդամենը մի պահ, բախտ է վիճակվել զգալ, թե ինչպես ժամանակից ազատ Ներկան կարող է փոխակերպել ձեր ընկալումը։ Բայց միայն զգացումն այստեղ բավական չէ, որքան էլ այն գեղեցիկ ու խորը լինի։ Անհրաժեշտ է գիտակցության անդառնալի տեղաշարժ։ Ահա թե ինչ է հետաքրքրում մեզ առաջին և վերջին հերթին։

    Այդ պատճառով սկսեք կոտրել ձեր մեջ ներկա պահի իրականությունը մերժել և նրան դիմադրել ստիպող հին ներքին սխեմաները։ Հետևեք, որպեսզի ձեր ուշադրությունն առանց անհրաժեշտության չփախչի ոչ ներկա, ոչ ապագա։ Ձեր ամենօրյա կյանքում հնարավորինս հաճախ դուրս եկեք ժամանակի շրջանակներից։ Եթե ձեզ դժվար է սուզվել Ներկայի մեջ, սկսեք հետևել, թե ինչպես է ձեր միտքը փախչում նրանից, ինչ տեղի է ունենում Այժմ և Այստեղ։ Եվ կհայտնաբերեք, որ ապագան սովորաբար պատկերանում է մեզ Նեկայի ավելի լավացված կամ վատացված դիմանկարով։ Ապագան, որտեղ ամեն ինչ պետք է փոխվի դեպի լավը, ձեզ նվիրում է հույս կամ կանխավայելման զգացում։ Իսկ երբ ապագան խոստանում է Ներկայից ավելի վատը լինել, այն տագնապի զգացում է ծնում։ Թե մեկ և թե մյուս ապագաները պատրանքային են։ Դարձնելով ձեզ դիտարկման օբյեկտ, դուք մեքենայորեն տեղի ունեցածում գիտակցված ներկայության զգացում եք ներմուծում ձեր կյանք։ Հենց որ դուք ձեզ բռնում եք նրանում, որ դուրս եք ընկել ներկա պահից, անմիջապես նորից միանում եք նրան։ Ամեն անգամ, երբ ձեզ հաջողվում է ձեր միտքը պահել ձեր տեսադաշտում, դուք դուրս եք պրծնում նրա թակարդից։ Եվ այդ ժամանակ սկսում է գործել մի նոր, մտքի հետ չկապված գործոն. ձեր հայեցողական ներկայությունը։

    Ներկա եղեք տեղի ունեցածում որպես ձեր մտքի դիտորդ։ Այլ կերպ ասած, հետևեք ձեր մտքերին, զգացմունքներին և ռեակցիաներին ամենատարբեր իրավիճակներում։ Նույնպիսի հետաքրքրություն ցուցաբերեք ձեր ռեակցիային, ինչպիսին ցուցաբերում եք այդ ռեակցիան հրահրող մարդուն կամ իրավիճակին։ Նշեք, թե որքան հաճախ է ձեր ուշադրությունն անդրադառնում անցյալին և ապագային։ Մի փորձեք վերլուծել կամ գնահատել ձեր դիտարկումները։ Հետևեք մտքին, զգացեք ապրումները և դիտեք ազդեցությունը։ Դրանցից պրոբլեմ մի սարքեք։ Այդ ժամանակ կկարողանաք զգալ շատ ավելի իրական մի բան. մտքի պարունակության հետևում թաքնված ձեր անշարժ զգոն ներկայությունը։ Ձեր լուռ վկային և դիտողին։





    Գիտակցված ներկայությունը Ներկայի մեջ հատկապես կարևոր է, երբ մի ինչ-որ իրավիճակ ձեր մոտ ուժեղ հուզական երանգով ռեակցիա է առաջացնում։ Օրինակ, երբ վտանգի տակ են հայտնվում ձեր պատկերացումները ձեր մասին, երբ կյանքը ձեզ վախ ներշնչող մարտահրավեր է գցում, երբ ձեր գործերը չափից դուրս վատ են ընթանում, երբ բախվում եք մի հուզական խնդրի հետ, որով տառապել եք անցյալում։ Նման իրավիճակներում դուք հաճախ նորից “անգիտակցվածություն” եք ընկնում։ Ռեակցիան կամ հուզմունքը հաղթում է ձեզ, և դուք “դառնում եք” ձեզ հաղթողը։ Դուք սկսում եք արդարանալ, փնտրել մեղավորներին, հարձակվել, պաշտպանվել… Միայն թե այդ բոլորը ոչ թե դուք եք, այլ ձեր բնորոշ ռեակցիան, ձեր միտքը՝ հանուն ապրելու պայքարի իր սովորական ռեժիմում։

    Նույնացնելով ձեզ ձեր մտքի հետ, դուք սնուցում եք նրան էներգիայով այն դեպքում, երբ, դիտարկելով նրան, ինքներդ եք խլում նրա էներգիան։ Մտքի հետ նույնացումը մեծացնում է ժամանակի ծավալն, այն դեպքում երբ նրան դիտարկելը ձեզ դուրս է բերում ժամանակից դուրս գտնվող տարածք։ Էներգիան, որը դուք խլում եք մտքից, դառնում է ձեր ներկայությունը Ներկա պահի մեջ։ Երբ դուք վերջապես զգաք, թե ինչ է իր մեջ կրում ներկա լինելու զգացումը, ձեզ շատ ավելի հեշտ կլինի դուրս գալ ժամանակային տարածքի շրջանակներից և սուզվել Հավերժական Ներկայի խորքերը։ Դա ոչ մի կերպ չի արտացոլվի ժամանակն օգտագործելու ձեր ունակության, այսինքն անցյալն ու ապագան գործնական նպատակներով օգտագործելու ձեր ունակության վրա։ Չի արտացոլվի նաև ձեր մտքի ծառայություններից օգտվելու ձեր ունակության վրա։ Հակառակը, այն միայն ավելի կլավանա։ Չէ՞ որ հիմա արդեն կսկսեք օգտվել ձեր մտքից ընտրականորեն, և այդ պատճառով այն ավելի սուր և կենտրոնացած կդառնա։
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  8. #37
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,659
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ԻՆՉՊԵՍ ՀՐԱԺԵՇՏ ՏԱԼ
    ՀՈԳԵԲԱՆԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿԻՆ


    Սովորեք օգտվել ժամանակից ձեր կյանքի գործնական տեսանկյուններում (այդպիսի ժամանակը մենք կանվանենք թվահարթակային), բայց, ավարտելով բոլոր գործերը, անմիջապես վերադարձեք ընթացիկ պահի գիտակցմանը։ Այդ կերպ դուք կկանխեք “հոգեբանական ժամանակի” կուտակումը, որը կազմավորվում է անցյալի հետ ձեզ նույնացնելուց և ապագայի մեջ անվերջ պրոյեկցվելու ձեր սևեռուն ձգտումից։

    Թվահարթակային ժամանակը պետք է ոչ միայն գործնական հանդիպումներ նշանակելու և ապագա ուղևորությունները պլանավորելու համար։ Այն ենթադրում է անցյալը վերաիմաստավորելու անհրաժեշտությունն էլ, որպեսզի խուսափեք միևնույն սխալները կրկնելուց։ Այն ենթադրում է դնել նպատակներ և կենսագործել դրանք, անցյալից քաղած որոշակի մոդելների և օրենքների օգնությամբ (ֆիզիկական, մաթեմաթիկական և այլ) կանխագուշակել ապագան և այդ կանխագուշակումների հիման վրա ձեռնարկել համապատասխան գործողություններ։

    Բայց նույնիսկ այստեղ, գործնական կյանքի ոլորտում, որտեղ անցյալին և ապագային դիմել չենք կարող, ամենակարևոր գործոնը մնում է ներկա պահը։ Անցյալից դուրս բերած յուրաքանչյուր դաս արդիական և կիրառելի է դառնում միայն Այստեղ և Այժմ։ Նպատակին հասնելու վրա ուղղված յուրաքանչյուր ծրագիր և գործողություն, կառուցվում և իրականացվում են Այստեղ և Այժմ։

    Պայծառացած մարդն իր ուշադրությունը կենտրոնացնում է գլխավորապես Ներկայի վրա, թեև իր գիտակցության ծայրամասերում շարունակում է զգալ ժամանակը։ Այլ կերպ ասած, նա շարունակում է օգտվել թվահարթակային ժամանակից, բայց դրա հետ մեկտեղ կաշկանդված չի հոգեբանական ժամանակով։

    Զգոն եղեք, երբ կիրառում եք այդ վիճակը։ Այլապես, ինքներդ էլ չկասկածելով այդ, թվահարթակային ժամանակը կփոխեք հոգեբանականի։ Օրինակ, եթե անցյալում սխալ եք կատարել, իսկ հիմա դրանից դաս եք քաղում, դուք օգտվում եք թվահարթակային ժամանակից։ Իսկ եթե, խաթարվելով այդ սխալի վրա, սկսում եք խղճի խայթ զգալ, նախատել ձեզ և պայքարել մեղքի զգացման հետ, դուք այդ սխալը ձեր մի մասն եք դարձնում։ Դուք այն դարձնում եք ձեր մասին ձեր պատկերացման մի մասը, և նշանակում է, փոխակերպում եք այն հոգեբանական ժամանակի, ամուր կապում եք այն ձեր կեղծ ինքնաընկալման հետ։ Ներել չկարողանալն անխուսափելիորեն կրում է իր մեջ հոգեբանական ժամանակի ծանր բեռը։

    Եթե ձեր առջև նպատակ եք դնում և ջանում եք հասնել դրան, դուք օգտվում եք թվահարթակային ժամանակից։ Դուք գիտեք, թե ուր և ինչու եք գնում, բայց դրա հետ մեկտեղ գնահատում եք ձեր ամեն մի քայլ Ներկայում և նրան ձեր ուշադրության առավելագույնն եք հատկացնում։ Իսկ եթե արդյունքում սկսում եք զառանցել այդ նպատակով, որովհետև փնտրում եք դրա մեջ երջանկություն կամ ինքնաարտահայտման ու ձեր ինքնագնահատականը բարձրացնելու հնարավորություն, - արդեն դադարում եք գնահատել Ներկան։ Դուք իջեցնում եք այն ապագայի ճանապարհին գտնվող և ինքնուրույն արժեք չունեցող մի հերթական փուլի։ Այդ դեպքում թվահարթակային ժամանակը փոխակերպվում է հոգեբանականի, իսկ ձեր կյանքի ճամփորդությունը դադարում է զվարճալի արկած լինել։ Այժմ դա ընդամենը սևեռուն ձգտում է վազել հասնել ինչ-որ տեղ, հասնել ինչ-որ բանի կամ ինչ-որ կերպ ձեզ արատահայտել։ Դուք արդեն ժամանակ չունեք հիանալու ճամփեզրի ծաղիկներով, իսկ կյանքի գեղեցկությունն ու հրաշքը, որոնք ձեզ հայտնվում են ամեն կողմից Ներկայի մեջ գտնվելու պահերին, արդեն անհասանելի են դառնում ձեր համար։




    Ես հասկանում եմ ներկա պահի ամբողջ կարևորությունը,
    բայց չեմ կարող մինչև վերջ համաձայնվել ձեր պնդման հետ, որ ժամանակն՝ ամբողջովին պատրանք է։



    Երբ ես ասում եմ, որ ժամանակը՝ պատրանք է, ես չեմ հրամցնում դա որպես փիլիսոփայական հիմնավորում։ Ես ուղղակի հիշեցնում եմ ձեզ մի հասարակ բանի մասին։ Այն այնքան ակնհայտ է, որ ձեզ, հնարավոր է, դժվար կլինի որսալ նրա իմաստը։ Այն կարող է նաև ընդհանրապես անիմաստ թվալ ձեզ, և սակայն, երբ դուք վերջնականապես համակվեք նրանով, այն միանգամից կարթնացնի ձեր մտքի ստեղծած բարդությունների և “պրոբլեմների” բոլոր շերտերը։ Թույլ տվեք կրկնել ևս մեկ անգամ. կյանքի ներկա պահը՝ ամենն է, ինչ դուք ունեք։ Չի եղել և չի լինի այնպես, որ ձեր կյանքն այդ պահից դուրս ընթանա։ Մի՞թե դա ակնհայտ չէ։
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  9. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Նիկեա (30.11.2014)

  10. #38
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,659
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ՀՈԳԵԲԱՆԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿԻ
    ԱՆԽՈՀԵՄՈՒԹՅՈՒՆԸ




    Եթե նայեք հոգեբանական ժամանակի կոլեկտիվ դրսևորումներին, ձեր մոտ փոքրագույն կասկած անգամ չի մնա, որ այն՝ իսկական հոգեկան հիվանդություն է։ Երբեմն այդ կոլեկտիվ դրսևորումները գաղափարախոսական ձև են ընդունում, ինչպես, ասենք, կոմունիզմը, նացիոնալ-սոցիալիզմը կամ յուրաքանչյուր այլ նացիոնալիզմ կամ կարծրացած կրոնական հայեցողություն։ Դրանք բոլորը որպես հիմք ընդունում են այն, որ բարձրագույն բարիքն՝ ապագային բնորոշ հատկանիշ է և որ, հետևաբար, նպատակն արդարացնում է միջոցները։ Նպատակը՝ դա գաղափարն է, մտքի պրոեկցած կետն ապագայի մեջ, որտեղ որևէ ձևով փրկությունը (երջանկություն, ինքնաիրականացում, ազատություն, հավասարություն և այլն) վայր կիջնի բոլոր տառապյալների վրա։ Իսկ այդ “փրկությանը” հասնելու միջոց ոչ հազվադեպ դառնում է մարդկանց ստրկացումը, տանջանքներն ու ոչնչացումը ներկայում։

    Այսպես, համաձայն ամենաընդհանուր հաշվարկների, հանուն կոմունիզմի կառուցման ոչնչացվել է մոտ 50 միլիոն մարդ։ Եվ ամենը նրա համար, որ Ռուսաստան, Չինաստան և այլ երկրներ գա “լուսավոր ապագան”։ Այս զարհուրելի օրինակն ակներևաբար ցույց է տալիս, թե ինչպես ապագա դրախտի հավատը ներկա դժոխք է ծնում։ Մի՞թե դրանից հետո կարող են մնալ գոնե ինչ-որ կասկածներ, որ հոգեբանական ժամանակը՝ լուրջ և վտանգավոր մտավոր հիվանդություն է։

    Իսկ ահա թե ինչպես է նման մտապատկերը դրսևորում իրեն ձեր կյանքում։ Ասացեք խնդրեմ, մի՞թե ձեզ չի տանջում մշտական ցանկությունը լինել ոչ թե այնտեղ, որտեղ կաք, այլ մի ինչ-որ այլ տեղ։ Արդյո՞ք մեծամասնությունն այն ամենի, ինչ դուք անում եք ձեր կյանքում, ընդամենը նպատակի հասնելու միջոց չէ։ Մի՞թե դուք չեք հուսում, որ ձեր բոլոր ցանկություններն ահա-ահա կիրականանան, իսկ առայժմ բավարարվում եք այնպիսի անհարատև հաճույքներով, ինչպիսիք են սեքսը, ուտելիքը, խմելիքը, թմրադեղերը, սուր զգացումներն ու մոլեգին կրքերը։ Այդ դուք չե՞ք, որ անընդհատ ձգտում եք ինչ-որ մեկը դառնալ և հասնել ինչ-որ բանի կամ դեսուդեն եք ըկնում նոր վառ տպավորությունների ու հաճույքների որոնումներում։ Այդ դուք չե՞ք, որ հավատում եք, որ նոր իրեր ձեռք բերելը ձեզ կօգնի գտնել ձեզ, հավատալ ձեր ուժերին և ձեռք բերել հոգեբանական ամբողջականություն։ Վերջապես դուք չե՞ք, որ հուսում եք, որ մի գեղեցիկ օր ձեր կյանք կմտնի նա և իմաստ կտա ձեր կյանքին։

    Գիտակցության սովորական, չպայծառացած վիճակում, երբ դուք նույնացնում եք ձեզ ձեր մտքի հետ, հոգեբանական ժամանակն ամբողջովին ծածկում է իրենով ներկա պահի ուժն ու անվերջանալի ստեղծագործական կարողությունը։ Արդյունքում ձեր կյանքը զրկվում է իր եռանդուն էներգիայից և անարատությունից և դուք դադարում եք այն որպես հրաշք ընկալել։ Ձեր սովորական մտքերը, հուզումները, ցանկությունները, ռեակցիաներն ու վարքագծերը վերջիվերջո միօրինակ արարքների անվերջանալի շարան են դառնում։ Այդ մտավոր սցենարն ապահովում է ձեզ որոշակի անհատականությամբ, բայց անխուսափելիորեն խեղում կամ ծածկում է ձեզանից ներկա պահի իրականությունը։ Արդյունքում ձեր միտքը համառորեն կառչում է ապագայից, որպեսզի փախչի իր անբավարարվածությունից Ներկայի նկատմամբ։
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  11. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Նիկեա (30.11.2014)

  12. #39
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,659
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ԲԱՑԱՍԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ԵՎ ՏԱՌԱՊԱՆՔԻ
    ԱԿՈՒՆՔՆԵՐԸ ԳՏՆՎՈՒՄ ԵՆ
    ԺԱՄԱՆԱԿԻ ՄԵՋ



    Բայց հավատը, որ ապագան Ներկայից ավելի լավը կլինի, ոչ միշտ է, որ պատրանք է։
    Ներկան կարող է իրոք որ զարհուրելի լինել, սակայն ապագայում ամեն ինչ կարող է փոխվել դեպի լավը, և հաճախ հենց այդպես էլ լինում է։



    Որպես կանոն, պարզվում է, որ ապագան անցյալի ճշգրիտ պատճենն է։ Մակերեսային փոփոխություններ հնարավոր են, բայց ռեալ փոխակերպում հազվադեպ է տեղի ունենում և կախված է նրանից, ընդունա՞կ եք արդյոք դուք ներկա լինել տեղի ունեցածում այնքան գիտակցված, որպեսզի Ներկայի ուժով չեզոքացնեք անցյալը։ Այն, ինչ դուք ընկալում եք որպես ապագա, ձեր գիտակցության ներկայիս վիճակի անքակտելի մասնիկն է։ Եթե ձեր միտքը ծանրաբեռնված է անցյալի ծանր բեռով, կյանքում դուք միշտ բախվելու եք միևնույն իրավիճակների հետ։ Անցյալը հավերժացնում է իրեն կյանքի ներկա պահի մեջ ձեր բացակայության շնորհիվ։ Ձեր ապագան ձևավորվում է ձեր գիտակցության տվյալ պահի որակով, և ապրել այդ ապագան, իհարկե, նույնպես կարելի է միայն Ներկայի տեսքով։

    Դուք կարող եք վիճակախաղով տաս միլիոն դոլար շահել, բայց դա կփոխի ձեր կյանքի ընդամենն արտաքին մանրամասերը։ Միևնույն է, դուք շարունակելու եք գործել մտքով պայմանավորված սխեմաներով, թող որ ավելի շքեղ պարագաներում։ Մարդիկ սովորել են ճեղքել ատոմը։ Եթե առաջ մի մարդ կարող էր մահակով տաս-քսան մարդ սպանել, այժմ կարող է միլիոնավոր մարդիկ սպանել կոճակի սեղմումով։ Միայն թե, արդյո՞ք դա իրական փոփոխություն է։

    Եթե ձեր ապագան ձևավորվում է այս տվյալ պահին ձեր գիտակցության որակով, ուրեմն ինչո՞վ է այդ դեպքում սահմանվում ձեր գիտակցության որակը։ Անշուշտ, ձեր ներկայության աստիճանով։ Ահա թե ինչու ներկա պահը՝ միակ տեղն է, որտեղ կարող են իրական փոփոխություններ տեղի ունենալ և որտեղ կարելի է հալեցնել անցյալի նստվածքը։






    Յուրաքանչյուր նեգատիվիզմ՝ Ներկայի հերքման և հոգեբանական ժամանակի կուտակման արդյունք է։ Տագնապը, անհանգստությունը, լարվածությունը, ստրեսը, հուզումները՝ սրանք բոլորը ձևերն են վախի, որը ծնվում է ապագայի գերավելցուկից և Ներկայի մեջ անբավարար ներկայությունից։ Մեղքի և զղջման զգացումը, դառնությունը, վիրավորվածությունը, դժգոհությունը և ներել չկարողանալու հետ կապված այլ զգացումներ, ծնվում են անցյալի գերավելցուկից և Ներկայի մեջ անբավարար ներկայությունից։

    Շատերը դժվարությամբ են հավատում, որ նեգատիվիզմի ցանկացած արտահայտումից ազատ գիտակցություն հնարավոր է ընդհանրապես։ Բայց և այնպես հենց այդպիսի ազատագրված գիտակցությունն են մատնացույց անում բոլոր հոգևոր ուսմունքները։ Դա նույնպես փրկության խոստում է, բայց դա այն է, ինչը կարելի է ձեռք բերել ոչ թե պատրանքային ապագայում, այլ հենց Հիմա։

    Խոստովանել, որ ժամանակն ինքն է ձեր բոլոր դժբախտությունների ու պրոբլեմների պատճառը, համաձայն եմ, հեշտ չէ։ Դուք ենթադրում եք, որ նրանք ծագում են որոշակի կենսապայմանների ազդեցության տակ, և, եթե դիտենք ավանդական տեսակետից, հենց այդպես էլ կա։ Սակայն քանի դեռ դուք չեք վերանորոգել բոլոր խնդիրները ծնող մտքի գլխավոր արատը՝ նրա կապվածությունն անցյալից ու ապագայից Ներկան հերքելու հետ մեկտեղ, - անցյալն ու ապագան համափոխարինելի կմնան։ Եթե այսօր ձեր բոլոր խնդիրներն ու դժբախտությունների և տառապանքների բոլոր կարծեցյալ պատճառները հանկարծ անհետանան, բայց ձեր ներկայությունն ավելի գիտակցված չլինի ներկայում, ուրեմն շատ շուտով դուք ձեր կյանքում տառապանքների և պրոբլեմների նույնպիսի հավաքածու կհայտնաբերեք։ Նրանք ստվերի պես կհետևեն ձեզ ամենուր։ Վերջին հաշվով դուք ընդամենը մի խնդիր ունեք՝ ինքը, ժամանակի շրջանակներում կաշկանդված միտքը։


    Ես չեմ կարող հավատալ,
    որ կապրեմ մինչև այն պահը, երբ ազատ կլինեմ այդ բոլոր խնդիրներից։


    Դուք ճիշտ եք։ Դուք երբեք չեք կարող ապրել մինչև այդ պահը, որովհետև դուք ադրեն ապրում եք նրա մեջ։

    Ժամանակը փրկություն չի բերում։ Ազատություն ձեռք բերել ապագայում դուք երբեք չեք կարող։ Դեպի ազատությունը միակ բանալին՝ ձեր ներկայությունն է Ներկայում, այդ պատճառով դուք ազատ լինել կարող եք միայն Այժմ։
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  13. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Նիկեա (09.12.2014)

  14. #40
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,659
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ԻՆՉՊԵՍ ՆԿԱՏԵԼ ԿՅԱՆՔԸ
    ԿԵՆՍԱՎԻՃԱԿԻ ԴԻՄԱԿԻ ՏԱԿ



    Ես չեմ կարծում, որ կարող եմ ազատ դառնալ հենց Հիմա։ Բանն այն է, որ հատկապես Հիմա ես ահավոր դժգոհ եմ իմ կյանքից։
    Այդպիսին է իրավիճակը, և յուրաքանչյուր փորձ համոզել ինձ, որ իմ հետ ամեն ինչ կարգին է այն դեպքում, երբ դա բոլորովին էլ այդպես չէ,
    ինքնախաբեություն կլիներ։ Իմ Ներկան՝ անընդմեջ դժբախտություն է։ Այնտեղ ոչ մի ազատագրում չկա։ Ինձ մղում է միայն հուսը, որ ապագայում ամեն ինչ
    գոնե ինչ-որ կերպ կլավանա։



    Ձեզ միայն թվում է, թե ձեր ուշադրությունը սևեռված է Ներկայի վրա։ Իրականում այն ամբողջովին կլանված է ժամանակով։ Գիտակցված ներկայությունը Ներկայում բացարձակապես անհամատեղելի է հուսալքության հետ։

    Այն, ինչը դուք կյանք եք անվանում, ավելի ճիշտ կլինել անվանել կենսավիճակ։ Դա հոգեբանական ժամանակ է. անցյալը և ապագան։ Ինչ-որ բան ձեր անցյալում այնպես չի եղել, ինչպես կուզենայիք, և դուք մինչև օրս դիմադրում եք նրան, ինչ եղել է, իսկ հիմա դրան գումարվում է նաև դիմադրությունը նրան, ինչ կա։ Ձեզ մղում է հույսը, բայց հույսն էլ շուռ է տալիս ձեզ դեպի ապագան, իսկ որքան շատ եք ձգտում դեպի այն, այնքան ավելի ուժեղ է ներկա պահի ձեր չընդունելը և, հետևաբար, ձեր տանջանքը։


    Ես համաձայն եմ, որ ներկայիս կենսավիճակը՝ արդյունքն է նրա, ինչ տեղի է ունեցել իմ հետ անցյալում։ Սակայն, ինչ էլ մտածեմ,
    կենսավիճակս մնում է նույնը և ես առաջվա պես ինձ դժբախտ եմ զգում, որովհետև չեմ կարողանում դուրս պրծնել դրանից։



    Ժամանակավորապես մոռացեք ձեր կենսավիճակի մասին և կենտրոնացրեք ուշադրությունը ձեր կյանքի վրա։


    Իսկ ո՞րն է տարբերությունն այստեղ։


    Ձեր կենսավիճակը գոյատևում է ժամանակի մեջ։
    Ձեր կյանքը՝ այն է, ինչ կա Հիմա։
    Ձեր կենսավիճակը մտքի ծնունդ է։
    Ձեր կյանքը՝ իրականություն է։

    Գտեք դեպի կյանք տանող այդ նեղ դարպասները։ Դրանք ներկա պահ են կոչվում։ Կենտրոնացրեք ձեր կյանքը նրա վրա, ինչ տեղի է ունենում հենց Հիմա։ Ձեր կենսավիճակում, ինչպես նաև կենսավիճակների մեծամասնության մեջ, կարող են լիքը խնդիրներ լինել։ Բայց հարցրեք ձեզ, ունե՞ք արդյոք որևէ խնդիր հենց տվյալ պահին։ Ոչ թե վաղը, ոչ թե տաս րոպե հետո, այլ հենց Հիմա։ Այսպիսով, հենց Հիմա, դուք որևէ խնդիր ունե՞ք։

    Երբ ձեր կյանքն առատ է խնդիրներով, այնտեղ տեղ չկա ինչ-որ նոր բանի համար, տեղ չկա որոշումների համար։ Այդ պատճառով ամեն անգամ, երբ այդպիսի հնարավորություն է ստեղծվում, մաքրեք ձեր ներքին տարածությունը և տեղ ազատեք ձեր կենսավիճակի դիմակի տակ թաքնված կյանքի համար։

    Օգտագործեք ձեր տնօրինության տակ գտնվող բոլոր զգացմունքները։ Եղեք այնտեղ, որտեղ կաք։ Նայեք ձեր շուրջը։ Նայեք ուղղակի, առանց որևէ բան գնահատելու։ Ընկալեք լույսը, ձևերը, գույները, որակը։ Զգացեք ամեն մի առարկայի լուռ ներկայությունը։ Զգացեք տարածությունը, որն այդ ամենին թույլ է տալիս լինել։ Ականջ դրեք ձայներին, առանց ջանք թափելու կարգուկանոն մտցնել նրանց մեջ։ Ականջ դրեք ձայների տակ թաքնված լռությանը։ Ձեռք տվեք ինչ-որ բանի, ինչ էլ պատահի։ Համակվեք դրա Գոյությամբ։ Հետևեք ձեր շնչառության ռիթմին. զգացեք, թե ինչպես է հոսում ձեր մեջ օդը և ինչպես այն նորից հոսում է դուրս։ Զգացեք ձեր մարմնի մեջ ձեր կենսական ուժը։ Թույլ տվեք ամենին, ինչ կա ձեր մեջ և դրսում, ուղղակի լինել։ Թույլ տվեք ամենին լինել ինքը։ Սուզվեք կատարվող պահի ամենախորքերը։

    Դուք դուրս եք ելնում ժամանակի բթացնող աշխարհի և մտավոր վերացությունների սահմաններից։ Դուք դուրս եք պրծնում խելակորույս մտքի վանդակից, որը խլում է ձեր կենսական էներգիան և միևնույն ժամանակ դանդաղ կործանում ու թունավորում է Երկիրը։ Դուք արթնանում եք ժամանակի քնից և սուզվում եք Հավերժական Ներկայի մեջ։
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  15. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Նիկեա (23.12.2014)

  16. #41
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,659
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ԲՈԼՈՐ ԽՆԴԻՐՆԵՐԸ՝
    ՄՏՔԻ ՊԱՏՐԱՆՔՆԵՐ ԵՆ


    Ինձ թվում է, ասես հոգուցս քար ընկավ: Ես թեթևացա: Ամեն ինչ
    այնքան պարզ է… Բայց չէ՞ որ իմ խնդիրները ոչ մի տեղ չկորեցին, այդպես չէ՞: Մի՞թե ես ուղղակի փորձում եմ
    ժամանակավորապես թաքնվել նրանցից:



    Եթե դուք դրախտում էլ հայտնվեք, ձեր միտքն այնտեղ էլ շուտով կասի ձեզ. “Լավ է այդ ամենն, իհարկե, բայց…” Սակայն հարցն այստեղ ոչ թե այս կամ այն խնդիրների լուծումն է, այլ գիտակցումը նրա, որ խնդիր իրականում չկա: Կան միայն իրավիճակներ, որոնք կարելի է պարզել հենց Հիմա, իսկ կարելի է նաև դնել մի կողմ, ընկալելով դրանք որպես ներկա պահի իրականություն, և սպասել, մինչև նրանք կփոխվեն կամ մինչև ի հայտ կգա դրանք լուծելու իրական հնարավորություն: Խնդիրները մտքի ծնունդ են, այդ պատճառով նրանց ժամանակ է անհրաժեշտ: Նրանք չեն կարող գոյատևել ներկա պահի բուն իրականության մեջ:

    Կենտրոնացրեք ձեր ուշադրությունը հենց այս պահի վրա և ասացեք ինձ, ի՞նչ խնդիր է անհանգստացնում ձեզ հենց Հիմա:





    Ես չեմ լսում հարցիս պատասխանը: Իսկ դա այն պատճառով, որ, երբ ձեր ուշադրությունն ամբողջովին ուղղված է դեպի Ներկան, դուք ոչ մի խնդիր ուղղակի չունեք: Կա միայն իրավիճակ, որը պետք է կամ ընդունել, կամ պարզել: Բայց ինչու՞ նրանից խնդիր սարքել: Ինչների՞դ է ընդհանրապես պետք ինչ-որ բանից խնդիր սարքել: Կյանքում առանց այդ էլ լիքը դարուփոսեր կան: Ուրեմն ինչու՞ խնդիրեներ էլ հավելել դրան: Միտքը, չնայած չի գիտակցում դա, պաշտում է խնդիրները: Չէ՞ որ նրանց վրա է կառուցվում ձեր անձը` ավելի ճիշտ, անձի ոմն նմանակ: Դա իրերի սովորական և դրա հետ մեկտեղ բացարձակապես աննորմալ դրվածքն է: “Խնդիրը” ծագում է, երբ դուք մտավորապես լռվում եք այս կամ այն իրավիճակի մեջ, չունենալով ոչ ազնիվ մտադրություն, ոչ էլ հնարավորություն լուծել այն Այժմ և Այստեղ: Արդյունքում դուք անգիտակցաբար այն ձեր մասն եք դարձնում: Ձեր կենսավիճակը կուլ է տալիս ձեզ այն աստիճան, որ դուք դադարում եք զգալ ինքը կյանքը և կորցնում եք ձեր կապը Լինելության հետ: Կամ էլ կրում եք ձեր գլխում անտանելի բեռը հարյուրավոր գործերի ու իրերի, որոնք պարտավոր եք կամ ուզում եք անել ապագայում, փոխարենը կենտրոնանալու միակ բանի վրա, որը կարող եք անել հենց Հիմա:

    Ստեղծելով խնդիր, դուք ձեզ ցավ եք պատճառում: Իսկ չէ որ ընտրությունը, որը պետք է կատարեք, պարզ է շատ: Դուք պետք է ընդամենն ասեք ձեզ. “Ինչ էլ լինի, ես այլևս ինձ ցավ չեմ պատճառելու: Ես այլևս խնդիրներ չեմ սերմանի”: Դա շատ հասարակ, բայց իրոք ռադիկալ ընտրություն է: Դուք չեք վճռում այն անել, մինչև ձեզ տառապանքները չեն հասցնում ձեզ հուսահատության վերին աստիճանին, մինչև դուք մեկընդմիշտ չեք հագենում դրանցով: Սակայն դուք կարող եք սկսած գործն ավարտին հասցնել, եթե սովորեք ընդամենն օգտվել ներկա պահի ուժից: Երբ դուք դադարեք ցավ պատճառել ձեզ, կդադարեք ցավ պատճառել ուրիշներին էլ: Դրանով կդադարեք ձեր ստեղծած խնդիրների բացասականությամբ աղբոտել մեր սքանչելի Երկիրը, ձեր ներքին տարածությունը և մարդկային կոլեկտիվ առողջ հոգին:



    Եթե դուք երբևիցէ հայտնվել եք ծայրահեղ իրավիճակի մեջ, որտեղ ձեր կյանքը մազից է կախված եղել, ուրեմն հիշում եք, որ դուք դա որպես խնդիր չեք ընկալել: Միտքը չուներ ժամանակ, որպեսզի ծամծմի իրավիճակն ու նրանից խնդիր սարքի: Իսկական վտանգի րոպեներին միտքը նվաղում է, դուք ամբողջովին ներգրավվում եք ներկա պահի մեջ, և ձեր գործողությունները սկսում է ղեկավարել մի այնպիսի բան, ինչը ձեզանից շատ ավելի ուժեղ է: Ահա թե ինչու մենք հաճախ լսում ենք այն մասին, թե ինչպես ամենասովորական մարդիկ հանկարծ համարձակվում են խիզախ, նույնիսկ հերոսական արարքներ կատարել: Յուրաքանչյուր ծայրահեղ իրավիճակում հարցը կտրուկ է դրված. ապրել կամ մեռնել: Եվ մեկը և մյուսը` խնդիր չեն:

    Ոմանք զայրանում են, երբ ես ասում եմ, որ նրանց խնդիրները` պատրանքներ են: Չէ որ ես ոտնձգություն եմ անում իրենց մասին նրանց պատկերացման վրա: Նրանք ահագին ժամանակ են ծախսել, որպեսզի կառուցեն իրենց կեղծ “ես”-ը: Երկար տարիներ ընկալել են իրենց սեփական խնդիրների և տանջանքների կոնտեքստում միայն: Ո՞վ էին հիմա նրանք առանց այդ խնդիրների:

    Շատ բաների նրանցից, ինչ մարդիկ մտածում, ասում կամ անում են, ղեկավարում է վախը, որն, իհարկե, միշտ կապված է դեպի ապագա սևեռվածության և Ներկայի հետ կապի կորստի հետ: Ներկա պահի մեջ խնդիրներ չկան, հետևաբար, վախին էլ տեղ չկա:

    Երբ երկարաձգում չհանդուրժող իրավիճակ է ծագում, ձեր գործողություններն ավելի հստակ և որոշիչ կլինեն, եթե ելնում են ներկա պահի գիտակցված ընկալումից: Այդպիսի գործողություններն, ավելի շուտ, նաև ավելի արդյունավետ կլինեն: Դա կլինի ոչ թե ձեր անցած փորձի վրա հիմնված ուղեղի ռեակցիա, այլ բնազդական արձագանք կոնկրետ իրավիճակի վրա: Իսկ որոշ դեպքերում, երբ ժամանակով սահմանափակված միտքը շտապում է արագորեն հակազդել մի ինչ-որ “խնդրի”, դուք կարող եք գերադասել անտարբերության տակտիկան և ուղղակի ակտիվորեն ներկա լինել Ներկայում:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  17. #42
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,659
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ՔՎԱՆՏԱՅԻՆ ԹՌԻՉՔ
    ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅԱՆ ԲԱՐԵՇՐՋՄԱՆ ՄԵՋ


    Ինձ ծանոթ են ժամանակից և մտքից ազատ լինելու ձեր նկարագրած առկայծումները,
    սակայն անցյալն ու ապագան այնքան ուժեղ են, որ երկար ժամանակ նրանցից ազատ լինել ինձ չի հաջողվում:


    Գիտակցության ժամանակային տիպը հաստատուն կերպով արմատավորվել է մարդկային հոգեբանության մեջ: Սակայն այն, ինչով մենք ձեր հետ զբաղվում ենք Հիմա, - մասն է փոխաակերպման խորին պրոցեսի, որը տեղի է ունենում այսօր մեր մոլորակի և նրա սահմաններից դուրս գտնվող ամեն ինչի կոլեկտիվ գիտակցության մեջ: Մենք մասնակցում ենք նյութի, ձևի և մեկուսածության քնից գիտակցության արթնացմանը: Մենք ազատվում ենք ժամանակից և կոտրում ենք մտավոր ստերեոտիպերը, որոնք իշխել են մարդկության վրա անթիվ քանակությամբ տարիներ: Այդ ստերեոտիպերը հսկայական մաշտաբով աներևակայելի տառապանքներ են ծնել: Ես միտումնավոր կերպով չեմ օգտագործում “չարիք” բառը: Ավելի նպատակահարմար է անվանել այն անգիտակցություն կամ ուղղակի խելացնորություն:


    Գիտակցության հնացած տիպի, ավելի ճիշտ ասած, անգիտակցության, ոչնչացումը, կախվա՞ծ է արդյոք մեր ջանքերից:
    Թե՞ առանց մեզ էլ այն տեղի կունենա: Ես ցանկանում եմ հարցնել, այդ փոփոխություններն անխուսափելի՞ են:


    Ամեն ինչ տեսակետից է կախված: Գործողությունն ու իրադարձությունը` ըստ էության, միևնույն պրոցեսն են: Մենք անբաժանելի ենք գիտակցության միագումար միասնությունից, հետևաբար իրավունք չունենք դիտել մեկն առանց մյուսի: Այնուամենայնիվ բացարձակ երաշխիք, որ մարդիկ կկարողանան անցնել գիտակցության նոր մակարդակ, չկա: Այդ պրոցեսն անխուսափելի կամ ինքնաբերական չէ: Ձեր մասնակցությունը նրանում` նրա հաջողության կարևոր բաղադրամասն է: Որ կողմից էլ նայեք նրան, դա` քվանտային թռիչք է գիտակցության բարեշրջման մեջ և մեր կենդանի մնալու միակ գրավականը:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  18. #43
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,659
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ԳՈՅՈՒԹՅԱՆ ՈՒՐԱԽՈՒԹՅՈՒՆԸ


    Շատ հեշտ է համոզվել, որ դուք հոգեբանական ժամանակի պատանդն եք դարձել: Հարցրեք ձեզ. ամենում, ինչ անում եմ, կա՞ արդյոք ուրախություն, թեթևություն և անկաշկանդություն: Եթե պատասխանը բացասական լինի, նշանակում է, ժամանակը ծածկում է ձեզանից ներկա պահը, իսկ ինքը կյանքը ձեր կողմից ընկալվում է որպես բեռ կամ պայքար:

    Պարտադիր չի, որ ձեր կյանքում ուրախության, թեթևության և անկաշկանդության բացակայությունն անպայման ասի այն մասին, որ ձեզ անհրաժեշտ է սկսել մի այլ բան անել: Երբեմն բավական է փոխել ոչ թե ինչ, այլ ինչպես: “Ինչպեսը” միշտ ավելի կարևոր է, քան “ինչը”: Փորձեք ավելի շատ ուշադրություն դարձնել ոչ թե արդյունքի վրա, որին ցանկանում եք հասնել, այլ հենց գործողության վրա: Ինչ էլ տեղի ունենա ներկա պահին, դրա վրա ուղղեք ձեր ամբողջ ուշադրությունը: Դրանով դուք կսկսեք ամբողջովին ընկալել ամենն, ինչ տեղի է ունենում, որովհետև կենտրոնանալ ինչ-որ բանի վրա և դրա հետ մեկտեղ դիմադրել ձեր ուշադրության օբյեկտին ուղղակի անհնար է:

    Հենց որ սկսում եք վերաբերվել Ներկային արժանվույն հարգանքով, տրտմությունն ու պայքարի ծարավն անհետանում են անհետք և կյանքն սկսում է հեշտ և ուրախ ընթանալ: Երբ ամենն, ինչ դուք անում եք, ծնվում է ընթացիկ պահի գիտակցումից, յուրաքանչյուր, նույնիսկ ամենապարզունակ գործողությունները լցվում են սիրով և իմաստով:




    Այնպես որ մի հոգացեք ձեր գործերի պտուղների մասին, ուղղակի ուշադրություն դարձրեք հենց իրենց` գործերին: Պտուղները հասունանում և ծնվում են ինքնիրենց: Դա հզոր հոգևոր պրակտիկա է: “Բհագավատգիտայում”, ամենահին և ամենահիասքանչ հոգևոր ուսմունքներից մեկում, սեփական գործերի պտուղներից կախվածության բացակայությունը կոչվում է կարմա-յոգա: Դա “օրհնված գործողության” ճանապարհն է:

    Բավական է ազատվել Ներկայից փախչելու սևեռուն ձգտումից, և ամենի մեջ, ինչ դուք անում եք, կներթափանցի Լինելության ուրախությունը: Հենց որ ձեր ուշարդությունն անդրադառնում է ներկա պահին, դուք սկսում եք ներկա լինել նրա մեջ և զգալ նրա հանգստությունն ու անշարժությունը: Ձեր ցանկություններն ու ինքնասիրությունները բավարարելու հարցում դուք այլևս կախված չեք ապագայից: Այլևս նրա մեջ փրկություն չեք փնտրում: Դուք դադարում եք կառչել արդյունքներից: Ոչ պարտությունը, ոչ հաջողությունը Լինելության հետ ձեր միասնության վիճակի վրա այլևս չեն կարող ազդել: Կենսական իրավիճակի դիմակի տակ դուք հայտնաբերել եք իրական կյանքը:

    Հոգեբանական ժամանակի բացակայության դեպքում ձեր ինքնազգացումը բխում է Լինելությունից, այլ ոչ թե ձեր անձնական անցյալից: Այդ պատճառով դուք այլևս հոգեբանական անհրաժեշտություն չունեք լինել մեկ ուրիշը, այլ ոչ նա, ով կաք: Ֆիզիկական աշխարհի և ձեր կենսական իրավիճակի մակարդակի վրա դուք իրոք կարող եք երբևիցէ ձեռք բերել հարստություն, գիտելիք, հաջողություն և ազատություն այս կամ այն իրավիճակներից: Սակայն ավելի խորը, Լինելության մակարդակի վրա, դուք ավարտուն և միասնական ամբողջականություն եք արդեն Հիմա:


    Զգալով մեր մեջ այդպիսի ամբողջականություն,
    կկարողանա՞նք կամ կցանկանա՞նք մենք արդյոք ձգտել ինչ-որ արտաքին նպատակների:


    Անշուշտ: Ուղղակի դուք այլևս չեք ունենա պատրանքային հույսեր, որ ապագայում ինչ-որ մեկը կամ ինչ-որ բան կփրկի ձեզ կամ կերջանկացնի: Ձեր կենսավիճակի շրջանակներում դուք կարող եք ցանկանալ ձեռք բերել ինչ-որ բան կամ ինչ-որ բանի հասնել: Սա նյութական աշխարհ է, ձեռքբերումների և կորուստների աշխարհ: Սակայն ավելի խոր մակարդակի վրա դուք արդեն ամեն ինչ ունեք: Երբ դա հասկանաք, ամենում, ինչ անում եք, կզգացվի ուրախ, փրփրուն էներգիա: Ազատվելով հոգեբանական ժամանակից, դուք դադարում եք մռայլ վճռականությամբ, մղված վախով, ցասումով, անբավարարվածությամբ կամ ինչ-որ բան անելու ցանկությամբ ձգտել ինչ-որ նպատակի: Բայց նաև, վախենալով անհաջողություններից ու պարտություններից, չեք նստում ձեռքներդ ծալած. այդ վախը ձերը չէ, այլ ձեր էգոյինը, ով վախենում է իրեն կորցնել: Երբ ձեր խորին ինքնաընկալումը ծագում է Լինելությունից, երբ դուք ազատ եք անվերջ “հարսնյակը թիթեռ դարձնելու” հոգեբանական կախվածությունից, ոչ ձեր երջանկությունը, ոչ ձեր ինքնաընկալումը կախված չեն այլևս տեղի ունեցող իրադարձություններից, ըստ այդմ էլ դուք ազատ եք վախից: Դուք չեք փնտրում մշտականություն այնտեղ, որտեղ այն հնարավոր չէ գտնել. ձևերի, ձեռքբերումների և կորուստների աշխարհում, ծննդյան և մահվան աշխարհում: Դեպքերից, իրավիճակներից, տեղերից կամ մարդկանցից դուք չեք պահանջում, որ նրանք ձեզ երջանիկ դարձնեն, և չեք տառապում, երբ նրանք չեն արդարացնում ձեր հույսերը:

    Դուք արժանի եք հարգանքի, բայց ոչինչ նշանակություն չունի: Ձևերը ծնվում և մեռնում են, բայց դուք գիտեք, որ այդ ձեևերի տակ մի ինչ-որ հավերժական բան է թաքնված: Գիտեք, որ իրերի իրական բնույթին դա չի սպառնում:

    Ինչպե՞ս դուք կարող եք չհասնել հաջողության, երբ ձեր համար բաց են Լինելության այդպիսի խորությունները: Դուք արդեն հասել եք դրան` և ամենագլխավորում:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  19. #44
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,659
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ԳԼՈՒԽ ՉՈՐՐՈՐԴ


    ԻՆՉՊԵՍ Է ՄԻՏՔԸ ԽՈՒՍԱՓՈՒՄ
    ՆԵՐԿԱ ՊԱՀԻ ՄԵՋ
    ՆԵՐԿԱ ԼԻՆԵԼՈՒՑ



    ԳԼԽԱՎՈՐ ՄՈԼՈՐՈՒԹՅՈՒՆԸ.
    ՆԵՐԿԱՅԻ ՀԵՏ ԿԱՊԻ ԿՈՐՈՒՍՏԸ


    Եթե նույնիսկ ես ամբողջովին ընդունեմ, որ ժամանակը`վերջին հաշվով, պատրանք է,
    դրանից ի՞նչ կփոխվի իմ կյանքում: Միևնույն է, ես ստիպված կլինեմ ապրել աշխարհում, որտեղ իշխում է ժամանակը:


    Մտավոր համաձայնությունը` հերթական համոզմունք է ընդամենը, որն իրոք քիչ բան կփոխի ձեր կյանքում: Գիտակցել այդ ճշմարտությունը կարելի է, այն ձեր կյանքի մասը դարձնելով միայն: Երբ ձեր մարմնի յուրաքանչյուր բջիջ այնպես է տոգորված Ներկայով, որ կայծկլտում է իրեն համակած կենսական էներգիայից և ամեն պահ դուք զգում եք այդ էներգիան որպես Լինելության ուրախություն, ահա այդ ժամանակ կարելի է ասել, որ դուք իրոք ազատվել եք ժամանակից:


    Բայց վաղն ինձ միևնույն է հարկ կլինի վճարել հաշիվներս, և ես միևնույն է կծերանամ ու կմեռնեմ,
    ինչպես բոլոր մարդիկ: Ուրեմն ինչպե՞ս կարող եմ խոսել այն մասին, որ ազատվել եմ ժամանակից:


    Վաղվա հաշիվները` խնդիր չեն: Ֆիզիկական մարմնի քայքայումը` խնդիր չէ: Իսկ այ Ներկայի հետ կապի կուրուստը` խնդիր է կամ, ավելի շուտ, գլխավորն է բոլոր մոլորություններից, որոնք ամենասովորական իրավիճակը, իրադարձությունը կամ հուզումը դարձնում են անձնական խնդիր և տառապանքի աղբյուր: Ներկա պահի հետ կապի կորուստը` Լինելության հետ կապի կորուստ է:

    Ազատ լինել ժամանակից` նշանակում է ազատ լինել անցյալում լինելու հոգեբանական պահանջից, որից կառուցվում է ձեր անձը, և ապագայում լինելու պահանջից, որտեղ “պետք է” իրականանան ձեր ցանկությունները: Դա կապված է գիտակցության ամենախորը փոխակերպման հետ, որը կարելի է միայն պատկերացնել: Առանձին դեպքերում գիտակցության այդ տեղաշարժը հզոր, արմատական և անդառնալի է լինում: Բայց դա պատահում է շատ հազվադեպ և, որպես օրենք, անտանելի տառապանքի պահին միայն, որը ստիպում է ձեզ ամբողջովին համակերպվել կենսավիճակի հետ: Սակայն մարդկանց մեծամասնությանը հարկ է լինում ջանք թափել այդ ազատությունը ձեռք բերելու համար:

    Ճաշակելով գիտակցության ժամանակից դուրս գտնվող վիճակի առաջին առկայծումները, դուք կսովորեք ժամանակի տարածքից կանոնավորապես անցնել Ներկայում գիտակցաբար ներկա լինելու տարածքին: Սկզբում դուք կհասկանաք, թե որքան հազվադեպ է ձեր ուշադրությունն իրոք դարձած դեպի Ներկան: Բայց ինքը փաստը, որ դուք գիտեք ձեր “բացակայության” մասին, - արդեն մեծ հաջողություն է: Չէ որ այդ գիտելիքն էլ հենց ձեր ներկայությունն է, եթե նույնիսկ սկզբում այն, նախքան նորից անհետանալը, տևում է թվահարթակային ժամանակի ընդամենը մի քանի վայրկյան: Հետո դուք սկսում եք ավելի ու ավելի հաճախ գիտակցաբար կենտրոնանալ ներկա պահի, այլ ոչ թե անցյալի կամ ապագայի վրա: Հասկանալով, որ “անջատվել եք” ներկա պահից, դուք նկատում եք, որ գտնվում եք այնտեղ արդեն ոչ թե մի զույգ վարկյան, այլ ավելի երկար, եթե նայենք դրան արտաքին թվահարթակային ժամանակի դիրքերից: Քանի դեռ չեք սովորել ամբողջովին ներկա գտնվել տեղի ունեցածում, այսինքն մինչև չհասնեք լիակատար գիտակցվածության վիճակին, շարունակելու եք երթևեկել գիտակցվածության և չգիտակցվածության վիճակների միջև, ներկա պահի մեջ ներկա լինելու վիճակի և ձեր մտքի հետ ձեզ նույնացնելու վիճակի միջև: Կշարունակեք մեկ կորցնել կապը Ներկայի հետ, մեկ նորից շոշափել այն այնքան ժամանակ, մինչև տեղի ունեցածում ներկա լինելու վիճակը ձեր համար հիմնականը չդառնա:

    Մարդկանց մեծամասնությունը կամ ընդհանրապես ծանոթ չեն ներկա պահի մեջ ներկա լինելու զգացմունքին, կամ բախվում են դրա հետ պատահաբար և մի պահ միայն: Ընդ որում նրանք չեն հասկանում տեղի ունեցածի իսկական իմաստը: Մեծամասնությունը ձեզանից երթևեկում է ոչ թե գիտակցվածության և չգիտակցվածության վիճակների միջև, այլ ընդամենը չգիտակցվածության տարբեր մակարդակների միջև:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  20. #45
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,659
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ՍՈՎՈՐԱԿԱՆ ՉԳԻՏԱԿՑՎԱԾՈՒԹՅՈՒՆ
    ԵՎ
    ԽՈՐԻՆ ՉԳԻՏԱԿՑՎԱԾՈՒԹՅՈՒՆ




    Ասելով. “չգիտակցվածության արբեր մակարդակներ”, -
    դուք ի՞նչ նկատի ունեք:



    Ձեզ, հավանաբար, հայտնի է, որ քնած ժամանակ դուք անընդհատ առանց երազների քնի փուլից անցնում եք երազներով քնի փուլին և հետ: Նույնն էլ տեղի է ունենում արթուն վիճակում. մարդկանց մեծամասնութույնը տեղաշարժվում է ընդամենը սովորական և խորին չգիտակցվածության վիճակների միջև: Սովորական չգիտակցվածության տակ ես նկատի ունեմ նույնացնելը քեզ քո սեփական մտավոր պրոցեսների, հույզերի, ռեակցիաների, ցանկությունների, համակրանքների և հակակրանքների հետ: Մարդկանց մեծամասնության համար դա բացարձակապես նորմալ երևույթ է: Այդ վիճակում ձեզ կառավարում է էգոիստական միտքը: Դուք կտրված եք ձեր Լինելությունից: Ընդ որում դուք ձեզ խորինս դժբախտ չեք զգում և սուր ցավ էլ չեք ապրում: Դա, ավելի շուտ, անանցողիկ ճնշվածության, տագնապի, դժգոհության, թախծի և ջղագրգռության միապաղաղ զգացում է: Այն ձեր “նորմալ” կյանքի մասն է համարվում, այդ պատճառով դուք, ամենայն հավանականությամբ, նույնիսկ չեք էլ ընկալում այդ ֆոնը, ինչպես չեք ընկալում միացրած օդակարգավորիչի ցածր հաճախականության միապաղաղ աղմուկը: Փոխարենը, երբ օդակարգավորիչը հանկարծ դադարում է գվվալ, դուք թեթևություն եք զգում: Շատերն օգտագործում են ալկոհոլը, թմրադեղերը, սեքսը, ուտելիքը, աշխատանքը, հեռուստացույցը և նույնիսկ առևտուրը որպես յուրօրինակ ցավազրկող միջոցներ, որոնց օգնությամբ ենթագիտակցաբար փորձում են պայքարել անբավարարվածության զգացման հետ: Այդ դեպքերում այս կամ այն ժամանցը, որը խելամիտ դոզաներով իսկական հաճույք կպատճառեր, ձեռք է բերում կործանիչ մոլության կամ կախվածության երանգ, որոնք հիվանդագին սիմպտոմների կարճատև թեթևացումից բացի, ուրիշ ոչինչ չեն տալիս:

    Ընդհանուր անհանգստության զգացումն աստիճանաբար վերածվում է խորին չգիտակցվածության ցավի: Դա ավելի զգալի և ավելի արտահայտված տանջանքի և հուսալքության վիճակ է: Այն կարող է գալ, երբ ինչ-որ բան ստացվում է ոչ այնպես, ինչպես ցանկանում էիք, կամ երբ ձեր էգոն վտանգի տակ է հայտնվում: Հրահրել այդ կարող է էգոյի բախումը լուրջ փորձության, վտանգի կամ կորստի հետ, լինի դա իրական թե հնարովի, ձեր սեփական կենսավիճակի շրջանակներում կամ մոտիկ մարդու հետ կոնֆլիկտի դեպքում: Դա որակապես նոր վիճակ չէ, այլ ընդամենը սովորական չգիտակցվածության ուժեղացված տարբերակը:

    Սովորական չգիտակցվածության վիճակում ներկա պահին դիմադրելու կամ այն հերքելու սովորությունը տագնապ կամ անբավարարվածություն է ծնում: Մարդկանց մեծամասնությունը դա համարում է լրիվ նորմալ երևույթ: Երբ մարդ բախվում է բարդ կենսական վիճակի հետ կամ երբ էգոն իրեն վտանգի մեջ է զգում, այդ դիմադրությունը կարող է ուժեղանալ և հրահրել ծայրահեղ բացասական զգացումներ. զայրույթ, խուճապային վախ, ագրեսիա, դեպրեսիա և այլն: Խորին չգիտակցվածության վիճակը հաճախ ասում է այն մասին, որ ձեր մեջ արթնացել է ձեր ցավագար մարմինը և դուք սկսել եք նույնացնել ձեզ նրա ցավերի հետ: Ֆիզիկական բռնությունը ծագում է միայն խորին չգիտակցվածության պայմաններում: Այն հեշտությամբ բռնկվում է նաև այնտեղ, որտեղ մարդկանց մի խումբ կամ մի ամբողջ ազգ իր կոլեկտիվ էներգետիկական դաշտը գեներացիայի է ենթարկում հզոր բացասական լիցքով:

    Ձեր գիտակցության մակարդակի լավագույն ցուցանիշ է ծառայում կենսական դժվարությունները հաղթահարելու ձեր ունակությունը: Իրեն չգիտակցող մարդուն դրանք ստիպում են ավելի խորը սուզվել չգիտակցվածության վիճակի մեջ, այն դեպքում երբ գիտակից մարդն ավելի գիտակցող է դառնում: Դժվարությունները կարելի է օգտագործել որպես խթան դեպի արթնացումը, իսկ կարելի է նաև նրանց թույլատրել քարշ տալ ձեզ դեպի ավելի խոր քուն: Վերջին դեպքում այդ “հարթմնի երազը”, որը տեսնում եք սովորական չգիտակցվածության վիճակում, կվերաճի մղձավանջի:

    Եթե դուք չեք կարող ներկա լինել ներկա պահի մեջ նույնիսկ սովորական պայմաններում, ինչպես, օրինակ, երբ միայնակ եք, զբոսնում եք անտառում կամ լսում եք ձեր զրուցակցին, - ուրեմն հավանաբար չեք կարողանա գիտակցվածության վիճակի մեջ պահել ձեզ այն ժամանակ, երբ ձեր մոտ ինչ-որ բան խախտվի, կամ երբ ստիպված լինեք բախվել դժվար մարդկանց կամ ինչ-որ կարևոր բան կորցնելու վտանգով հղի իրավիճակների հետ: Դուք կհայտնվեք ձեր ռեակցիաների իշխության ներքո, որոնք, ըստ էության, միշտ վախի ձև են, և թույլ կտաք նրանց ձեզ քարշ տալ չգիտակցվածության խորքերը: Նման իրավիճակները` ձեր ամրության գերազանց ստուգում են: Այդ դժվարությունները գիտակցվածորեն հաղթահարել կարողանալու ձեր ունակությունը միայն, այլ ոչ թե այն, թե որքան երկար կարող եք նստել փակ աչքերով ու դիտել գունավոր պատկերներ, - կարող է ցուցադրել ձեզ և մնացած բոլորին ձեր գիտակցության զարգացածության մակարդակը տվյալ պահին:

    Ահա թե ինչու կարևոր է ձեր կյանքն ավելի գիտակցված դարձնել սովորական պայմաններում, երբ ամեն ինչ հարաբերականորեն ավելի հարթ է ընթանում: Այդ կերպ դուք կուտակում եք ձեր ներկայության ուժը Ներկայի մեջ: Այդ ուժը ձեր ներսում և ձեր շուրջ բարձր թրթիռների էներգետիկական դաշտ է ստեղծում: Ինչպես մութը չի կարող համակերպվել լույսի հետ, այնպես էլ չգիտակցվածությունը, բացասականությունը, բռնությունը և ներքին աններդաշնակությունը չեն կարող փրկվել, հայտնվելով այդ դաշտի գործունեության գոտում:

    Երբ դուք սովորեք հետևել ձեր հուզումներին ու մտքերին, ինչը կարևոր պայման է ներկա պահի մեջ ներկա լինելու համար, - դուք, հնարավոր է, կզարմանաք, հայտնաբերելով, թե խոչընդոտների ինչպիսի մշտական ֆոն է ուղեկցում սովորական չգիտակցվածության վիճակին և որքան հազվադեպ եք դուք ապրում իսկական ներքին կոմֆորտ: Մտածողության մակարդակի վրա դուք ներկա պահին դիմադրելու հզոր օջախ կհայտնաբերեք ձեր մեջ դատողությունների, դժգոհության և մտապատկերների տեսքով, որոնք ոչ մի կապ չունեն նրա հետ, ինչ տեղի է ունենում Այժմ և Այստեղ: Իսկ հուզական մակարդակի վրա դուք անորոշ անհանգստություն, լարվածություն, ձանձրույթ կամ վախ կզգաք: Այդ ամենը` մտքի տեսանկյուններն են դիմադրության նրա սովորական ապրելակարգում:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

Էջ 3 11-ից ԱռաջինԱռաջին 1234567 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Մինչ կմտնես, բառ պահի…
    Հեղինակ՝ *e}|{uka*, բաժին` Ժամանց
    Գրառումներ: 926
    Վերջինը: 20.08.2014, 13:13
  2. Խոհեր անցյալից ներկա...
    Հեղինակ՝ Second Chance, բաժին` Անձնական օրագրեր
    Գրառումներ: 16
    Վերջինը: 04.11.2009, 13:50
  3. Սմայլիկներ և ձեր ներկա պահի տրամադրությունը
    Հեղինակ՝ Terminator, բաժին` Զվարճալի
    Գրառումներ: 60
    Վերջինը: 25.04.2009, 07:56
  4. Խոսքի ուժը
    Հեղինակ՝ Մելիք, բաժին` Հոգեբանություն և փիլիսոփայություն
    Գրառումներ: 15
    Վերջինը: 12.03.2008, 00:55
  5. սիրո ուժը
    Հեղինակ՝ otar, բաժին` Ստեղծագործողի անկյուն
    Գրառումներ: 2
    Վերջինը: 10.12.2006, 17:20

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •