Ներկա Պահի ուժը

[Sambitbaba]

ԳԼՈՒԽ 4

ՓՐԿՈՒԹՅՈՒՆ
ՉԳԻՏԱԿՑՎԱԾՈՒԹՅՈՒՆԻՑ

Երբ ձեր կյանքում ամեն ինչ հանգիստ է և խաղաղ, շատ կարևոր է ամենասովորական իրավիճակները հագեցնել գիտակցմամբ: Դա կօգնի ձեզ ներկայության ուժ "կուտակել": Ձեր ներսում և շուրջ բարձրհաճախականական թրթիռների էներգետիկական դաշտ է ստեղծվում: Ինչպես մութը չի կարող տանել լույսի ներկայությունը, այնպես էլ այդ դաշտում չեն կարող ապրել չգիտակցվածը, բացասականը, տարաձայնություններն ու բռնությունը:

Սովորելով դիտարկել ձեր մտքերն ու զգացմունքները` իսկ դա ներկայության կարևորագույն պայման է, - դուք հավանաբար կզարմանաք, երբ հետին պլանի վրա հայտնաբերեք սովորական չգիտակցվածության "աղմուկը", և կհասկանաք, թե որքան հազվադեպ է ձեր հոգում թեթև ու հանգիստ լինում (եթե ընդհանրապես նման բան լինում է):

Մտածողության մակարդակի վրա դուք համառ դիմադրության կհանդիպեք քննադատության, դժգոհության և ներքին դիրքորոշումների տեսքով, որոնց մեջ հերքվում է Ներկան: Հուզական մակարդակի վրա նույնպես հնարավոր են բարդություններ` տագնապ, թախիծ, լարվածություն, գերնյարդայնություն: Այդ բոլորն իր համար սովորական դիմադրության ռեժիմ մտած մտքի արտահայտումներն են:

Դիտարկեք, թե ինչպես են արտահայտվում ձեր տագնապը, դժգոհությունն ու լարվածությունը. ինչպես եք դուք առանց որևէ
կարիքի դատապարտում ամենին և ամեն ինչ, դիմադրում եք իրականությանը, հերքում եք Ներկան:

Գիտակցության լույսը ոչնչացնում է չգիտակցված ամեն ինչ:

Երբ հասկանաք, թե ինչպես ազատվեք ամենօրյա չգիտակցվածից, ձեր ներկայության լույսն ավելի վառ կվառվի: Երբ չգիտակցվածը փորձի ձեզ ցած քաշել, ձեզ ավելի հեշտ կլինի կառավարել խորին չգիտակցվածության աշխարհը: Բայց ամենօրյա չգիտակցվածն այնքան հաստատուն է մտել ձեր կյանք, որ սկզբնական ժամանակներում ձեզ դժվար կլինի այն հայտնաբերել:

Մշակեք ձեր մեջ սովորություն` դիտարկել ձեզ, ձեր հուզական վիճակն ու ձեր մտքերը:

Հաճախակի հարցրեք ձեզ. "Որքա՞ն եմ ես հանգիստ":

Կամ էլ. "Ի՞նչ է տեղի ունենում հիմա իմ ներսում":

Նրան, ինչ տեղի է ունենում ներսում, չի կարելի ավելի քիչ ուշադրություն դարձնել, քան արտաքին աշխարհի իրադարձություններին: Եթե կարգավորեք ներքինը, արտաքինն ինքնին կկարգավորվի: Ներքին իրականությունն առաջնային է, արտաքինը` երկրորդական:

Պետք չէ միանգամից պատասխանել այս հարցերին: Ուշադրությունն ուղղեք ներս: Զննեք ձեր ներսը:

Ի՞նչ մտքեր են ծնվում ձեր գիտակցության խորքերում:

Ի՞նչ եք դուք զգում:

Կենտրոնացրեք ուշադրությունը ձեր մարմնի վրա: Ինչ-որ տեղ զգու՞մ եք լարվածություն:

Եթե հայտնաբերել եք թեթևակի անհանգստություն, ընդհանուր լարվածություն, աշխատեք գիտակցել, թե ինչպես եք փախչում
կյանքից, ինչպես եք հերքում այն և ինչպես եք դիմադրում: Դուք այդ ամենն անում եք Ներկան հերքելու միջոցով:

Դիմադրել Ներկային կարելի է տարբեր կերպ: Վարժվեք, և ժամանակի հետ կսովորեք դիտարկել ձեզ, հետևել ձեր ներքին վիճակին:

[Sambitbaba]

ԵՂԵՔ ԱՄԲՈՂՋՈՎԻՆ ԱՅՆՏԵՂ,
ՈՐՏԵՂ ԿԱՔ ՀԵՆՑ ՀԻՄԱ

Դուք լարվա՞ծ եք, ստրե՞ս եք ապրում: Այնքան եք շտապում ապագա, որ ներկային` ընդամենը նպատակին հասնելու միջոցի դե՞ր եք հատկացրել: Ստրեսի պատճառն այն է, որ դուք գտնվում եք "այստեղ", իսկ ցանկանում եք "այնտեղ" լինել; գտնվում եք ներկայում, իսկ ցանկանում եք լինել ապագայում: Այդ ներքին երկատվածությունը ձեզ կտոր-կտոր է անում:

Ձեր ուշադրությունն ուղղված է անցյալի՞ն:

Հաճա՞խ եք խոսում ու մտածում անցած իրադարձությունների մասին, գովում կամ պարսավում նրանց:

Որքա՞ն հաճախ եք խոսում սեփական նվաճումների, արկածների, ապրումների մասին, տառապանքների և ձեզ հասցված վիրավորանքների մասին` կամ նրանց մասին, ում ինքներդ եք նեղացրել:

Երբ մտածում եք անցյալի մասին, բարձրանու՞մ է արդյոք ձեր հոգում զայրույթի և վրդովմունքի ալիքը:

Իսկ կարո՞ղ է, որ ձեզ եք մեղավոր զգում, զղջում եք արածի համար, խղճում եք ձեզ կամ լիքն եք հպարտությամբ:

Այդ դեպքում դուք ոչ միայն հաստատում եք կեղծ պատկերացումը ձեր մասին, այլև ձեր օրգանիզմում արագացնում եք ծերացման ընթացքը` չէ՞ որ ձեր հոգում դուք անցյալն եք կուտակում: Դիտարկեք նրանց, ովքեր կառչել են անցյալից, և ինքներդ կհամոզվեք ամենում:

Թող ձեր կյանքի ամեն պահ հրաժարում լինի անցյալից: Անցյալը ձեզ պետք չէ: Դիմեք նրան միայն այն դեպքում,
եթե այն որևէ կապ ունի Ներկա Պահի հետ: Զգացեք ներկայի ուժն ու Լինելության լիությունը: Զգացեք ձեր
ներկայությունը:

Դուք տագնապա՞ծ եք: Ունեք շատ մտքեր, որ սկսվում են "Իսկ ի՞նչ, եթե..." հարցո՞վ: Ուրեմն դուք նույնացրել եք ձեզ ձեր մտքի հետ, իսկ միտքը պրոյեկցում է իրեն երևակայական ապագա պարագաների մեջ և վախ է գեներացնում: Այդ պարագաների հետ անհնար է պայքարել, քանզի նրանք գոյություն չունեն: Դա մտավոր տեսիլք է:

Առողջության և կյանքի համար վտանգավոր այդ խելացնորությունը դադարեցնելու համար` ընդամենը պետք է գիտակցել Ներկա Պահը:

Գիտակցեք ձեր շնչառությունը: Զգացեք ձեր թոքերը մտնող և դուրս եկող օդը: Զգացեք ձեր ներքին էներգետիկական
դաշտը: Ամենն, ինչի հետ երբևիցէ գործ եք ունեցել իրական կյանքում`ի հակադրություն մտքի ֆանտաստիկական
կառուցվածքների, - ներկայիս պահն է:

Հարցրեք ձեզ, թե ինչ դժվարություններ են նեղում ձեզ հիմա: Ոչ թե վաղը, մեկ տարի կամ հինգ րոպե անց, այլ
հենց հիմա: Ինչո՞վ է վատ Ներկա Պահը:

Ներկա Պահին տիրապետելը լրիվ իրական բան է, բայց անհնար է` և պետք էլ չէ, - տիրապետել ապագային: Պատասխանը, ուժն ու հնարավորություններն ի հայտ կգան հենց այն ժամանակ, երբ դուք նրանց կարիքն ունենաք, - ոչ վաղ և ոչ ուշ:

Սովորել եք սպասե՞լ: Որքա՞ն կյանք եք ծախսել սպասման վրա: Ես "կարճատև" սպասում եմ անվանում հերթին սպասելը փոստում, օդանավակայանում, տրանսպորտի խցանումներում, ինչ-որ մեկի գալուն սպասելը և այլն: Իսկ "երկարատև" սպասում է` արձակուրդի, ավելի լավ աշխատանքի սպասումը; սպասում եք, թե երբ վերջապես երեխաները կմեծանան, երբ կհաջողվի լուրջ հարաբերություններ ստեղծել, հասնել հաջողության, փող աշխատել, բարձրացնել ձեր կարգավիճակը, պայծառանալ: Քիչ չեն նաև նրանք, ով ամբողջ կյանքը սպասում է իսկական կյանք սկսելուն:

Սպասումը` մտքի վիճակ է: Նրա հիմքում ընկած է ապագա ընկնելու ցանկությունը. դուք չեք ցանկանում ապրել Ներկա Պահի մեջ: Ձեզ չի բավարարում այն, ինչ ունեք, դուք ցանկանում եք տիրել նրան, ինչ չունեք:

Երբ սպասում եք ինչ-որ բանի, դուք անգիտակցաբար կոնֆլիկտ եք հրահրում ձեզ ոչ ցանկալի այստեղ և այժմ դրույթի և կարծեցյալ ապագայի միջև, որի մասին այդքան երազում եք: Արդյունքում կորցնում եք ներկան, դրանով անմտորեն ցածրացնելով ձեր կյանքի որակը:

Օրինակ, շատերը երազում են հարստանալ: Բայց հարստանալ ապագայում` անհնար է: Եթե մարդ գնահատում, գիտակցում և ամբողջովին ընդունում է իր ներկա իրականությունը` գնահատում, գիտակցում և ընդունում է այն, թե որտեղ է ինքը, ով է ինքը և ինչով է զբաղված տվյալ պահին, - եթե մարդ ամբողջովին ընդունում է այն, ինչ ունի, նա երախտագիտություն է զգում այդ ամենի համար, Լինելության համար որպես այդպիսին: Երախտագիտություն Ներկայի համար և Ներկա Պահի մեջ կյանքի լիակատարության համար` դա էլ հենց կա իսկական հարստությունը: Այն չի կարող հայտնվել ապագայում: Երբ գա ժամանակը, այդ հարստությունը կբացվի ձեր առջև իր ամբողջ հրաշալիությամբ:

Եթե դուք դժգոհ եք ձեր ներկա վիճակից, վշտացած և նույնիսկ զայրացած եք նրանից, որ ձեզ ինչ-որ բան չի հերիքում, ուրեմն ձեր զգացմունքներն, իհարկե, կարող են լավ շարժառիթ դառնալ: Բայց նույնիսկ եթե ձեր բանկային հաշվի վրա միլիոններ էլ լինեն, պակասի զգացումը չի կորչի; դուք շարունակելու եք զգալ, որ ձեզ չեք իրականացրել:

Փողով կարելի է շատ բան ձեռք բերել, բայց "դրամական" ուրախություններն անցողիկ են, նրանցից հետո ունայնություն է մնում և նոր ֆիզիկական ու հոգեբանական հաճույքների պահանջ: Դուք այդպես էլ չեք կարող բնակություն հաստատել Լինելության մեջ, չեք կարող վայելել կյանքի լիակատարությունն այստեղ և այժմ` իսկ չէ որ դա միակ իրական հարստությունն է:

Դեն նետեք ձեր կյանքից սպասումը որպես մտքի վիճակ: Երբ բռնեք ձեզ նրանում, որ սկսում եք սողալ սպասման մեջ,
անմիջապես ձեզ թափ տվեք: Վերադարձեք Ներկա Պահ: Ուղղակի եղեք, վայելեք Լինելությունը: Եթե մարդ ներկա է, նա սպասելու
ոչինչ չունի:

Երբ ձեզ ասեն. "Ներեցեք, որ ստիպեցի սպասել", - համարձակորեն պատասխանեք. "Դուք ներողություն խնդրելու հարկ չունեք, ես չէի
սպասում: Ես ուղղակի կանգնել էի այստեղ, ուրախանում էի կյանքին`
ուրախության մեջ իմ կյանքի":

Այդ ամենն ընդամենը Ներկա Պահն արհամարհելու որոշ մեթոդներ են, որոնցից օգտվում է առօրեական միտքը, - սովորական չգիտակցվածության մասն են: Մենք այնքան հաճախ ենք բախվում նրանց հետ, որ համարում ենք նորմա և ուղղակի չենք նկատում: Ես խոսում եմ շատ մարդկանց հետապնդող մշտական անբավարարվածության զգացմունքի մասին: Բայց որքան հաճախ եք դիտարկում ձեր մտքերն ու զգացմունքները, այնքան հեշտորեն եք նկատում, որ ընկնում եք անցյալի և ապագայի ծուղակը (չգիտակցվածի ծուղակները), այնքան ավելի հեշտորեն եք դուրս լողում Ներկա Պահ ժամանակի քնից:

Բայց շատ ուշադիր եղեք. իրեն մտքի հետ նույնացնող կեղծ, ոչ երջանիկ "եսն" ապրում է ժամանակի մեջ: Նա գիտի, որ Ներկա Պահն իրեն անխուսափելի մահ է բերում, և սարսափելի վախենում է նրանից: Եվ անում է ամեն ինչ մարդուն Ներկա Պահից պոկելու և ժամանակի մեջ բանտարկելու համար:

Ինչ-որ իմաստով ներկայության վիճակը կարելի է համեմատել սպասման հետ: Բայց դա սպասման որակապես այլ վիճակ է, այն առավելագույն ուշադրություն է պահանջում մարդուց: Ամեն պահ կարող է տեղի ունենալ ինչ-որ բան, և եթե դուք ամբողջովին ձեզ չգիտակցեք, չլինեք բացարձակապես հանգիստ, ուրեմն այդպես էլ ոչինչ չեք նկատի:

Ներկայության վիճակում ամբողջ ուշադրությունն ուղղված է Ներկա Պահի վրա: Դուք շաղ չեք գալիս երազանքների, մտքերի, վերհիշողությունների և կանխավայելումների վրա: Դա կենդանի ներկայություն է, որտեղ տեղ չկա վախին և լարվածությանը: Դուք ներկա եք ձեր ամբողջ Լինելությամբ, ձեր մարմնի ամեն բջիջով: Անցյալի և ապագայի կատեգորիաներով ապրող ձեր "եսը", ձեր անձը` անհետանում է: Բայց մնում է ամբողջ կարևորն ու արժեքավորը: Մնում է ձեր էությունը: Փաստորեն, ձեզ դեռևս երբեք չի վիճակվել այդպիսի ամբողջականությամբ զգալ ինքներդ ձեզ` իսկ ավելի ճիշտ, ձեր իսկական ինքնությունը դուք ձեռք բերեցիք միայն այժմ:

[Sambitbaba]

ԱՆՑՅԱԼՆ ԱՆՀԱՄԱՏԵՂԵԼԻ Է
ՆԵՐԿԱՅՈՒԹՅԱՆ ՀԵՏ

Ներկան ընդունակ է արտատպել ձեր մեջ թաքնված չգիտակցված անցյալի յուրաքանչյուր փաստ: Եթե դուք խորանաք անցյալի մեջ, այն անհատակ անդունդ կդառնա. ժամանակի շերտերը հաջորդում են մեկմեկու անվերջ: Ձեզ կարող է թվալ, որ անցյալը հասկանալու կամ նրանից ազատվելու համար ավելի շատ ժամանակ է պահանջվում` այսինքն որ անցյալից ձեզ միայն ապագան կազատի: Դա մոլորություն է: Անցյալից ազատել կարող է ներկան միայն: Ժամանակի ավելի շատ քանակությունը ժամանակից չի ազատում:

Օգտագործեք Ներկա Պահի Ուժը: Դա է գլխավորը: Ներկայի իշխանությունը` ոչ այլ ինչ է, քան ձեր ներկայության, մտապատկերներից ազատագրված ձեր գիտակցության իշխանությունը: Այնպես որ զբաղվեք անցյալով ներկայի մակարդակի վրա: Որքան ավելի շատ ուշադրություն եք հատկացնում անցյալին, այնքան ավելի մեծ քանակությամբ էներգիա եք նվիրում նրան: Եվ այնքան ավելի հավանական է դառնում, որ անցյալը ձեր մասին ձեր պատկերացումների հիմքը կդառնա:

Ճիշտ հասկացեք ինձ. ուշադրությունը` գլխավորն է, բայց դա անուշադրությունն է անցյալի հանդեպ: Կենտրոնացեք ներկայի վրա; կենտրոնացեք ձեր վարքի, ռեակցիաների, տրամադրության, մտքերի, զգացմունքների, վախերի ու ցանկությունների վրա` բայց միայն այժմյան: Անցյալն ապրում է ձեր մեջ: Եթե ձեր ներկայությունը բավարար է նրա համար, որպեսզի դիտարկեք այդ ամենը` չքննադատեք, չվերլուծեք, այլ ուղղակի դիտարկեք, - նշանակում է, դուք հաջողությամբ կառավարում եք անցյալը; անցյալը տարրալուծվում է ձեր ներկայության մեջ:

Գտնել ինքդ քեզ անցյալում անհնար է: Մարդ իրեն գտնում է միայն Ներկա Պահի մեջ:

[Sambitbaba]

ԳԼՈՒԽ 5

ԳԵՂԵՑԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ԾՆՎՈՒՄ Է
ՁԵՐ ՆԵՐԿԱՅՈՒԹՅԱՆ
ԼՌՈՒԹՅԱՆ ՄԵՋ

Ներկայությունն անհրաժեշտ է բնության գեղեցկությունը, նրա վեհությունն ու սրբությունը գիտակցելու համար: Պատահե՞լ է արդյոք ձեզ երբևիցէ երկար զննել աստղային երկնքի անհուն խորությունները, ակնածե՞լ եք արդյոք Տիեզերքի բացարձակ լռության և աներևակայելի տարածությունների առջև: Ականջ դրե՞լ եք արդյոք լեռնային առվակի կարկաչին անտառում, կեռնեխի ձայնին ամռան տաք երեկոյին:

Գիտակցել այդ ամենը կարելի է այն դեպքում միայն, եթե միտքդ լռում է: Որոշ ժամանակ պետք է մոռանալ անձնական խնդիրներին մասին, անցյալի և ապագայի մասին, կուտակված բոլոր գիտելիքների մասին: Հակառակ դեպքում ականջ կդնեք, բայց չեք լսի, կնայեք, բայց չեք տեսնի: Անհրաժեշտ է բացարձակ ներկայություն:

Արտաքին ձևերի գեղեցկության հետևում մի ինչ-որ ավելի մեծ բան է թաքնված` այն, ինչն անհնար է անվանել,
անհնար է արտահայտել; խորը ներքին, սուրբ էությունը: Երբ և որտեղ էլ մեզ համար հանդես գա գեղեցկությունը, այդ
ներքին էությունը միշտ թափանցում է նրա միջով: Իսկ բացվում է գեղեցկությունն այն ժամանակ միայն, երբ
մարդ ներկա է:

Կարո՞ղ է արդյոք լինել այնպես, որ այդ անանուն էությունն ու ձեր ներկայությունը` նույն բանն են:

Գոյություն կունենա՞ր արդյոք այն առանց ձեր ներկայության:

Մտածեք այդ մասին, փորեք հնարավորինս խորը: Գտեք պատասխանը
ձեր համար:

[Sambitbaba]

ՄԱՔՈՒՐ ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅԱՆ
ԻՄԱՑՈՒԹՅՈՒՆԸ

Երբ սկսում ես դիտարկել մտքին, դա շեղում է գիտակցությունը մտապատկերներից` գիտակցությունն ականատես է դառնում, վկա: Արդյունքում վկան` մաքուր, մարմնի մեջ չսահմանափակված գիտակցությունը, - ամրանում է, իսկ մտավոր կառուցվածքները կորցնում են իրենց ուժը:

Դատելով միտքը դիտարկելու մասին, մենք իրոք որ տիեզերական նշանակության իրադարձություն ենք մարմնավորում: Ձեր միջոցով գիտակցությունն արթնանում է իրեն մարմնի հետ նույնացնելու քնից և առանձնանում է մարմնից: Դա նախանշանն է երևույթի (ըստ էության, արդեն նրա մասը), որը, հնարավոր է, ժամանակագրական ժամանակի մեջ անհավանականորեն հեռու է մեզանից: Այդ երևույթը` աշխարհի վերջն է:

Մնալ ներկա առօրեական կյանքում ավելի հեշտ է, եթե դուք խորը արմատավորված եք ներսում, հակառակ դեպքում միտքը`
իսկ միտքն իներցիայի անհավանական ուժ ունի, - ձեզ մի կողմ կքշի, ինչպես լեռնային գետն է քշում:

Դա նշանակում է ամբողջովին սեփական մարմնի մեջ բնակվել: Ուշադրության ինչ-որ մաս միշտ պետք է ներկա լինի ձեր ներքին
էներգետիկական դաշտում: Դուք պետք է զգաք ձեր մարմինը ներսից, եթե կարելի է այդպես ասել: Մարմնի գիտակցումը ձեզ թույլ
չի տա դուրս գալ ներկայության վիճակից: Այն կհողակցի ձեզ Ներկա Պահի հետ:

Մարմնին կարելի է դիպչել, մարմինը կարելի է տեսնել` բայց մարմինն ընդունակ չէ ձեզ տեղափոխել Լինելություն: Սակայն այդ տեսանելի և շոշափելի մարմինը` արտաքին թաղանթն է միայն, ավելի ճիշտ, խորին իրականության սահմանափակ և աղավաղված ընկալումը: Լինելության հետ միասնության բնական վիճակում մարդ կարող է մշտապես զգալ այդ խորին իրականությունը որպես անտեսանելի ներքին մարմին, կենսարար ներկայություն ներսում: Այնպես որ "բնակվել սեփական մարմնում"` նշանակում է զգալ մարմինը ներսից, զգալ նրա մեջ բաբախող կյանքը և դրա շնորհիվ գիտակցել քեզ արտաքին կաղապարի շրջանակներից դուրս:

Երբ ձեր ամբողջ ուշադրությունը կենտրոնացած է մտքի վրա, դուք Լինելությունից դուրս եք ընկնում: Նման դեպքերում` իսկ մեզանից շատերի մոտ դա տեղի է ունենում մշտապես, - մարդ գտնվում է ինչ-որ տեղ իր մարմնից դուրս: Միտքն ամբողջովին կլանում է նրա գիտակցությունը և նրան սեփական հավելված է դարձնում: Դուք ուղղակի անկարող եք կանգնեցնել մտքերի հոսքը:

Լինելությունը զգալու համար անհրաժեշտ է վերադարձնել գիտակցությունը, անջատել այն մտքից: Դա հոգևոր ճամփորդության կարևորագույն խնդիրներից մեկն է: Իրագործելով դա, դուք կազատեք անօգուտ ու սևեռուն մտածմունքների մեջ ներգրավված գիտակցության հսկայական մասը:

Գոյություն ունի գիտակցությունը մտքից առանձնացնելու շատ էֆեկտիվ միջոց. ուղղակի վերահղեք ուշադրությունը մտքերից մարմնի վրա: Հատկապես մարմնում է Լինելությունը զգացվում նախ և առաջ որպես էներգետիկական դաշտ, որը կյանք է տալիս նրան, ինչը մարդ ֆիզիկական մարմին է անվանում:

[S.L.V.]

Գոյություն ունի գիտակցությունը մտքից առանձնացնելու շատ էֆեկտիվ միջոց. ուղղակի վերահղեք ուշադրությունը մտքերից մարմնի վրա: Հատկապես մարմնում է Լինելությունը զգացվում նախ և առաջ որպես էներգետիկական դաշտ, որը կյանք է տալիս նրան, ինչը մարդ ֆիզիկական մարմին է անվանում:

Վերջին օրերին ակամայից նշվածն էի փորձում, չնայած չգիտեի որ սա տեխնիկայա, մի պահ օտարություն զգացի մարմնի հանդեպ, ոնց որ ինչ որ անծանոթ բան լիներ: Բայց դա մի պահ տևեց ընդամենը:

[Sambitbaba]

Վերջին օրերին ակամայից նշվածն էի փորձում, չնայած չգիտեի որ սա տեխնիկայա, մի պահ օտարություն զգացի մարմնի հանդեպ, ոնց որ ինչ որ անծանոթ բան լիներ: Բայց դա մի պահ տևեց ընդամենը:

Երբեմն կարելի է ոչ միայն զգալ սեփական մարմինը, այլ նաև տեսնել... դրսից:

[Sambitbaba]

ԻՆՉՊԵՍ ԿԱՊ ՀԱՍՏԱՏԵԼ
ՆԵՐՔԻՆ ՄԱՐՄՆԻ ՀԵՏ

Խնդրում եմ ձեզ հենց հիմա զբաղվել դրանով: Հնարավոր է, սկզբում ձեր համար հեշտ կլինի իմ հրահանգները կատարել փակ աչքերով: Հետագայում, երբ մարմնում գտնվելը դադարի ձեզ դժվարություն պատճառել, կարելի կլինի չփակել աչքերը:

Ուշադրությունն ուղղեք մարմնի ներս: Զգացեք ձեր մարմինը ներսից: Այն կենդանի՞ է: Զգու՞մ եք արդյոք
կյանքը ձեր ափերի, ձեռքերի, ոտքերի, ոտնաթաթերի, ստամոքսի, կրծքավանդակի մեջ:

Զգու՞մ եք արդյոք ձեր ամբողջ մարմնով անցնող և ամեն օրգանի ու ամեն բջջի մեջ լցվող նուրբ էներգիան:

Մի քանի վայրկյան կենտրոնացրեք ուշադրությունը ներքին մարմնի վրա: Մի մտածեք նրա մասին:
Ուղղակի զգացեք նրան:

Որքան ավելի շատ ուշադրություն կենտրոնացնեք մարմնի վրա, այնքան ավելի հստակ ու սուր այն կզգաք: Դուք կզգաք, որ ձեր էության ամեն մի բջիջ ասես կենդանանում է; եթե ունեք տեսապատկերականացնելու ունակություն, ուրեմն, հնարավոր է, կտեսնեք ձեզ կողքից` ձեր մարմինը պատված կլինի փայլքով:

Մի ինչ-որ ժամանակ նման տեսիլքը կարող է օգտակար լինել, բայց և այնպես ջանացեք կենտրոնանալ զգացումների, այլ ոչ տեսապատկերների վրա: Յուրաքանչյուր պատկեր, նույնիսկ ամենավառ ու գեղեցիկ, մարմնավորված է որոշակի ձևի մեջ` իսկ դա նշանակում է, որ նեղացնում է ավելի խորը մակարդակ թափանցելու հնարավորություննեը:

[Sambitbaba]

ԹԱՓԱՆՑԵԼ
ՄԱՐՄՆԻ ԽՈՐՔԵՐԸ

Որպեսզի ավելի խորն ընկղմվեք մարմնի խորքերը, փորձեք կիրառել այսպիսի խորհրդածում (տաս-տասնհինգ րոպեն պետք է բավական լինի):

Սկզբում համոզվեք, որ դրսից ոչ ոք և ոչինչ ձեր ուշադրությունը չի շեղի` ոչ մարդիկ,
ոչ հեռախոսի զանգերը:

Նստեք աթոռին, բայց թիկնակին մի հենվեք: Ուղղեք ուսերդ: Դա ձեզ կօգնի առույգ և զգոն մնալ: Ասենք, կարող եք նաև
խորհրդածումների համար ձեր սիրելի դիրքն ընդունել:

Ամբողջովին թուլացեք: Փակեք աչքերդ: Մի քանի անգամ խորը ներշնչեք: Շնչեք փորի ներքևի մասով: Զգացեք, թե ամեն
շնչել-արտաշնչելու հետ միասին ինչպես են լայնանում ու սեղմվում ձեր որովայնի պատերը:

Հետո գիտակցեք ձեր մարմնի ներքին էներգետիկական դաշտը: Մի մտածեք նրա մասին` զգացեք այն: Այդպիսով
դուք մտքից խլում եք ձեր գիտակցությունը:

Կարելի է նաև դիմել վերևում հիշատակած "լուսային" տեսապատկերականացմանը, եթե այն ձեզ իրոք օգնում է:

Երբ զգաք ձեր ներքին մարմինը որպես ամբողջական էներգետիկական դաշտ, հնարավորինս ազատվեք բոլոր
տեսողական պատկերներից և կենտրոնացեք այդ զգացման վրա միայն:

Եթե կարող եք, հրաժարվեք նաև ձեր ֆիզիկական մարմինը պատկերացնելուց: Ինչ որ մնաց, կլինի հենց ներկայության,
"եղածության" ամենաթափանց զգացումը; դուք կզգաք, որ ներքին մարմինն անսահման է:

Ուղղեք ձեր ուշադրությունն այդ զգացման ամենախորքերը: Մի ամբողջություն դարձեք նրա հետ:

Լուծվեք ձեր էներգետիկական դաշտի մեջ, որպեսզի դիտարկողի և դիտարկվողի` ձեր և ձեր մարմնի, -
կարծեցյալ երկատվածությունը վերանա:

Տարբերությունը ներքինի և արտաքինի միջև նույնպես կվերանա. ոչ մի ներքին մարմին այլևս չկա:
Սուզվելով մարմնի խորքերը, դուք դուրս եկաք նրա սահմաններից:

Գտնվեք մաքուր Լինելության աշխարհում այնքան, որքան անհրաժեշտ եք համարում: Հետո վերադարձեք ձեր ֆիզիկական
մարմինը, շնչառությունը, զգացումները գիտակցելուն; բացեք աչքերդ:

Մի քանի րոպե անշտապ դիտեք շրջապատող աշխարհը` մի կպցրեք պիտակներ, ուղղակի նայեք ձեր առջև,
չկորցնելով կապը ներքին մարմնի հետ:

Ձևի մեջ չսահմանափակված աշխարհ ներթափանցումն օգնում է ձեռք բերել իսկական ազատություն: Վերանում է կախվածությունը մարմնից, մենք մեզ այլևս նրա հետ չենք նույնացնում: Այդ աշխարհը կարելի է տարբեր կերպ անվանել. Չարտահայտվածը, ամենայն գոյի Անտեսանելի Աղբյուրը, ամեն ինչի ներքին Լինելությունը: Այդ աշխարհը լի է լռությամբ և հանգստով` բայց նաև ուրախությամբ և ակտիվ կյանքով:

Երբ դուք ներկա եք, լույսի, անտեսանելի Աղբյուրից բխող գիտակցության համար դառնում եք "թափանցիկ": Բացի այդ, դուք զգում եք, որ այդ լույսն անբաժան է ձեր իսկական "եսից"` հենց այն է ձեր էության միջուկը:

Երբ գիտակցությունը դուրս է ուղղված, ի հայտ են գալիս միտքն ու աշխարհը: Իսկ երբ գիտակցությունն ուղղված է ներս, այն ճանաչում է իր Սկզբնաղբյուրը և վերադառնում է տուն` Չարտահայտված:

Վերադառնալով արտահայտված աշխարհ, դուք վերադառնում եք ձեր ձևավոր անձին, որը ժամանակավորապես լքել էիք: Դուք ունեք անուն, անցյալ, ունեք կենսավիճակներ, ապագա: Բայց մի ինչ-որ կարևոր բանում դուք արդեն փոխվել եք. ձեր ներսում դուք տեսել եք "ոչ այս աշխարհի" իրականությունը`չնայած այդ իրականությունը նույնպես անբաժանելի է "այս" աշխարհից, ինչպես անբաժանելի եք նրանից դուք:

Այժմ շեշտենք ձեր հոգևոր պրակտիկան ահա թե ինչի վրա.

Մի տվեք ձեր ուշադրության 100 %-ը արտաքին աշխարհին և ձեր մտքին: Գիտակցության մի մասը միշտ պետք է
ուղղված լինի ներս:

Զգացեք ձեր ներքին մարմինը միշտ, նույնիսկ առօրեական վազվզուքի մեջ; հատկապես կարևոր է դա մարդկանց հետ հարաբերություններում
և բնության հետ շփման ժամանակ: Զգացեք ձեր ներքին մարմնի խորին հանգստությունը: Այդ կապը բաց պահեք:

Չարտահայտվածն ամբողջ կյանքի ընթացքում զգալու մեջ անհնար ոչինչ չկա: Դուք զգում եք Չարտահայտվածը որպես խորը հանգիստ
ինչ-որ տեղ խորը հոգում, որը երբեք, ոչ մի արտաքին հանգամանքներում ձեզ չի լքում: Դուք կապող թել եք դառնում
Չարտահայտվածի և արտահայտվածի, Աստծո և աշխարհի միջև:

Դա էլ հենց կապի այն վիճակն է Սկզբնաղբյուրի հետ, որը մենք անվանում ենք պայծառացում:

[Sambitbaba]

ՈՒՆԵՑԵՔ ԽՈՐԸ
ՆԵՐՔԻՆ ԱՐՄԱՏՆԵՐ

Ամենակարևորը` մշտական կապ պահպանել ներքին մարմնի հետ, այդ կապը պետք է միշտ զգալ: Այդ կապն արագորեն կփոխակերպի ձեր կյանքը, նրան խորություն կտա:

Որքան ավելի շատ ուշադրություն է ուղղված ներքին մարմնի վրա, այնքան ավելի մեծ է նրա թրթիռների հաճախականությունը` ասես ռեոստատ եք պտտում. լարման ուժը մեծանում է և լամպն ավելի վառ է վառվում: Այդ բարձր էներգետիկական մակարդակի վրա բացասականությունն այլևս ձեզ ցավ պատճառել չի կարող: Միևնույն ժամանակ դուք դեպի ձեզ եք ձգում նոր իրադարձություններ` նրանք, որոնք թրթիռների ավելի բարձր հաճախականություն են արտացոլում:

Եթե դուք ամբողջ հնարավոր ամբողջությամբ կենտրոնացնեք գիտակցությունը մարմնում, դա կօգնի ձեզ արմատավորվել Ներկա Պահի մեջ: Դուք չեք կորցնի ձեզ ոչ արտաքին աշխարհում, ոչ ձեր գիտակցության մեջ: Մտքերն ու հուզումները, վախերն ու ցանկությունները, հնարավոր է, կմնան` որոշ աստիճանով, բայց արդեն ձեզ իրենց ենթարկել չեն կարող:

Խնդրում եմ, որոշեք, թե ինչի վրա է հիմա ուղղված ձեր ուշադրությունը: Դուք լսում եք ինձ կամ գիրք եք կարդում`
դա ձեր ուշադրության հիմնական կիզակետն է: Գիտակցության ծայրամասերում գոյություն ունի շրջապատող աշխարհ, մարդիկ,
մնացած ամեն ինչ: Ավելին, կարդացածը կամ լսածը, հնարավոր է, ակտիվացնում է ձեր մտավոր գործունեությունը և դուք մտովի
մեկնաբանում եք ստացած ինֆորմացիան:

Սակայն բոլորովին պարտադիր չէ ձեր ամբողջ ուշադրությունը զբաղեցնել այս գործողություններից մեկով: Համոզվեք, որ ձեզ
հաջողվում է կապ պաշտպանել ներքին մարմնի հետ: Ուշադրության մի մասը ներս ուղղեք: Թույլ մի տվեք ուշադրությանն ամբողջովին
հոսել դուրս: Զգացեք ձեր մարմինը ներսից, զգացեք այն որպես ամբողջական էներգետիկական դաշտ: Դուք ասես կարդում կամ
լսում եք ամբողջ մարմնով:

Արեք դա ամեն օր, շաբաթների ընթացքում:

Մի հատկացրեք ձեր ամբողջ ուշադրությունը մտքին և արտաքին աշխարհին: Ամբողջ ուժով ջանացեք կենտրոնանալ այն բանի վրա, թե ինչ եք անում տվյալ պահին, և ամեն հնարավորության դեպքում աշխատեք կապ հաստատել ներքին մարմնի հետ: Հետո հետևեք, թե ինչպես է փոխվում ձեր գիտակցությունը և բարձրանում աշխատանքի որակը:

Խնդրում եմ ձեզ, մի հրաժարվեք իմ խորհուրդներից և որպես հավատ էլ մի ընդունեք:

Ուղղակի ստուգեք դրանք:

[Sambitbaba]

ԻՄՈՒՆԱՅԻՆ ՀԱՄԱԿԱՐԳԻ
ՀԶՈՐԱՑՈՒՄԸ

Գոյություն ունի մի պարզ, բայց հզոր խորհրդածում ինքնաապաքինման համար` օգտագործեք այն, երբ իմունիտետն ամրապնդելու պահանջ է ծագում: Խորհրդածումը հատկապես էֆեկտիվ է հիվանդության սկզբնական փուլում, վատառողջության առաջին ախտանիշների ժամանակ: Բայց խորհրդածման կանոնավոր կիրառման և ուշադրության ակտիվ կենտրոնացման դեպքում հնարավոր է ապաքինվել անբուժելի դարձած հիվանդությունից էլ: Նմանապես այդ խորհրդածումն ապաքինում է էներգետիկական դաշտի, բացասական էներգիաների ազդեցության տակ գոյացած ճեղքվածքները:

Բայց մի մոռացեք, որ խորհրդածումը չի փոխարինում մարմնում ամեն վայրկյան ներկայության պրակտիկային` խորհրդածումն ինքնին միայն կարճատև էֆեկտ ունի: Եվ դա հետևյալն է.

Երբ մի քանի րոպե ազատ ժամանակ գտնեք (հատկապես երեկոյան, քնից առաջ, կամ առավոտյան, արթնանալուց
անմիջապես հետո), "սուզեք" ձեր մարմինը գիտակցության մեջ: Փակեք աչքերդ: Պառկեք մեջքի վրա: Սկզբում կարճ ժամանակով
կենտրոնացրեք ձեր ուշադրությունը մարմնի տարբեր մասերի վրա (հերթականությամբ). ափերի, ոտնաթաթերի, ձեռքերի,
ոտքերի, որովայնի, կրծքավանդակի, գլխի... Ջանացեք հնարավորինս սուր զգալ նրանց մեջ զարկերակող էներգիան:
Կենտրոնացեք մարմնի ամեն մասի վրա տասնհինգ վայրկյանի ընթացքում:

Հետո մի քանի անգամ ուշադրության ալիքը բաց թողեք ամբողջ մարմնի միջով` գլխի կատարից մինչև կրունկները
և հետ: Դրա վրա ծախսեք մոտ մեկ րոպե: Հետո զգացեք ձեր ներքին մարմինն ամբողջովին, ինչպես միասնական
էներգետիկական դաշտ: Պահպանեք այդ զգացումը ձեր մեջ մի քանի րոպեի ընթացքում:

Խորհրդածման ամբողջ ընթացքում ներկա եղեք` եղեք ներկա ձեր մարմնի ամեն բջջի մեջ:

Մի վախեցեք, եթե ժամանակ առ ժամանակ ձեր գիտակցությունը կշեղի ձեր ուշադրությունը մարմնից և դուք կկորցնեք ձեզ ինչ-որ մտքի մեջ: Հենց նկատեցիք, որ շեղվում եք, ուղղակի վերադարձրեք ձեր ուշադրությունը ներքին մարմին:

[Sambitbaba]

ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅԱՆ ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾԱԲԱՐ
ԿԻՐԱՌՈՒՄԸ

Եթե պահանջվի օգտագործել գիտակցության կարողությունն ինչ-որ կոնկրետ նպատակի համար, միացրեք դրան ձեր ներքին մարմինը:

Գիտակցության հնարավորությունների հիրավի ստեղծագործաբար կիրառումն իրագործելի է միայն մտքերի լիակատար բացակայության ներքո գիտակցվածության վիճակում: Իսկ այդպիսի վիճակի մեջ մտնել ամենից հեշտ է ներքին մարմնի միջոցով:

Երբ հարկ կլինի ճշմարիտ պատասխան, որոշում, ստեղծագործական գաղափար գտնել, - կենտրոնացրեք
ձեր ուշադրությունը ներքին մարմնի վրա: Գիտակցեք լռությունը:

Վերականգնելով մտածողությունը, դուք կհայտնաբերեք, որ ձեր մեջ բազմաթիվ նոր և չծեծված մտքեր են հայտնվել:
Մշակեք ձեր մեջ սովորույթ`մտորումների ընթացքում ամեն մի քանի րոպեն հետո մտքերից անցնել ներքին ընկալմանը,
ներքին լռությանը:

Այլ կերպ ասած, մտածեք ոչ միայն գլխով`
մտածեք ամբողջ մարմնով:

[Sambitbaba]

ԹՈՒՅԼ ՏՎԵՔ, ՈՐ ՇՆՉԱՌՈՒԹՅՈՒՆԸ
ՁԵԶ ՏԱՆԻ ՄԱՐՄՆԻ ՆԵՐՍ

Եթե դժվարանում եք կապ հաստատել ներքին մարմնի հետ, սկզբում կենտրոնացեք շնչառության վրա: Գիտակցված շնչառությունն` ինքնին հզոր խորհրդածում է; նրա օգնությամբ դուք աստիճանաբար սերտ հարաբերություններ կհաստատեք մարմնի հետ:

Ուշադիր հետևեք, թե օդն ինչպես է մտնում ձեր թոքերը և այնտեղից դուրս գալիս: Զգացեք, թե ինչպես որովայնի պատերը լայնանում են
ներշնչման, և սեղմվում են արտաշնչման պահին:

Եթե կարող եք տեսապատկերականացնել, փակեք աչքերդ և պատկերացրտեք ձեզ ամփոփված լույսի մեջ` կամ պատկերացրեք,
որ սուզվել եք ինչ-որ շողացող նյութի մեջ, կամ լողում եք գիտակցության ծովում: Ներշնչեք այդ լույսը: Զգացեք, թե ինչպես է այն լցնում ձեր
մարմինը և մարմինը սկսում է շողարձակել ներսից:

Հետո աստիճանաբար կենտրոնացեք զգացումների վրա: Մի կառչեք տեսանելի պատկերներից: Այժմ դուք գտնվում եք ձեր սեփական
մարմնում: Դուք մուտքի իրավունք եք ստացել դեպի Ներկա Պահի ուժը:

[Sambitbaba]

ՄԱՍ 2

ՓՈԽՀԱՐԱԲԵՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ
ՈՐՊԵՍ ՀՈԳԵՎՈՐ
ՊՐԱԿՏԻԿԱ


Սերը` Լինելության վիճակ է:
Ձեր սերը դրսում չէ, այն ձեր խորքերում է:
Այն չի կարելի կորցնել,
այն չի կարող ձեզ լքել:
Սերը կախված չէ ուրիշ մարդկանցից,
արտաքին ոչնչից:



ԳԼՈՒԽ 6

ՑԱՎԱԳԱՐ ՄԱՐՄՆԻ
ՏԱՐՐԱԼՈՒԾՈՒՄԸ

Մեծամասնությամբ տառապանքներից ու ցավից կարելի է խուսափել: Մեր ցավի պատճառն` ինքներս ենք, չէ՞ որ մեր կյանքը ղեկավարում է միտքը, - միտքը, որին մենք դիտարկում ենք: Մեր ստեղծած ցավը` միշտ եղածը չընդունելու, անգիտակցաբար դիմադրելու հատկանիշ է:

Մտածողության մակարդակի վրա այդ դիմադրությունն ի հայտ է գալիս որպես դատապարտում: Հուզական մակարդակի վրա այն դուրս է թափվում բացասական զգացմունքներով: Որքան ավելի ուժեղ է դիմադրությունը ներկային, այնքան ավելի ուժեղ է ցավը: Դիմադրության ուժգնությունն, իր հերթին, կախված է մտքի հետ քեզ նույնացնելու աստիճանից: Միտքը միշտ փորձում է ժխտել Ներկա Պահն ու փախչել նրանից:

Այլ խոսքերով, որքան ավելի սեղմ եք նույնացնում ձեզ մտքի հետ, այնքան ավելի շատ եք տառապում: Կարելի է ասել և այսպես. որքան ավելի մեծ է Ներկա Պահը գնահատելու և ընդունելու ձեր ունակությունը, այնքան ավելի քիչ եք տառապում ցավից` և այնքան ավելի ազատ եք էգոիստական մտքից:

Ինչպես պնդում են որոշ հոգևոր ուսուցիչներ, ցավը` պատրանք է: Դա իրոք այդպես է: Հարցն այն է, այդպե՞ս է դա արդյոք ձեր համար: Միայն համոզված լինելը քիչ է: Կամ, հնարավոր է, շարունակելով պնդել, որ ցավը` պատրանք է, - ցանկանում եք ամբողջ կյանքներդ տառապել ցավի՞ց: Դա կօգնի՞ ձեզ ազատվել տառապանքներից: Այստեղ ամենակարևորն է` թե դուք ինչպես կիրականացնեք այդ ճշմարտությունը, այսինքն ինչպես կմարմնավորեք այն սեփական փորձում:

Քանի դեռ դուք նույնացնում եք ձեզ մտքի հետ (հոգևոր իմաստով` քանի դեռ չեք գիտակցել ձեզ), վիճակված եք տառապել ցավից: Գլխավորապես ես նկատի ունեմ հոգեկան ցավը` ֆիզիկական ցավի, և ֆիզիկական հիվանդությունների էլ, - հիմնական պատճառը: Վիրավորանքը, ատելությունը, սեփական անձը խղճալը, մեղքի զգացումը, զայրույթը, դեպրեսիան, նախանձը, նույնիսկ թեթև բարկությունը` այս ամենը ցավի տարատեսակներ են: Յուրաքանչյուր հաճույքի, հուզական վերելքի մեջ էլ ցավի սերմեր կան, հաճույքի անբաժանելի հակադրություն, որը վաղ թե ուշ կհիշեցնի իր մասին:

Յուրաքանչյուր ոք, ով գոնե մեկ անգամ թմրադեղ է օգտագործել, գիտի. "կայֆն" անխուսափելիորեն փոխարինվում է անկումով, հաճույքը ցավ է դառնում: Մեզանից շատերը գիտեն սեփական փորձով, թե ինչպիսի հեշտությամբ մերձավորի համար ուրախության աղբյուրից կարելի է ցավի աղբյուր դառնալ: Եթե ավելի խորը փորենք, կպարզվի, որ այդ հակադրությունները` դրականն ու բացասականը, - նույն մեդալի երկու կողմերն են, խորքային ցավի երկու բաղկացուցիչները; ցավն էլ` էգոցենտրիկ գիտակցության մտքի հետ սերտաճած անբաժանելի մասնիկն է:

Կա ցավի երկու մակարդակ. ցավ, որն արարում եք հիմա, և անցյալի ցավ, որը մինչև օրս առկա է ձեր մարմնում և մտքում:

Քանի դեռ մուտք չունեք դեպի Ներկայի հզորությունը, ձեր ներսում կուտակվում է հնում ապրած տառապանքների նստվածքը: Այդ "նստվածքը" միանում է ձեր մեջ արդեն ներկա ցավին և ամուր հիմնավորվում է ձեր մարմնում և մտքում: Այդ ցավի մասնիկն է, անշուշտ, նաև այն մանկական ցավը, որը երբևիցէ պատճառել է ձեզ մեր աշխարհի չգիտակցվածությունը, ուր այն ժամանակ դուք հենց նոր էիք եկել:

Ցավի այդպիսի կուտակումները ոչ այլ ինչ են, քան ձեր մարմինն ու միտքը բռնագրաված բացասական էներգիայի դաշտեր: Դուք այնքան էլ չեք մեղանչի ճշմարտության դեմ, եթե այդ դաշտն ընկալեք որպես առանձին խոսակցության արժանի ոմն անտեսանելի էություն: Դա հուզումնային ցավագար մարմինն է:

Ցավագար մարմինը գոյության երկու ռեժիմ ունի. ակտիվ և պասիվ: Պասիվ ռեժիմում գոյատևությունը` կարող է ժամանակի իննսուն տոկոսը կազմել: Բայց խորինս դժբախտ մարդու կյանքում ցավագար մարմինը կարող է ակտիվ լինել հարյուր տոկոսով: Մեզանից ոմանց կյանքն ամբողջովին տառապանքներից է բաղկացած, այն դեպքում, երբ ուրիշները ցավ են ապրում ժամանակ առ ժամանակ միայն. երբ ինչ-որ բան չի կարգավորվում մերձավորների հետ հարաբերություններում, երբ, անցյալ կորուստներդ վերհիշելու դեպքում, ցավ ես զգում ֆիզիկապես կամ հոգեպես և այլն:

Ակտիվացնել ցավագար մարմինը կարող է ինչ ասես` հատկապես այն, ինչն արձագանքում է անցյալից եկող ցավի հետ: Երբ ցավագար մարմինը պատրաստ է մտնել ակտիվ ռեժիմի մեջ, կատալիզատոր կարող է դառնալ ամեն մանրուք` միտք, մերձավորի անմեղ նկատողություն` ինչ ասես:

[Sambitbaba]

ԱՊԱՆՈՒՅՆԱՑՈՒՄ
ՑԱՎԱԳԱՐ ՄԱՐՄՆԻ ՀԵՏ

Ցավագար մարմինը չի ցանկանում, որ իրեն զննեն ու որոշեն, թե ինչպիսին է նա իրականում: Երբ դուք դիտարկում եք նրան, զգում եք ձեր մեջ նրա էներգետիկական դաշտը և ձեր ուշադրությունն ուղարկում եք նրա ներս, - դադարում է ձեր նույնացումը ցավագար մարմնի հետ:

Ձեր համար բացվում է գիտակցության ավելի բարձր մակարդակ: Ես դա անվանում եմ ներկայություն: Այժմ դուք դիտարկում եք ցավագար մարմինը, զննում եք նրան: Դա նշանակում է, ցավագար մարմինն այլևս չի կարող ձևանալ, որ ինքը` դուք եք և այդպիսով օգտագործել ձեզ, չի կարող "լիցքավորվել" ձեր միջոցով: Դու ձեռք եք բերում ձեր նվիրական ուժը:

Որոշ ցավագար մարմիններ բավական տհաճ են, բայց համեմատաբար անվնաս` ինչպես անվնաս են լալկան երեխաները: Իսկ ոմանք չար, կործանիչ հրեշներ, մարմնավորված դևեր են հիշեցնում: Կան էներգետիկական դաշտեր, որոնք ֆիզիկական ցավ են պատճառում; ավելի շատ են նրանք, որոնք վիրավորում են հոգին: Որոշ դաշտեր վնասում են մերձավորներին, նույնիսկ բոլոր նրանց, ով կողքիդ է եղել; ուրիշները վնասում են "տիրոջը": Կյանքը ձեր համար մռայլ գուներ է ստանում, ձեր մտքերն ու զգացմունքները սկսում են ձեզ քայքայել: Հաճախ դա հիվանդությունների և դժբախտ պատահարների պատճառ է դառնում: Պատահում է, ցավագար մարմիներն իրենց տերերին ինքնասպանության են հասցնում:

Երբ մտածում եք, որ ինչ-որ մեկին ճանաչում եք ինչպես ձեզ, բայց հետո բախվում եք նրա ցավագար մարմնի օտար ու նողկալի էության հետ, դուք, անշուշտ, ուժեղ ցնցում եք ապրում: Մյուս կողմից, շատ ավելի կարևոր է դիտարկել այդ էությանը ոչ թե ուրիշի, այլ սեփական անձի մեջ:

Ուշադիր եղեք ձեր մեջ հուսահատության նշանների հանդեպ` ցանկացած ձևի մեջ. դրանք կարող են արթնացող ցավագար
մարմնի մունետիկները լինել: Ցավագար մարմինը հաճախ արտահայտվում է որպես գրգռվածություն, անհամբերություն,
հուսահատություն,ինչ-որ մեկին ցավ պատճառելու ցանկություն; որպես զայրույթ, ցասում, դեպրեսիա, հարաբերությունները
դրամատիկականացնելու պահանջ... Բաց մի թողեք պահը, երբ նա արթնանում է պասիվ վիճակից:

Ցավագար մարմինը, ինչպես յուրաքանչյուր այլ էություն, ձգտում է կենդանի մնալ: Իսկ կենդանի մնալ նա կարող է այն դեպքում միայն, եթե դուք անգիտակցորեն նույնացնում եք ձեզ նրա հետ: Այ, այդ ժամանակ ցավագար մարմինը կկենդանանա, կգերիշխի ձեզ, "կդառնա դուք" և կսկսի ապրել ձեր միջոցով:

"Սնունդ" ստանալ ցավագար մարմինը կարող է միայն ձեր միջոցով: Սնվում է նա ապրումներով, որոնք արձագանքում են նրա որակի էներգիայի հետ և ընդունակ են արտահայտվել որպես ցավի ամենատարբեր արտահայտումներ. զայրույթ, ավերելու ձգտում, ատելություն, վիշտ, բռնություն, հոգեկան տառապանքներ և նույնիսկ հիվանդություններ: Այսպիսով, երբ ցավագար մարմինն իր ձեռքն է վերցնում կառավարման սանձերը, նա ստեղծում է այնպիսի իրավիճակ, որի ներքո նրա էներգետիկական հաճախականությունները հենց իրեն էլ վերադառնում են, այդպիսով սնելով նրան: Ցավը սնվում է բացառապես ցավով: Ցավը չի կարող սնվել ուրախությամբ. ուրախությունը նա չի կարողանում մարսել:

Երբ ցավագար մարմինը ճզմում է ձեզ իր տակ, դուք ինքներդ եք սկսում ձգվել դեպի ցավը: Դառնում եք կամ զոհ, կամ հանցագործ: Ցանկանում եք ցավ պատճառել կամ ինքներդ տառապել ցավից: Կամ էլ երկուսը միասին, տարբերությունը մեծ չէ: Իհարկե, դուք չեք գիտակցում այդ և պնդում եք, որ չեք ձգտում դեպի ցավը: Բայց ուշք դարձրեք ձեր վրա` և անպայման կտեսնեք. ձեր մտքերն ու ցանկությունները ենթարկված են ցավը երկարացնելու, թե ձեզ և թե ուրիշներին տառապել ստիպելու ցանկությանը: Եթե իրոք գիտակցեիք դա, կվերանար ցավի հանդեպ ձեր ձգտումը. ցավ ցանկանալը` նորմալ չէ, իսկ գիտակցվածորեն աննորմալ լինել ուղղակի անհնար է:

Ցավագար մարմինը, ձեր էգոյի այդ մութ ստվերը, իրոք վախենում է ձեր գիտակցության լույսից: Նա վախենում է հայտնաբերված լինել: Ձեր չգիտակցված նույնացումը նրա հետ, ճիշտ ինչպես և չգիտակցված վախը հանդիպել ձեր մեջ ապրող ցավի հետ` ցավագար մարմնի կենսունակության գրավականն է: Բայց եթե դուք չբացահայտեք այդ ցավը, չլուսավորեք այն գիտակցման ճառագայթով, շարունակելու եք նորից ու նորից վերապրել այն:

Հնարավոր է, ցավագար մարմինը ձեզ վտանգավոր հրեշ է թվում, որի վրա նայել անգամ անհնար է: Բայց իրականում դա` ձեր ներկայության ուժը հանդուրժելու անընդունակ անմարմին ուրվական է:

Երբ դառնաք վկա և սկսեք ապանույնացման պրոցեսը, ցավագար մարմինն իր դիրքերն անմիջապես չի զիջի. նա անպայման կջանա
ստիպել ձեզ նորից միաձուլվել իր հետ: Դուք այլևս չեք կերակրում նրան նույնացմամբ, բայց ցավագար մարմինն ունի իներցիա`
հիշեք, թե ինչպես է իներցիայով պտտվում ճախարակի անիվը, երբ այն այլևս ոչ ոք չի պտտում: Այդ փուլի վրա ցավը կարող է
ծագել մարմնի տարբեր մասերում, բայց դա շարունակելի ցավ չէ:

Ներկա եղեք, ապրեք գիտակցված: Պատրաստ եղեք պաշտպանել ձեր ներքին տարածությունը: Ցավագար մարմինը դիտարկելու և
նրա էներգիան զգալու համար, անհրաժեշտ է բավականաչափ ներկա լինել Ներկա Պահի մեջ: Այդ ժամանակ ցավագար
մարմինը չի կարողանա կառավարել ձեր մտքերը:

Երբ ձեր մտքերը միանում են ցավագար մարմնի էներգետիկական դաշտի հետ, դուք նույնացնում եք ձեզ նրա հետ և նորից սկսում եք սնել նրան մտքերով: Ենթադրենք, զայրույթը` ցավագար մարմնի իշխող էներգետիկական թրթիռն է: Դուք զայրանում եք, մտովի կենտրոնանում եք վիրավորանքների ու վրեժխնդրության վրա` և ընկնում եք չգիտակցվածության մեջ, ցավագար մարմինը դառնում է "դուք": Այնտեղ, որտեղ կա զայրույթ, միշտ թաքնված է ցավը:

Եթե վատ տրամադրության մեջ գտնվող մարդը մտորում է այն մասին, թե որքան սարսափելի է իր կյանքը, նրա մտքերը միախառնվում են ցավագար մարմնի հետ, գիտակցվածությունն անհետանում է և մարդ հեշտությամբ տեղի է տալիս ցավագար մարմնի հարձակումներին:

"Չգիտակցվածության" տակ ես նկատի ունեմ նույնացում ոմն մտավոր կամ զգացնունքային մոդելի հետ: Այդպիսի նույնացումը դիտարկողի կատարյալ բացակայություն է նշանակում: