Ստեղծագործական մրցույթ: Նմանակում: Քվեարկություն և քննարկում

[Sambitbaba]

Սամ, շնորհակալ եմ ջերմ խոսքերի համար, բայց ինչ կլինի, ասա էլի, ի՞նչ ա պակասում: Մտածի ու ասա:

Ճիշտն ասած, այս անգամ ինձ թվաց, որ ավելի ճիշտը չասելն է, Բյուր ջան, որովհետև դժվար խնդիր էր դրված բոլորի առջև. նմանակում: Ու եթե լրջորեն մոտենանք հարցին, երևի բոլոր պատմվածքների մասին էլ կարելի էր իր չափից ավելի քննադատություններ գրել... Բայց եթե անձամբ խնդրել ես, ուղղակի անկարող եմ չհարգել խնդրանքդ: Որովհետև (ինձնով եմ չափում), եթե մարդ խնդրում է, ուրեմն լրջորեն խնդրածի կարիքն ունի, ուրեմն դա կարևոր է իր համար: Եվ միայն ու միայն այդ պատճառով ստիպված եմ ազնվորեն ասել կարծիքս, ու խնդրում եմ, մի նեղացիր, սիրելիս, լա՞վ...

Վերընթերցեցի երկուսն էլ:

Մի տեսակ չափից շատ ես տարվել նմանակելով, ինչ է... Քո հնարավորությունների համեմատ չափազանց սաղր (միգուցէ` ծանծա՞ղ) է ստացվել, - սովորաբար դու շատ ավելի խորն ես գրում: Ինչ-որ բաներ բացատրում ես դիալոգով այն դեպքում, երբ ավելի լավ կլիներ բացատրել ոչ-դիալոգով: Իհարկե, շատ գեղեցիկ նկարագրված տեղեր կան, որ վարպետորեն ես արել: Բայց հանդիպում են նաև սիրունիզմներ...

Կա ավելորդ անձնականացում: Խոսքը կոնկրետ գործի մասին է` "Կակաչների", - իսկ դա այն գործն է, այն դեպքն է, երբ դրա կարիքը չկա և անձնականացումն ուղղակի խանգարում է:

Ո՞վ է ասում. "Ես այստեղ օտար եմ: Երևանում էլ եմ օտար..." Եթե թվաբից լավ եմ ու հաշիվս չեմ կորցնում, - կարծես թե տղան է ասում: Բայց դե, ինչ-որ շատ անկապ է ստացվում ուրեմն: Ամբողջ պատմության մեջ ոչ մի տեղ չի նշվում կամ հասկացվում, թե տղան որևէ կապ ունի Երևանի հետ:
Իսկ եթե թվաբից թույլ եմ ու սխալ հաշվելուց սխալվում եմ ու կարծում եմ, թե դրանք աղջկա խոսքերն են, - ուրեմն ամեն ինչ ավելի վատ երանգ է ստանում, քանզի ինչի՞ մասին է այստեղ այդ անձնականացված փիլիսոփայությունը. "Ախ, ես օտար եմ աշխարհում..."

...Ի՞նչ կմտածեիր իմ մասին, եթե ես ասեի. "Ես սիրում եմ այն կնոջը, որովհետև նա թանկարժեք շուբա է սիրում..."
Իսկ ինչպե՞ս ես վերաբերվեմ քո հերոսին, ով սիրում է աղջկան այն պատճառով, որ վերջինս "հին, հասարակ" հեռախոսից ավելի լավն ունենալ չի ցանկանում:
Մի՞թե մարդուն կարելի է սիրել ելնելով նման բաներից...

Եվ մի՞թե այսօր "հին, հասարակ" հեռախոս գերադասող ջահելին կարելի է "հասարակ" անվանել: Ըստ իս, լավ էլ մեծ օրիգինալ է նա, այդպես չէ՞...

- Ի՞նչ պատահեց, կնիկ:
- Քանի՞ անգամ եմ ասել, այդ բառը մի ասա, հայերենում ճիշտ չի հնչում:
- Լավ, կին... կին ջան:
- Էլի սխալ է: Ասա՝ աղջիկ ջան:
- Աղջիկ ջան:
- Կոպիտ է... չէ, մի ասա, ընդհանրապես մի ասա:

Ընդհանրապես ոչինչ չի ասում... Լեզուների տարբերությունն էլ չի զգացվում ու չի խաղացվում և մնում է լրիվ անձնական մի բան...

Աղջիկը մեջքով հենվեց տղայի կրծքավանդակին...
...Տղան գրկեց աղջկա գոտկատեղը:

Սա էլ այն տեղն է, որը հայերենով հեչ չի դիտվում: Ինձ թվում է, կարելի էր ուղղակի ասել. "Աղջիկը մեջքով հենվեց տղային... Տղան գրկեց աղջկա գոտկատեղը" և չվախենալ, որ հանկարծ չափից դուրս սեքսուալ կհնչի: Թե չէ գրածովդ ինչ-որ անկապ ճարտարապետություն է ստացվում... Կարո՞ղ ես մի հատ մատիտով նկարել այդ գրկախառնումը... Մեֆի աչքից հեռու...

Կներես, Բյուր ջան, երևի իզուր համոզեցիր, որ գրեմ...