Ժող, այս թեման՝ վստահությա՞ն մասին է, թե՞ անվստահության:

Միգուցէ այնուամենայնիվ փորձեիք վստահությունի՞ց խոսել, այլ ոչ թե ան-վստահությունից...

Հասկանում եմ, լույսը կարելի է ճանաչել միայն մութն էլ ճանաչելու դեպքում, բայց մի՞թե մենք արդեն օվերդոզ չենք եղել այդ անվստահությունից... Չե՞ք կարծում, որ նման մոտեցումն է հարցին, որ այդպես էլ մեզ թույլ չի տալու երբևիցէ վստահել մեկմեկու...


Բայց Վիշապի առաջարկը վերջն էր. մարդա մի գնդացիր, ու բոլորս կսկսենք իրար վստահել, հարգել ու սիրել...