Հնդկաստանում մի մեջիթի վրա գրված է.
Հիսուս ասել է. "Այս աշխարհը` կամուրջ է: Անցիր նրանով, բայց քո տունը նրա վրա մի սարքիր":
Մտորումս Հիսուսի խոսքերը չեն: Մտորումս սա է. արդյո՞ք որևէ քրիստոնեական եկեղեցի թույլ կտար, որ Բուդդայի խոսքերը դրոշմեին իր պատերին...
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Ինձ համար միշտ հետաքրքիր է եղել, թե մարդու ինչ հատկանիշների հիման վրա է Աստված ընտրում մարդուն եվ տալիս իր գաղտնիքները։ Եթե մենք էլ կարողանայինք ճիշտ ընտրել, միլիոնավոր աստվածներ չէին լինի։ Կլիներ Մեկը։
ԱՍՏՎԱԾ բոլոր մարդկանց տվել է նույն ունակությունները , ամեն ինչ կախված է այն բանից թէ մենք ինչպես ենք այն ծառայեցնում մեր նպատակներին :
ԱՍՏՎԱԾ լինելով բարի մարդկանց տվել է ազատ ընտրելու իրավունք , բայց մարդիք միշտ ընտրում են չարը եվ անմաքուրը :
Իրականում կա ԱՍՏՎԱԾ եվ կան աստվածներ : Ավելի հասկանալի լինելու համար ասեմ , որ կան բզմաթիվ հատուկ անուն ունեցող աստվածներ եվ կա միակ ԱՍՏՎԱԾ-ը որը հատուկ անուն չունի , որովհետեվ լինելով միակը նա դրա կարիքը չունի , որը ստեղծողն է բոլորի ներառյալ ամբողջ տիեզերքը եվ մեզ համար տեսանելի ու անտեսանելի ամեն ինչ եվ որին դիմելու համար մենք ասում ենք // ՀԱՅՐ մեր // նկատի ունենալով որ նա է ամեն ինչի սկզբնաղբյուրը հետեվաբար եվ նա է այն ԷՈՒԹՅՈՒՆ-ը որից եվ սկիզբ են առնում ամեն ոք եվ ամեն ինչ :
Փոքր ժամանակ ինձ նեղում էր, որ աստված ինձ տեսնում է, երբ ես մաստուրբացիայով եմ զբաղվում: Հետո սկսեց դուր գալ: Հետաքրքիր էքսհիբիցիոնիզմի տարր կար մեջը: Ասենք, մեկը կա, որ քո կամքից անկախ, քո կամքին հակառակ քեզ նայում է, ու, ըստ կրոնի, դատապարտում: Հասկացա, որ ոչ թե ես պիտի ինձ վատ զգամ, այլ իրեն ստիպեմ վատ զգալ: Ի վերջո, ուրիշներին նայելը նման պահերին առանց համաձայնության, այն էլ դատապարտելու նպատակով, խոզություն է:
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Երբ 3-4 դասարանում էի սովորում մեր դպրոցում հատուկ «կրոն»-ի դաս կար: Մինչև դասը սկսվելը մի քանի աղոթք էինք ամբողջ դասարանով ասում ու նոր անցնում «դասի»: Աղոթելուց միշտ մի բան էր մտքիս գալիս, մտածում էի, տենաս հո՞ ապուշի տպավորություն չեմ թողնում ձեռքերս տենց պահած
Ինձ թվում է որ աթեիստները պարզապեզ բավարար ժամանակ չէն նվիրել իրենց շրջապատի երեվույթներին դրա համար էլ չէն հավատում : Ապացուցված բան է , որ մարդուն մատնում են իր աչքերը : Այս պարագայում նույնպես գաղտնիքը բացահայտում են աչքերը : Ինձ միշտ հետաքրքրել է մի հարց , ինչու մարդ ունի երկու աչք ու երկուսն էլ նույն կողմի վրա : Այ եթե աչքի մեկը լիներ ետեվի կողմից , ապա ավելի շատ տարածություն կտեսներ , այնպես ինչպես ականջներն են տարբեր կողմերի վրա : Այդ պատճառով ես եկել եմ այն համոզման , որ աչքերը մարդ ձեռք է բերել ոչ թէ միջավայրին համակերպվելու համար այլ ինչ որ մեկին նմանվելու համար // ինչպես գրված է աստվածաշնչում //:
Mephistopheles (08.08.2015)
Մոդերատորական. կարծես թե բոլորը մոռացել են թեմայի կանոնները ու հատկապես այն մեկը, որով տվյալ թեման տարբերվում է կրոնական այլ թեմաներից։ Հիշեցնում եմ.
Թեմայի կանոնները.
1 Այս թեման նախատեսված է կրոնական խոհերը, մտոորումները, օրագրային մտքերը գրելու համար։
2 Թեմայում արգելվում են մեկնաբանությունները՝ ցանկացած տեսքով: Թեմաներում կարող են տեղ գտնել միայն խոհեր, մտորումներ, օրագրային գրառումներ։
2.1 Բաժնի մոդերատորները ջնջելու և տուգանելու են նման թեմաներում այլոց կողմից կատարված բոլոր մյուս գրառումները
3 Արգելվում են վիրավորական, ծաղրական և ատելություն, թշնամություն հրահրող գրառումները։
Ծավալված քննարկումը տեղափոխվել է «Կրոն» բաժնի թեմաներից դուրս քննարկումներ»։ Մեջբերումներ ու մեկնաբանություններ պարունակող և մյուսների մտորումները քննարկող հաջորդ գրառումները կջնջվեն, հեղինակները կտուգանվեն։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Chuk (09.08.2015), insider (10.08.2015), Sambitbaba (10.08.2015), Աթեիստ (09.08.2015), Զաքար (10.08.2015)
Ես չեմ պատկեչացնում, թե ոնց՞ կարող է մարդ հավատա ինչ որ բանի․․․Xachakur-ի խոսքերից
Այսինքն?... բա հենց հավատնա, որ հրաշքներա գործում:
Մտորման հիմքը.
"Մենք բոլորս ինչ-որ իմաստով հավատացյալներ ենք: Մենք հավատում ենք, որ նյութական աշխարհի պատրանքն` իրականություն է: Այդ հավատը կալանում է մեզ միակ հնարավոր բանտում: Այն չի թողնում մեզ ճամփորդություն կատարել դեպի անճանաչելին:" (Դիպակ Չոպրա)
Մտորումն ինքը.
"Իրականությանը համապատասխանելու համար մեր հավատամքները պետք է քիչ-քիչ փոխվեն, չէ՞ որ քվանտային աշխարհում հավատամքներն ու համոզմունքներն են, որ իրականություն են կերտում": (Չոպրա Դիպակ)
Անձնական.
Անփոփոխ է միայն հետևյալ ճշմարտությունը. մեր իսկական տունը` Լույսն է: (Դիպուկ դիտակ)
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Հունական, հայկական առասպելներ շատ եմ սիրել կարդալ դեռ փոքրուց: Մի անգամ հունական աստվածների առասպելները կարդալուց մտածեցի որ քրիստոնեությունը որոշակի չափով հեռացրել է մեզ բնությունից: Այդ օրվանից սկսեցի հետաքրքրվել բնության փիլիսոփայության մասին կրոնով, ուսմունքով:
Վերջերս եկել եմ այն եզրակացության, որ չեմ կարողանում կոնկրետ պատասխանել՝ հավատում եմ Աստծուն, թե՞ չէ, կամ Աստված կա, թե՞ չէ հարցերին։ Եվ մտածում եմ, որ իրականում ոչ մի բան էլ չկա, ուղղակի մարդիկ են "ստեղծել Աստծուն", որ , այսպես ասած, ունենան "հիմք", որ մենակ չեն, ու կա ինչ-որ մեկը, որ լսում է իրենց և այլն։ Բացի դրանից կա մահվան վախը, և Աստծո գոյությունը՝ "հավերժական կյանքի խոստմամբ", իսկը տեղին է։ Մարդիկ, ըստ էության, հավատում են Աստծուն, որ հավատան (կամ իրենց համոզեն) հավերժական կյանքի գոյությանը։
Սա, իհարկե, շատ սուբյեկտիվ կարծիք է․․․ Ուղղակի պետք է ապրել, ու չմտածել կրոնական բաների մասին․․․ փաստորեն, ըստ էության, ես չեմ հավատում ։ՃՃ
boooooooom (13.02.2016), John (12.02.2016), Աթեիստ (12.02.2016), Մարի-Լույս (12.02.2016), Փոքրիկ շրջմոլիկ (12.02.2016)
Վերջերս եկել եմ եզրակացության, որ հարցերն, ինչպես. "Հավատում եմ Աստծոն, թե՞ չէ", կամ "Կա Աստված, թե՞ չէ", - ուղղակի ծուղակներ են, որ Աստված սարքել է մարդու գլխին այն բանից հետո, երբ մարդ չգիտես ինչու վերցրեց-որոշեց, որ ինքը` մենակ է:
Բայց մտածում եմ, արդյո՞ք իրականում ես մենակ եմ: Սուրյեկտիվորեն համոզված եմ, որ ոչ: Բայց օբյեկրտիվորեն ուզում եմ հարցնել յուրաքանչյուր սուբյեկտի. Մարդ, ձեռքդ դիր սրտիդ ու ասա ինձ. դու մենա՞կ ես: Դու ունես ծնողներ, դու ունես զավակներ, քույրեր-եղբայրներ, ընկերներ-հարևաններ, բարեկամներ-թշնամիներ, ծանոթներ և օտարներ, - և այդ բոլորի մեջ դու մենա՞կ ես... Դու մենա՞կ ես, մարդ, համոզվա՞ծ ես դրանում: Այսինքն այս թվարկածս բոլորը, որ քո կյանքն երն կազմում, քեզ համար այնքան նշանակություն չունեն, որ դու` մենա՞կ ես... Իսկ կարո՞ղ ես գոնե մտածել այն մասին, որ այդ թվարկածս ցուցակի անձիք, տո հենց թեկուզ ամենասկզբից, վերանում են քո կյանքից. այսօր առաջինը, վաղը երկրորդը, հետո երրորդը, և այդպես մինչև վերջ... Սկսած ծնողներիցդ ու վերջացրած զավակներովդ... որպեսզի դու հասկանաս, թե ինչ ասել է` լինել մենակ: Հետո նոր եկ, ու կխոսենք մենակությունից, լա՞վ...
Իսկ առայժմ, եթե կարող ես, Աստծոն հորինելու այլ պատճառներ գտիր...
Սա` երբ մտորում եմ սուբյեկտիվ միայնության մասին:
Իսկ երբ մտորում եմ օբյեկտիվ միայնության մասին... Տիպա. մարդկությունը միայնակ է ամբողջ Տիեզերքում...
...Ճշմարիտն ասած, վաղուց է, որ արդեն չեմ էլ մտորում օբյեկտիվ միայնության մասին: Մի տեսակ չի մտորվում այլևս, ինչ է...
Եթե սուբյեկտիվորեն նայեմ հարցին, օբյեկտիվ միայնությունը վաղուց արդեն հերքել եմ իմ համար: Եթե այսօր արդեն գիտականորեն ապացուցված է, որ մեր գալակտիկայում` Ծիր Կաթինում, երկու հարյուր միլիոն արև կա իր մոլորակներով ու լուսիններով հանդերձ, և որ (մեր) Տիեզերքում`երկու հարյուր միլիոն` Ծիր Կաթինի պես այլ գալակտիկաներ էլ կան, իրենց երկու հարյուր միլիոն արևներով ու մոլորակներով ու լուսիններով հանդերձ, - իսկ այն "մեր" բառը փակագծերի մեջ գրեցի, որովհետև "ոչ" գիտականորեն էլ ասում են, Մեր Տիեզերքը` մոտակա յոթ Տիեզերքների թվին է պատկանում և այլն...
Կարելի է (կարելի՞ է) ասել, որ "համարյա" գիտականորեն ապացուցված է արդեն, որ մենք առաջին քաղաքակրթությունը չեն այս մոլորակի վրա, որ մեզանից առաջ էլ եղել են ոմանք...
"Ոչ" գիտականորեն ասում են, որ մեզ հետ միասին էլ այսօր, այս մոլորակի վրա ապրում են նաև այլ քաղաքակրթություններ (մարդիկ), բայց այլ տարածքներում... Ինչպես նաև բազում այլ մտածող էություններ (ոչ մարդիկ)...
Իմ սուբյեկտիվ իրականության մեջ ես հենց այդպիսին եմ համարում իմ օբյեկտիվ իրականությունը, և սա նշանակում է, որ ցանկության դեպքում էլ ես չեմ կարող լինել մենակ: Եվ ստացվում է, որ այստեղ էլ` լրիվ անիմաստ է հորինել ինչ-որ Աստծո` մենակ չլինելու համար:
Հա, մոռանում էի արդեն օբյեկտիվորեն էլ նայել օբյեկտիվ միայնության հարցին...
Ամբողջ մարդկության պատմության ընթացքում (գիտականորեն ապացուցված), լայնանում է մարդու գիտակցությունը, ինչին անխուսափելիորեն հաջորդում է նաև տեսադաշտի (կամ աշխարհայացքի) լայնացումը: Դրա վառ ապացույցն է ամեն հաջորդ սերունդ, որն անշուշտ ավելի գիտակից է նախորդից և ավելի շատ ինֆորմացիա ունի: Սա է էվոլյուցիան, բարե-շրջումը: Այսինքն, գնալով ավելի ու ավելի են մեծանում մեր ճանաչելի աշխարհի սահմանները: Այսինքն, այն, ինչ ես չգիտեի երեկ, այսօր արդեն գիտեմ, իսկ ինչ այսօր չգիտեմ, կիմանամ վաղը: Դրանում համոզված լինել ինձ օգնում է մարդկության օբյեկտիվ կենսափորձը, որն իր ամբողջ զարգացման ընթացքում ավելի շատ վերելք է ապրում, քան անկում: Ուղղակի պետք է հասկանալ, որ անկումներն էլ են անհրաժեշտ մարդուն, և առանց անկումերի անհնար են նաև վերելքները: Եթե ծառի տերևները չթոշնեն ու թափվեն, ծառն ինչպե՞ս կծաղկի...
Հա, այսօր մենք անհամեմատ ավելի շատ գիտենք, քան գիտեինք երկու հազար տարի առաջ, բայց եթե նայես ապագայի հաշվարկով, ավելի շատ բան գիտե՞ս, թե՞ չգիտես...
Եթե հիսուն տարի առաջ համարեինք, որ ամեն ինչ գիտենք հեռուստացույցների մասին, այսօր գունավոր հեռուստացույց կունենայի՞նք (բայց ախր ի՞նչ պետք է հասկանաս այս ասածիցս, ասենք, Նիկեան... Արդյո՞ք նա գիտի, որ եղել են ոչ-գունավոր հեռուստացույցներ էլ...): Եթե երեսուն տարի առաջ համարեինք, որ ամեն ինչ գիտենք հեռախոսների մասին... Բայց սա արդեն թող փորձի մի քանի տարի հետո բացատրել, ասենք, Չուկը` Ավետիսին...
Եվ ուրեմն, եթե դու, մարդ, այսօր չես հասկանում, որ դու մասնիկն ես Աստծո, ինչու՞ ես հերքում, որ կհասկանաս վաղը... Չէ՞ որ նա, որ հնարեց գունավոր հեռուստացույցը, երբեք չէր հնարի այն, եթե այն հերքեր...
Հա, մի եզրակացության էլ եմ եկել վերջերս: Որ անիմաստ հարցերն, ինչպես. "Հավատում եմ Աստծոն, թե՞ չէ", կամ "Կա Աստված, թե՞ չէ", - հետևանքն են այն թյուրիմացության, որ մարդ իրեն համարում է... պատահականություն:
Եվ այս եզրակացությունից հետո վերանում են թե սուբյեկտիվը և թե օբյեկտիվը և մի հարց է մնոպւմ միայն. Մարդ, պատահականությու՞ն ես Դու արդյոք...
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Sambitbaba ջան, ես չեմ մանրամասնի /հիմա ժամանակ չունեմ/, ուղղակի ասեմ, որ ըստ իս, յուրաքանչյուր ոք՝ լինի Աստծուն հավատացող, կամ հակառակը, միշտ օրինակներ կգտնի ապացուցելու, թե ինչու է հավատում, կամ չի հավատում։ Ինձ համար կրոնական մեկնությունները շատ դեպքերում նույնիսկ անտրամաբանական են թվում։ Բայց այն, որ ես չեմ հավատում Աստծուն և առհասարակ, բոլոր կրոնական բաները համարում եմ մարդու "ստեղծածը", այնուամենայնիվ, գտնում եմ, որ եթե հավատը օգնում է մարդուն՝ դա վատ չի, թող հավատա։
Վերջին խմբագրող՝ Այբ: 14.02.2016, 16:07:
boooooooom (14.02.2016), Sambitbaba (15.02.2016)
տեխնիակական միջոցների ու հնարների բանեցումը չի կարելի համարելավելին, էսօրվա միջինացված Մարդը, շատ ավելի թույլ զարգացած աշխարահայցք ունի, քան ուներ անցիալում: Իսկ գիտանականները ընդանրապես ոչ մի աշխարահայացք չունեն, համեմատած օրինակ միջնադարյան արաբա գիտնականների , կամ 500 տարի առաջվա եվրոպական գիտնականների հետ: կրկնում եմ, ես խոսում եմ աշխարահայացքի , և ոչ լաբարատոր կամ այլ տեխնիկական միջոցների ունենալու հետ: Աշխարահայացքը նախ և առաջ Բարոյականություն է - իր բարոյական Սկզբունքների պահպանմամբ, որից էսօրվա գիտնականը էնքան է հեռու, ինչքան միջնադարյան արաբական գիտնականները հետու էին բիսզնես դպրոցներից ու բիզնես "պրոյեկտներից "լայնանում է մարդու գիտակցությունը, ինչին անխուսափելիորեն հաջորդում է նաև տեսադաշտի (կամ աշխարհայացքի) լայնացումը:
Ասածս էն է, որ Մարդկությունը ավելի ու ավելի է խորանում խավարի ճիրանները: Առաջին հերթին հենց Աշխարահայացքային իմաստով:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ