Բայց և այնպես դու փորձեցիր գիտականորեն բացատրել ժանգոտած մեխով և այլ բնական վնասվածքներով: Եվ ընդամենը: Բայց և այնպես, շատ հնարավոր է, որ ես ընդունեի պատասխանդ... Եվ սակայն, ցավոք, դա իմ դրած հարցի պատասխանը չէր: Այն, ինչպես նաև վրդովմունքդ, որ ես քո պատասխանը չեմ ընդունում, - տրամաբանական կլիներ հետևյալ դեպքում.
Սամ. - Մեֆ ջան, ինչի՞ց կարող է նկարը պատից ընկնել...
Մեֆ. - Դե, Սամ ջան, կարար մեխը ժանգոտեր... թուլանար... թելը մաշեր... երկրաշարժ լիներ...
Սամ. - Մեֆ, ուղեղդ մթագնե՞լ է, ինչ է... Աստված մատը թափ տվեց, նկարն էլ ընկավ:
Մեֆ. - Չուկ, Սամը ինձ չի հարգում... մի բան պետք է արվի...
Բայց իմ դրած հարցն էր.
- Մեֆ, պատին կախած տաս նկարների միջից, Լեննոնի մահվան օրը, ինչու՞ հենց Լեննոնի նկարն ընկավ-կոտրվեց... Կներես, ես մեղավոր եմ, բայց պատասխանը չգիտեմ...
Իսկ քո պատասխանն էր
իմ դրած հարցին.
- 1/365 շանսով պատահականություն էր:
Մեֆ ջան, պատահականությունն ինձ համար գիտություն չի:
Ժանգոտած մեխը` գիտություն է, բայց իմ հարցի պատասխանը չի:
Իսկ
պատահականությունը` իմ դրած հարցի
քո պատասխանն է: Եվ
հենց այն ինձ համար գիտություն չի:
Կներես, որ մինչև այժմ հարցն այսքան չէի մանրացրել: Ուղղակի կարծում էի, թե ցանկացած երրորդ դասարանն ավարտած երեխա պետք է հասկանա դա:
Հ.Գ. Էն բառն էլ արխային գրի, Մեֆ ջան: Նեղացող չկա...
Էջանիշներ