Հակակրոն և հակաաթեիզմ

[Sambitbaba]

Թեմայի մասին ասելով ի?նչ ինկատի ունես՝ 3-րդ տարբերակ եզրո?ւյթը, թե? Ուոլշի զրույցը:

Ուոլշի զրույցը:

Նորից կրկնվեմ, քո ասած 3-րդ տարբերակի գաղափարը իմ մոտ շաաատ վաղուց է հասունացել: Բայց դա հաստատ այն չի ինչ դու մեջբերում ես Ուոլշից:

Ստացվում է, որ մեզանից ամեն մեկն ունի իր "Երրորդ Տարբերակը": Թե քոնը որն է՝ չգիտեմ, բայց իմը՝ հաստատ, Ուոլշին էլ է իր մեջ ընդգրկում:
Եվ նորից կրկնվեմ, իմ Երրորդ Տարբերակում Ուոլշը կրոն չի…

Բաղադրությունը որակ չի, այլ որակի նախապայման: Մեծ դեր ունի նաև քանակը: 1 կաթիը կարո?ղ է քաղաք ավիրել, իսկ 100-ը, իսկ 1000-ը, իսկ 100000000-ը?: Այսինքն միավորված կաթիլները այլ որակ են դրսևորում: բայց կաթիլը կաթիլ է դառնում անձևելու համար, ոչ թե ծովի նման ալեկոծվելու:

Հիմա ինչ էլ կուզես նկատի ունեցիր "որակ" անվան տակ: Իսկ ծովի համար, գիտե՞ս, թե ինչն է ամենակարևորը. կաթիլի բացարձակ գիտելիքը:
Այդ գիտելիքը հետևյալն է. կաթիլը պատք է միասնական լինի իր նման կաթիլների հետ: Հենց դրանում է ծովի հզորության գրավականը:
Եվ առանց կաթիլի առկայության՝ ծովը բանի պետք չէ:

[Tig]

Ուոլշի զրույցը:

Այդ դեպքում թեմայի վերնագիրը սխալ է:

Ստացվում է, որ մեզանից ամեն մեկն ունի իր "Երրորդ Տարբերակը": Թե քոնը որն է՝ չգիտեմ, բայց իմը՝ հաստատ, Ուոլշին էլ է իր մեջ ընդգրկում:
Եվ նորից կրկնվեմ, իմ Երրորդ Տարբերակում Ուոլշը կրոն չի…

Այո: Վերջապես հասկացվեցի /խոսքս վերաբերվում է մգացված մասին/

Հիմա ինչ էլ կուզես նկատի ունեցիր "որակ" անվան տակ: Իսկ ծովի համար, գիտե՞ս, թե ինչն է ամենակարևորը. կաթիլի բացարձակ գիտելիքը:

Ի?նչ ասել է բացարձակ գիտելիք և ինչո?ւ է այն կարևոր:

Այդ գիտելիքը հետևյալն է. կաթիլը պետք է միասնական լինի իր նման կաթիլների հետ: Հենց դրանում է ծովի հզորության գրավականը:
Եվ առանց կաթիլի առկայության՝ ծովը բանի պետք չէ:

Իմ 3-րդ տարբերակում պետք է արտահայտությունը այդքան բացարձակ չի:
Իմ ճանաչած տարբերակում Կաթիլը ունի իր ճանապարհը՝ գոլորշիանալով առանձնանալ ծովից, վերածվել կաթիլի, անձրևել, ապրել՝ փորձ ձեռք բերել որպես կաթիլ, միավորվելով այլոց հետ վերադառնալ ծով: Ու ստորակետներով բաժանածս և ոչ մի իրավիճակ առանձին վերցրած կարևոր չէ մյուսների նկատմամբ: Դրանք ամեն մեկն ունեն իրենց կարևորությունը հավասարազոր մյուսների նկատմամբ: Նորից կրկնվում եմ, բայց՝ կաթիլի կաթիլ վիճակը ոչնչով պակաս կամ ավել կարևոր չի կաթիլի ծովի հետ միասնական եղած վիճակից: Քննարկման հենց սկզբից սա եմ ուզում դնել քո ասած 3-րդ տարբերակի հիմքում, իսկ դու ամեն կերպ դուրս ես մղում այն Ուոլշի մեջբերումներով: Եթե այս թեմայում քննարկման առարկա է դառնալու Ուոլշի զրույցը, ապա ես պաս:

[Sambitbaba]

Իմ 3-րդ տարբերակում պետք է արտահայտությունը այդքան բացարձակ չի:
Իմ ճանաչած տարբերակում Կաթիլը ունի իր ճանապարհը՝ գոլորշիանալով առանձնանալ ծովից, վերածվել կաթիլի, անձրևել, ապրել՝ փորձ ձեռք բերել որպես կաթիլ, միավորվելով այլոց հետ վերադառնալ ծով: Ու ստորակետներով բաժանածս և ոչ մի իրավիճակ առանձին վերցրած կարևոր չէ մյուսների նկատմամբ: Դրանք ամեն մեկն ունեն իրենց կարևորությունը հավասարազոր մյուսների նկատմամբ: Նորից կրկնվում եմ, բայց՝ կաթիլի կաթիլ վիճակը ոչնչով պակաս կամ ավել կարևոր չի կաթիլի ծովի հետ միասնական եղած վիճակից: Քննարկման հենց սկզբից սա եմ ուզում դնել քո ասած 3-րդ տարբերակի հիմքում, իսկ դու ամեն կերպ դուրս ես մղում այն Ուոլշի մեջբերումներով: Եթե այս թեմայում քննարկման առարկա է դառնալու Ուոլշի զրույցը, ապա ես պաս:

Ե՞րբ ես դու վերջապես տեսնելու, որ Երրորդ Տարբերակի հիմքում հենց դա էլ դրված է: Իմ ամբողջ աշխարհայացքի հիմքում էլ հենց դա է ընկած. ես և դու մեկմեկուց ոչնչով չենք տարբերվում: Ուղղակի մեր կյանքի տվյալ ակնթարթին մենք տարբեր փորձեր ենք ապրում, որոնք նույնպես հավասարապես կարևոր են Տիեզերքի ամբողջականության մեջ և այդ կարևորության որակի մեջ մեկմեկուց ոչնչով չեն տարբերվում: Մենք չենք տարբերվում մեկմեկուց նաև այն պատճառով, որ մեկմեկու ներկա պահի փորձն արդեն ապրել ենք կամ գալիքում կապրենք մեր կյանքի անվերջանալի վերամարմնավորումներում: Եվ քանի որ Տիեզերքն ամբողջապես բաղկացած է ինձ- ու քեզպեսներով, ուրեմն նա էլ ոչնչով չի տարբերվում մեզանից որակապես և ոչնչով ավելի կարևոր չէ ինձ ու քեզանից:

Հարցին մեր երկուսի մոտեցման տարբերությունն այն է, որ ես համարում եմ, որ իմ ու քո կարևորությունը ոչնչով ավելի կամ պակաս կարևոր չէ Տիեզերքի կարևորությունից, այսինքն Տիեզերքի հետ էլ մենք հավասարազոր կարևոր ենք, քանզի Տիեզերքը հենց մեզանից է բաղկացած: Իսկ դու չես ընդունում դա:

Ուոլշի ամբողջ աշխարհայացքն էլ է այդ մասին: Եվ ոչ միայն նրանը: Այսօրվա "Նյու-Էյջի" ամբողջ փիլիսոփայությունն է դա:

Ի?նչ ասել է բացարձակ գիտելիք և ինչո?ւ է այն կարևոր:

Վերևում ասածս, և յուրաքանչյուր կաթիլ գիտի դա:
Իսկ կարևոր է, քանզի հենց այդ գիտելիքն է պատճառը, որ կաթիլները կռիվ չեն տալիս մեկմեկու հետ, այլ ամեն մեկն իր փորձն է ապրում, հավասարապես գնահատելով ու ընդունելով մյուսինը:

[Sambitbaba]

1. ՊԱՀԱՆՋԻ ՊԱՏՐԱՆՔԸ

Սա ոչ միայն Առաջին Պատրանքն է, սա նաև ամենամեծ պատրանքն է: Այս պատրանքի վրա են կառուցված մնացած բոլոր պատրանքները:

Ամենը, ինչ դուք ապրում եք հիմա ձեր կյանքում, ամենը, ինչ զգում եք րոպե առ րոպե, հիմնված է այս պատկերացման վրա և այն մտքի վրա, ինչ դուք մտածում եք այդ մասին:

Տիեզերքում գոյություն չունի ոչ մի պահանջ: Ինչ-որ բանի հանդեպ պահանջ կարելի է ապրել միայն այն դեպքում, եթե կոնկրետ արդյունք ստանալու անհրաժեշտություն կա: Տիեզերքը ոչ մի կոնկրետ արդյունք չի պահանջում: Տիեզերքն ինքը արդյունք է:

Ճիշտ նույնպես պահանջ չի կարող լինել նաև Աստծո տեսակետից: Աստված կարող էր ինչ-որ բանում պահանջ զգալ միայն այն դեպքում, եթե Նրան կոնկրետ արդյունք անհրաժեշտ լիներ: Աստված ոչ մի կոնկրետ արդյունք չի պահանջում: Աստված` այն է, ինչը ստեղծում է բոլոր արդյունքները:

Եթե Աստված ինչ-որ բանի պահանջ ունենար, որտեղի՞ց Նա կվերցներ դա, որպեսզի արդյունք ստանար: Չկա ոչինչ, ինչ գոյություն կունենար Աստծոց դուրս: Աստված` դա Ամենն Է, Ինչ Կա, Ամենն Է, Ինչ Եղել Է, և Ամենն Է, Ինչ Երբևիցէ Կլինի: Գոյություն չունի ոչինչ, ինչը կարող է Աստված չլինել:

Հնարավոր է, դուք ավելի հեշտ կհասկանաք այս միտքը, եթե “Աստված” բառի փոխարեն օգտվեք “Կյանք” բառից: Երկու խոսքերն էլ փոխադարձաբար փոխարինելի են, այնպես որ միտքը նախկինն է մնում. Ձեզ ուղղակի ավելի հեշտ կլինի հասկանալ, թե ինչի մասին է խոսքը:

Գոյություն չունի ոչինչ, ինչը Կյանք չի: Եթե Կյանքն ինչ-որ բանի պահանջ ունենար, որտեղի՞ց կվերցներ դա, որպեսզի արդյունք ստանար: Չկա ոչինչ, ինչ գոյություն կունենար Կյանքից դուրս: Կյանքը` դա Ամենն Է, Ինչ Կա, Ամենն Է, Ինչ Եղել Է, և Ամենն Է, Ինչ Երբևիցէ Կլինի:

Աստծոն պետք չէ, որպեսզի տեղի ունենա ինչ-որ բան, բացի այն, ինչ տեղի է ունենում:

Կյանքին պետք չէ, որպեսզի տեղի ունենա ինչ-որ բան, բացի այն, ինչ տեղի է ունենում:

Տիեզերքին պետք չէ, որպեսզի տեղի ունենա ինչ-որ բան, բացի այն, ինչ տեղի է ունենում:

Այսպիսին է իրավիճակը: Դա այն է, ինչ կա, այլ ոչ թե այն, ինչ դուք կարող եք պատկերացնել:

Ելնելով ձեր փորձից, ձեր երևակայության մեջ դուք ստեղծել եք պատկերացում Պահանջի մասին, որը ձեզ ասում է, որ կենդանի մնալու համար ձեզ ինչ-որ բան է անհրաժեշտ: Բայց պատկերացրեք, որ ձեր համար միևնույն է, կենդանի՞ եք դուք, թե՞ մեռած: Այդ դեպքում ի՞նչ է ձեզ պետք:

Բացարձակապես ոչինչ:

Իսկ հիմա լսեք ճշմարտությունը ձեր մասին. անհնար է կենդանի չմնալ: Դուք չեք կարող դադարել ապրել: Հարցն այն չէ, կապրե՞ք դուք արդյոք, հարցն այն է, թե ինչպե՞ս կապրեք: Այսինքն, ի՞նչ ձև կընդունեք: Ինչպիսի՞ն կլինի ձեր փորձը:

Ես ասում եմ ձեզ հետևյալը. կենդանի մնալու համար ձեզ անհրաժեշտ չէ ոչինչ: Ձեր կենդանի մնալն երաշխավորված է: Ես ձեզ հավերժական կյանք եմ տվել և երբեք այն հետ չեմ վերցնի:

Լսելով սա, դուք կարող եք ասել. այո, բայց կենդանի մնալը մի բան է, իսկ երջանկությունը` լրիվ այլ բան: Դուք կարող եք պատկերացնել, որ ձեզ անհրաժեշտ է ինչ-որ բան, որպեսզի երջանիկ լինեք դրա հետ միասին, որ դուք կարող եք երջանիկ լինել միայն որոշակի պայմաններում: Դա ճշմարիտ չէ, բայց դուք հավատում եք, որ պետք է ճիշտ լինի: Իսկ քանի որ համոզմունքը փորձ է ծնում, դուք սկսեցիք պատկերացնել կյանքը հենց այդ կերպ, և արդյունքում հնարեցիք մի Աստծո, որը նույնպես պետք է պատկերացնի կյանքը հենց այդ կերպով: Բայց Աստծո համար էլ դա նույնքան հեռու է ճշմարտությունից, որքան ձեր համար: Միակ տարբերությունն այն է, որ Աստված դա գիտի:

Երբ դուք իմանաք դա, դուք կնմանվեք Աստծոն: Դուք կկարողանաք կառավարել ձեր կյանքը, և ձեր ամբողջ իրականությունը կփոխվի:

Իսկ հիմա Ես ձեզ մեծ գաղտնիք կհայտնեմ. երջանկությունը չի ստեղծվում որոշակի պայմանների արդյունքում: Որոշակի պայմանները ստեղծվում են երջանկության արդյունքում:

Սա այնքան կարևոր պնդում է, որ արժի կրկնել:

Երջանկությունը չի ստեղծվում որոշակի պայմանների արդյունքում: Որոշակի պայմանները ստեղծվում են երջանկության արդյունքում:

Այս պնդումն արդարացի է նաև գոյության յուրաքանչյուր այլ վիճակի համար:

Սերը չի ստեղծվում որոշակի պայմանների արդյունքում: Որոշակի պայմանները ստեղծվում են սիրո արդյունքում:

Կարեկցանքը չի ստեղծվում որոշակի պայմանների արդյունքում: Որոշակի պայմանները ստեղծվում են կարեկցանքի արդյունքում:

Լիառատությունը չի ստեղծվում որոշակի պայմանների արդյունքում: Որոշակի պայմանները ստեղծվում են լիառատության արդյունքում:

Պատկերացրեք գոյության յուրաքանչյուր վիճակ, որը կարող եք պատկերացնել կամ հնարել: Միշտ էլ ճշմարիտը կլինի այն, որ Գոյությունը նախորդում է ապրումներին և ստեղծում է դրանք:

Չհասկանալով դա, դուք պատկերացրել եք, որ ձեր երջանիկ լինելու համար անհրաժեշտ է, որ ինչ-որ բան տեղի ունենա, - ճիշտ նույնպես էլ դուք պատկերացրել եք Աստծո, ում համար էլ արդարացի է այդ նույն ճշմարտությունը:

Բայց եթե Աստված` Նախապատճառն է, այդ ի՞նչ կարող է պատահել, ինչ Աստված չէր ստիպի տեղի ունենալ առաջին հերթին: Եվ եթե Աստված ամենակարող է, ի՞նչ կարող է տեղի ունենալ, ինչը չի ընտրել Աստված:

Ի՞նչ մի արտակարգ բան կարող է պատահել, ինչն Աստված չէր կարողանա կասեցնել: Եվ եթե Աստված որոշել է չը-կասեցնել դա, չի՞ հանդիսանում արդյոք այդ երևույթը մի բան, ինչն ընտրել է Աստված:

Իհարկե, հանդիսանում է:

Ինչու՞ ուրեմն Աստված թույլ է տալիս տեղի ունենալ մի բանի, ինչը դժբախտացնում է Նրան: Այդ հարցին մեկ պատասխան կա միայն, ինչն ընդունել դուք չեք կարող.

Աստծոն ոչինչ չի դժբախտացնում:

Դուք չեք կարող հավատալ դրան, քանի որ դրա համար ձեզ անհրաժեշտ է հավատալ առանց պահանջմունքների և դատողությունների Աստծո, իսկ դուք ընդունակ չեք պատկերացնել այդպիսի Աստծո: Դուք ընդունակ չեք պատկերացնել այդպիսի Աստծո, որովհետև դուք ընդունակ չեք պատկերացնել այդպիսի մարդու: Դուք չեք հավատում, որ կարող եք ապրել այդ կերպ, - իսկ ձեզանից վսեմ Աստծո պատկերացնել դուք անկարող եք:

Երբ դուք, վերջապես, կհասկանաք, որ կարող եք ապրել այդ կերպ, դուք կիմանաք Աստծո մասին ամենն, ինչ հնարավոր է իմանալ:

Վարպետները գիտեն դա: Հենց հիմա ձեր մոլորակի վրա կան Վարպետներ, ովքեր գիտեն դա: Այդ Վարպետները եկել են տարբեր ավանդույթներից, կրոններից և մշակույթներից, բայց նրանք բոլորը մի ընդհանուր որակ ունեն.

Ոչինչ չի կարող դժբախտացնել Վարպետին:

Ձեր սահմանափակ մշակույթի նախնական ժամանակաշրջանում մադկանց մեծամասնությունը չէին հասնում վարպետության այդ մակարդակին: Նրանց միակ ցանկությունն էր խուսափել դժբախտությունից կամ ցավից: Նրանց ըմբռնումը չափազանց սահմանափակ էր, որպեսզի հասկանար, որ ցավը չպետք դժբախտացնի մարդուն, այդ պատճառով նրանց կյանքի ստրատեգիան կառուցվում էր այն մտքի շուրջ, ինչն ավելի ուշ ստացավ Հաճույքի Սկզբունք անունը: Նրանց գրավում էր այն, ինչը հաճույք էր պատճառում, և վանում էր այն, ինչը զրկում էր հաճույքից (կամ ցավ էր պատճառում):

Այդպես ծնվեց Առաջին Պատրանքը, պատկերացումը Պահանջի Գոյության մասին: Դա այն է, ինչը կարելի է կոչել նաև առաջին սխալ:

Պահանջ գոյություն չունի: Իրականում, երջանիկ լինելու համար, դուք ոչինչի կարիք չունեք:

Երջանկությունը` մտքի վիճակ է:

Դա այն է, ինչ մարդիկ վաղ ժամանակաշրջանում չէին կարողանում հասկանալ: Եվ, քանի որ նրանց թվում էր, որ երջանիկ լինելու համար իրենց ինչ-որ բան է հարկավոր, նրանք որոշեցին, որ նույն բանը պետք է արդարացի լինի նաև ամբողջ Կյանքի համար: Նրանք այստեղ ներգրավեցին նաև Կյանքի այն մասը, որն իրենք հասկանում էին որպես Բարձրագույն Ուժ` ուժ, որի մասին հետագա սերունդները սկսեցին մտածել որպես կենդանի էության մասին, ու տվեցին նրան ամենատարբեր անուններ , այդ թվում նաև Ալլահ, Յահվե, Յեհովա և Աստված:

Այն ժամանակ մարդկանց դժվար չէր պատկերացնել ավելի հզոր ուժ, քան իրենք են: Փաստորեն, դա նույնիսկ անհրաժեշտ էր: Այն, ինչ հսկողության ենթակա չէր, բացատրություն էր պահանջում:

Սխալը ոչ թե այն էր, որ ընդհանրապես գոյություն ունի “Աստված” հասկացողությունը, - Աստված, Ամենի, Ինչ Գոյություն Ունի, միասնական ուժը և միասնական էներգիան, - սխալ էր այն ենթադրությունը, որ այդ Բացարձակ Ուժն ու Բացարձակ Էներգիան ընդհանրապես կարող է ինչ-որ բանի կարիք ունենալ; որ Աստծո երջանկությունն ու բավարարվածությունը, կատարյալությունն ու հնարավորությունների իրականացումը, ինչ-որ կերպ կարող են կախված լինել ինչ-որ բանից կամ էլի ինչ-որ մեկից:

Դա նույնն է, ինչ պնդել, թե Լրիվությունը լրիվ չի, որ նրան էլի ինչ-որ բան է հարկավոր, որպեսզի այն դառնա լրիվ: Այստեղ առկա է հասկացությունների անհամապատասխանությունը, - բայց դուք այդ չեք տեսնում: Այսօր շատերն այդ չեն տեսնում:

Ստեղծելով ինչ-որ բանից կախյալ Աստծո, մարդկային մշակույթը ստեղծեց հեքիաթ, որի համաձայն Աստված նույնիսկ ինչ-որ ծրագիր ունի: Այլ խոսքերով ասած, Իրեն երջանիկ զգալու համար Աստված իբր ցականում է կամ ունի պահանջ, որպեսզի ինչ-որ բան տեղի ունենա, և այդ բանը պետք է տեղի ունենա միայն որոշակի կերպով:

Այդ հեքիաթից բյուրեղացել է մի պատկերացում, որը կարելի է արտահայտել մեկ ֆրազով. Թող Քո Կամքը լինի:

Ձեր պատկերացումն այն մասին, որ Ես տիրապետում եմ Կամքի, ստիպել է ձեզ փորձել հասկանալ, թե այդ ինչ բան է Իմ Կամքը: Բայց շատ արագ պարզ դարձավ, որ այդ հարցում ընդհանուր համաձայնության գալ դուք չեք կարող: Եվ, եթե ոչ բոլորն են ի վիճակի հասկանալ, թե ինչ բան է Կամքն Աստծո, ուրեմն ոչ բոլորն են ընդունակ կատարել Կամքն Աստծո:

Ձեզանից ամենաճարպիկներն օգտագործեցին այդ նկատառումը, որպեսզի բացատրեն, թե ինչու ոմանց կյանքն ավելի լավ է աշխատում, քան ուրիշներինը: Բայց դրանից անմիջապես հետո ի հայտ եկավ մի այլ հարց. եթե Աստված` Աստված է, ինչպե՞ս կարող է Նրա Կամքը չկատարվել:

Հասկանալի է, Առաջին Պատրանքը թույլ տեղ ունի: Այդ թույլ տեղը պետք է բացահայտեր այն, որ Պահանջի առկայության պատկերացումը խաբեական է: Բայց ինչ-որ տեղ հոգու խորքում մարդիկ գիտեին, որ չեն կարող հրաժարվել այդ պատրանքից, հակառակ դեպքում կյանքից կանհետանա մի ինչ-որ ամենակարևոր բան:

Եվ նրանք ճիշտ էին: Բայց նորից սխալ թույլ տվեցին: Փոխարենը Պատրանքի մեջ պատրանք տեսնելու և օգտագործելու այն նրա համար, ինչի համար որ այն նախատեսված էր, նրանք որոշեցին, որ պարտավոր են ամրացնել նրա թույլ տեղը:

Եվ այսպես, հենց Առաջին Պատրանքի թույլ տեղն ամրացնելու համար ստեղծվեց Երկրորդ Պատրանքը: