Հակակրոն և հակաաթեիզմ

[Sambitbaba]

Ամեն մեկս մեր ներսում ասելով ինտատի ունեմ՝ մեր <<փայ>> Աստծուն, քանի որ մենք մաս ենք, ոչ թե անսահման ամբողջություն: Այսինքն մեր ներսի Աստված մեր խիղճն է: Սրանից ավելի պարզ ես չգիտեմ, ոնց բացատրեմ: Այսինքն մենք մեր չափով կարող ենք ընկալել Աստծուն, կողքից ինչքան ուզում ա լցնեն մեր ուղեղները, վաղ թե ուշ ստիպված ենք լինելու ազատվել այդ լցոնումներից, որ վերահաստատենք ներքին կապը: Հետո խոսել ասելով դու բառացի հասկանում ես՝ ա, բ, գ,... Տվյալ դեպքում բառեր պետք չեն:

Բառացի ա, բ, գ... չեմ հասկանում, Տիգ ջան: Խոսքերն ամենավերջին արտահայտչամիջոցն են: Որպես ապացույց, նայիր այս հատվածը "Մատեան Երանության"-ից…

- 1 -

Դե, ուրեմն, եկեք սկսենք
երկխոսությունը հարցով.
"Ինչպե՞ս է խոսում Աստված,
և ու՞մ հետ է Նա խոսում":

Ես Խոսում եմ բոլորի հետ:
Միշտ ձեզ հետ եմ Ես խոսում:
Հարցը Իմ խոսելը չէ,
Այլ, թե ով է Ինձ լսում:

Հետաքրքիր է անշուշտ,
բայց,- կարելի՞ է, խոսենք
Քիչ ավելի համառոտ,
թե ի՞նչ Ես ուզում ասել:

Եկ "խոսել" բառը փոխենք, -
թե դեմ չես, - "շփվել" բառով:
Դա ավելի ճիշտ բառ է,
ավելի մեծ իմաստով:

Երբ փորձում ենք մենք խոսել -
Ես` քեզ հետ, և դու էլ` Ինձ, -
Դեմ ենք առնում խոսքերի
սահմանափակ պատնեշին:
Այդ պատճառով շփվում եմ
Ես ոչ այնքան բառերով,
Այլ մտքերս հայտնում եմ
զգացմունքների ձևով:

Զգացմունքները`
հոգու լեզուն է:
Թե կասկած ունես
ինչ-որ մի հարցում,
Իսկ ճիշտ պարասխան
սիրտդ ուզում է, -
ՈՒշադիր եղիր,
թե ինչ ես զգում:

Հաճախ դժվար է հայտնաբերելը
զգացմունքներն այդ:
Ավելի բարդ է լինում երբեմն
ընդունել դրանք:
Եվ այնուհանդերձ, քո ամենախոր
զգացմունքների մեջ է ամփոփված
Կյանքիդ բարձրագույն
ճշմարտությունը:

Ամբողջ գաղտնիքն է,
թե ինչպես հասնել
այդ զգացմունքներին:
Ես քեզ ցույց կտամ,
թե ինչպես, եթե
դու ցանկանում ես:

Ես ցանկանում եմ:
Բայց ամենից շատ ես ցանկանում եմ
Ստանալ հարցիս
լրիվ պատասխան.
ՈՒ՞մ ես Դու ընտրում,
Երբ որ խոսում ես:
Ինչպե՞ս ես խոսում
Դու մեզ հետ, Աստված:

Ես հաճախ շփվում եմ
մտքերի միջոցով:
Մտքերն ու զգացմունքները
նույն բանը չեն:
Եվ սակայն երբեմն
կարող են նրանք
Ինչ-որ տեղ հանդես գալ
Միաժամանակ:

Մտքերի միջոցով
շփվելու ժամանակ
Ես հաճախ օգտագործում եմ
նկարներ, պատկերներ էլ:

Եվ դա է պատճառը,
որ հաճախ մտքերը
Ավելի տպավորիչ են,
քան թե բառերը:

Բայց կա ավերի
հզոր միջոց էլ,
Որ օգտագործում եմ
Ես նրանց հետ մեկտեղ:
Հզոր միջոցն այդ
ինչ խոսք, որ փորձն է:
Փորձ, միտք, զգացմունք.
բոլորը մեկ տեղ:

Եվ վերջապես, երբ
էլ չեն աշխատում
Ոչ փորձ, և ոչ միտք,
ոչ էլ զգացում, -
Այնժամ, երբ մի բան
Ես քեզ ասում եմ`
ՈՒզած, թե չուզած,
խոսքն եմ գործածում:

Խոսքը` դա շփման
հաջող միջոց չէ:
Բառերն էլ հաճախ
սխալ են ընկալվում:
Նրանք ավելի քիչ
ապահով են,
ՈՒ նաև հեշտ են
ոչ ճիշտ մեկնվում:

Ինչու է այդպե՞ս:
Դե, ըստ էության
Խոսքերը՝ դրանք
միայն ձայներ են,
Աղմուկներ, որոնք
արտահայտում են
Մտքերը, փորձն ու
զգացմունքները:

Բառերը՝ դրանք
սիմվոլներ են լոկ.
Նշաններ, որոնք
ճշմարտություն չեն:
Բառերը միայն
պիտակներ են, որ
Սարքովի են միշտ,
իրական բան չեն:

Բառերը կարող են
օգնել հասկանալ:
Փորձը՝թույլ կտա
քեզ գիտենալ դա:
Բայց կան շատ բաներ,
որ միայն փորձով
Երբեք ճանաչել
չես կարողանա:

Եվ այդ պատճառով
Ես քեզ տվել եմ
Ճանաչման երկու
ուրիշ միջոցներ:
Ես նրանց մասին
արդեն ասել եմ:
Դրանք են. մտքեր
և զգացմունքներ:

Բայց ամենամեծ
հեգնանքը կյանքի
Հենց նրանում է,
որ տես, որ մարդիկ
Շատ ավելի մեծ
կարևորություն
Տվեցին Աստծո
խոսքին, քիչ` փորձին:

Փորձը ձեզ համար
քիչ կարևոր է,
Խոսքը` ավելի:
Այդ պատճառով էլ
Գերադասում եք
երեկվա խոսքը
Այն փորձից, որ ձեզ
այսօր է տրվել:

Այսպիսով,
փորձն ու զգացմունքները
Արտահայտում են,
ինչ որ դու գիտես:
Բառերը ասված
կարող են միայն
Աղավաղել այն,
ինչ որ դու գիտես:

Հիմա դու գիտես
այն միջոցները,
Որոնց օգնությամբ Ես
շփվում եմ քեզ հետ:
Եվ սակայն բոլոր
այդ միջոցները
Չեն կարող լինել
Կոնկրետ մեթոդներ:

Ես կրկնվելու եմ այնքան, որքան որ դու կրկնվես

Համենայն դեպս հաշվի առ, Տիգ ջան, որ ինչպես մինչև այժմ, այնպես էլ մեր ապագա զրույցներում՝ չեմ ունեցել և երբեք քեզ նեղացնելու կամ վիրավորելու ցանկություն չեմ ունենա:

[Stranger_Friend]

Հարցիդ պատասխանն արդեն կա, Սթրենջ ջան, դա՝ գրքի վերնագիրն է. "Զրույց Աստծո հետ": Ըստ հեղինակի, սա երկխոսություն է հեղինակի և Աստծո միջև:
Կոպիտ չի հնչում, բայց Աստված ու՞մ պետք է ասեր, որ խոսում է հեղինակի բերանով. ի՞նձ, քե՞զ… Չէ, գրքի էջերից, իհարկե, ասում է և բավականին հաճախ, իսկ որ անձնապես ինչ-որ մեկին ասած լինի… չգիտեմ, ես տեղյակ չեմ:
Բայց նմանապես ես տեղյակ չեմ, և սակայն աշխարհի մեկ երրորդը հավատում է, որ երկու հազար տարի առաջ Աստված խոսել է առաքյալների բերանով, Մովսեսի բերանով, Հիսուսի, Մուհամմեդի, Բուդդայի բերանով…

Իսկ հետո, չգիտես ինչու, լռել է: Պապանձվել է: Լքել է մեզ հավերժ: Քար է կտրել ու էլ չի խոսում:

Չի լռել: Չի լքել: Խոսում է:

Ուղղակի լսել է հարկավոր:

Դա պատասխանը չի, դա նույնպես իմ հարցի մի մասն է: Բոլորս էլ կարող ենք մենախոսություն գրել և անունը դնել <<Զրույց Աստծո հետ>>: Դա այդքան էլ դժվար բան չէ և հիմա շատերն են անում, բայց հո բոլորին չե՞նք կարող հավատալ: Ինձ համար այս գրքում հեղինակը բոլորին հետաքրքրող հարցեր է գրել և փորձել ինքն իր հարցերին պատասխանել: Կարող է դա ստացվել է, բայց չի նշանակում, որ եթե հարցի պատասխանը կա ուրեմն դա Աստծո խոսքն է: Ես այդպես եմ մտածում, չգիտեմ:

- 1 -
Ես ցանկանում եմ:
Բայց ամենից շատ ես ցանկանում եմ
Ստանալ հարցիս
լրիվ պատասխան.
ՈՒ՞մ ես Դու ընտրում,
Երբ որ խոսում ես:
Ինչպե՞ս ես խոսում
Դու մեզ հետ, Աստված:

Հեղինակը գրում է գիրք <<Զրույց Աստծո հետ>> և այնտեղ հարցնում է, թե ինչպես է Աստված ընտրում ում հետ խոսի և ինչպես խոսի՞: Էլ ինչպե՞ս հավատամ, որ հեղինակի լեզվով Աստված է խոսում, երբ ինքն էլ չգիտի Աստված ինչպես է խոսում և ում հետ:

[Sambitbaba]

Դա պատասխանը չի, դա նույնպես իմ հարցի մի մասն է: Բոլորս էլ կարող ենք մենախոսություն գրել և անունը դնել <<Զրույց Աստծո հետ>>: Դա այդքան էլ դժվար բան չէ և հիմա շատերն են անում, բայց հո բոլորին չե՞նք կարող հավատալ: Ինձ համար այս գրքում հեղինակը բոլորին հետաքրքրող հարցեր է գրել և փորձել ինքն իր հարցերին պատասխանել: Կարող է դա ստացվել է, բայց չի նշանակում, որ եթե հարցի պատասխանը կա ուրեմն դա Աստծո խոսքն է: Ես այդպես եմ մտածում, չգիտեմ:

Սթրենջ ջան, եթե Աստված ինքը գա քո առջև և տա բոլոր հարցերիդ պատասխանները, - միևնույն է, մի՛ հավատա: Մի հավատա, քանի դեռ ինքդ քո սեփական սրտով, հոգով չես զգացել դրա ճշմարտությունը:

Ես ինքս, օրինակ, Ուոլշի գրքերին կասկածելիորեն եմ վերաբերվել մոտ երեք տարի: Ամեն անգամ գրախանութ մտնելիս վերցնում- թերթում էի, կարդում էի ինչ-որ բան ու տեղն էի դնում: Այդպես էլ չհամոզեց, չգրավեց ինձ դա այնքան ժամանակ, մինչև ծանոթներիցս մեկը չխնդրեց կարդալ իր ցույց տված մի երկու էջը: Կարդացի, վազեցի գրապաութ և գնեցի բոլոր երեք հատորները…

Ինչ միտք էլ լինի, ով էլ լինի ասողը, առաջին հերթին փորձիր մարսել այն, և դրանից հետո միայն խոսա ընդունելու կամ չընդունելու մասին: Ու լավ կլիներ հիմա էլ այդպես վարվեիր: Թե ստացվում է մոտավորապես. "Զանգերի ձայնը լսում եմ, բայց թե եկեղեցին որտեղ է՝ չգիտեմ":

Հեղինակը գրում է գիրք <<Զրույց Աստծո հետ>> և այնտեղ հարցնում է, թե ինչպես է Աստված ընտրում ում հետ խոսի և ինչպես խոսի՞: Էլ ինչպե՞ս հավատամ, որ հեղինակի լեզվով Աստված է խոսում, երբ ինքն էլ չգիտի Աստված ինչպես է խոսում և ում հետ:

Եթե քիչ ուշադիր նայես վերևում, կտեսնես, որ տվյալ հատվածը լրիվ այլ բանի համար էի մեջբերել: Իսկ հարցիդ պատասխանը կա գրքի ամենասկզբում, - սովորաբար նման բաներրը հենց այնտեղ էլ լինում են

[Tig]

Բառացի ա, բ, գ... չեմ հասկանում, Տիգ ջան: Խոսքերն ամենավերջին արտահայտչամիջոցն են: Որպես ապացույց, նայիր այս հատվածը "Մատեան Երանության"-ից…

[COLOR="#000080"]- 1 -

Դե, ուրեմն, եկեք սկսենք
երկխոսությունը հարցով.
"Ինչպե՞ս է խոսում Աստված,
և ու՞մ հետ է Նա խոսում":

.......

Չափազանց երկար ես գրում Սամբիթ ջան, նույն միտքը այնքան ծեծեով, որ հոգնեցնում է:
Իսկ անվանման հետ համամիտ չեմ այն առումով, որ նման բաները զրույց են ոչ թե Աստծո հետ, այլ ինքդ քո հետ:

Համենայն դեպս հաշվի առ, Տիգ ջան, որ ինչպես մինչև այժմ, այնպես էլ մեր ապագա զրույցներում՝ չեմ ունեցել և երբեք քեզ նեղացնելու կամ վիրավորելու ցանկություն չեմ ունենա:

Ես ոչ նեղացել եմ, ոչ էլ նեղացնելու միտում եմ ունեցել: Սկի մտքիս ծայրով նման բան չի անցել

[enna]

պահա գալիս մտածում եմ,ի՞նչ կլիներ եթե ընդհանրապես կրոն չլիներ:Ոչ մի բան էլ չէր լինի,մի բանով էլ մարդիկ կհավասարվեին:

[Sambitbaba]

պահա գալիս մտածում եմ,ի՞նչ կլիներ եթե ընդհանրապես կրոն չլիներ:Ոչ մի բան էլ չէր լինի,մի բանով էլ մարդիկ կհավասարվեին:

Ճիշտ ես, Էննա ջան: Եթե կրոն չլիներ, աթեիզմ էլ չէր լինի: Համ այսքան կռիվներ չէինք տա, համ էլ մարդ շատ լավ կիմանար, թե ով է ինքն իրականում:

[enna]

Ճիշտ ես, Էննա ջան: Եթե կրոն չլիներ, աթեիզմ էլ չէր լինի: Համ այսքան կռիվներ չէինք տա, համ էլ մարդ շատ լավ կիմանար, թե ով է ինքն իրականում:

խի՞ հենց կոնկրետ աթեիզմ,չեմ հասկանում:
Նորից եմ ասում իրոք ինչ-որ բան կառավարումա մեր երկիրը,բայց դա ո՛չ ալլահնա,ո՛չ քրիստոսը,ո՛չ էլ մեկ ուրշ մարդանման մեկը...
Իսկ իրականում իմանալը ի՞նչ կապ ունի:Միևնույնն է կլինի կրոնը,թե ոչ,մարդը իլլուզիաներ կունենա:Հլը հարցա մարդը իրականում ովա,կամ ընդհանրապես մարդ իրականում կա՞

[Sambitbaba]

Չափազանց երկար ես գրում Սամբիթ ջան, նույն միտքը այնքան ծեծեով, որ հոգնեցնում է:

Զատո շատ լավ ցույց է տալիս, որ Աստծո խոսք ասելով, ես բառացիորեն ա,բ,գ… չեմ հասկանում, Տիգ ջան: Թե՞ խոսքն ինչ-որ այլ բանի մասին էր այստեղ:
Երբ դու որպես օրինակ մեջբերեցիր քո կոնցեպտ-ստեղծագործությունը, ես չսկսեցի գահատել նրա ստեղծագործական արժանիքները, այլ գնահատեցի որպես տեղին ասված միտք: Եթե ցանկություն լիներ գնահատել՝ կգնայի քո "Մտորումներ" թեման և այնտեղ կհայտնեի կարծիքներս: Նույնն էլ քեզ եմ առաջարկում, Տիգ ջան. իմ ստեղծագործական ունակությունների մասին եկ խոսենք համապատասխան տեղում, լա՞վ:
Այս թեման առանց այն էլ շատ կռիվների առիթ է տալիս ու տալու: Ի՞նչ իմաստ ունի այն ավելի ընդարձակելը, խոսելով նրա հետ կապ չունեցող բաների մասին:

Իսկ անվանման հետ համամիտ չեմ այն առումով, որ նման բաները զրույց են ոչ թե Աստծո հետ, այլ ինքդ քո հետ:

Ի՞նչ տարբերություն, եթե խոսում ենք ամբողջականության մասին: /"Ինչ վերևում է, այն էլ ներքևում է:"/ Ամբողջի մասնիկը որակապես ամբողջից չի տարբերվում:
Եթե, ասենք, ճկույթդ թողնես դռան տակ, ուղեղդ չպիտի՞ զգա ճկույթիդ ցավը: Ու եթե ես էլ ասեմ, Տիգ ջան, ցավում եմ, որ վնասվեցիր, դու էլ ինձ պիտի պատասխանես. ախմախ, ես չեմ վնասվել, ճկույթս է վնասվել, հա՞…
Դու ինքդ էլ ինձ պես ասում ես, որ մենք ամբողջականության մասինիկներն ենք: Այդ ամբողջականությունը ես անվանում եմ Արարիչ: Կամ, առայժմ, Աստված, քանզի այդ բառն ավելի շատ է օգտագործվում: Լինելով Արարչի մասնիկները, մենք նույնպես արարիչնեչ ենք և հենց դա է "կերպն ու նմանությունը":

Արարիչներ ենք ես ու դու, արարիչներ են Ուոլշն ու Խնկո Ապերը:
Արարիչներ են Մոցարտը, Ռեմբրանտը, Միքելանջելոն:
Էզոպոսը, Կոնֆուցին, Մաշտոցը, Կրիշնամուրտին, Արիստոտելը:
Հիսուսը, Բուդդան, Մուհամմեդը:
Դալայ-Լաման, Ռալֆ Ուոլդո Էմերսոնը, Այնստայնը, Քաբիրը, Յոգանանդան:
Մայր Թերեզան, Ջեբրան Խալիլ Ջեբրանը, Էռնստ Հոլմսը, Տեսլան:
Մահատմա Գանդին, Շիրակացին:
Շեքսպիրը…

Սա՝ քչերի ցուցակն է նրանցից, որքեր զրուցել են Աստծո հետ ու լսել են նրան:
Իրենց ներսում: Կամ, քո խոսքերով ասած, ինքդ քո հետ:

[Sambitbaba]

խի՞ հենց կոնկրետ աթեիզմ,չեմ հասկանում:

Կոնկրետ աթեիզմ չէ, Էննա ջան, կոնկրետ կրոն և աթեիզմ: Եթե հրաժարվում ենք մեկից, մյուսից էլ պետք է հրաժարվենք, հակառակ դեպքում անիմաստ է մեկից հրաժարվելը: Քանզի այն, ինչ որ կմնա, վաղը-մյուս օր նորից իրեն հակառակ մի բան կստեղծի: Ու նորից նույն կռիվները կսկսվեն:

Հլը հարցա մարդը իրականում ովա,կամ ընդհանրապես մարդ իրականում կա՞

Այս հարցիդ համապատասխան թեմա կա, Էնա ջան, հենց այդպես էլ կոչվում է. "Ո՞վ է մարդն իրականում": Իմիջիայլոց, բավականին հետաքրքիր թեմա է, կարող ես նայել:

[enna]

Կոնկրետ աթեիզմ չէ, Էննա ջան, կոնկրետ կրոն և աթեիզմ: Եթե հրաժարվում ենք մեկից, մյուսից էլ պետք է հրաժարվենք, հակառակ դեպքում անիմաստ է մեկից հրաժարվելը: Քանզի այն, ինչ որ կմնա, վաղը-մյուս օր նորից իրեն հակառակ մի բան կստեղծի: Ու նորից նույն կռիվները կսկսվեն:


Այս հարցիդ համապատասխան թեմա կա, Էնա ջան, հենց այդպես էլ կոչվում է. "Ո՞վ է մարդն իրականում": Իմիջիայլոց, բավականին հետաքրքիր թեմա է, կարող ես նայել:

Սամբիբատա ջան,ես աթեիստ չեմ:Լինկը կուղարկես,եթե խնդրեմ

[Sambitbaba]

Սամբիբատա ջան,ես աթեիստ չեմ:

Ես էլ հավատացյալ չեմ, Էննա ջան: Բայց մենք միայն իմ ու քո մասին չենք խոսում, չէ":

Լինկը կուղարկես,եթե խնդրեմ

http://www.akumb.am/showthread.php/4...B8%D6%82%D5%B4

[Tig]

Զատո շատ լավ ցույց է տալիս, որ Աստծո խոսք ասելով, ես բառացիորեն ա,բ,գ… չեմ հասկանում, Տիգ ջան: Թե՞ խոսքն ինչ-որ այլ բանի մասին էր այստեղ:

Խոսքը Ուոլշից կատարած մեջբերումներիդ մասին է:

Երբ դու որպես օրինակ մեջբերեցիր քո կոնցեպտ-ստեղծագործությունը, ես չսկսեցի գահատել նրա ստեղծագործական արժանիքները, այլ գնահատեցի որպես տեղին ասված միտք: Եթե ցանկություն լիներ գնահատել՝ կգնայի քո "Մտորումներ" թեման և այնտեղ կհայտնեի կարծիքներս: Նույնն էլ քեզ եմ առաջարկում, Տիգ ջան. իմ ստեղծագործական ունակությունների մասին եկ խոսենք համապատասխան տեղում, լա՞վ:
Այս թեման առանց այն էլ շատ կռիվների առիթ է տալիս ու տալու: Ի՞նչ իմաստ ունի այն ավելի ընդարձակելը, խոսելով նրա հետ կապ չունեցող բաների մասին:

Ես ստեղծագործական ունակություններիդ գնահատական չեմ տվել, ես նույն մտքերի կրկնման մասին եմ խոսել ընդամենը:

Ի՞նչ տարբերություն, եթե խոսում ենք ամբողջականության մասին: /"Ինչ վերևում է, այն էլ ներքևում է:"/ Ամբողջի մասնիկը որակապես ամբողջից չի տարբերվում:
Եթե, ասենք, ճկույթդ թողնես դռան տակ, ուղեղդ չպիտի՞ զգա ճկույթիդ ցավը: Ու եթե ես էլ ասեմ, Տիգ ջան, ցավում եմ, որ վնասվեցիր, դու էլ ինձ պիտի պատասխանես. ախմախ, ես չեմ վնասվել, ճկույթս է վնասվել, հա՞…
Դու ինքդ էլ ինձ պես ասում ես, որ մենք ամբողջականության մասինիկներն ենք: Այդ ամբողջականությունը ես անվանում եմ Արարիչ: Կամ, առայժմ, Աստված, քանզի այդ բառն ավելի շատ է օգտագործվում: Լինելով Արարչի մասնիկները, մենք նույնպես արարիչնեչ ենք և հենց դա է "կերպն ու նմանությունը":

Տարբերությունը մեծ է: Որակական առումով կաթիլը երբեք ծովի որակները չի կարող ունենալ:
Ինչպես նաև տեսանկյան հարց է: Եթե խոսում ես իմ տեսանկյունից, ապա ճիշտ է ասել, որ ես վնասվեցի, իսկ եթե ճկույթիս տեսանկյունից, ապա՝ ճկույթս վնասվեց: Իսկ մենք որքան էլ որ Արարչի մասնիկ լինենք, միշտ խոսում ենք մեր տեսանկյունից: Այսինքն Աստծո անունից խոսելը մեղմ ասած կոռեկտ չի: Մասնիկի տեսանկյունից ամբողջությանը չենք կարող գնահատել: Մենակ ճկույթի մասին իմանալով ամբողջ մարդու մասին չենք կարող խոսել:

հ.գ. էս վերջին պարբերության մեջ նայիր, թե քանի անգամ եմ կրկնվել: Նույն միտքը տարբեր ձևերով եմ ասել, այսինքն ձևը նույնպես կարևոր է...

[Sambitbaba]

Եթե խոսում ես իմ տեսանկյունից, ապա ճիշտ է ասել, որ ես վնասվեցի, իսկ եթե ճկույթիս տեսանկյունից, ապա՝ ճկույթս վնասվեց: Իսկ մենք որքան էլ որ Արարչի մասնիկ լինենք, միշտ խոսում ենք մեր տեսանկյունից: Այսինքն Աստծո անունից խոսելը մեղմ ասած կոռեկտ չի: Մասնիկի տեսանկյունից ամբողջությանը չենք կարող գնահատել: Մենակ ճկույթի մասին իմանալով ամբողջ մարդու մասին չենք կարող խոսել:
հ.գ. էս վերջին պարբերության մեջ նայիր, թե քանի անգամ եմ կրկնվել: Նույն միտքը տարբեր ձևերով եմ ասել, այսինքն ձևը նույնպես կարևոր է...

Տեսականորեն՝ քո և ճկույթի տարբերությունն այն է, որ ճկույթդ չգիտի, որ ինքը քո մասնիկն է, իսկ դու գիտես, որ Աստծո մասնիկն ես: Եվ քո այդ գիտելիքը քեզ թույլ է տալիս խոսել Աստծո անունից: Եթե ճկույթդ էլ ունենար այդ գիտելիքները, ինքն էլ կասեր, որ ոչ թե ինքը վնասվեց, այլ Տիգը վնասվեց:

Ճկույթը չգիտի այդ մասին և լռում է: Իսկ դու՝ գիտես այդ մասին և… նույնպես լռում ես: Ճկույթին ներելի է, իսկ քեզ՝ ոչ: Կամ, ավելի մեղմ ասած, կոռեկտ չի: Այ, սա՝ իսկականից "կոռեկտ" չի, Տիգ ջան:

Բայց ճկույթը միայն տեսականորեն "չգիտի": Որպեսզի կարողանանք հասկանալ, թե մեր այս զրույցի մեջ ինչ նկատի ունենք: Իրականում ճկույթը շատ լավ գիտի, թե ում ճկույթն է ինքը, համենայն դեպս գիտությունն արդեն ապացուցել է դա:

[Sambitbaba]

Հատված գրքից - 2

Ելնելով Վերջնական Իրականության հետ ընդհանուր ոչինչ չունեցող պատրանքներից, մարդիկ ստեղծել են իրենց պատկերացումը Կյանքի մասին.

“Մենք գալիս ենք մի թշնամի աշխարհ, կառավարվող մի Ասատծո կողմից, ով ցանկանում է, որ մենք անենք ինչ-որ բան և ինչ-որ բան չանենք, և ով կպատժի մեզ հավերժական տանջանքներով, եթե մենք ինչ-որ բան սխալ հասկանանք:

Մեր առաջին ապրումները կյանքում` մեր մորից, մեր Կյանքի Աղբյուրից կտրվելն է: Դա կառուցում է ամբողջ մեր իրականության կոնտեքստը, որը մենք ընկալում ենք որպես Ամբողջ Կյանքի Սկզբնաղբյուրից առանձնացվածության կոնտեքստ:

Մենք ոչ միայն առանձնացված ենք կյանքից, մենք առանձնացված ենք նաև Կյանքում ամեն ինչից: Ամենը, ինչ կա, գոյատևում է մեզանից առանձին: Մենք չենք ցանկանում, որ լինի այդպես, բայց այդպես է: Մենք ցանկանում ենք, որ լինի այլ կերպ, և, իհարկե, պայքարում ենք դրա համար:

Մենք ձգտում ենք նորից Միասնություն զգալ ամենի հետ, ինչ շրջապատում է մեզ, և հատկապես մեկմեկու հետ: Մենք կարող ենք ճշգրիտ չիմանալ, թե ինչու, բայց, կարծես թե դա տեղի է ունենում համարյա բնազդաբար: Այդ անելը լրիվ բնական է թվում: Միակ խնդիրն այն է, որ, ինչպես երևում է, մեզ բավարարելու համար բավարար չեն մեր շրջապատում եղած “այլ բաները”: Ինչ էլ որ լինի մեր ցանկացած “այլ բանը”, մենք չենք կարող ստանալ այն բավական քանակությամբ: Մենք չենք կարող ստանալ բավական սեր, չենք կարող ստանալ բավական ժամանակ, չենք կարող ստանալ բավական փող: Ինչ էլ որ մեզ անհրաժեշտ թվա երջանիկ և բավարարված զգալու համար, մենք չենք կարող ստանալ բավարար քանակությամբ: Այն պահին, երբ մտածում ենք, որ արդեն ունենք բավարար, մենք որոշում ենք, որ ցանկանում ենք ավելին:

Քանի որ ամենը, ինչի կարիքն ունենք մենք կյանքում, “բավարար” չի, մենք ստիպված ենք “աշխատել”, որպեսզի ստանանք այնքան, որքան կարող ենք ստանալ: Ամեն ինչի համար պետք է վճարենք, սկսած Աստծո սիրոց և վերջացրած Կյանքով: Ուղղակի “կենդանի լինելը” բավարար չէ: Այդ պատճառով մենք էլ, ինչպես ամեն ինչ Կյանքում, բավարար չենք:

Քանի որ ուղղակի “լինելը” բավարար չէ, սկսվում է մրցույթը: Քանի որ ոչինչ բավարար չէ, մենք ստիպված ենք մրցակցել եղածի համար:

Մենք ստիպված ենք մրցակցել ամեն ինչի համար, այդ թվում նաև Աստծո համար:

Դա դաժան մրցակցություն է: Խոսքը գնում է մեր կենդանի մնալու մասին: Այդ կռվի մեջ կենդանի են մնում միայն ամենաընտելացածները: Եվ հաղթողին են պատկանում ռազմի բոլոր ավարները: Պարտվելով, մենք ստանում ենք դժոխք Երկրի վրա: Եվ մահից հետո, եթե հանուն Աստծո մթցույթում հայտնվում ենք պարտվողի դերում, կրկին դժոխք ենք ընկնում, այս անգամ արդեն` հավերժ:

Մահը ստեղծել է Աստված, որովհետև մեր նախնիները վատ ընտրություն են կատարել: Ադամին ու Եվային հավերժական կյանք էր սպասվում Եդեմական Այգում: Բայց Եվան կերավ Չարի և Բարու Ճանաչման ծառի մերգը, և զայրացած Աստված վտարեց նրանց Դրախտից: Այդ Աստված է նրանց և նրանց սերունդներին դատապարտել մահվան, որպես առաջին պատժի:

Բայց Աստված կվերադարձնի մեզ մեր հավերժական կյանքը, եթե մենք այլևս երբեք Նրա կանոնները չխախտենք: Աստծո սերը մեր հանդեպ անառարկելի է, բայց նույն բանը չես կարող ասել Նրա պարգևների մասին: Աստված սիրում է մեզ նույնիսկ այն ժամանակ, երբ հավերժ տանջանքների է մատնում: Դա նրան ավելի մեծ ցավ է պատճառում, քան մեզ, որովհետև Նա իրոք ցանկանում է, որ մենք տուն վերադառնանք, բայց Նա ոչինչ անել չի կարող, եթե մենք մեզ վատ ենք պահում: Ընտրությունը մերն է:

Հետևաբար, բանը հենց այն է, որ մենք մեզ վատ չպահենք: Մեր ամբողջ ուժերով մենք պետք է ձգտենք դրան: Այդ անելու համար մենք պետք է գիտենանք ճշմարտությունն այն մասին, թե ինչ է Աստված ցանկանում և ինչ չի ցանկանում: Մենք չենք կարող հաճոյանալ Աստծոն և չենք կարող նրա դժգոհությունը չբերել, եթե լավը վատից տարբերել չկարողանանք: Դրա համար մեզ անհրաժաշտ է գիտենալ ճշմարտությունն այդ մասին:

Ճշմարտությունը պարզ ու ըմբռնելի է և հեշտ է գիտենալ այն: Ընդամենը պետք է լսել մարգարեներին, ուսուցիչներին, իմաստուններին, ինչպե նաև մեր կրոնի հիմնադիրին ու սկզբնաղբյուրին: Եթե գոյություն ունի մեկ կրոնից ավելի, մեկ հիմնադիրից և սկզբնաղբյուրից ավելի, մենք պետք է վստահ լինենք, որ ճիշտն ենք ընտրել: Ընտրելով ոչ ճիշտ կրոն, մենք ընկնում ենք պարտվածների կարգը:

Ընտրելով ճիշտ կրոն, մենք առավելություն ենք ձեռք բերում, մենք մեր նմաններից ավելի լավն ենք դառնում, քանզի ճշմարտությունը մեր կողմն է: “Լավագույնների” մեջ գտնվելը մեզ թույլ է տալիս պահանջել բոլոր մրցանակները, չնայած, փաստորեն, մենք նրանց համար չենք էլ պայքարել: Մենք հաղթող ենք հայտարարում մեզ դեռ մինչև մրցույթը սկսվելը:

Մենք անում ենք դա ոչ թե ստորությունից, այլ ուղղակի հանուն նրա, որպեսզի երաշխավորենք, որ հաղթողը մենք ենք` ինչը լրիվ արդարացի է, քանզի դա մեր կրոնի օրենքն է, մեր ազգի, մեր ռասայի, մեր ցեղի, մեր համոզմունքների կարգուկանոնն է, նրանք գիտեն ճշմարտությունը և, հետևաբար, արժանի են հաղթող լինել:

Քանի որ մենք արժանի ենք լինել հաղթող, մեր ուզածին հասնելու համար մենք իրավունք ունենք սպառնալ մնացածին, կռվել նրանց հետ, անհրաժեշտության դեպքում նույնիսկ սպանել նրանց:

Կարող է, գոյություն ունի ապրելու այլ միջոց, հնարավոր է, Աստծո մտքինը լրիվ այլ բան էր, մեծ ճշմարտություն, - բայց, եթե նույնիսկ այդպես է, մենք այդ մասին չգիտենք: Փաստորեն, պարզ չէ նույնիսկ, նախատեսվա՞ծ էր արդյոք, որ մենք պետք է այդ ճշմարտությունն իմանանք: Հնարավոր է, մենք նույնիսկ պետք չփորձենք անգամ իմանալ այն, առավել ևս իսկականից ճանաչենք և հասկանանք Աստծոն: Փորձելը չափազանց մեծ ինքնավստաոություն կլիներ, իսկ հայտարարել, թե դուք այդ անում եք, - աստվածանարգանք է:

Աստված` Անճանաչելի Գիտեցողն է, Անշարժ Շարժիչ Ուժը, Մեծն Անտեսանելին: Հետևաբար, մենք չենք կարող իմանալ ճշմարտությունը, ինչը մեզ անհրաժեշտ է գիտենալ` մեզ անհրաժեշտ պայմաններն ի կատար ածելու համար, որպեսզի ստանանք այն սերը, ինչը մեզ անհրաժեշտ է դատապարտումից խուսափելու համար, որից մենք ձգտում ենք խուսափել, որպեսզի ունենանք հավերժական կյանք, ինչն ունեինք մինչ այն, քանի այս ամենը կսկսվեր:

Մեր տգիտությունը ցավալի է, բայց այն պրոբլեմ չպետք է դառնա: Ամենն, ինչ հարկավոր է անել, որպես ճշմարտություն ընդունել այն, ինչ, ինչպես մենք կարծում ենք, մենք իրոք գիտենք`մեր մշակույթի մասին հեքիաթը: Եվ գործենք դրան համապատասխան: Հենց այդ էլ մենք փորձում ենք անել, ամեն մեկը համաձայն իր համոզմունքների, և արդյունքում մենք եկել ենք այն կյանքին, ինչով ապրում ենք, այն իրականությանը Երկրի վրա, որը որ ստեղծում ենք:”


* * *

Հենց այսպես է ձևավորվել մարդկային ռասաների մեծամասնությունը: Ամեն մեկն աննշան տարբերություններ ունի, բայց, ըստ էության, հենց այդպես եք դուք ապրում, արդարացնելով ձեր ընդունած որոշումները և փորձելով խելամիտ պատասխան տալ ամենին, ինչին նրանք բերում են:

Ձեզանից ոմանք չեն ընդունում բոլոր այդ համոզմունքները, բայց դուք բոլորդ ընդունում եք դրանցից ոմանք: Եվ դուք որպես իրականություն եք ընդունում դրանք ոչ թե այն պատճառով, որ դրանք արտացոլում են ձեր խորին իմաստությունը, այլ այն չատճառով, որ ինչ-որ մեկն ասել է ձեզ, որ դա ճշմարտություն է:

Մի ինչ-որ մակարդակի վրա դուք ստիպված եք ստիպել ձեզ հավատալ դրանց:

Դրանք անուրջներն են:

Բայց արդեն ժամանակն է անուրջներից անցնել իրականությանը: Դա հեշտ չի լինի, քանի որ Վերջնական Իրականությունը նշանակալիորեն տարբերվում է նրանից, ինչը շատերը ձեր աշխարհում պայմանավորվել են իրականություն համարել: Հիմա դուք, բառի բուն իմաստով, պետք լինեք “այս աշխարհում, բայց չպատկանեք նրան”:

Ինչպիսի՞ նպատակ կլիներ ձեր առջևում, եթե ձեր կյանքում ամեն ինչ լավ ընթանար: Ոչ մի: Ոչ մի նպատակ էլ չէր լինի: Եթե դուք բավարարված եք ձեր կյանքով և աշխարհով, այնպիսին, ինչպիսին նրանք կան, - պատճառ չկա փնտրելու, թե ինչպես փոխեք իրականությունը, և բոլոր անուրջներն այլևս պետք չեն:

Այս ուղերձը նրանց համար է, ով բավարարված չէ այնպիսի աշխարհով, ինչպիսին այն կա:

* * *

Այստեղ մենք կքննարկենք մեկը մյուսի հետևից բոլոր Տասը Պատրանքները: Դուք կտեսնեք, թե ինչպես ամեն մի պատրանք ստիպում է ձեզ ստեղծել ձեր մոլորակի վրա այն կյանքը, որով դուք այժմ ապրում եք:

Դուք կտեսնեք, որ ամեն մի պատրանք կառուցվում է նախկինի վրա: Շատ բան իրար նման է հնչում: Դրա պատճառն այն է, որ նրանք իրոք նման են: Բոլոր այդ պատրանքները` ուղղակի Առաջին Պատրանքի վարիացիաներն են: Ամեն մեկը նրանցից` սկզբնական խեղաթյուրման ավելի մեծ խեղաթյուրումն է:

Դուք կտեսնեք նաև, որ ամեն նոր պատրանք ստեղծվում է, որպեսզի շտկի նախկինի թույլ տեղը: Վերջապես, հոգնելով թույլ տեղերն ուղղելուց, դուք ուղղակի որոշում եք, որ նրանցից ոչ մեկն էլ չեք հասկանում: Դա վերջին Պատրանքն է. Գոյություն ունի Անտեղյակություն:

Դա ձեզ թույլ է տալիս թոթովել ձեր ուսերը և հրաժարվել գաղտնիքը բացահայտելու փորձերից:

Բայց բարեշրջվող միտքը չի կարող թույլ տալ իրեն չափազանց երկար ժամանակ հնարավոր համարել նման նահանջը: Ընդամենը մի քանի հազարամյակ հետո` դա շատ կարճ ժամանակաշրջան է Տիեզերքի պատմության համար, - դուք կգաք այնտեղ, որտեղ անտեղյակությունն այլևս երանելի չի լինի:

Մոտ է ժամանակը, երբ դուք կհամբառնեք պրիմիտիվ մշակույթի վրա: Մոտ է ժամանակը, երբ դուք ձեր գիտակցության մեջ քվանտային թռիչք կկատարեք: Մոտ է ժամանակը, երբ դուք կճանաչեք… ՏԱՍԸ ՊԱՏՐԱՆՔՆԵՐԸ:

[Tig]

Տեսականորեն՝ քո և ճկույթի տարբերությունն այն է, որ ճկույթդ չգիտի, որ ինքը քո մասնիկն է, իսկ դու գիտես, որ Աստծո մասնիկն ես: Եվ քո այդ գիտելիքը քեզ թույլ է տալիս խոսել Աստծո անունից: Եթե ճկույթդ էլ ունենար այդ գիտելիքները, ինքն էլ կասեր, որ ոչ թե ինքը վնասվեց, այլ Տիգը վնասվեց:

Ճկույթը չգիտի այդ մասին և լռում է: Իսկ դու՝ գիտես այդ մասին և… նույնպես լռում ես: Ճկույթին ներելի է, իսկ քեզ՝ ոչ: Կամ, ավելի մեղմ ասած, կոռեկտ չի: Այ, սա՝ իսկականից "կոռեկտ" չի, Տիգ ջան:

Բայց ճկույթը միայն տեսականորեն "չգիտի": Որպեսզի կարողանանք հասկանալ, թե մեր այս զրույցի մեջ ինչ նկատի ունենք: Իրականում ճկույթը շատ լավ գիտի, թե ում ճկույթն է ինքը, համենայն դեպս գիտությունն արդեն ապացուցել է դա:

Ես լռե?լ եմ... Էդ ե?րբ եմ լռել...
Տարբերությունը նրանում է, որ ես խոսում եմ Աստծո մասին իմ անունից, իսկ Ուոլշը կամ նման մարդիկ՝ Աստծո անունից: