ivy-ի, Գալաթեայի և Alphaone-ի համատեղ պատմվածքը. v2.0

[ivy]

Հորեղբայրս ինձ շատ մտերիմ մարդ էր: Իմ մանկության ու պատանեկության ամենավառ հուշերն իր հետ էին կապված:
Աժդահա էր Գևը, ինձ դնում էր ուսերին, տանում քաղաքով պտտացնելու: Իր փոքրիկ աղջիկն էի, իր տիկնիկը: Հոգ էր տանում իմ մասին, խնամում, ձեռքերի վրա պահում:
Ինքն ինձնով էր հպարտանում, ես՝ իրենով:
- Խելքի ծով է. հիմիկվանից է զգացվում,- ասում էր իմ մասին:
- Իմ հոպարի նմանը չկա,- պատմում էի բոլորին:
Ընտանիքներով էլ շատ կապված էինք: Հորս միակ եղբայրն էր, քույր էլ չունեին: Ամենամոտ հարազատներն էին: Թեև առանձին էինք ապրում, բայց անընդհատ միասին էինք, նույն կենցաղն էինք կիսում: Հորեղբորս երեխաներն ինձ հետ էին մեծանում. իմ ընկերներն էին, եղբայրները, իմ ընտանիքը:

Ապշելու բան է, թե ինչպես այդ մտերմությունը մի օր կտրուկ ընդհատվեց: Ու ես կորցրեցի հորեղբորս:
Ուրիշ ընտանիքներում լինում էին այդպիսի դեպքեր, բայց չէի կարող պատկերացնել, թե մեզ մոտ էլ նման բան կլիներ:
Հայրս ու Գևը կռվեցին: Սա այն վեճերից չէր, որ լինում ու անցնում է: Կռիվը պատերազմի վերածվեց, բոլոր սրբություններն ուրացան ու իրար հավետ հեռացրեցին մեկը մյուսի կյանքից: Ընտանիքներով, երեխաներով, ամբողջովին:
Հիշում եմ, որ դրանից հետո ամիսներ շարունակ ամեն օր երազումս հորեղբորս էի տեսնում: Կարոտում էի գժի պես: Համ էլ ցավ էի ապրում, խռովում իրենից, որ ինձ թողեց, գնաց: Ինչ էլ լիներ, ես իր փոքրիկ աղջիկն էի, ինքն իմ Գև հոպարն էր: Ո՞նց կարող էր ինձ լքել: Ես ի՞նչ կապ ունեի իրենց կռիվների հետ: Դա չէի կարողանում հասկանալ, չէի կարողանում ներել: Բայց հետն էլ սիրում էի, խելքս գնում էր իր համար...
Հորս հետ իր մասին սկսած ամեն մի խոսակցություն նույն կոպիտ ավարտն էր ունենում, որ չհամարձակվեմ երբևէ որևէ կապ որոնել իր հետ, նա այլևս գոյություն չունի մեզ համար:

Արդեն ութ տարի էր անցել: Ես հասուն մարդ էի դարձել, իմ գլխի տերը: Հորեղբորս այդպես էլ չէի հանդիպել, միայն մի անգամ փողոցում պատահաբար իր տղաներին էի տեսել՝ հազիվ տեղը բերելով, բայց իրենք ինձ ընդհանրապես չէին ճանաչել ու կողքովս անցել գնացել էին:
Կարոտը դեռ սրտիս մեջ էր, իսկ գլխումս այնքան հարց կար: Թե ոնց կարող էր իմ հարազատը, իմ մտերիմն ինձնից այդպես հրաժարվել...
Մեծ մարդ էի արդեն, հորս «չհամարձակվես»-ն ինձ այլևս չէր կարող հետ պահել: Եվ մի օր վեր կացա, գնացի դեռևս ծանոթ թաղամասը, բարձրացա հինգհարկանի տան երրորդ հարկն ու կանգնեցի դռան մոտ: Վրան հորեղբորս անուն-ազգանունն էր գրված, ինչպես տարիներ առաջ, միայն թե դուռը մի քիչ մաշվել էր, հնացել:
Ձեռքս տարա զանգին, ու սրտիս զարկերն արձագանքեցին ականջներիս մեջ: Փորձեցի ինձ հանգստացնել: Չմտածել, թե ինչ է լինելու մի քանի վայրկյանից: Ինչ լինում էր, լիներ:
Ու կոճակը սեղմեցի:

[Գալաթեա]

Միայն երրորդ զանգից հետո բացվեց դուռը: Հորեղբորս կինն էր, Լուսինեն: Մի պահ չհավատացի, թե որքան էր ծերացել: Աչքերում հարցականը միայն երկու վայրկյան տևեց: Փափուկ ներս քաշեց ինձ շեմից ու գրկեց:
- Աղջիկս... աղջիկս...
Որոշել էի, որ լաց չեմ լինելու, բայց զգացի, որ չեմ կարողանում այրող արցունքներս պահել: Ոնց էի կարոտել Գև հոպարի տան հոտը... նախասրահի մաշված մանրահատակը, որի ճռճռացող փայտերը անգիր գիտեի: Խաղ էինք հորինել երեխաներով, թե ով կկարողանա քայլել այդ մասում՝ ամենաքիչը ճռճռացնելով: Գժի պես ցատկոտում էինք մի կետից մյուսը:
Լուսինեն, ձեռքս բաց չթողնելով, տարավ ինձ հյուրասենյակ, նստեցրեց բազմոցին:
Նայեցի դեմքին՝ չկարողանալով բառերն արտաբերել. կոկորդս սեղմված էր: Հասկացավ, առանց բառերի հասկացավ:
- Իր աշխատասենյակում է, - կիսաձայն ասաց:
Ոտքի կանգնեցի: Լուսինեն ձեռքս նորից բռնեց ու նայեց աչքերիս.
- Նստիր:
Ու պատմեց...
Երկու եղբայրների կռվից մի քանի օր առաջ Գևը մի երեկո շատ վատ էր զգացել և Լուսինեի երկար պնդումներից հետո մի կերպ համաձայնել էր շտապօգնություն կանչել, երբ բանը հասել էր ուշագնաց լինելու շեմին... Գև հոպարս այդպիսին էր... սարի պես առողջ ու հսկա, աշխարհի բոլոր բժիշկներին արհամարհում էր ու լուրջ չէր ընդունում:
Շտապօնությունը տարել էր Գևին հիվանդանոց, որտեղ երկար ու տարբեր զննումներից հետո պարզվել էր, որ քաղցկեղ ունի... Գև հոպարս.... թոքերի քաղցկեղ...
- Բայց ախր հոպարը... - մի կերպ շշնջացի՝ զգալով, որ մատներս թմրում են, իսկ սիրտս էլ չի զարկում:
- Չէր ծխում, երբեք չէր ծխել, - Լուսինեն միտքս շարունակեց:
Գևին առաջարկել էին քիմիոթերապիա անցնել ու հույսը դնել հրաշքի վրա: Չէին ասել՝ որքան կապրի: Հնարավոր չէր եղել ճշգրիտ բան ասել: Ասել էին՝ իրենից է կախված:
- Ո՞նց կարող էիք մեզ չասել,- բարձրացող ձայնս զսպեցի մի կերպ:
- Հորեղբայրդ ստիպեց... Երբ տուն եկավ հիվանդանոցից, մեզ նստեցրեց այս բազմոցին ու ստիպեց երդվել, որ դուք չեք իմանալու: Որ չենք ասելու ձեզ... Ու հենց հաջորդ օրը կռվեց հորդ հետ, հիմար պատճառ հորինեց ու կռվեց:
Չհասկանալով լսածս՝ նայում էի դեմքին:
- Որ չտեսնեք իր տառապելը, հանգչելը: Ասում էր, որ իմ ու երեխաների տանջանքն իրեն հերիք է: Եղբորինն ու քոնը, մանավանդ քոնը, չի կարողանա տեսնել:
Սառած նստած էի՝ անկարող հաշտվել լսածիս հետ: Հավատալ անգամ:
Գևի աշխատասենյակից հազի ձայն լսեցի, որն ինձ ստիպեց ողջ մարմնով փշաքաղվել:
Վեր կացա ու թուլացած ոտքերիս վրա մի կերպ հենվելով՝ քայլեցի դեպի աշխատասենյակի դուռը:
Ձեռքս բռնակին դրած՝ սրտիս ստիպեցի հանգստանալ: Անհաջող:
Դուռը բացեցի և մտա ներս:

[Alphaone]

Հորեղբայրս բարձրացրեց հոգնած աչքերն ու նայեց ինձ: Բացակա հայացքում ոչ սեր կար, ոչ կարոտ: Անորոշ տագնպով ետ-ետ գնացի, լացը ցավեցնելու չափ սեղմում էր կոկորդս՝ այդպես էլ դուրս չգալով համրացած շուրթերից, չժայթքելով առանց այդ էլ թաց աչքերից: Ամենն ակնթարթներ տևեց, հաջորդ վայրկյանին հորեղբորս աչքերում պսպղաց աղի խոնավությունն ու նա ուժասպառ ձեռքերը դեպ ինձ մեկնեց:
- Հարազատս, զավակս, - հազիվ հասկացա կցկտուր բառերը…
Հիմա արդեն չեմ հիշում, հետո ինչ եղավ, չեմ հիշում ինչի մասին էինք մինչև ուշ գիշեր խոսում հորեղբորս հետ, միայն երկու աղոտ ուրվագիծ եմ հիշում իրար ամուր գրկած, կանգնած: Շա՜տ էի կարոտել Գևին:

Կեսգիշերը վաղուց անել էր, երբ տուն հասա, հորեղբորս տղան տուն ուղեկցեց, բայց ոչ մի գնով չհամաձայնեց բարձրանալ, ասես, մեր տուն մտնելը դարավոր տաբու լիներ: Չհամառեցի:

- Ո՞ւր էիր, - մայրիկի ձայնում միաժամանակ զայրույթ ու խուճապի հասնող տագնապ կար:
- Գևի մոտ, - միանգամից վրա բերեցի ես՝ չկարողանալով պահի տակ մի բան հորինել:

Մայրս օրորվեց ու ուշաթափ վար ընկավ: Իմ խեղդված ճչոցի վրա հասավ հայրս ու մի կերպ նրան ուշքի բերեցինք արդեն ննջարանում:

- Ինչո՞ւ էիր գնացել, քե՞զ ինչ ասաց, չհավատաս, նչ էլ ասած լինի, ստում է, - դեռ ուշքի չեկած արցունքների միջից ճչաց մայրս:
- Նստիր, աղջիկս, հիմա ես քեզ ամեն ինչ կբացատրեմ, - ասաց հայրս՝ ուժասպառ անկողնու եզրին նստելով:
Տարօրինակ ու տանգնապալի անորոշության զգացողություն առաջացավ մոտս:
- Մենք ձեր վեճի մասին մի բառ անգամ չենք խոսացել, - փորձեցի հանգստացնել ծնողներիս, բայց արդյունքում տագնապն ավելի էր նրանց մոտ խորանում: Մի կերպ հանգստացրեցի նրանց ու միայն այդ ժամանակ ասացի հորս Գևի հիվանդության մասին: Նրա մոտ կատաղության ալիք բարձրացավ, ինչ ասես չասաց նրա հասցեին գրեթե հայհոյելու աստիճան: Ապա գլուխն առավ ձեռքերի մեջ.
- Նա պարտավոր էր ասել, պարտավոր էր, ինչո՞ւ չի ասել...

Այդ օրը մինչև լուսաբաց խոսում էի հորս հետ: Հո՞րս, ոչ այդ մարդն իմ հայրը չէր: Ես ատում էի նրան, ատում էի ամբողջ աշխարհը: Խոսելուն համընթաց ինձ համար պարզ էր դառնում հորս ու հորեղբորս կռվի իրական պատճառները, հորեղբայրս, իմանալով, որ շուտով մեռնելու է, ցանկացել է ասել ինձ ճշմարտությունը, հայրս դեմ է եղել: Կային դեռ շատ բաներ, որ ի զորու չէի հասկանալ: Ինչպե՞ս կարող է ընտանիքը իր երեխային ,,նվիրել,, ուրիշին: Ինչպե՞ս կարող էր ստացվել, որ իմ հարազատ հայրն իմ հորեղբայրն էր, իսկ Գևն իմ հայրը: Ինչպե՞ս կարող էր իմ հարազատ մայրն իր աղջկան օտար կնոջ տալ, ում ես այսօր մայրիկ եմ ասում: Հետո աստիճանաբար ձևավորվեց վրեժի գաղափարը: Գևը դեռ չգիտեր, որ ես իրենից շուտ եմ մեռնելու, ես գրեցի հրաժեշտի նամակը, կուլ տվեցի բոլոր հաբերն ու պառկեցի՝ սպասում էի: Հետո վեր կացա, վերցրեցի ռետինն ու իմ տառերից միայն անորոշ, գորշ հետք մնաց թղթին: Նորից պառկեցի: Նրանք երբեք չեն իմանա, թե ինչ էի ցանկանում նրանց ասել մեռնելուց առաջ…

Հ.Գ. Հիմնված է իրական փաստերի վրա, տարօրինակ զուգատիպությամբ նաև առաջին ու երկրորդ մասերը: Իմ իրավաբանական պրակտիկայի ամենադաժան պատմություններից մեկը:

[LisBeth]

Հ.Գ. Հիմնված է իրական փաստերի վրա, տարօրինակ զուգատիպությամբ նաև առաջին ու երկրորդ մասերը: Իմ իրավաբանական պրակտիկայի ամենադաժան պատմություններից մեկը:

Իրականության հետ մի խնդիր կա, դա թոքի քաղծկեղն է: Առաջին հատվածում նշվեց որ անցել է ութ տարի: Այդ հիվանդությամբ տառապող մարդիկ լավագույն բուժման դեպքում ապրում են 2-5 տարի, ընդ որում հինգ տարին հրաշք է համարվում: Եթե այս ամենը մի կողմ էլ դնենք ու հավատանք, որ այնուամենայնիվ նա ողջ է, չեմ կարծում որ ամբողջ գիշեր ի վիճակի կլինի զրուցել:

[LisBeth]

Ընդհանուր` պատմությունը ստացվել է, հատվածների միջև տարբերություն գրեթե չի զգացվում: Միմիանց հասկացել են հեղինակները:

[Alphaone]

Իրականության հետ մի խնդիր կա, դա թոքի քաղծկեղն է: Առաջին հատվածում նշվեց որ անցել է ութ տարի: Այդ հիվանդությամբ տառապող մարդիկ լավագույն բուժման դեպքում ապրում են 2-5 տարի, ընդ որում հինգ տարին հրաշք է համարվում: Եթե այս ամենը մի կողմ էլ դնենք ու հավատանք, որ այնուամենայնիվ նա ողջ է, չեմ կարծում որ ամբողջ գիշեր ի վիճակի կլինի զրուցել:

Ամբողջ գիշեր չէ, գիշերը տանն է զրուցում, Գևի հետ միայն մի քանի ժամ… հա, մեկ էլ, հիվանդությունն իրական դեպքում ուրիշ էր, բայց էլի մահացու...

[ivy]

Ալֆա ջան, իմ կարծիքով մինչև էս նախադասությունը հոյակապ էր.

- Գևի մոտ, - միանգամից վրա բերեցի ես՝ չկարողանալով պահի տակ մի բան հորինել:

Դրանից հետո՝ ճիշտ հակառակը

[LisBeth]

Ամբողջ գիշեր չէ, գիշերը տանն է զրուցում, Գևի հետ միայն մի քանի ժամ… հա, մեկ էլ, հիվանդությունն իրական դեպքում ուրիշ էր, բայց էլի մահացու...

Տեկուզ մի քանի ժամ, և հետո

միայն երկու աղոտ ուրվագիծ եմ հիշում իրար ամուր գրկած, կանգնած

,

[Sambitbaba]

Իրականության հետ մի խնդիր կա, դա թոքի քաղծկեղն է: Առաջին հատվածում նշվեց որ անցել է ութ տարի: Այդ հիվանդությամբ տառապող մարդիկ լավագույն բուժման դեպքում ապրում են 2-5 տարի, ընդ որում հինգ տարին հրաշք է համարվում: Եթե այս ամենը մի կողմ էլ դնենք ու հավատանք, որ այնուամենայնիվ նա ողջ է, չեմ կարծում որ ամբողջ գիշեր ի վիճակի կլինի զրուցել:

Զոնքաչս, օրինակ, տանելով թոքերի քաղցկեղի երկու վիրահատություն, դրանից հետո ապրեց երեսուն տարուց ավել ու մահացավ լրիվ այլ հիվանդությունից: Ամբողջ գիշեր էլ կխոսեր թե ոչ՝ չգիտեմ, բայց մինչև կյանքի վերջին օրերը, առավոտից երեկո այսուայն կողմ էր վազվզում, չհաշված այն, որ վաղ գարնանից մինչև ուշ աշուն, քաղաքամերձ իր ամառանոցում առավոտից մինրև երեկո իր բաղ ու բոստանով էր զբաղված:


Երեխեք ջան, շատ լավն էր, ապրե՛ք:
Եվ շնորհակալություն Մեֆին էլ. երևի շա՜տ բարկացրեց ձեզ…
Եվ ամենաշատը երևի քեզ էր բարկացրել, Այվի ջան: Ի տարբերություն առաջին տարբերակի, այստեղ քո առաջարկած հնարավորություններն, իմ կարծիքով, անհամար էին:
Եվ եթե դա, Գալ ջան, նույնիսկ քիչ բարդացրեց քո գործը, բայց և այնպես չխանգարեց լավագույն ընտրությունը կատարել:
Բայց ձեզ երկուսիդ էլ երևի կախարդել էր Ալֆաոնեն իր այլմոլորակային ֆլյուիդներով, որպեսզի իր նախապես գրած վերջավորության հետ այդքան ներդաշնակորեն կապի ձերը…

Մի խոսքով, անսահման շնորհակալություն բոլորիդ!!!

Հ.Գ. Ձեր այս եռամիասնությունն աչքիս այնքան հաջող է ստացվում, որ հնարավոր է, նույնիսկ կարողանաք իրագործել հենց նոր կատակով ասած միտքս. սկսել պատմվածքը վերջից: Միգուցէ սկսեք մի երրորդ տարբերա՞կ…

[Ուլուանա]

ivy–ի սկիզբը շատ լավն էր՝ լիքը հետաքրքիր շարունակությունների հիմք, ու Գալաթեան, կարծում եմ, լավագույնս օգտագործել էր էդ հնարավորությունը։ Շատ–շատ լավն էր, ոչ միան գաղափարը, այլև շարադրանքը, էնքան իրական ու շոշափելի էր, սրտառուչ։

Alphaone–ի հատվածի հետ կապված մի կողմից կարծես համաձայն եմ ivy–ի հետ, որ Գալաթեան արդեն, այսպես ասած, հանգուցալուծումն առաջարկել էր, ու մի նոր շոկային բան մոգոնել չարժեր, բայց մյուս կողմից էլ որ մտածում ես, մի տեսակ էլ բան չէր մնում ասելու, եթե նոր բան չհորիներ։ Գալաթեայի հատվածն իրականում կարող էր վերջաբան էլ լինել, եթե մի քանի եզրափակիչ նախադասություն ավելացվեր։ Էնպես որ Ալֆայի գործը բարդ էր էդ առումով։ Իսկ իր հորինած նոր շոկն, իմ կարծիքով, շատ լավ ձուլվում էր նախորդ երկու մասերի հետ. հորեղբոր առանձնահատուկ վերաբերմունքը աղջկա նկատմամբ, հետո՝ տարիներ անց հորեղբոր տուն գնալիս կնոջ, այսինքն՝ իսկական մոր պահվածքը, հերոսուհու՝ միակ երեխան լինելու հանգամանքը (թեև դա հատուկ նշված չէր, բայց գրվածից կարելի էր ենթադրել)։ Չգիտեմ, ես հակասություն չտեսա։ Ու չնայած հարազատ երեխային ուրիշին տալու տալու մասին պատմություններն ուղեղումս չեն տեղավորվում, բայց փաստը մնում է փաստ. էդպիսիք կան, ես ինքս էլ գիտեմ էդպիսի դեպքեր։ Գուցե առաջին հատվածում մի քիչ իսկական մոր վերաբերմունքի մասին որևէ ինֆորմացիայի բացակայությունն էր, որ մի քիչ թերի էր դարձնում էդ շարունակությունը։ Ինչևէ։
Հերոսուհու ինքնասպանությունը մի տեսակ դուրս չեկավ։ Ոչ միայն էն պատճառով, որ ողբերգական ավարտներ չեն սիրում. ուղղակի մի տեսակ արհեստական, անտեղի դրամատիկ թվաց, չգիտեմ։ Ի դեպ, շարադրանքն ընդհանուր լավ էր, բայց մանր–մունր թերություններ կային։ Հատկապես խոսակցություններն ինձ մի քիչ արհեստական թվացին։ Այլընտրանքային վերջաբանն էլ էր լավը, բայց շատ կարճ էր, որովհետև, ինչպես արդեն ասել էի, համարյա բան չկար ավելացնելու նոր ուղղությամբ չտանելու դեպքում։

[Մարկիզ]

Իրականության հետ մի խնդիր կա, դա թոքի քաղծկեղն է: Առաջին հատվածում նշվեց որ անցել է ութ տարի: Այդ հիվանդությամբ տառապող մարդիկ լավագույն բուժման դեպքում ապրում են 2-5 տարի, ընդ որում հինգ տարին հրաշք է համարվում: Եթե այս ամենը մի կողմ էլ դնենք ու հավատանք, որ այնուամենայնիվ նա ողջ է, չեմ կարծում որ ամբողջ գիշեր ի վիճակի կլինի զրուցել:

Ես թոքի քաղցկեղով մարդ գիտեմ, ով լա~վ էլ զրուցում է գիշերները երեք ամպուլա մորֆինի ազդեցության տակ: Տաս տարուց ավելի է` այդ ախտորոշումը դրված է:

[Գալաթեա]

Իրականության հետ մի խնդիր կա, դա թոքի քաղծկեղն է: Առաջին հատվածում նշվեց որ անցել է ութ տարի: Այդ հիվանդությամբ տառապող մարդիկ լավագույն բուժման դեպքում ապրում են 2-5 տարի, ընդ որում հինգ տարին հրաշք է համարվում: Եթե այս ամենը մի կողմ էլ դնենք ու հավատանք, որ այնուամենայնիվ նա ողջ է, չեմ կարծում որ ամբողջ գիշեր ի վիճակի կլինի զրուցել:

Ներկայացվածը ոչ թե բժշկական զեկուցում էր, այլ գեղարվեստական գործ ու բնական է, որ կարող է լինել որոշակի անճշտություն կապված չոր փաստերի հետ:
Ես, անձամբ, մարդ եմ ճանաչում, որ թոքերի քաղցկեղով ապրել է տասը տարուց ավելի:
Ցանկացած հիվանդության դեպքում լինում են բացառություններ, LisBeth, անգամ քաղցկեղի պես ծանրագույն դեպքերում:

Հիմա գործի մասին:
Այվիի սկիզբը շատ լավն էր: Շատ սիրեցի ու հուսով եմ, որ չեմ փչացրել:
Ալֆայի ավարտը... իրական դեպք էր, թե ոչ՝ մի տեսակ խառն էր ու ընդհանուր պալիտրան խախտող չափազանց մուգ գույներով... ինձ դուր չեկավ, բայց դա զուտ անձնական կարծիք ա, կներես Ալֆա ջան, նեղանալ չլինի:

[Dayana]

Բայց մեր մեջ ասած, Ալֆայի կիքսն էն էր, որ ուշադիր չէր եղել էս պարբերությանը:

Հորեղբայրդ ստիպեց... Երբ տուն եկավ հիվանդանոցից, մեզ նստեցրեց այս բազմոցին ու ստիպեց երդվել, որ դուք չեք իմանալու: Որ չենք ասելու ձեզ... Ու հենց հաջորդ օրը կռվեց հորդ հետ, հիմար պատճառ հորինեց ու կռվեց:

[Alphaone]

Ներկայացվածը ոչ թե բժշկական զեկուցում էր, այլ գեղարվեստական գործ ու բնական է, որ կարող է լինել որոշակի անճշտություն կապված չոր փաստերի հետ:
Ես, անձամբ, մարդ եմ ճանաչում, որ թոքերի քաղցկեղով ապրել է տասը տարուց ավելի:
Ցանկացած հիվանդության դեպքում լինում են բացառություններ, LisBeth, անգամ քաղցկեղի պես ծանրագույն դեպքերում:

Հիմա գործի մասին:
Այվիի սկիզբը շատ լավն էր: Շատ սիրեցի ու հուսով եմ, որ չեմ փչացրել:
Ալֆայի ավարտը... իրական դեպք էր, թե ոչ՝ մի տեսակ խառն էր ու ընդհանուր պալիտրան խախտող չափազանց մուգ գույներով... ինձ դուր չեկավ, բայց դա զուտ անձնական կարծիք ա, կներես Ալֆա ջան, նեղանալ չլինի:

Գալ ջան, չեմ նեղանում, էս պատմության հերոսուհուն ես անձամբ ճանաչել եմ, անձամբ եմ ինքնասպանության դրդելու գործի նյութերն ուսումնասիրել, եղել եմ առաջիններից, ով կրիմինալիստների կողմից տառերի դաջված տեղերով մի կերպ տեքստը վերականգնելուց հետո կարդացել է նամակի բովանդակությունը, էնտեղ անպատասխան սիրո հատված էլ կար, իրական դեպքում աղջիկն իր հոր հետ կռված հորեղբոր մոտ գնացել էր հենց էդ պատճառով, բայց չուզեցի սերիալային սենտիմենտալություն խառնել գործին, նման վերջաբան ընտրեցի, քանի որ այդ պատմությունը շատ ծանր ու մնայուն նստվածք էր թողել: Իրական դեպքում աղջիկը 18 էլ չկար:

[Alphaone]

Վերջաբան, տարբերակ 2

Հորեղբայրս բարձրացրեց հոգնած աչքերն ու նայեց ինձ: Բացակա հայացքում ոչ սեր կար, ոչ կարոտ: Անորոշ տագնպով ետ-ետ գնացի, լացը ցավեցնելու չափ սեղմում էր կոկորդս՝ այդպես էլ դուրս չգալով համրացած շուրթերից, չժայթքելով առանց այդ էլ թաց աչքերից: Ամենն ակնթարթներ տևեց, հաջորդ վայրկյանին հորեղբորս աչքերում պսպղաց աղի խոնավությունն ու նա ուժասպառ ձեռքերը դեպ ինձ մեկնեց:
- Հարազատս, զավակս, - հազիվ հասկացա կցկտուր բառերը…
Հիմա արդեն չեմ հիշում, հետո ինչ եղավ, չեմ հիշում ինչի մասին էինք մինչև ուշ գիշեր խոսում հորեղբորս հետ, միայն երկու աղոտ ուրվագիծ եմ հիշում իրար ամուր գրկած, կանգնած: Շա՜տ էի կարոտել Գևին:

Կեսգիշերը վաղուց անել էր, երբ տուն հասա, հորեղբորս տղան տուն ուղեկցեց, բայց ոչ մի գնով չհամաձայնեց բարձրանալ, ասես, մեր տուն մտնելը դարավոր տաբու լիներ: Չհամառեցի:

- Ո՞ւր էիր, - մայրիկի ձայնում միաժամանակ զայրույթ ու խուճապի հասնող տագնապ կար:
- Գևի մոտ, - միանգամից վրա բերեցի ես՝ չկարողանալով պահի տակ մի բան հորինել:

Հորս և հորեղբորս ձեռքսեղմումը կյանքումս պատահած ամենահուզիչ դեպքերից էր: Երեք տարի անց, երբ լուռ քայլում էի թաղման թափորի հետևից, կուլ տալով անդադար թափվող արտասուքները, Գևին հիշում էի հենց այդպես, եղբոր ձեռքն ամուր սեղմած, մի 10 տարվ ջահելացած, երջանիկ: