ivy-ի, Գալաթեայի և Alphaone-ի համատեղ պատմվածքը

[Chuk]

Մեկնարկում է նոր համատեղ պատմվածք. ivy-ն սկսում է, Գալաթեան՝ շարունակում, Alphaone-ն՝ ավարտում:

Նախագիծը քննարկելու համար մտեք այստեղ, նոր համատեղ պատմվածք գրելուն մասնակցելու համար գրանցվեք այստեղ:

Մինչ բոլոր երեք մասնակիցների՝ իրենց հատվածները տեղադրելը քննարկումներն այս թեմայում արգելվում են:

[ivy]

Նվիրվում է «Անծանոթ տունը» մրցույթին:
...................................................................


Կաղ Ղազարի երգն սկսվեց սովորականի նման:
Ծանոթ հնչյունները հասան Շաքեի ականջին. նա շուռումուռ եկավ անկողնու մեջ ու վերմակը քաշեց գլխին:
- Թող քնեմ...
Բայց պատուհանի մոտ մի ոտքին թառած Ղազարը լռելու ոչ մի մտադրություն չուներ:
Երգն արդեն ավարտին էր մոտենում, երբ Շաքեն անսպասելիորեն վեր թռավ տեղից ու հայացքը հառեց ապակուն:
Երգի վերջին տունն անծանոթ էր: Այսքան ամսվա մեջ առաջին անգամ այն հնչում էր նոր հնչյուններով ու բառերով:
Կիսաբաց փեղկից գլուխը դուրս հանեց ու նայեց Ղազարին:
- Ինչո՞ւ լռեցիր:
Պատասխան չհնչեց:
- Խնդրում եմ, նորից երգիր վերջին տունը...
- Մյուս անգամ,- ասաց Ղազարը,- քնիր հիմա:
Ու թռավ, գնաց:
...
«Այսօր կաչաղակի երգն ուրիշ էր: Ամեն օր գալիս էր, պատուհանիս տակ նույն երգն ասում, իսկ այսօր որոշեց փոխել այն:
Ինչի՞ մասին էր երգում, չկարողացա հասկանալ: Գուցե սա նշան է, որ փոփոխություննե՞ր են սպասվում...
Անցյալ շաբաթ քառասուն դարձա: Այն, ինչ չհասցրեցի անել վերջին քսան տարում, այլևս չեմ հասցնի:
Հրաժեշտ եմ տալու հին հույսերիս ու սկսեմ նորերով ապրել: Երևի դրա մասին էր երգում Ղազարը:
Կփորձեմ այլևս չանցնել մանկական խանութների կողքով»:

[Գալաթեա]

Քառասունամյակս լրանալու օրերին ընկերներս կպան՝ թե նշենք: Ոչ մեկին չմերժեցի: Անիմաստ էր: Ռեստորանի տեղն ու ժամը տեղեկացրի, հեռախոսս անջատեցի ու քաղաքից դուրս գնացի երկու օրով: Մենակ:
Մինչև հիմա ոչ ոք հետս չի խոսում:
Մենակ Ղազարն է, որ անխափան շարունակում է երգել ոչուբարով առաջին հարկի պատուհանիս տակ: Ամեն առավոտ, բակը ավլելուց հետո: Նույն երգը: Թռվռան կաչաղակս...
Մեղավոր ժպտացի: Մարդուն ծաղրում էի կաղալու համար, բայց ախր շատ ծիծաղելի էր քայլում: Բա որ ավլելիս տեսնեիք...
Լավ էր երգում իրականում... պարզապես անընդհատ նույն երգը լսելը չի նպաստում ամուր նյարդեր ունենալուն: Առավոտները հատկապես:
Ու հանկարծ՝ ուրիշ, ինձ համար անծանոթ տուն է երգում ու թողնում գնում է:

Կքնեմ, բա չեմ քնի...

Աշխատանքի ճանապարհին տարօրինակ լարված էի... Գրեթե վազելով անցա մանկական խանութի մոտով՝ առանց նայելու վառվռուն ցուցափեղկին:
Ինձ բռնացրեցի, որ ամեն գնով ուզում եմ Ղազարի երգի նոր բառերը հիշել:
Իսկ եթե...իսկ եթե բառերն անծոնոթ չէին, պարզապես ես էի այլ կերպ լսում... Ղազար...ես քո...
Զայրացած արագացրի քայլերս ու լսեցի մեքենայի աղեկտուր շչակի ձայնը:
Փողոցի մեջտեղն էի: Մի տղամարդ թևս բռնած հետ էր քաշում դեպի մայթը:

- Լա՞վ եք:
- Դուք Կաղ Ղազարին ճանաչո՞ւմ եք, - քշտված թևքս իջեցնելով հարցրի,- կոպիտ էր քաշել թևս:
- Ո՞ւմ,- հարցրեց ու միաժամանակ ձեռքով ցույց տվեց վրան Երևան երկաթագրած փայտե նստարանը:
Հիշեցի, որ մի ժամանակ տարակուսում էի, թե ինչ իմաստ ունի ուղիղ խաչմերուկի դիմաց նստարան տնկացնել:
Նստեցի: Նստեց կողքիս:
- Կաղ Ղազարին, - կրկնեցի շատ ցածր:
- Ճանաչում եմ, - ասաց:
Պատահական անցորդի հոգատարությանը դեռ մի կերպ կարելի էր դիմանալ, բայց ենթադրյալ հումորի զգացումն արդեն անտանելի էր:
- Ես պետք է գնամ, - ոտքի կանգնեցի,- աշխատանքից ուշանում եմ:
- Իսկ ես պետք է ուղեկցեմ, - ասաց ու նույնպես ոտքի կանգնեց, ժպտալով:

[Alphaone]

Կաղ Ղազարի երգը, մանկական խանութը, խաչմերուկը, շչակը, անծանոթը, մանկական խանութը… Գլուխս պտտվեց, վերջին միտքը եղավ, որ չեմ հիշում՝ երբ եմ վերջին անգամ ուշաթափվել, առաջին միտքը եղավ Կաղ Ղազարը, հետո մտածեցի արևը՝ միակ բանը, որ հիշում էի Ղազարի երգից:
–Լա՞վ եք:
Նորից նույն հարցը, նույն անծանոթը, մի պահ փորձեցի հիշել, թե երբ եմ վերջին անգամ դեժավյու ունեցել: Ոչ շատ վաղուց:
-Դուք Կաղ Ղազարի՞ն ճանաչում եք:
-Ճանաչում եմ, - ասաց:
Դեժավյու:
***
Աշխատանքի գնալու փոխարեն Շաքեն առաջիկա խանութը մտավ՝ արդեն խանությում նկատելով, որ անծանոթը ևս այնտեղ էր: Երկար ու տարօրինակ նայեց անծանոթին:
- Լա՞վ եք:
- Ոչ:
- Ինչո՞վ կարող եմ օգնել:
- Չքացեք:
Չքացավ:
Շաքեն խանութում նկատեց ընկերներից մեկին: Երեխայի հետ էր: Զվարթ ձայնով բարևելուց հետո միայն հիշեց, որ չարաբաստիկ քառասունից հետո իրենք չեն խոսում:
- Բարև, - հնչեց անսպասելի մտերմիկ ու ուրախ պատասխանը:
Հետո ծանր լռություն իջավ, ընկերն էլ, ինքն էլ հիշեցին, որ իրար հետ չեն խոսում:
- Կաղ Ղազարի՞ն ճանաչում ես:
- Ո՞ւմ:
- Մոռացիր:

Շաքեն լուռ հետևում էր, թե ինչպես է փոքրիկը քայլում ընկերոջ կողքով ու պահանջում ամեն նոր պատահած խաղալիքը: Մերժումները շառաչուն ապտակներով բախվում էին Շաքեի մտքերին: Հիշում էր իր մանկությունն ու իր մերժումները, տատիկի բարի, տխուր մերժումները:
- Շեփորն ի՞նչ արժե: Իսկ այս տիկնի՞կը, մեծը, ոսկեգույն մազերով: Ինձ տվեք տիկնիկների տունը:
Շաքեն խանութից դուրս եկավ վիթխարի տոպրակներով ու քայլեց մթերային խանութի ուղղությամբ: Բոլոր մանկության չիրականացած երազանքները շաղ էին եկել հատակին: Երջանկության փոխարեն դրանք աչքերը խտտող կորստի ցավ էին բերել:
Արդեն մթնել էր, իսկ Շաքեն, չգիտես որտեղից հայտնված անծանոթն ու Կաղ Ղազարը դեռ ուտում էին շոկոլադն ու խաղում հատակին թափված խաղալիքների բուրգով: Ղազարը երգում էր, Շաքեն առանց բառերի ձայնակցում էր արդեն ծանոթ եղանակը, անծանոթը փչում էր շեփորը: Վերջին ամիսների քայքայիչ դեպրեսիան անհետացել էր: Շաքեն ինքնամոռաց մանկան պես խաղում էր, թեև գիտեր, որ հաջորդ օրը բացակայելու համար իրեն ինչպես հարկն է կշշպռեն աշխատավայրում, դեպրեսիան նորից կվերադառնա, ամեն բան նորից վատ կլինի:

Առավոտյան Շաքեն արթնացավ Կազ Ղազարի հին երգից, նայեց անփույթ լցված բուրգին, հիշեց անհեթեթ երազն ու ձեռքը մեկնեց անծանոթի հեռանալուց առաջ իր ձեռքում հայտնված այցեքարտին: Անծանոթը միանգամից ճանաչեց ձայնը: Հետո հանդիպեցին, հետո անծանոթը զանգեց, հետո երկար-երկար խոսեցին… Շաքեն ամեն շնչի հետ անսովոր խլրտոց էր զգում, չգիտես ինչու հիշեց ընկերոջ երեխային, չգիտես ինչու իրեն երջանիկ զգաց…

***
Արդեն վաղուց քաղաքի մյուս ծայրում է ապրում, ամուսնու տանը, բայց ամեն առավոտ արթնանում է Կաղ Ղազարի երգից...

[ivy]

Էհ, երևի չարժեր գրած-ավարտած (ու փոշմանած) պատմվածքի սկիզբը պոկել դնել համատեղում: Անհաջող սկիզբ էր համատեղի համար՝ քաոտիկ, ինչ-որ տեղ անհասկանալի:
Մի խոսքով, հիմա որ ամբողջ ստացվածին նայում եմ, ինչը ինձ հեչ դուր չի գալիս, հասկանում եմ՝ սխալն իմն էր:
Իմ սկիզբը թախծոտ է, Գալաթեան փորձում է աշխուժություն մտցնել, Ալֆան էլ լրիվ ուիշ ուղի է ընտրում: Ու արդյունքում ոչ սյուժե կա, ոչ պատմվածք:
Ինձ դուր չեկավ...
Կներեք, խոստանում եմ մյուս անգամ ավելի հաջող սկիզբ տալ, եթե էլի էդպիսի առիթ լինի...

[Գալաթեա]

Բայց շատ չես ափսոսում, չէ՞ Այվ:

[ivy]

Բայց շատ չես ափսոսում, չէ՞ Այվ:

Ափսոսում եմ, որ ձեզ համար վատ սկիզբ եմ տվել: Պատմվածքս կիսել-դնելու համար չեմ ափսոսում, ես նա սենց, թե նենց չէի դնելու ոչ մի տեղ:

[Գալաթեա]

Շարունակելը նրանով էր դժվար, որ պարզ զգացվում էր, որ սկսողը կոնկրետ բան ա ունեցել որպես շարունակություն... Տակից էր պետք դուրս գալ, հարմարացնել:
Համատեղների սկիզբ գրելուց, որպես կանոն, նենց ես անում, որ դու բերես հասցնես հաջորդի համար շարունակման կետի...իսկ ստեղ տենց չէր:
Դու էլ կներես, եթե քաքմեջ արեցի պատմվածքդ, Այվ

[Տրիբուն]

- Ինչո՞վ կարող եմ օգնել:
- Չքացեք:
Չքացավ:..

Էս «Չքացեք»-ը ուրիշ բան կարդացի սկզբից, ու ինքս ինձ ասեցի них.ра себе ...!!!!! հետո կարդացի «Չքացավ»-ը ու տեղը բերեցի:

[Տրիբուն]

Շատ լավ էր ստացվել: Ապրե՛ք: Հաճույքով կարդացի:

[Mephistopheles]

Վատն էր… էս անգամ չեղավ…

[Տրիբուն]

Վատն էր… էս անգամ չեղավ…

Թաղեմ բոյդ, քեզանից ինչ ա գնում, մուտիտա, արա էլի будь человеком

[Mephistopheles]

Թաղեմ բոյդ, քեզանից ինչ ա գնում, մուտիտա, արա էլի будь человеком

ապեր, երբ որ 20-30 տարեկանները սկսում են 40 տարեկան դառնալուց գրել, մի տեսակ չի դզում… բայց որ ուզեք կվերլուծեմ…

[Mephistopheles]

Ժող, մի տխրեք ու մի վիրավորվեք… սենց էլ ա լինում… մի քիչ պտի երկար մտածեիք… Այվիի փոինթը ես հասկացա, բայց լրիվ ուրիշ ուղղությամբ գնաց… ջիգյարով չեք կպել գործին…

[Sambitbaba]

ապեր, երբ որ 20-30 տարեկանները սկսում են 40 տարեկան դառնալուց գրել, մի տեսակ չի դզում… բայց որ ուզեք կվերլուծեմ…

Մեֆ ջան, համով ես ասում, ով կարող է վիճել: Բայց…

Ըստ իս, վերլուծել այս պատմվածքը՝ նույնն է, ինչ վերլուծես… ծիածանը:
Երեխեք ջան, ես ուղղակի չգիտեմ, թե ինչ ասեմ…
Երբ լսածդ երգն էնքան է դուրդ գալիս, որ շունչդ կտրվում է, երբ ֆիլմի մի կադրից հետո ինքդ քեզ ասում ես. "Չես ամաչու՞մ, եքա մարդ ես, իսկ լացդ հազիվ ես զսպում…", - դրա ի՞նչը պիտի վերլուծես…
Կամ էլ, երբ հպարտությունից սիրտ ուզում է ճաքի…

Հպարտությունից սիրտս ուզում է ճաքի, որ այս պատմվածքը գրել են իմ Ակումբ-Ընտանիքի անդամները…