Կինը շշի մեջ

[ivy]

Ուֆ, էլ հետաքրքիր չի, Ռուֆուսը ամեն ինչ փչացրեց տրամադրվածությունս էլ ընկավ, վերջ , գնում եմ կախվեմ

Այվ, վերլուծություններիցս ավելի շատ ես կարդացել, իսկ սա դեռ առաջինն ա ոնց հասկացա, դրա համար ասում ես՝ նրանք ես հավանում ))))
իմ գրել չգրելու մասով էլ ավելի շատ վերլուծություններս ես գրած չէի լինի, քան սա

Անա, եթե դեռ չես կախվել, ինչ կլինի հոդվածներդ դիր Ակումբում (թեկուզ հետագայում), հիմա որ չկամ ՖԲ-ում, լրիվ հետ եմ ընկել էդ հավես նյութերից. համ էլ, կարծում եմ, ուրիշներն էլ հետաքրքրությամբ կկարդան

[Sambitbaba]

Հետաքրքիր էր, ես էլ շատ հաճախ Sambitbaba-ի հետ համամիտ եղել եմ, բայց այս պատմվածքում պառավի տարիքն ինձ առանձնապես էր տպավորել, նման տատիկների լիքը ճանաչում եմ, որ ուրիշի կյանքն ապրում են ու իրականում այդ երևույթը շատ լավ էր ներկայացված, սկզբում էլ դա ինձ այնպես գրավեց, որ դեռ չկարդացած սկսեցի սիրել այս գործը, էլ չեմ ասում, որ վերջում ակնկալիքներն արդարացան, մի բան էլ գերակատարվեցին

Իսկ ինձ խանգարեց, հասկանու՞մ ես, Ալֆաոնե ջան, խանգարեց: Հասկանում եմ, նման ոճի մեջ չի կարելի ֆիքսվել մի որոշակի բանի վրա, բայց ստեղծագործության մեջ յուրաքանչյուր, նույնիսկ ամենաաբսուրդ միտք, պետք է հիմնավորված լինի, պետք է մի ինչ-որ դեր խաղա /եկ նորից չվերադառնանք պատից կախած հրացանին/: Հիմա, եթե "Պատերազմ և խաղաղության" մեջ Տոլստոյը գրեր. "Կռվի ամենաթեժ պահն էր, երբ հանկարծ մի թռչող ափսե անցավ Բորոդինոյի վրայով", - դու մինչև գրքի վերջին հատորն անհամբեր չպե՞տք է սպասեիր, թե լավ, բա էն թռչող ափսե՞ն…

Եվ, երևի այդ հիմքի բացակայությունն էր պատճառը, որ ես սկսեցի տուպոյ հաշվարկներ անգամ անել ու էդպես էլ չհասկացա, թե ինչու՞ 254: Ես, օրինակ, ոնց գցում-բռնում էի, 195-ից ավել չէր ստացվում: Հասկանում եմ, թվաբանությունը չի կարևորը, բայց…

[Անա]

Անա, եթե դեռ չես կախվել, ինչ կլինի հոդվածներդ դիր Ակումբում (թեկուզ հետագայում), հիմա որ չկամ ՖԲ-ում, լրիվ հետ եմ ընկել էդ հավես նյութերից. համ էլ, կարծում եմ, ուրիշներն էլ հետաքրքրությամբ կկարդան

Այվ, կդնեի, ուղղակի վերջին հոդվածս երևի օգոստոս-սեպտեմբերին ա եղել, էլ չեմ գրում վերլուծություններ )))) երկար պատմություն ա ) բայց հենց ինչ-որ բան լինի անպայման կդնեմ

հ.գ. կախվել չկախվելու մասին դեռ մտածում եմ ճճճ համ էլ ուր ես կորել ֆբ-ից ?

[ivy]

Այվ, կդնեի, ուղղակի վերջին հոդվածս երևի օգոստոս-սեպտեմբերին ա եղել, էլ չեմ գրում վերլուծություններ )))) երկար պատմություն ա ) բայց հենց ինչ-որ բան լինի անպայման կդնեմ

հ.գ. կախվել չկախվելու մասին դեռ մտածում եմ ճճճ համ էլ ուր ես կորել ֆբ-ից ?

Վաղուց եմ ջնջվել, ներվայնացնող էր...
Ափսոս, որ էլ չես անում վերլուծություններ. շատ լավ էիր գրում: Դե հուսով եմ՝ դեռ միտքդ կփոխես ու չես մոռանա դնել էստեղ:
Կախվել չկա

[Անա]

Իսկ ինձ խանգարեց, հասկանու՞մ ես, Ալֆաոնե ջան, խանգարեց: Հասկանում եմ, նման ոճի մեջ չի կարելի ֆիքսվել մի որոշակի բանի վրա, բայց ստեղծագործության մեջ յուրաքանչյուր, նույնիսկ ամենաաբսուրդ միտք, պետք է հիմնավորված լինի, պետք է մի ինչ-որ դեր խաղա /եկ նորից չվերադառնանք պատից կախած հրացանին/: Հիմա, եթե "Պատերազմ և խաղաղության" մեջ Տոլստոյը գրեր. "Կռվի ամենաթեժ պահն էր, երբ հանկարծ մի թռչող ափսե անցավ Բորոդինոյի վրայով", - դու մինչև գրքի վերջին հատորն անհամբեր չպե՞տք է սպասեիր, թե լավ, բա էն թռչող ափսե՞ն…

Եվ, երևի այդ հիմքի բացակայությունն էր պատճառը, որ ես սկսեցի տուպոյ հաշվարկներ անգամ անել ու էդպես էլ չհասկացա, թե ինչու՞ 254: Ես, օրինակ, ոնց գցում-բռնում էի, 195-ից ավել չէր ստացվում: Հասկանում եմ, թվաբանությունը չի կարևորը, բայց…

Sambitbaba ջան, հասկանում եմ ինչ ես ասում, եթե 195 է լինում, կարող ես տեքստը հենց 195ով էլ կարդալ, էդ պարագայում լավը կամ վատը լինելը կփոխվի՞: կարծում եմ՝ չէ, էս տեքստում իսկապես թվերի գումարի հարցը էական չէ, կարող էր ընտանիքի անդամների տարիքն այլ լիներ, գումարն էլ՝ այլ: էս պարագայում դրա վրա կենտրոնանալ պետք չի, որովհետև հստակ դա երկրորդական ա: տեքստում ուրիշ շատ անհարթություններ կան, ավելի շատ դրանց մասին էի ուզում լսել, օրինակ Բյուրը դեռ չկարդացած առաջինը ֆիքսեց՝ բառախաղի պերեդոզ: նախորդ մեկնաբանությանդ մեջ էլ գրել էիր, որ բոլորս էլ ունենում ենք նման խնդիրներ և այլն: հա, իհարկե, ունենում ենք, բայց ինչո՞վ ա խանգարում դա տեքստին: ես առհասարակ ամենսովորական ու հասարակ բաներից եմ խոսում, չգիտեմ, չեմ ուզում նոր արեգակնային համակարգեր հայտնագործել, սոցիալական արդի խնդիրներ բարձրաձայնել և այլն: չգիտեմ, մոտեցման հարց է երևի:

[Անա]

Վաղուց եմ ջնջվել, ներվայնացնող էր...
Ափսոս, որ էլ չես անում վերլուծություններ. շատ լավ էիր գրում: Դե հուսով եմ՝ դեռ միտքդ կփոխես ու չես մոռանա դնել էստեղ:
Կախվել չկա

օք, անպայմաա՜ն

չէ հա՜, ես կախվող չեմ ճճ, շատ-շատ ձենս գլուխս գցեմ՝ կախվելու ե՜մ ճճճ նենց որ աղմկելուց էն կողմ գործողություններ ձեռնարկողը չեմ

[Rhayader]

Իմ ժանրը չի, բայց հետաքրքիր աշխատանք էր: Մի տեսակ մակերեսայնություն կար, ոչ թե նյութի մեջ, այլ նյութի նկատմամբ մոտեցման մեջ: Բայց դա փորձի հետ է շտկվում:

[Alphaone]

Իսկ ինձ խանգարեց, հասկանու՞մ ես, Ալֆաոնե ջան, խանգարեց: Հասկանում եմ, նման ոճի մեջ չի կարելի ֆիքսվել մի որոշակի բանի վրա, բայց ստեղծագործության մեջ յուրաքանչյուր, նույնիսկ ամենաաբսուրդ միտք, պետք է հիմնավորված լինի, պետք է մի ինչ-որ դեր խաղա /եկ նորից չվերադառնանք պատից կախած հրացանին/: Հիմա, եթե "Պատերազմ և խաղաղության" մեջ Տոլստոյը գրեր. "Կռվի ամենաթեժ պահն էր, երբ հանկարծ մի թռչող ափսե անցավ Բորոդինոյի վրայով", - դու մինչև գրքի վերջին հատորն անհամբեր չպե՞տք է սպասեիր, թե լավ, բա էն թռչող ափսե՞ն…

Եվ, երևի այդ հիմքի բացակայությունն էր պատճառը, որ ես սկսեցի տուպոյ հաշվարկներ անգամ անել ու էդպես էլ չհասկացա, թե ինչու՞ 254: Ես, օրինակ, ոնց գցում-բռնում էի, 195-ից ավել չէր ստացվում: Հասկանում եմ, թվաբանությունը չի կարևորը, բայց…

Ախր հենց բան էդ է, որ էդ տունը թաց էր, բոլորը դժբախտ էին, քանի որ ուրիշն էր իրենց կյանքն ապրում, դրանով հենց իր սեփական կյանքն էր կորցնում, բայց և ուրիներին թողնում միայն գոյատևելը, ամբողջ հետագա ընթացքը հենց դրանից էր բխում, կամ ես ճիշտ չեմ հասկացել, կամ դա տեքստում ամենակարևոր կետերից էր

[Արէա]

Կեսից չկարդացի: Չսիրեցի հեչ: Ի՞նչ տանտեր, ի՞նչ կաթացող ջուր, ի՞նչ սեփական մսով շներին կերակրող Մայր: Մեռնեմ չեմ հասկանա էսպիսի բաներ գրողներին:

[Hda]

... մեռա ակումբցիներից քննադատություն խնդրելով ))))

Երազիս քննադատությունը ո՞րն է , պարզվեց երազն էլ կարա գունավոր լինի

փաթաթեց գունավոր ստվարաթղթով-կարմրած ձեռքերով-կարմրած աչքերիս-գույնզգույն տաբատները-տարբեր գույների դույլեր

Տանտերը 254 տարեկան կին է: 254, որովհետև սեփական 70 տարիների ընթացքում հասցրել է ապրել դստեր կյանքի 44, մյուս դստեր՝ 40, թոռան՝ 20 ու իմ 21 տարիները:

Հաշվում ենք Մոր Քույրի տարիքը - 254-(70+44+40+20+21)=59 ,

որովհետև նրա կյանքը ևս ապրում է Տանտերը

Տենց մասնագիտություն չգտա որին չառնչվի՝ սանտեխնիկից-բժիշկ, աստղագետից-իրավաբան........ Կհամեմատեմ պճնամոլի հետ ով բոլոր ունեցած և չունեցած զարդերը շարել է վրան, կարծես բոլորի ճաշակը բավարարելու համար: Քննադատ չեմ, պարզապես տպավորությունս է, այնպես որ

գնում եմ կախվեմ

կարիքը չկա:
Խնդրել ես միայն քննադատություն... նույքան էլ լավը կարելի է գրել: Ամեն դեպքում հետաքրքրեց որ մի քանի անգամ կարդացի

[Peace]

Հող կար՝ այո ու հմայված խճճված, գայթակղող մակերևույթով սկսում ես զգալ այդ հողն ինչպես է փախնում ոտքրիդ տակից ու սկսվում դանդաղ, ձգձգվող անկում բացակայող պարզության անհատակ անդունդը:

Անկենդան, նյութը պարզ ու հասկանալի ձևով ընթերցողին հասցնելու հարցը եսիմորերոդ պլան մղված, առաջանային գծում «ես դեմք եմ»-ը ընդգծված, շինծու գործ:

[Rhayader]

Հող կար՝ այո ու հմայված խճճված, գայթակղող մակերևույթով սկսում ես զգալ այդ հողն ինչպես է փախնում ոտքրիդ տակից ու սկսվում դանդաղ, ձգձգվող անկում բացակայող պարզության անհատակ անդունդը:

Անկենդան, նյութը պարզ ու հասկանալի ձևով ընթերցողին հասցնելու հարցը եսիմորերոդ պլան մղված, առաջանային գծում «ես դեմք եմ»-ը ընդգծված, շինծու գործ:

Ընթերցողը թող նյութին հասնի ընդհանուր առմամբ, հեղինակի դեմք լինելը սովորաբար ընթերցողին չի նեղում, եթե ընթերցողն ինքը թերարժեքության կոմպլեքս չունի:

[Peace]

Եթե խոսքը գնում է այնպիսի նյութի մասին, ինչպիսին օրինակ սա է՝

Կան երևույթներ, որոնք հնարավոր է տեսնել տարբեր ձևերով, բայց ամեն անգամ նայելուց մի բան ենք տեսնում: Այսինքն` միևնույն ժամանակ աչքը չի կարող երկու երևույթն էլ տեսնել: Պարադոքսալն այն է, երբ մարդը ցանկանում է միաժամանակ այդ երկու երևույթներն էլ տեսնել, և հենց այդ ժամանակ էլ տեղի է ունենում ուղեղի ընդհատում, որն էլ հենց ցույց է տալիս ”ֆրակտալ” տերմինը: Դա նշանակում է, որ անգամ հասարակ երևույթը դիտարկելու ընթացքում մենք կարող ենք ինչ-որ բան այդ երևույթի մեջ չտեսնել: Հենց այդ չտեսնելն էլ մեր գիտակցության գործունեությունն է: Աչքը նաև աշխատում է ֆրակտալային գործելակերպով (ռեժիմով) , բայց նրա գործառնությունն այնպիսին է, որ պատկերը կարող է մի պահ վերանալ, հետո նորից ի հայտ գալ և նորից փոխարինվել այլ պատկերով: Երբ որ աչքը ցանկանում է տեսնել պատկերի հստակ արտիկուլյացիաները, ապա վերանում է իր հնարավորությունների սահմաններից: Կենսաբանության տեսակետից աչքի այդպիսի վիճակը շատ բնական է: Սակայն այստեղ խոսքը ոչ թե աչքի կենսաբանությանն է վերաբերվում, այլ ավելի շուտ հոգեբանությանը, կամ ավելի հստակ ասած` տեսողական ընկալման գիտակցվող կողմերի վրա, որոնք էլ ընկալումը դարձնում են դիտարկում:

երկու չէ, յոթ անգամ էլ կկարդամ, միայն թե հասնեմ նյութին: Բայց սա ընդամնեը փոքրիկ պատվածք է, որի հիմքում, ինչպես հեղինակը մեկնաբանեց, առհասարակ, հավանաբար էս դեպքում էլ, ամենասովորական ու հասարակ բաներն են ու եթե այդպես է, բնականաբար ես ինձ չեմ կոտորի հասկանալու համար մայրը ինչու ձեռքը կտրեց ու հետն էլ գունավոր ստվարաթղթերի մեջ փաթաթեց ուղարկեց դեկանատ, խորություն չկա, որ խորանաս, պարզություն չկա, կենդանի պատկեր չկա, արհեստական է, շինծու ու ուղղված ընթերցողի աչքերը շլելուն: Իմ մոտ էդ զգացողությունը եղավ:

Երկրորդ հատվածի հետ կապված, լրիվ հնարավոր է, որ կոմպլեքսներ ունեմ, այդ թվում թերաժեքության, բայց իմ ասածի հետ դա կապ չուներ: Հարցը նրանում է, որ կարդում ես մի բան ավարտում ու առաջին տպավորություն զգում ես, որ կարդացածիցդ բան չմնաց, բայց հեղինակի դեմք լինելը երևաց: Դու «առաջնային գծում»-ը կրճատել էիր, իսկ դա մեխն էր կտորի:

Հեղինակի դեմք լինելը չի նեղում, անօգուտ ծախսած ժամանակի հարցն է մի քիչ նեղում, բայց ոչինչ:

[Rhayader]

Ես, օրինակ, միանգամից տեսա պատկերը: Յոթ անգամ կարդալու կարիք չեղավ: Բառապաշարն, ինչ անենք, որ ավելի հարուստ է, քան Բալզակին սովոր միջակ ընթերցողն է պատրաստ մարսել: Չեմ կարծում, որ ավելի դժվար է կարդալ, քան, ասենք, Ալեխանդրո Ամենաբարի «Ֆանդո և Լիսը»:

[Ամմէ]

Ստեղծագործության հեղինակը աղջիկ է, թե տղա էդպես էլ չհասկացա, կամ էլ հասկացա: Գործը վատ չէր ստացվել: Մեկ-մեկ ես էլ էի խեղդվում կարդալուց, բայց 254 ամյա կնոջ տառապանքներից չէ, այլ տողերի ու բառերի կույտից, շարադրանքից՝ ամեն ինչ շատ էր ծանրացրած:Բայց ասեմ նաև,որ նույնիսկ ինձ այդ տանը պատկերացրեցի՝ վատ չէր գիտեք :