Ռուֆ ջան, նախ մերսիներ շատ կարծիքի համար, բայց սենց բան անում ե՞նհերիք չի բացահայտել ես ամեն ինչ, մի հատ էլ պատմում ես ու հետաքրքրությունից դրդված հիմա մյուս ընթերցողներն էլ նույնը կանեն ու վերջ )))) գլխիս գալովի ա, մեռա ակումբցիներից քննադատություն խնդրելով ))))
Քննադատությո՞ւն ես ուզում, Անա, ջան, խնդիր չունես
Ծանր ա կարդացվում գործդ: Հասկանում եմ, ծանր բանի մասին ես գրել: Բայց գրելու ամբողջ կայֆը հենց նրանում ա, որ տպավորությունը ծանր լինի, ոչ թե ընթերցանությունը:
Դեռ հազիվ կեսին եմ հասել, առաջ չի գնում: Երբ լրիվ կարդամ, ավելի մանրամասն կկիսվեմ կարծիքով:
Sambitbaba (31.01.2013), Հայկօ (31.01.2013), Նաիրուհի (31.01.2013), Շինարար (31.01.2013)
այ սա արդեն ուրիշ խոսակցություն ակսպասեմ
Գալաթեա (31.01.2013)
իմ սիրած ոճի ստեղծագործություն է, միանգամից գրավեց...անպայման կկարդամ...
Սրիկա է մարդը, եթե նա ապրում է, երբ ապրելն իսկ անհնարին է.
Եվ սրիկա է նա, ով նրան դրա համար սրիկա է անվանում...
Անա (31.01.2013)
Ի տարբերություն Լիլի՝ մի շնչով կարդացի, մի պահ ինձ համար սահունությունը կորավ, մի տեսակ ռիթմը բեկվեց, դժվարացավ կարդալը, բայց, միևնույն է, կլանել էր, տարել, մեծ հաճույքով կարդացի ու շատ-շա՜տ դուր եկավ... ԲՌԱՎՈ...
Անա (31.01.2013)
Ռուֆի օրինակին ես էլ հետևեցի:
Չգիտեի, որ դու Ակումբում կաս...
Էս տեսակի գործերն իմ սրտով չեն, դրա համար բան էլ չեմ ասի, բացի նրանից, որ ինձ քո գրած վերլուծություններն ու հոդվածները շատ ավելի են դուր գալիս:
Բայց էս հաստատ դո՞ւ ես գրել, թե՞ «ընտանեկան տրյուկներ եք» անում
Ուֆ, էլ հետաքրքիր չի, Ռուֆուսը ամեն ինչ փչացրեցivy-ի խոսքերից
Ռուֆի օրինակին ես էլ հետևեցի:
Չգիտեի, որ դու Ակումբում կաս...
Էս տեսակի գործերն իմ սրտով չեն, դրա համար բան էլ չեմ ասի, բացի նրանից, որ ինձ քո գրած վերլուծություններն ու հոդվածները շատ ավելի են դուր գալիս:
Բայց էս հաստատ դո՞ւ ես գրել, թե՞ «ընտանեկան տրյուկներ եք» անում
Այվ, վերլուծություններիցս ավելի շատ ես կարդացել, իսկ սա դեռ առաջինն ա ոնց հասկացա, դրա համար ասում ես՝ նրանք ես հավանում ))))
իմ գրել չգրելու մասով էլ ավելի շատ վերլուծություններս ես գրած չէի լինի, քան սա
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 31.01.2013, 05:38: Պատճառ: Մեջբերման շտկում
Անա, արխային, Ռուֆը չլիներ, մի ուրիշը կլիներ
Բա որ ասում էի՝ ակումբում ինչ նիքով ես, ինչու՞ էիր ցրում
Հիմա գործի մասին: Սկիզբը կարդացի, շատ ա բառախեղդ արած, չկարողացա շարունակել: Բայց հիմա քունը գլխիս ա: Թարմ ուղեղով նորից կփորձեմ:
Ես էլ փորձեցի Այվի ու Ռուֆի պես վարվել, բայց քեզ համացանցում գտնելու համար գիտելիքներս չհերիքեցին, Անա ջան: Էնպես որ, քո մասին ինչ գիտեմ-չգիտեմ, այս մի գործն է, ու ավել-պակաս կներես, լա՞վ:
Լեզուն շատ դուրս եկավ. հաճելի էր և հրապուրիչ:
Բայց պատմվածքն, իմ կարծիքով, այնքան արհեստական է, որ լավ լեզուն չի փրկում: Ու հարցը բոլորովին էլ ոճին մոտիկ կամ հեռու լինելը չէ: Դանիիլ Խարմսն, օրինակ, սիրածս գրողներից մեկն է եղել երկար տարիներ: Բայց նրա "Պառավը" կարդալուց հետո կարող է դուրս գաս փողոց, և ամեն պատահած ճամպրուկավոր մարդուն նայես թարս, քանզի վստահ ես, որ այդ ճամպրուկի մեջ իր սպանած պառավին է տանում:
Իսկ այստեղ չեմ հիշում մի միտք, որը ստիպեց ինձ հավատալ, որ ինքն իրական է…
Գիտես, ընտանիքի առօրեայից փախել և նույն այդ ընտանիքի առջև պարտքի զգացումից դրդված հետ ենք վերադարձել բոլորս էլ: Եվ յուրաքանչյուր ստեղծագործող էլ, ինչ խոսք, որ ցանկանում է աձանձնահատուկ լինել: Բայց եթե ամեն մի ընթերցողի պետք է բացատրես, թե ինչ էիր ցանկանում ասել, - մի՞թե դա է առանձնահատուկ լինելը:
Եթե ես՝ ընթերցողս, ամեն քայլափոխի պետք է խոչնդոտի հանդիպեմ, - որքա՞ն համբերություն է ինձ հարկավոր, որ ես մինչև վերջ կարդամ գործը:
Օրինակ, ի՞նչ կարևոր դեր է խաղում քո այս միտքը պատմվածքի համար.
Նախ, որ ինչ կերպ էլ փորձեցի, միևնույն է, չկարողացա հասկանալ քո թվաբանությունը. որտեղի՞ց ստացար այդ չարաբաստիկ 254 թիվը: Եվ, այքան ապարդյուն գլուխ ջարդելը հերիք չէր, դեռ այդ 254-ամյա հերմաֆրոդիտ կին-տանտիրոջդ էլ վզիս դրած մինչև վերջ եմ հասցրել, մտածելով, թե երևի մի տեղ այնուհանդերձ դրա պատասխանին ռաստ կգամ…Տանտերը 254 տարեկան կին է: 254, որովհետև սեփական 70 տարիների ընթացքում հասցրել է ապրել դստեր կյանքի 44, մյուս դստեր՝ 40, թոռան՝ 20 ու իմ 21 տարիները
Որովհետև, Անա ջան, արվեստի օրենքն է դա. եթե ես իմ հերոսի ցուցամատի փոխարեն "ատվյորտկա" եմ տեղադրել, ուրեմն մինչև իմ ստեղծագործության վերջը հերոսս իր այդ ցուցամատով, միգուցէ աշխարհի ամենափոքրիկ, բայց գոնե մեկ "շուռուպ" պետք քանդի, հասկանու՞մ ես:
Էլի բաների մասին կարելի է խոսել, բայց արանց այն էլ, շատ խոսեցի… ու վատ:
Կներես…
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Անա, եթե դեռ չես կախվել, ինչ կլինի հոդվածներդ դիր Ակումբում (թեկուզ հետագայում), հիմա որ չկամ ՖԲ-ում, լրիվ հետ եմ ընկել էդ հավես նյութերից. համ էլ, կարծում եմ, ուրիշներն էլ հետաքրքրությամբ կկարդան
Ուֆ, էլ հետաքրքիր չի, Ռուֆուսը ամեն ինչ փչացրեց
Այվ, վերլուծություններիցս ավելի շատ ես կարդացել, իսկ սա դեռ առաջինն ա ոնց հասկացա, դրա համար ասում ես՝ նրանք ես հավանում ))))
իմ գրել չգրելու մասով էլ ավելի շատ վերլուծություններս ես գրած չէի լինի, քան սա
Sambitbaba (31.01.2013), StrangeLittleGirl (31.01.2013)
Երազիս քննադատությունը ո՞րն էփաթաթեց գունավոր ստվարաթղթով-կարմրած ձեռքերով-կարմրած աչքերիս-գույնզգույն տաբատները-տարբեր գույների դույլերՀաշվում ենք Մոր Քույրի տարիքը - 254-(70+44+40+20+21)=59 ,Տանտերը 254 տարեկան կին է: 254, որովհետև սեփական 70 տարիների ընթացքում հասցրել է ապրել դստեր կյանքի 44, մյուս դստեր՝ 40, թոռան՝ 20 ու իմ 21 տարիները:Տենց մասնագիտություն չգտա որին չառնչվի՝ սանտեխնիկից-բժիշկ, աստղագետից-իրավաբան........ Կհամեմատեմ պճնամոլի հետ ով բոլոր ունեցած և չունեցած զարդերը շարել է վրան, կարծես բոլորի ճաշակը բավարարելու համար: Քննադատ չեմ, պարզապես տպավորությունս է, այնպես որորովհետև նրա կյանքը ևս ապրում է Տանտերըկարիքը չկա:գնում եմ կախվեմ
Խնդրել ես միայն քննադատություն... նույքան էլ լավը կարելի է գրել: Ամեն դեպքում հետաքրքրեց որ մի քանի անգամ կարդացի
Եթե գիտես` ինչ չգիտես, կա մի բան, որ գիտես:
Իմացի՛ր, թե ինչ չգիտես: Իմացի՛ր` ինչ չգիտես:
Անա (01.02.2013)
Հող կար՝ այո ու հմայված խճճված, գայթակղող մակերևույթով սկսում ես զգալ այդ հողն ինչպես է փախնում ոտքրիդ տակից ու սկսվում դանդաղ, ձգձգվող անկում բացակայող պարզության անհատակ անդունդը:
Անկենդան, նյութը պարզ ու հասկանալի ձևով ընթերցողին հասցնելու հարցը եսիմորերոդ պլան մղված, առաջանային գծում «ես դեմք եմ»-ը ընդգծված, շինծու գործ:
Ամեն ինչի շատը լավ չէ:
Ընթերցողը թող նյութին հասնի
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Sambitbaba (14.02.2013), Ամմէ (15.02.2013)
Եթե խոսքը գնում է այնպիսի նյութի մասին, ինչպիսին օրինակ սա է՝
Կան երևույթներ, որոնք հնարավոր է տեսնել տարբեր ձևերով, բայց ամեն անգամ նայելուց մի բան ենք տեսնում: Այսինքն` միևնույն ժամանակ աչքը չի կարող երկու երևույթն էլ տեսնել: Պարադոքսալն այն է, երբ մարդը ցանկանում է միաժամանակ այդ երկու երևույթներն էլ տեսնել, և հենց այդ ժամանակ էլ տեղի է ունենում ուղեղի ընդհատում, որն էլ հենց ցույց է տալիս ”ֆրակտալ” տերմինը: Դա նշանակում է, որ անգամ հասարակ երևույթը դիտարկելու ընթացքում մենք կարող ենք ինչ-որ բան այդ երևույթի մեջ չտեսնել: Հենց այդ չտեսնելն էլ մեր գիտակցության գործունեությունն է: Աչքը նաև աշխատում է ֆրակտալային գործելակերպով (ռեժիմով) , բայց նրա գործառնությունն այնպիսին է, որ պատկերը կարող է մի պահ վերանալ, հետո նորից ի հայտ գալ և նորից փոխարինվել այլ պատկերով: Երբ որ աչքը ցանկանում է տեսնել պատկերի հստակ արտիկուլյացիաները, ապա վերանում է իր հնարավորությունների սահմաններից: Կենսաբանության տեսակետից աչքի այդպիսի վիճակը շատ բնական է: Սակայն այստեղ խոսքը ոչ թե աչքի կենսաբանությանն է վերաբերվում, այլ ավելի շուտ հոգեբանությանը, կամ ավելի հստակ ասած` տեսողական ընկալման գիտակցվող կողմերի վրա, որոնք էլ ընկալումը դարձնում են դիտարկում:
երկու չէ, յոթ անգամ էլ կկարդամ, միայն թե հասնեմ նյութին: Բայց սա ընդամնեը փոքրիկ պատվածք է, որի հիմքում, ինչպես հեղինակը մեկնաբանեց, առհասարակ, հավանաբար էս դեպքում էլ, ամենասովորական ու հասարակ բաներն են ու եթե այդպես է, բնականաբար ես ինձ չեմ կոտորի հասկանալու համար մայրը ինչու ձեռքը կտրեց ու հետն էլ գունավոր ստվարաթղթերի մեջ փաթաթեց ուղարկեց դեկանատ, խորություն չկա, որ խորանաս, պարզություն չկա, կենդանի պատկեր չկա, արհեստական է, շինծու ու ուղղված ընթերցողի աչքերը շլելուն: Իմ մոտ էդ զգացողությունը եղավ:
Երկրորդ հատվածի հետ կապված, լրիվ հնարավոր է, որ կոմպլեքսներ ունեմ, այդ թվում թերաժեքության, բայց իմ ասածի հետ դա կապ չուներ: Հարցը նրանում է, որ կարդում ես մի բան ավարտում ու առաջին տպավորություն զգում ես, որ կարդացածիցդ բան չմնաց, բայց հեղինակի դեմք լինելը երևաց: Դու «առաջնային գծում»-ը կրճատել էիր, իսկ դա մեխն էր կտորի:
Հեղինակի դեմք լինելը չի նեղում, անօգուտ ծախսած ժամանակի հարցն է մի քիչ նեղում, բայց ոչինչ:
Վերջին խմբագրող՝ Peace: 15.02.2013, 02:28:
Ամեն ինչի շատը լավ չէ:
Ես, օրինակ, միանգամից տեսա պատկերը: Յոթ անգամ կարդալու կարիք չեղավ: Բառապաշարն, ինչ անենք, որ ավելի հարուստ է, քան Բալզակին սովոր միջակ ընթերցողն է պատրաստ մարսել: Չեմ կարծում, որ ավելի դժվար է կարդալ, քան, ասենք, Ալեխանդրո Ամենաբարի «Ֆանդո և Լիսը»:
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ