5.
ԽՈՍՈՒՄ Է ՈՒՂԵԿԻՑ - ՀՈԳԻ
ԱՌԱՋՆՈՐԴ ՋՈԶԵՖԸ
Երբ մենք վայրէջք կատարեցինք Վայոմինգ նահանգի Քոդի քաղաքի փոքրիկ օդանավակայանում, երեկոյան մոտ ժամը ինն էր: Չնայած ուշ ժամին, վարդագույն այտերով կինը դեռ չէր փակել մեքենաների վարձակալման Հերտց բաժինը, քանզի գիտեր, որ մենք գալու ենք, այնպես ինչպես տոմսերը մենք նախապես էինք գնել:
Կարելի է ասել, որ օդը սառն էր՝ 12 աստիճան, բայց այս անգամ ես չէի բողոքում, քանի որ վարձած մեքենայով մենք գնում էինք դեպի մեր շքեղ համարները... “Համար 6” մոթելում Կարմիր նահանգի տասհազարանոց քաղաքի ծայրամասում: Ես մեր ճամփորդությանը նայում էի որպես արկածի և անհանգստանում էի այն մասին, թե ում ենք հանդիպելու այս անգամ, դե, ինչպես նաև այն մասին, որ այնուհանդերձ փոքր-ինչ ցուրտ է:
Մարդը, ով 1995 թվականից կապնվում էր նախկինում նեզ-պերսե հնդկական ցեղի առաջնորդ Ջոզեֆի հետ և ում հետ մենք պետք է հարցազրույց ունենայինք, Ջոն Կալին էր: Ես կապ էի հաստատել Ջոնի հետ մի զույգ տարի առաջ և հեռախոսով լսել էի նրա հաղորդատվությունն առաջնորդ Ջոզեֆի հետ: Որոշակի ըմբռնումներ, որոնք նա մտցրեց իմ անձնական կյանքը, իսկապես ինչ-որ ակորդներ էին հնչեցրել ներսումս, այդ պատճառով, երբ ես որոշեցի նկարահանել ֆիլմը, արդեն գիտեի, որ Ջոնն ու նախկին առաջնորդը ֆիլմի մնասն են լինելու:
Ջոնն ասաց, որ վերջին տարիներն ապրում է շատ փոքրիկ ինչ-որ տեղ, այդ պատճառով հրաժարվեց նկարահանումներն այնտեղ անց կացնել: “Համար 6” մոթելի սենյակներն էլ շատ հեռու են ընդարձակ լինելուց, և ես հարցրեցի մոթելի մենեջերին, կարո՞ղ ենք արդյոք մի երկու ժամ նկարահանումներ կատարել լյուքս համարներից մեկում: Նա սիրալիր համաձայնվեց և նույնիսկ փող չվերցրեց դրա համար:
Երբ հաջորդ առավոտ Ջոնը թակեց “լյուքսի” դուռը, մեր մոտ ամեն ինչ արդեն պատրաստ էր նկարահանման համար: Նա հագել էր ջինս, կովբոյական երկարաճիտ կոշիկներ և ավելի շատ երիտասարդ բռնցքամարտիկի տեսք ուներ: Ես հարցրեցի, թե ինչպե՞ս է նա այդքան լավ պահպանում իր արտաքինը, նա ասաց, որ համարյա ամեն օր վազում է մոտ 5 կմ, քայլում է և ծանրություն է բարձրացնում: Մենք Մեթթի հետ շշմել էինք, երբ նա ասաց, որ 70 տարեկան է: Նա 20 տարով ավելի երիտասարդի տեսք ուներ: Այսպիսով, նորից, երիտասարդությունը բոթաքսի միջոցով պահպանելու փոխարեն, ես ավելի լավ է կառաջարկեի զբաղվել հաղորդատվությամբ:
Ջոնը խոստովանեց, որ նախկինում երբեք կամերայի առջև հարցազրույց չի ունեցել և փոքչ-ինչ անհանգիստ է: Ամեն դեպքում, նա բնությամբ երկչոտ ու զուսպ էր թվում, այդ պատճառով ես վախենում էի, որ նա կարող է կաշկանդվել և չափից դուրս կարճ պատասխաններ տալ: Բայց երբ մենք միացրեցինք լույսերն ու կամերան, նա հարցազրույցի մեջ մտավ նույնպիսի հեշտությամբ, ինչպես անձրևն է տանիքից հոսում ցած:
“Այն, ինչն իրականում մղեց ին դեպի մեդիումի ճանապարհը, - Սանայա Ռոումանի և Դուեն Պարկերի “Փոխանցքը բացելը” գիրքն է: Ես կարդացի այդ գիրքը մի քանի անգամ ու հետևեցի հրահանգներին, - և արդյունքը եղավ այն, որ եկավ ուղեկից-հոգին: Երբ այն եկավ 1986-ին, պարզվեց, որ դա հնդիկ կին է, նրա անունն էր Թամարա: Եվ ես կապի մեջ էի նրա հետ մի քանի տարի: Բայց գիտակցությանս ծայրամասերում ես զգում էի նաև հնդիկ-տղամարդու ներկայությունը: Ես չգիտեի, թե ով է նա: Չգիտեի, իրակա՞ն է նա, թե՞ ուղղակի իմ երևակայությունը: Եվ որտերղի՞ց է նա: Այն ժամանակ ես ինձ՝ որպես մեդիումի, դեռևս ամբողջովին չէի զգում: Եվ քանի որ սկզբում ինձ համար դա նույնիսկ քիչ վախեցնող պրոցես էր, ես այնքան էլ վստահ չէի ինձանում: Բայց գիտեի, որ ինչ-որ բան այնուհանդերձ կա:
Եվ այսպես, 1992-ին ես բավական ծանր խնդիրներ էի ապրում իմ անձնական և հոգևոր կյանքում: Այդ ժամանակ առաջնորդ Ջոզեֆը խոսեց ինձ հետ: Ես գիտեի արդեն, թե ով է նա, որովհետև, ինչպես ասացի արդեն, նա գիտակցությանս ծայրամասերում էր գտնվում մոտ վեց տարի: Նա առաջարկեց օգնել ինձ: Ես ասացի. Իհարկե, ես կընդունեմ ամեն օգնություն, ինչ կարող եմ ստանալ:
Այդպես սկսվեց մեր կապը: Ջոզեֆն ու ես աշխատում ենք արդեն մի քանի տարի: Հիմնականում մենք աշխատում էինք իմ անձնական խնդիրների վրա, ինչպես նաև անհատական կարգով մոտիկ ընկերների փոքրիկ խմբի հետ: Բայց հրապարակորեն ոչինչ չէինք անում:
Հետո, 1995-ի վերջին, Ջոզեֆը հարցրեց, չե՞մ մտածում ես արդյոք բաց սեանսներ անց կացնել այլ մարդկանց համար, առավել ևս, չէ՞ որ այդ սեանսներն օգնեցին ինձ: Սկզբում ես ասացի՝ ոչ: Բայց մի բան ներգրավում է մյուսին, և արդյունքում Ջոզեֆը հաղթեց: Այսպիսով, մենք սկսեցինք սեանսներ անց կացնել այլ մարդկանց համար էլ:
Երբ ես սկսեցի շփվել Ջոզեֆի հետ, իսկական նորեկ էի այդ գործում: Երբեմն նույնիսկ վախ էի ապրում նրա հետ կապնվելիս: Բայց երբ բավականին հմտացա իմ ունակությունների և հոգու ունակությունների վրա, շփման իմ ուժը, փոխանցքի հետ կապն ավելի մեծացան: Որքան ավելի շատ էի շփվում Ջոզեֆի հետ, այնքան ավելի շատ էի բացահայտում, որ ընդունակ եմ հասնել այդ էության բարձրագույն ասպեկտներին, ես ընդունակ դարձա հասնել նրան, ինչը դուք կանվանեիք Ջոզեֆի հոգու խումբ, - հոգիների խումբ, որոնք ավելի բարձր զարգացում ունեն և ուսուցիչների մի հզոր ընտանիք են”:
Ես հարցրեցի Ջոնին, ինչու՞ նա սկզբում ասաց, որ չի ցանկանում բաց սեանսներ, և ափսոսու՞մ է արդյոք, որ զիջեց “մեռած” հնդիկի ցանկություններին:
“Ես մեծացել եմ սիցիլիական էմիգրանտների կաթոլիկական ընտանիքում, այդ պատճառով դա ուղղակի այնպիսի մի բան էր, ինչով մեզանից ոչ ոք երբեք չի հետաքրքրվել, առավել ևս չի զբաղվել, - ասաց նա: - Այդ պատճառով ես ենթադրում եմ, որ իմ կողմից դա բնական տատանում էր: Իմ ընտանիքի մեծ մասը, նույնիսկ այսօր էլ, Ջոզեֆի հետ 15 տարվա կապից հետո, չգիտի, թե ինչ եմ ես անում: Նրանք ինչ-որ գաղափարներ ունեն, իհարկե: Բայց ես նրանց հետ չեմ խոսում այդ մասին, իսկ նրանք էլ չեն հարցնում: Նրանք գիտեն, որ ես զբաղվում եմ ինչ-որ “տարօրինակ” բանով:
“Ուրեմն, եկեք սկսենք այդ տարօրինակությունը, - գոչեցի ես: - Եկեք մի փոքր կապ հաստատենք”:
Ջոնը հարմար տեղավորվեց իր աթոռի վրա, մի կում ջուր խմեց: Նրա մարմինը ոչ մի տեղ չէր ցնցվում, նա նույնիսկ խոր շունչ էլ չքաշեց, ինչպես մյուսները:
Մի քանի վայրկյան անց Ջոնի բոլորվին չփոխված ձայնն արտասանեց. “Թող Մեծ Հոգին միշտ ձեզ հետ լինի”: Առաջնորդ Ջոզեֆը միացավ մեզ: Ջոնը ոչ միայն աննկատելիորեն մտավ տրանսի մեջ: Ի տարբերություն մյուս հաղորդատուների, նա նույնիսկ բացում էր աչքերը: Թվում էր, թե ամեն մի խոսք պարուրված է բարի մտադրությամբ, և արդյունքում սենյակում կուտակված էներգիան նման էր ոչխարի փափուկ բրդի:
Մեջբերել
Էջանիշներ