Հավաքածու մրցույթ -2. Աշխարհի սկիզբը

[Mephistopheles]

բացարձակ համաձայն չեմ: Ստեղծագործողները հաճախ են ստեղծում կերպարներ, որոնք հենց իրենց՝ ստեծողների, համար որոշ չափով առևղծված են մնում: Օրինակ՝ ինձ հենց այդպիսի կերպարներն են ամենաշատը դուր գալիս:

Նույնն ա, ոնց որ Drive ֆիլմի սցենարիստից պահանջես, որ իմանա, թե վարորդը ով ա ու ինչ անցյալ ա ունեցել. ֆիլմի խորհրդավորությունը ամբողջովին կարժեզրկվի:

Տենց չի, էլի… կոնկրետ էդեպքում շեֆի վերաբերմունքն ու արարքը, իմ կարծիքով ադեկվատ չի ու դու չես կարա դա բարդես կերպարի վրա կամ նրա առեղծվածային լինելու վրա… այ երբ խոսքը գնար էն մասին թե ինչ կաներ էդ կերպարը, էդ ժամանակ արդեն միանշանակ չէիր ասի ինչ կաներ որովհետև էդ կերպարն ունի արդեն ինքնուրույն կյանք ու դու չես կարա իրան անել տաս ցանկացած բան…

Գրողն ամեն բան չի կարող անել տա իր ստեղծած կերպարին, բայց իր կերպարի բոլոր արածների համար ինքն ա "պատասխանատու"…

Ես կոնկրետ կերպարի կոնկրետ վարքի ոչ ադեկվատության մասին էի խոսում…

[Գալաթեա]

Հա, Գալ ջան, ուզում եմ տեսնեմ՝ ինչքան ա սենց շարունակելու

Կարևորն իմացի, որ չարություն չկա մեջը, սիրելով ա անում
Պետք ա որ ծանոթ լինես Մեֆի պոստ-մրցույթային բզբզ գործունեությանը:
Տանում ա էդ մարդուն, տանում ա:

[StrangeLittleGirl]

Կարևորն իմացի, որ չարություն չկա մեջը, սիրելով ա անում
Պետք ա որ ծանոթ լինես Մեֆի պոստ-մրցույթային բզբզ գործունեությանը:
Տանում ա էդ մարդուն, տանում ա:

Հա, սովոր եմ: Ինձ թվում ա՝ էս անգամ ինքն ա ներվայնանում:

[CactuSoul]

Գրողն ամեն բան չի կարող անել տա իր ստեղծած կերպարին, բայց իր կերպարի բոլոր արածների համար ինքն ա "պատասխանատու"…

Ոնց ա երևում, որ հայկական սերիալներ չես նայում, Մեֆ

[Դավիթ]

Պահոոո: Ուրեմն՝ դու Հռիփսիմեն ես, ինձ էլ ճաանչում ես: Ես էլ գիտեմ՝ ինձ էստեղ միայն Բյուրն ու Բայն են ճանաչում: ))))))))))

Ես էլ եմ ճանաչում:

[Ingrid]

Ես էլ եմ ճանաչում:

Դե, լավ է, որ մեկնաբանություններիցս միանգամից պարզ է դառնում իմ անձը: Հուսամ, որ ընթացքում էլի ծանոթներ կգտնեմ ու նոր ընկերներ:

[Արէա]

Մեֆ ջան փոշմանեցի՞ր:

[Mephistopheles]

Մեֆ ջան փոշմանեցի՞ր:

Ապեր կգրեի մեծ հաճույքով, բայց կարծես մարդիկ էլ հետաքրքրված չեն… չգիտեմ…

[Sambitbaba]

Մեֆը չնեղանա, էս նախադասությունը հեչ դուրս չեկավ: Ինչու պետք է մենք ինչոր մեկից սովորենք դատել, ամենքս մեր ձևով, մեր ընկալումներով, մեր զգացողություններով, մեր տրամաբանությամբ ենք դատում, ու դա լավ ա: Ստանդարտացում պետք չի: Ընդհանրապես, ցանկացած կոլեկտիվի վատը էն ա, որ ժամանակի հետ անհատականությունները իրենց որոշ մասը կորցնում են, խմբակային մտածողության կրող են դառնում: Ակումբի ստեղծագործողի անկյունում դա նկատվում ա, ես մի անգամ էլ եմ տխրությամբ էդ փաստը արձանագրել, ստեղծագործողները սկսում են նմանվել իրար: Պետք ա փորձել ընդդիմանալ դրան, պահել քոնը թե ստեղծագործելիս, թե վերլուծելիս, տրամաբանելիս, զգալիս:

Ընդամենը չորս օրում… մի դար հետ եմ մնացել:

Մի կողմից արդեն ուշացած է, բայց այնուհանդերձ, Շին ջան, ասեմ, որ ես ի նկատի ունեի ոչ թե Մեֆից մտածել սովորելը, այլ Մեֆից անվերապահություն սովորելը: Չեմ կարծում, թե դա կստանդարտացներ մեզ:

Ի նկատի ունեմ այն, որ ասենք, դու շատ լավ խոհարար ես ու հոյակապ Քյավառի քյուֆթա ես սարքում, իսկ ես խոհարարների մրցույթի ժյուրիի անդամ եմ ու Քյավառի քյուֆթա չեմ սիրում…

[Արէա]

Ապեր կգրեի մեծ հաճույքով, բայց կարծես մարդիկ էլ հետաքրքրված չեն… չգիտեմ…

Ճիշտ ես ասում: Հենց սկզբից էլ հետաքրքրվածություն չկար: Լավ, անցանք: Ուղղակի ասեցի մի քիչ էլ իմ տարբերակը քրֆեք, կռիվ-մռիվ անենք, խոսանք-մոսանք, էն էլ որ հետաքրքրություն չկա, ո՞ւմ ա պետք

[Mephistopheles]

Ճիշտ ես ասում: Հենց սկզբից էլ հետաքրքրվածություն չկար: Լավ, անցանք: Ուղղակի ասեցի մի քիչ էլ իմ տարբերակը քրֆեք, կռիվ-մռիվ անենք, խոսանք-մոսանք, էն էլ որ հետաքրքրություն չկա, ո՞ւմ ա պետք

Ապեր ես քո տարբերակն ինկատի չունեմ… ընդհանրապես եմ ասում… քվեարկությունից հետո չեն ուզում… բայց դե մարդկանց հերն էլ անիծած… կգրեմ ապեր… կարծիքս կասեմ կքննարկենք … ինչ ա եղել որ… հիմա մեր մոտ ուշ ա մի քիչ ու մի հատ էլ գործ ունեմ… բայց կգրեմ… պետք կգա… ինչ պետք կգա, վերցրու…

[Sambitbaba]

Սրանից էն կողմ չգիտեմ՝ ուր գնամ:

Բյուր ջան…
Իսկ միգուցէ հենց դա՞ է սկիզբը… Միգուցէ քեզ համար ամեն ինչ պետք է սկսվի հենց այն պահին, երբ դու ազատվես քո կարծեցյալ գիտելիքների՞ց:

Գիտես, այդպես պատահում է: Կարծում եմ, հիմնականում նրանց մոտ, ում զգացմունքները մտքից ավելի առաջնահերթ են: Ես կասկածում եմ, որ դու հենց այդպիսին ես: Բայց այնպիսի տպավորություն է, որ քո կյանքի վազքը քեզ ստիպում է կարծել, թե ավելի funny է մտքով կառուցված կյանք ապրելը, և դա շատ լավ երևում է: Իսկ քո իրականությունը երևի լրիվ այլ բան է պահանջում քեզանից. որ դու դուրս գաս քո էգոյի սահմաններից ու ազատություն ձեռք բերես:

Քիչ առաջ խոստովանեցիր, որ գրել սովորելու համար կարծես թե ամեն անհրաժեշտ բաներն արել ես. ուսուցիչ, կարդալ… Չնայած, եթե ճշմարիտն ասեմ, արվեստի հարցում ուսուցիչը՝ լրիվ պայմանական մի բան է ինձ համար, իսկ կարդալն էլ… երևի կհամաձայնվես, որ որքան շատ ես կարդում, հասկանում ես, որ ավելի շատ բան է մնացել կարդալու…

Բայց, եկ համարենք, որ առաջին քայլերն արդեն արել ես: Ուրեմն, ի՞նչ է մնացել քեզ անել: Գրել, ճի՞շտ է: Ուրեմն, գրիր: Այլ ոչ թե մտածիր, թե ինչ ես գրում: Ուղղակի ազատ արձակիր միտքդ: Մի կաշկանդիր միտքդ: Զգա՛ միտքդ: Եվ հենց որ զգացիր միտքդ, ուրեմն այն կգա: Եվ այն, ինչ որ կգրես այդ պահին, արդեն հայտնություն կլինի:

Գիտե՞ս, թե ինչու եմ համաձայնվել Մեֆի այս խոսքերի հետ. "you have too many ideas for one thing, for one story": Որովհետև, ինձ էլ է թվում, որ դու քո պատմվածքը մտքախեղդ ես արել: Հավատա, եթե նույնիսկ այդպես չի, բայց այն տպավորությունն է ստեղծվում, որ պատմությունդ նախամտածված է:
Իսկ քեզ, քո մարաթոնի մեջ, ինձ թվում է, բացարձակ ազատություն է հարկավոր: Չգիտեմ, ինչպես ճիշտ բացատրեմ, որ սխալ չհասկանաս ինձ: Փորձիր, ասենք, նստեցնել քեզ սարի գագաթին ու այնտեղ գրիր մի պատմվածք:

Գիտես, իմ ամբողջ օրը մեքենայի ղեկը ձեռքիս է անցնում. անընդհատ ճանապարհներին եմ: Երկար ճանապարհներ եմ անցնում, եվ սակայն լավ հիշում եմ անցածս բոլոր ճանապարհները: Բայց մեկ էլ լինում է մի պահ, երբ, ասենք, անցածս մի հիսուն կիլոմետրանոց ճանապարհը վերհիշելիս, որ մի կերպ չեմ կարողանում հիշել, թե ինչպես անցա այդ ճանապարհի մեջտեղի տաս կիլոմետրանոց հատվածը:

Պատկերացրու, որ գրելու ժամանակ էլ են նման պահեր լինում: Երբ վերընթերցում ես գրածդ, ոչ մի կերպ չես կարողանում հիշել, թե մի ինչ-որ մաս ե՞րբ և ինչպե՞ս գրեցիր… Գուցէ դա ծանո՞թ է քեզ: Եթե ոչ, ասեմ, որ դրանք քո հայտնությունների պահերն են. այդպիսի պահերին դու գրում ես քո կյանքի ամենակարևոր տողերը, քո ամենակարևոր մտքերը: Եվ դա հենց այն պահն է, երբ դու ազատվում ես քո գիտելիքներից: Դա այն պահն է, երբ գալիս է իսկական միքտը. ոչ թե քո էգոյի միտքը, այլ քո հոգու միտքը:

Եվ, եթե սրան արդեն ավելացնենք քո գրելու ընդունակությունն ու ճաշակը, քո եռանդը… Ես վախենում եմ ասել, թե ինչեր կարող են դուրս գալ քո գրչի տակից…

[Mephistopheles]

Օքեյ… Արէա ջան,

որ կարդացի առաջին անգամ, մտածեցի որ շատ լավ շարադրված հմուտ գրողի գործ ա, բայց արդեն լռված, որովհետև մտքի ընթացքն ու պատկերացումները շատ ստանդարտ էին, արդեն հայտնի, ինչ որ տեղ նաև ծամված… տպավորություն կար որ գրողը նաև արդեն հաստատված ա… ստեղ շատ ասելու բան չկա, փոխելու բան չկա… շատ հնարավոր ա որ մարդու միտքն արդեն էն ճկունությունը չունենա (չնայած լավերը միշտ էլ թարմ են մնում որովհետև միշտ խնդրին մոտենում են ոնց որ "առաջին անգամ"… դա բարդ բան ա)…

…բայց որ իմացա դու ես… մի կողմից ուրախացա մի կողմից տխրեցի… ուրախացա որովհետև էդ տարիքում վարժ, իմհամար պրոֆեսիոնալ գրում ես, բայց տխրեցի որ էդ տարիքում արդեն "լռվելու նշաններ" կան, բայց հետո էլի ուրախացա որովհետև էդ տարիքում չեն լռվում… քո բնական մտքի հոսքն ինձ ավելի ա դուր գալիս, դրա համար էլ չես լռվի… եթե ճիշտ մոտենաս… դա դժվար բան ա որովհետև չլռվելու միանշանակ ձև չկա…

գամ տեքստին… դու էն անգամ սխալ էիր ասում որ եթե ասում ես Ա ուրեմն Ա ա… Տենց չի Արէա ջան… միշտ էլ, բոլոր ժանրերում էլ մարդը մոդուլ ա, առանց դրա չի լինում… ինչքան էլ ֆանտաստիկա լինի մեկ ա մարդը մնում ա ուսումնասիրության առարկա, ուղղակի թե անուղղակի… մի հատ տենց կարդա ֆանտաստներին… քո մոտ նկարագրությունները երկար ու ձիգ լավ գրված էր, նույնիսկ մանրամասներով, բայց քո հիմնական subject-ը էդ զույգերի հարաբերությւններն ու փախչել էր ուրիշ մոլորակ… ամբողջ նկարագրությունը մի պարբերությամբ կարայիր վերջացնեիր ու կենտրոնանայիր հարաբերությունների վրա, որտեղ նախկին սիրահաները, բայց հիմա թշնամիները փորձում են պարզել հարաբերությունները, ու մարդը ուզում ա ցույց տա մի բան որ սիրուց ու անցյալի վիրավորանքներից ավելի կարևոր ա… առաջին հայացքից երևի դժվար չի ասել որ աշխարհի վերջը ավելի կարևոր ա քան նախկին վիրավորանքը, բայց դա կլիներ challenge… ես շատ կուզենայի տեսնեի թե ոնց կհամոզեիր… մանավանդ որ էդ նկարագրություններն ու գեղեցիկ պատկերները հետո քեզ ըստ էության պետք չեկան… ես էդ նկարագրության տարածքը կոգտագործեի Սեմի համոզելու վրա… գիտեմ ֆանտաստիկա ա, բայց հլա փորձի մեկին բացատրել մի բան որը անհնար ա թվում… էդ մասը հեշտացրել ես… վերջին երկու պարբերությունները շատ ա կինոյացնում… Planet of the Apes… հինը…

պրոպորցիոնալ դիսբալանս կա մի տեսակ…

[StrangeLittleGirl]

Ժողովուրդ, մի բան հստակեցնեմ. որևէ մեկից ոչ խորհուրդ եմ խնդրում, ոչ էլ քաջալերում: Շնորհակալ եմ ջանքերի համար, բայց պետք չի էլի: Երբ խորհուրդի կարիք ունենում եմ, ինքս դիմում եմ ում որ ճիշտ եմ համարում:

[ivy]

Ժողովուրդ, մի բան հստակեցնեմ. որևէ մեկից ոչ խորհուրդ եմ խնդրում, ոչ էլ քաջալերում: Շնորհակալ եմ ջանքերի համար, բայց պետք չի էլի: Երբ խորհուրդի կարիք ունենում եմ, ինքս դիմում եմ ում որ ճիշտ եմ համարում:

Էդ վաղուց պիտի ասած լինեիր. ինձ էլ է ահավոր նյարդայնացնում, երբ մարդիկ որոշում են, որ պիտի «խորհուրդ տան», երբ դրա համար իրենց չես դիմել (չշփոթել կարծիքի կամ վերլուծության հետ)... Ու դեռ մի հատ էլ վրդովվում են, որ իրենց խորհրդին բանի տեղ չես դնում