Չգիտեմ, թե որտեղ են գտնվում Բարիդսկու և Մալզիվի փողոցները, բայց իմ երևակայության մեջ ես նրանք տեղադրեցի կաֆկայա-մեյրինկյան Պրագայում, այնքան որ ծանր ու խորհրդավոր էր Մարին նկարագրել իր հերոսի ճամփորդությունն այդ քաղաքում: "Այ-այ-հենց-հիմա-ինչորմեկը-կրունկներս-կտրորի" զգացմունքը պատմվածքի ամենասկզբից բռնում ու բաց չի թողնում արդեն Ալֆային էլ, ով իր մասն ամբողջությամբ գրել է, զգալով այդ "օտարի" շնչառությունն իր մեջքին, ասես թե հազիվ հասցնելով վերջին պահին ազատվել այդ բեռից, նետելով այն երրորդ մաս, որտեղ, իր էության մեջ անորոշություններ ընդհանրապես չհանդուրժող Գալաթեան, Սլավիկ-58-ի մոտ վերցրեց ու դեմքով դեպի իրեն շուռ տվեց այդ անորոշությունը:
Լավն էր ձեր պատմվածքը, երեխեք. ապրե՛ք: Եվ այնքան կյանք կար մահվան մասին այդ պատմվածքում… Հետաքրքիր է, կարելի՞ է ասել. զարկերակով պատմվածք:
Նկատված համարյա բոոլոր թերությունների քննադատություններն էլ արդարացի եմ համարում, բայց միևնույն է, կարևորն այն է, որ իրոք լավ պատմվածք է ստացվել և մի փոքր մշակման դեպքում հարյուր տոկոսանոց տպագրման արժանի գործ կարող է դառնալ:
Մարի ջան - միանում եմ Գալին. գրիր հնարավորինս շատ, ու դա քեզ կհղկի, իսկ մեզ էլ ապագա սպասելիք ուրախություններ կբերի:
Ալֆա-մեկ ջան - եթե չալարեմ, երևի այսուհետ քեզ կոչեմ "Ալֆաոնե", - Հանս Հեյնց Էվերսի միստիկական հերոսուհու՝ Ալրաունեի անվանը համահունչ: Ցանկությունն ունեմ սկսած այն պահից, երբ առաջին անգամ կարդացի քո պոէզիան: Այստեղ դու ուղղակի ամրապնդեցիր կարծիքս:
Գալ ջան - չեմ կարող ասել, թե դա իմ պատկերացրած ավարտն էր, բայց դու այնքան վարպետորեն ես ամեն ինչ ասում, որ դառնում ես պատկերացումներ փոխող վարպետ: Ու չգիտեմ անգամ, թե որն է ինձ համար ավելի հետաքրքիր. երբ դու սկսու՞մ ես, պատմվածքը, թե՞, երբ ավարտում ես: Երկու դեպքում էլ վարպետ ես:
Շնորհակալություն բոլորիցդ:
Մեջբերել
Էջանիշներ