Ինչո՞ւ լինել լավը, եթե Աստված չկա

**dvgray** · 03.12.2012, 08:39

Sambitbaba-ի խոսքերից

Բա մեղք չե՞ս դու, Դիվ, որ ընկել ես այդ դաժան Աստծո ձեռքը, ով առաջարկում է ատել ոչ միայն դիմացինիդ, այլ նաև ինքդ քեզ…

գոռոզ քո անձի վերաբերյալ:

**Sambitbaba** · 03.12.2012, 08:47

dvgray-ի խոսքերից

գոռոզ քո անձի վերաբերյալ:

Չհասկացա, բայց մերսի:

**Freeman** · 03.12.2012, 10:16

Jarre, Որոշ վերապահումներով համաձայն եմ ասածիդ հետ, իմ գրածի առաջին մասն էլ` որ բարությունը տեսակը պահպանելու անհրաժեշտություն է, մի-քիչ նման էր քո վերլուծությանը ու գրեթե համոզված էի, որ նման կարծիք ես ունենալու

**melancholia** · 03.12.2012, 10:44

Չեմ կարծում բարություն անելու ժամանակ մարդ մտածում է Աստծո մասին: և առհասարակ, ինչ ասել է ,,բարություն,,? Մասամբ համաձայն եմ այն կարծիքի հետ, որ դա զուտ սեփական բավարարության մասն է կազմում: Ի վերջո ինչ լավ արարք էլ անում ենք , կամա թե ակամա սպասում ենք արձագանքի, այն էլ լավ արձագանքի:
Էսպիսի մի աֆորիզմ կա` եթե չարն անելով, վախենում ես, որ դրա մասին կիմանան, ուրեմ դեռ հույս կա, որ կգտնես բարու ուղին, բայց եթե անելով բարին, ցանկանում ես բոլորն իմանան դրա մասին` չարն ես ծնում: Փաստորեն բարի ասածը գուցե և իրականում չկա, կամ էլ ամենինչ հարաբերական է: Բայց և այնպես , անձամբ ես փորձում եմ դրական մթնոլորտ ստեղծել իմ ու իմ սիրելի մարդկանց շուրջը, առանց մտածելու աստծո գոյության կամ չգոյության մասին: Թշնամիների միջավայրում էլ փորձում եմ հավասարակշռություն պահպանել, բայց ոչ Աստվածաշնչյան բարությամբ:

**dvgray** · 04.12.2012, 07:37

melancholia-ի խոսքերից

Մասամբ համաձայն եմ այն կարծիքի հետ, որ դա զուտ սեփական բավարարության մասն է կազմում: Ի վերջո ինչ լավ արարք էլ անում ենք , կամա թե ակամա սպասում ենք արձագանքի, այն էլ լավ արձագանքի:

տեսականորեն կարելի է ապացուցել, որ ցանկացած "բարություն" արվում է ուրիշ "մատրիրեայի" հաշվին, այսինքն այդ բարությունը ոմն ուրիշի համար չարիք է, վատ բան: իսկ Աստծու առաջ ցանկացածը հավասար է իսկզբանե: ինչ դուրս եկավ, որ Աստծու համար "բարի" գոյություն չունի, անընդւնելի է, քանի որ ամենի մի "բարին" իր մեջ պարունակում է "չարը":
հետևրաբար, "բարին", դա ներանձնական կամ խմբակային կատերգորիա է, և ոչ երբեք միանշանակ, բացարձակ մի արժեք: Այսինքն բարին երբևէ Աստվածային սկիզբ չունի, այլ իրենից ենթադրում է մարդու, կամ այն մատրեիայի սուբեկտիվ գործունեության արդյունք, որը հավաանաբար մտնում է Աստծու գծած "խաղի" կանոնների մեջ, կամ այլ կերպ ասած ինքը դեմ չէ դրան: