Ինչո՞ւ լինել լավը, եթե Աստված չկա

[Tig]

Առանց Աստծո գոյությունը իմաստազրկվում է:
Եթե չկա Աստված ապա այն ամենը ինչը որ կա պատահականության արդյունք է: Պատկերացրեք այն երեխայի հոգեվիճակը, այն մարդու հոգեվիճակը ում ասում են` դու պատահականության արդյունք ես, քեզ չեն պլանավորել, դու պատահական ծնվեցիր ու քեզ հանձնեցին մանկատուն:
Եթե ամեն ինչ պատահականություն է, չկա շարունակություն, ապա ամեն ինչ իմաստազրկվում է, ապրելու իմաստը կորցրած մարդը ամեն ինչի ընդունակ է, եթե մարդը ընդամենը մատերիա է ապա նա պարզապես ոչինչ է:
Եթե մարդուն ասես դու ոչինչ ես ապա էտպիսի մարդը ամեն ինչի ընդունակ է:

Չամիչ ջան մի քիչ խտացնում ես գույները...
Պատահականությունը, չպլանավորված լինելը դեռ չի նշանակում իմաստազրկված, կամ հակառակը ոչ պատահական լինելը չի նշանակում իմաստը չկորցնել կամ դրանով պայմանավորել իմաստը: Նույնիսկ եթե ընդունենք, որ մարդը ընդհամենը մատերիա է, որ գիտակցությունը մատերիայի արգասիք է, որի հետ ես համամիտ չեմ, բայց ենթադրենք այդպես է, ապա նույնիսկ այդ դեպքում մարդու գիտակցությունը ինքնին արդեն իմաստ է, այսինքն հենց գիտակցությունն է իմաստների գեներատոր: Ու միայն Աստծո գոյությամբ մարդու գոյության իմաստը պայմանավորելը պակաս վտանգավոր չի, քան իմաստազրկումը, քանի որ դա էլ կարող է հանգեցնել ֆանատիզմի մեկ այլ ծայրահեղության դրսևորման: Իհարկե շատերի հոգեբանական մակարդակի որոշակի փուլում առկա է լինում ինքնաիմաստավորման գործընթացը, բայց մի փոքր էլ առաջ անցնելով, զարգացման որոշակի փուլում իմաստ փնտրելը նույնպես կորցնում է իր ակտուալությունը ու միակ իմաստը դառնում է լինելը, ավելի ճիշտ շարժման մեջ լինելը, այսինքն ինքնադրսևորվելը, որը հեչ էլ պայմանավորված չի Աստծո գոյությամբ կամ չգոյությամբ:

[Չամիչ]

Չամիչ ջան մի քիչ խտացնում ես գույները...
Պատահականությունը, չպլանավորված լինելը դեռ չի նշանակում իմաստազրկված, կամ հակառակը ոչ պատահական լինելը չի նշանակում իմաստը չկորցնել կամ դրանով պայմանավորել իմաստը: Նույնիսկ եթե ընդունենք, որ մարդը ընդհամենը մատերիա է, որ գիտակցությունը մատերիայի արգասիք է, որի հետ ես համամիտ չեմ, բայց ենթադրենք այդպես է, ապա նույնիսկ այդ դեպքում մարդու գիտակցությունը ինքնին արդեն իմաստ է, այսինքն հենց գիտակցությունն է իմաստների գեներատոր: Ու միայն Աստծո գոյությամբ մարդու գոյության իմաստը պայմանավորելը պակաս վտանգավոր չի, քան իմաստազրկումը, քանի որ դա էլ կարող է հանգեցնել ֆանատիզմի մեկ այլ ծայրահեղության դրսևորման: Իհարկե շատերի հոգեբանական մակարդակի որոշակի փուլում առկա է լինում ինքնաիմաստավորման գործընթացը, բայց մի փոքր էլ առաջ անցնելով, զարգացման որոշակի փուլում իմաստ փնտրելը նույնպես կորցնում է իր ակտուալությունը ու միակ իմաստը դառնում է լինելը, ավելի ճիշտ շարժման մեջ լինելը, այսինքն ինքնադրսևորվելը, որը հեչ էլ պայմանավորված չի Աստծո գոյությամբ կամ չգոյությամբ:

Այո իսկապես շատ լավ հարց է, ինչու լինել լավը եթե Աստված չկա?
Այո իսկապես ամեն ինչ իմաստազրկվում է եթե Աստված չկա, եվ լավը եւ վատը, գոյությունն է իմաստազրկվում:

Ինչու եմ փորձում լինել լավը? որուվհետեւ Աստծուց եմ վախենում? իհարկե ոչ:
Ամեն ինչ քո ներսում է, եւ լավը եւ վատը, եթե նախընտրում ես վատը առաջին հերթին ինքդ քեզ ես սեւացնում:
Եթե մշտապես ապրում ես նախանձի, չարության, ագրեսիայի, վախի մեջ ապա ինքդ քեզ ես ոչնչացնում:
Բայց էստեղ նորից կանգնում ենք նույն հարցի առաջ, ինչի համար ինքս ինձ պահպանեմ, ինչի համար ջանքեր թափեմ, լավը լինեմ եթե չկա շարունակություն?

Անհավատությունը կործանում է ոչ միայն մարդուն, այլ նաեւ նման մարդուն շրջապատողներին:

[Սելավի]

Տիգ ջան, ես լիովին կիսում եմ քո կարծիքը: Ամեն մարդ գտնվում է իր զարգացման այնպիսի փուլում, որը առավելագույնս կխթանի այդ անձի ձևավորմանը: Մեկը ինչ-որ կրոնի հետևորդ է դառնում, դա նորմալ է, և ես դրա մեջ արտասովոր բան չեմ տեսնում, մյուսը ավազակ և հանցագործ է դառնում, ես դրա մեջ էլ տարօրինակ բան չեմ տեսնում: Ինչպես արդեն ասացի, ամեն մեկը իր այդ ժամանակաշրջանի դասերն է յուրացնում, որից հետո ձեռք է բերում հսկայական փորձ, և այլևս չի ցանկանում մնալ այդ խաղի մեջ, այլ փոխում է իր խաղի բնույթը, դառնում ասենք քաղաքական գործիչ:
Ես հարգանքով եմ մոտենում, ցանկացած մարդու կատարած ընտրությանը: Եթե փորձես խոսել ամեն մեկի հետ առանձին առանձին, կնկատես որ ամեն մեկը իր յուրահատուկ փիլիսոփայությունը ունի համապատասխան երևույթների վերաբերյալ, ու ամեն մեկը հենց իր փիլիսոփայությունն է համարում ճիշտ: Օրինակ ես, կարիք չեմ զգում բանավեճի կամ մանիպուլացիայի միջոցով, փոփոխել մեկ ուրիշի պատկերացումները կամ մոտեցումները կյանքի նկատմամբ: Ես ներքին համոզմունք ունեմ, որ ամեն մարդ գտնվում է համապատասխան ժամանակաընթացքի համար, իր համար ճիշտ փիլիսոփայության ազդեցության տակ: Ոչ մեկ պատահական չի կարող գիտակցված աստրալ ճանապարհորդուն կատարել, եթե չի հասունացել այդ երևույթի ներքին մղումը:
Դեռ ավելին, եթե անգամ խոսես դրա մասին, քեզ տարօրինակ կհամարեն, քանզի դա իրենց համար դեռ խորթ երևույթ է:
Մոտ քսան տարի առաջ, Հայաստանում գերակշիռ մեծամասնությունը կրոնի ազդեցության տակ էր, և դա նորմալ էր, այդ փուլը իր յուրահատուկ զարգացման ընթացքը ուներ, և ամենևին պետք չէ թերագնահատել այդ ազդեցությունը: Որքանով հիմա տեղյակ եմ, գնալով այդ ազդեցությունը քչանում է:
Ցանկացած քաղաքակրթություն, իր էվալուցիոն զարգացման ընթացքում շատ հնարավոր է որ կվնասի իր տեսակին, հետևաբար կավարտվի այդ տեսակի հետագա էվալուցիոն զարգացման ընթացքը, քանի որ նրանք դեռ պրիմիտիվներ են, երխաներ, և իրենց ձեռքի տակ եղած ցանկացած խաղալիք կարող են անգիտակցորեն օկտագործել ոչ ճիշտ նպատակով: Հիմա որպեսզի պրիմիտիվ քաղաքակրթությունները ավելի բարեհաջող հասնեն իրենց զարգացման հաջորդ էվալուցիոն փուլին, նրանց տրվում է օրենքներ:
Մի սպանիր, մի գողացիր, մի.... Այս օրենքները, որոշակի վախի ացդեցության ներքո, հետ են պահում համապատասխան քաղաքակրթությանը իրենց կործանումից:
Սա նման է նրան, որ երբ փոքր երեխան ուզում է հոսանքին ձեռք տալ, ծնողները ասում են դզզզզզզա: Ծնողը գիտի, որ հոսանքը կենցաղային շատ կարևոր գործիք է, բայց դրա մասին երեխան չգիտի: Մինչև երեխան կհասունանա, նրան պահում են դզզզզայի ազդեցության տակ: Հետո երբ երեխան մեծանում է, ծնողը նրան այլևս դզզզզայով չի վախեցնում:
Հիմա ստեղ քո կարծիքով ով փոխվեց, երեխան թե ծնողը:
Այս այլաբանությունը օկտագործեցի, որպեսզի միտքս ճիշտ հասկանաս: Ծնողը միշտ էլ նույնն է, պարզապես երեխայի տարբեր ժամանակահատվածներում նա երեխայի հետ տարբեր կերպ է խոսոում, մինչև երեխան կսկսի ինքնուրույն հասկանալ ամեն բան: Դրանից հետո երեխան ազատ է, նա կարող է իր սեփական պատկերացումներով կառուցել իր կյանքը, այս անգամ արդեն զերծ մնալով իրեն վնասելուց:
Իսկ թե ծնող ասելով ով ինչ է հասկանում, դա կրկին ամեն մեկի սեփական արժեհամակարգի արգասիք է: Մեկը դրա տակ հասկանում է տիեզերք, մյուսը՝ որպես կյանք, երորդը՝ անձ: Դա արդեն այդքան էլ էական չէ:
Սա է իմ կարծիքը Տիգ ջան, և ամենևին պարտադիր չէ որ ինչ-որ մեկը ընդունի այն: Սակայն շատ ուզում եմ որ մենք հարգենք միմյանց կարծիքները:


Տիգ ջան, ճիշտա գրառումս այնպես ստացվեց, որ կարծես անձնապես քեզ հետ եմ խոսում, սակայն ընդհամենը մտքերս էի շարդրում, անձնապես քեզ ուղված չնդունես այս գրառումը:

[Նետ]

Ինչո՞ւ լինել լավը, եթե Աստված չկա

Այնուամենայնիվ, ես չեմ հանդիպել մի հավատացիալ մարդու որը ասի «ես լավն եմ»: Սակայն մյուսներից շատ եմ լսել, որ իրենք ու իրենց խիղճն են ամենա ճշմարիտն ու լավը:
Դէ էս դեպքում էլ, իհարկե նրանք Քրիստոսի կարքը չունեն, քանի որ Հիսուսն ասաց՝ «Արդարների համար չեկա, այլ՝ մեղավորների»:

[Sambitbaba]

Այնուամենայնիվ, ես չեմ հանդիպել մի հավատացիալ մարդու որը ասի «ես լավն եմ»:

Ճիշտ ես: Բայց բոլոր հավատացյալներն էլ ասում են. "Մնացած բոլորդ վատն եք":

Եվ ցավալին այն է, որ դա ոչ թե անհատի դրական կամ բացասական արժանիքներից է գալիս. դա կրոնի հիմնաքարն է:

[S.L.V.]

Այնուամենայնիվ, ես չեմ հանդիպել մի հավատացիալ մարդու որը ասի «ես լավն եմ»: Սակայն մյուսներից շատ եմ լսել, որ իրենք ու իրենց խիղճն են ամենա ճշմարիտն ու լավը:
Դէ էս դեպքում էլ, իհարկե նրանք Քրիստոսի կարքը չունեն, քանի որ Հիսուսն ասաց՝ «Արդարների համար չեկա, այլ՝ մեղավորների»:

Ոնց կարողա մարդ մեղավոր լինի, եթե մարդու մեջ մեղքի հասկացողությունը չլինի?

[Tig]

Այո իսկապես շատ լավ հարց է, ինչու լինել լավը եթե Աստված չկա?
Այո իսկապես ամեն ինչ իմաստազրկվում է եթե Աստված չկա, եվ լավը եւ վատը, գոյությունն է իմաստազրկվում:

Ինչու եմ փորձում լինել լավը? որուվհետեւ Աստծուց եմ վախենում? իհարկե ոչ:
Ամեն ինչ քո ներսում է, եւ լավը եւ վատը, եթե նախընտրում ես վատը առաջին հերթին ինքդ քեզ ես սեւացնում:
Եթե մշտապես ապրում ես նախանձի, չարության, ագրեսիայի, վախի մեջ ապա ինքդ քեզ ես ոչնչացնում:
Բայց էստեղ նորից կանգնում ենք նույն հարցի առաջ, ինչի համար ինքս ինձ պահպանեմ, ինչի համար ջանքեր թափեմ, լավը լինեմ եթե չկա շարունակություն?

Անհավատությունը կործանում է ոչ միայն մարդուն, այլ նաեւ նման մարդուն շրջապատողներին:

Չէ Չամիչ ջան էլի կիսատ ես մեկնաբանում, կամ կիսատ ես հասկանում:
Կան մարդիկ որոնց համար իրոք անհավատությունը կործանում է, բայց այդ բոլոր մարդիկ վաղ թե ուշ, այս կյանքում, կամ այլ կյանքերում հասնելու են նրան, որ հավատքով չեն պայմանավորելու լինելիությունը և շարունակելիությունը: ...և այդպես շարունակ, փուլ առ փուլ... դեպի հավերժություն:

[Տրիբուն]

Մեկը Աստծուն փիս հավատում ա: Ու արի ու տես, որ Աստծուն փիս հավատալով, հավատում ա նաև զղջումին ու մեղքերի թողությանը: Այսինքն, կարա չարություն անի, ու հետո զղջա ու մեղքերի թողություն ստանա: Առը քեզ կապ բարության ու Աստոծո միջև:

Իմ իմացած իրոք բարի մարդկանց մեջ ես դեռ մոլի հավատացյալներ չեմ տեսել: Ավելի շուտ երևի հակառակն ա եղել, որը սակայն չի նշանակում, որ բարի հավատցյալներ չկան:

[Tig]

Գնելի ոճով մի բան անցավ մտքովս...

Մեկը Աստծուն փիս հավատում ա: Ապրում ա Աստվածավախ կյանքով, բայց օրերից մի օր նրա հետ մի այնպիսի դեպք է պատահում, որ նա կարծում է, որ արժանի չէր նման վերաբերմունքին Աստծո կողմից, որ իր ապրածին համարժեք գնահատական չի ստանում ու դառնաում է փիս... /մնացածը թողնում եմ ձեր երևակայությանը/:

հ.գ. Աստվածաշնչում դրա վառ օրինակն էլ կա ի դեմս Լյուցիֆերի...

[luys747]

Գնելի ոճով մի բան անցավ մտքովս...

Մեկը Աստծուն փիս հավատում ա: Ապրում ա Աստվածավախ կյանքով, բայց օրերից մի օր նրա հետ մի այնպիսի դեպք է պատահում, որ նա կարծում է, որ արժանի չէր նման վերաբերմունքին Աստծո կողմից, որ իր ապրածին համարժեք գնահատական չի ստանում ու դառնաում է փիս... /մնացածը թողնում եմ ձեր երևակայությանը/:

հ.գ. Աստվածաշնչում դրա վառ օրինակն էլ կա ի դեմս Լյուցիֆերի...

Բավականին սովորեցնող օրինակ է, հետեվությունը այն է, որ մարդիկ, ովքեր վատն են, գործում են ընկած լյուցիֆերի թելադրանքով: Իմ կարծիքով մարդիկ այնքանով են լավը, որքանով որ նրանց խիղճը կարողանում է թելադրել: Անկախ նրանից, մարդը հավատում է, թե ոչ, վատը չի կարողանում լինել, եթե նրա խիղճը իրան թույլ չի տալիս: Բայց եթե մարդը շարժվում է Սուրբ Հոգու թելադրանքով, այլ ոչ թե լյուցիֆերի պիղծ ոգիների թելադրանքով, չի կարող վատը լինել:

[Sambitbaba]

Բավականին սովորեցնող օրինակ է, հետեվությունը այն է, որ մարդիկ, ովքեր վատն են, գործում են ընկած լյուցիֆերի թելադրանքով: Իմ կարծիքով մարդիկ այնքանով են լավը, որքանով որ նրանց խիղճը կարողանում է թելադրել: Անկախ նրանից, մարդը հավատում է, թե ոչ, վատը չի կարողանում լինել, եթե նրա խիղճը իրան թույլ չի տալիս: Բայց եթե մարդը շարժվում է Սուրբ Հոգու թելադրանքով, այլ ոչ թե լյուցիֆերի պիղծ ոգիների թելադրանքով, չի կարող վատը լինել:

Ես հարգում եմ քո նրբանկատությունը, Լույս ջան: Եվ այդ պատճառով, եկ խոսենք ոչ թե "Լյուցիֆերի պիղծ ոգիների", այլ Սուրբ Հոգու "թելադրանքների" մասին, իսկ դու ինձ ապացուցիր դրա "լավ" լինելը, լա՞վ:

1. Սուրբ Հոգին թելադրում է Մովսեսին, Եգիպտոսից փախչելիս, խաբել փարավոնին, ասել, որ ոչ թե ինքն իր ազգին ցանկանում է հանել Եգիպտոսից, այլ "Երեք օրուան ճամբայ երթանք դէպի անապատը, որպէսզի մեր Եհովա Աստուծոյն զոհ մատուցանենք": Հիշիր պատվիրանը. Մի՛ խաբիր…Դե, փարավոնն էլ, լինելով դատող մարդ, զայրանում է, որ Մովսեսն իրեն էշի տեղ է դրել ու չի թողնում: Եկ շրջանցենք բոլոր տաս արհավիրքները, որոնք այդ Սուրբ Հոգին թափում է մի ամբողջ ազգի /եգիպտական/ գլխին, ընդ որում, ամեն անգամ նախապես "Տէրը կարծրացուց Փարավոնին սիրտը ու անիկա Իսրայէլի որդիները չարձակեց":

2.Սուրբ Հոգին թելադրում է Մովսեսին, որ վերջին արհավիրքից, Եջիպտոսի բոլոր անդրանիկ զավակներին սպանելուց առաջ, հրեաները ավազակաբար կողոպտեն եգիպտացիներին. "Հիմա խօսէ ժողժվուրդին ականջներուն ու ամէն մարդ իր դրացիէն եւ ամէն կին իր դրացիէն արծաթեղէն ու ոսկեղէն զարդեր թող խնդրէ": Ինչը և մեծ հաճույքով անում են նրանք, սուսուփուս թալանելով մի ամբողջ երկիր: Հիշիր պատվիպրանը. Մի՛ գողացիր…

3.Սուրբ Հոգին թելադրում է Մովսեսին, Եգիպտոսից փախնելուց հետո էլ, իր կողմից նրանց նվիրած, եթե չեմ սխալվում, հինգ երկրներում, անգթորեն սպանել բոլորին. տղամարդկանց, կանանց, ծերերին, երեխաներին, անգամ անասուններին, և դաժանորեն պատժում է բոլոր նրանց, ովքեր գոնե մի փոքր խախտում են այդ "բարի թելադրանքը": Հիշեցի՞ր պատվիրանը. Մի՛ սպանիր…

Այսքանից հետո, Լույս ջան, կա՞ որևէ իմաստ հիշատակելու "Լյուցիֆերի պիղծ ոգիների" թելադրանքները:

Մի՞թե ժամանակը չէ արդեն լրջորեն մոտենալ հարցին և ընդունել վերջապես, որ Աստծոնն է ամեն ինչ. թե՛ բարին, և թե՛ չարը, ինչպես նաև լավն ու վատը: Եվ եթե այս աշխարհում կատարվում է մի որևէ բան, լինի այն լավ, թե վատ, միևնույնն է, դա կարող է կատարվել միայն և միայն Նրա կամքով և թույլտվությամբ:

Բավական է թերագնահատեք ձեզ Աստծոն…