Ակումբի պասիվացման պատճառները

[ivy]

Դե լավ, պետք չի տենց դրամատիկացնել: Ում համար էն աստիճանի տխուր ա, որ սիրտ չի ունենա մտնել, թող չմտնի: Փակելու իմաստը ո՞րն ա: Էս ինտերնետում միակ խախանդ հարազատ վայրն ա, մեկ-մեկ մտնում ենք, գլուխներս մի քիչ դինջանում են, ինչի՞ չլինի որ : Ասեցինք` չարժե խանգարել մեռնելուն, բայց չի նշանակում, թե պետք ա հատուկ օգնել :

Բա խախանդ հարազատ վայրին ասում են կիսամեռ քարշ եկո՞ղ:
Խախանդ հարազատն ուրիշ բան, թե չէ կիսամեռ քարշ եկողների հանդեպ մենակ մեռնել օգնելու ցանկություն է մնում:
Բայց դե գիտեմ, որ ես բառերի հանդեպ ընդհանուր առմամբ մի քիչ տարած վերաբերմունք ունեմ, ու դրանց ընտրությանը շատ ավելի մեծ կարևորություն եմ տալիս, քան սովորաբար տալիս են:

[Ուլուանա]

Բա խախանդ հարազատ վայրին ասում են կիսամեռ քարշ եկո՞ղ:
Խախանդ հարազատն ուրիշ բան, թե չէ կիսամեռ քարշ եկողների հանդեպ մենակ մեռնել օգնելու ցանկություն է մնում:
Բայց դե գիտեմ, որ ես բառերի հանդեպ ընդհանուր առմամբ մի քիչ տարած վերաբերմունք ունեմ, ու դրանց ընտրությանը շատ ավելի մեծ կարևորություն եմ տալիս, քան սովորաբար տալիս են:

Բայց մեկը մյուսին չի հակասում: Ի՞նչ ա, հարազատ վայրը չի կարո՞ղ կիսամեռ քարշ գալ: «Կիսամեռ քարշ գալ» արտահայտությունն ընդամենը ցույց ա տալիս պասիվության խայտառակ աստիճանը:

[Guest]

հա բայց լավ էլ ակտիվ քննարկվում ա էս պասիվությունը։

[Quyr Qery]

Որ հանկարծ ակումբը չլինի, չգիտեմ, ուր կվերադառնամ, երբ ամեն ինչից նորից հիասթափված կլինեմ, շատ անառակ որդի եմ, բայց տունս էս ա։

[Sambitbaba]

Որ հանկարծ ակումբը չլինի, չգիտեմ, ուր կվերադառնամ, երբ ամեն ինչից նորից հիասթափված կլինեմ, շատ անառակ որդի եմ, բայց տունս էս ա։

Ասածդ, սիրելիս, ցավալիորեն մատնացույց է անում Հայաստանի ներկա վիճակը. համատարած պասսիվություն, մտքով, որ ինչ-որ մեկը վիճակը կփոխի։ Ու ոչ ոք չի ուզում հասկանալ, որ հենց իր սեփական պասսիվությունն է տվյալ վիճակի պատճառը։

[Բարեկամ]

Ինչ վերաբերում է ֆեյսբուքին, ապա իմ կարծիքով էդ բոլոր լայքերն ու սրտիկները ոչ անպայմանորեն հետաքրքրվածություն են նշանակում և ոչ էլ անգամ նշանակում են, որ գրառումդ իսկապես կարդացել են, էլ ուր մնաց՝ հավանել․ ընդհանուր ֆբ-ն շատ կեղծ ու ինքնախաբեության տանող համակարգ է։ Բայց դե չխորանանք։ Եթե մարդ կա, ում համար արձագանքների քանակը կարևոր է, ուրեմն գուցե և ֆբ-ն ամանահարմար տեղն է իր համար։

Լրիվ համաձայն եմ էս գնահատականի հետ։ Ավելին, շատ անգամ ֆբ-ը կարծես իրականության հակառակ կողմը լինի։ Օրինակ, ես մարդիկ գիտեմ, որ իրական կյանքում ահավոր մենակ են՝ տարբեր պատճառներով, թե՛ հոգեպես, թե՛ ֆիզիկապես, ու բավական տառապում են էդ մենակությունից, բայց որ ֆեյսբուքյան գրառումների լայքերին կամ ֆեյսբուքով ծննդյան օրվա շնորհավորանքներին նայես՝ հեղեղ, թվում ա, թե էս մարդն ուղղակի ընկերների ու բարեկամների օվկիանոսի մեջ ա ապրում։

Հա, ու էդ լայքային վերաբերմունքի մասին։ Շատերը լայքում են, որպեսզի չլայքելը անցանկալի կարծիքի կամ մեկնաբանությունների առիթ չտա, պարտավորության պես մի բան։ Օրինակ՝ նկարս չլայքեց, ուրեմն չհավանեց; նկարս չլայքեց՝ նախանձում ա, նկարս չլայքեց՝ անտարբեր ա իմ հանդեպ (տեսել եմ՝ ուրիշներինը լայքում ա)։ Մի խոսքով, լայքատվությունը ֆեյսբուքում մեծ չափով քաղաքավարական բնույթ ա կրում, բայց դե մարդկանց դուր ա գալիս, ուզում են հավատալ, որ էդ լայքերը իսկական են ու ըստ արժանվույն։

Մի բան էլ եմ նկատել․ անարժեք, ստիցոտ գրառումները հակված են ավելի մեծ թվով լայքեր ստանալու, քանի որ մեծ մասամբ հենց էդ ոճի/բովանդակության լայքատու լսարան ունի ֆեյսբուքը։ Այսինքն, իմ գնահատմամբ, ֆեյսբուքում լայքերին կարևորություն տվող մարդիկ (թե՛ տալու, թե՛ ստանալու առումով) հիմնականում նրանք են, ովքեր կա՛մ պարապ են՝ հիմնականում թեթև ու դատարկոտ ժամանցի հետևորդները, կա՛մ պոպուլիստ։

Ոի մի բան էլ, էդ առումով ֆեյսբուքը գնահատանք կարևորող մարդկանց դարձնում ա բավական կախյալ իրենից, դառնում օրվա ռեժիմ՝ էդ օրվա բաժին գնահատանքը ստանալու, ու քանի աճում է լայքերի քանակը, էդ կախվածությունն էլ ա աճում, քանի որ աճում ա ինքնագոհունակությունը։

[Բարեկամ]

Ակումբը դառել ա ինքնամփոփ, մենակյաց օրգանիզմ։ Ինքնամփոփն ու մենակյացը մեռնողը չի։ Ու չարժի հեչ դուրս գրել նրան ներկայիս իր էդ հատկության համար։ Հակառակը, հենց էս իր նոր ձևով որ կա՝ լավ ա, ու, ի դեպ, տալիս ա լիքը առավելություններ՝ ի տարբերություն այլ սոց-կայքերի․ թե՛ փոքր, բայց հանրային հասանելի լսարանը, թե՛ մնացած փոքր խմբի հնաբնակ հարազատությունը, թե՛ նույնիսկ էդ գաղտնի կարդացված լինելու բեքգրաունդը։ Հուսով եմ՝ երբևէ չեն փակի։ Հայկական սոց-ցանցի ամենաառողջ օրգանիզմներից ա եղել (ու կա) Ակումբը, իր բոլոր "բալյաչկեքով" հանդերձ։

[ivy]

հա բայց լավ էլ ակտիվ քննարկվում ա էս պասիվությունը։

Ըհն, սա ակումբային անոմալիա ֆենոմեններից ա

[Աթեիստ]

Մի հատ հին անեկդոտ կա։
Շատ ծեր մարդու մոտ լրագրող ա գալիս, հարցնում ա, թե ինչո՞ւմ ա իրա երկարակեցության գաղտնիքը։ Թվարկում ա էն ստանդարտ չխմել, առողջ ապրելակերպ ...։
- Չէ՜, ես պարզապես երբեք, ոչ մեկի հետ չեմ վիճում։
- Բայց չի կարա դա երկարակեցության պատճառ լինի
- Դե, ուրեմն դրանից չի

Ասածս ինչ ա։
Ստեղ շատերս էինք պատրաստ երկար կամ թեկուզ կարճ, բայց կտրուկ տեքստերով ապացուցել սեփական տեսակետը։ Բայց հետո հասկանում ես, որ հիմնականում դա անիմաստ ա։
Ասենք մարդուն բացատրում, ապացուցում ես, որ պատվաստումները աուտիզմի հետ կապ չունեն։ Ցույց էս տալիս, թե որտեղից ա գալիս էդ միֆը, մեկ էլ «դա իմ կարծիքն ա» ու վերջ։
Որտև մարդիկ լսել են, որ ամեն մարդ կարա սեփական կարծիքն ունենա, ու թքած գիտության վրա։
Ու այ սենց բաներից հետո էլ ոչ էլ ուզում ես բան բացատրես։ Պարզապես մտքումդ արձանագրում ես, որ հերթական հիմարի հետ գործ ունես, ու անցնում առաջ։ Սա իհարկե հիմնականում սոց ցանցերում տարածված խնդիրն ա, բայց դա սպանում ա բանավիճելու ցանկությունը։ Նաև այլ հարթակներում։

[One_Way_Ticket]

Մի հատ հին անեկդոտ կա։
Շատ ծեր մարդու մոտ լրագրող ա գալիս, հարցնում ա, թե ինչո՞ւմ ա իրա երկարակեցության գաղտնիքը։ Թվարկում ա էն ստանդարտ չխմել, առողջ ապրելակերպ ...։
- Չէ՜, ես պարզապես երբեք, ոչ մեկի հետ չեմ վիճում։
- Բայց չի կարա դա երկարակեցության պատճառ լինի
- Դե, ուրեմն դրանից չի

Ասածս ինչ ա։
Ստեղ շատերս էինք պատրաստ երկար կամ թեկուզ կարճ, բայց կտրուկ տեքստերով ապացուցել սեփական տեսակետը։ Բայց հետո հասկանում ես, որ հիմնականում դա անիմաստ ա։
Ասենք մարդուն բացատրում, ապացուցում ես, որ պատվաստումները աուտիզմի հետ կապ չունեն։ Ցույց էս տալիս, թե որտեղից ա գալիս էդ միֆը, մեկ էլ «դա իմ կարծիքն ա» ու վերջ։
Որտև մարդիկ լսել են, որ ամեն մարդ կարա սեփական կարծիքն ունենա, ու թքած գիտության վրա։
Ու այ սենց բաներից հետո էլ ոչ էլ ուզում ես բան բացատրես։ Պարզապես մտքումդ արձանագրում ես, որ հերթական հիմարի հետ գործ ունես, ու անցնում առաջ։ Սա իհարկե հիմնականում սոց ցանցերում տարածված խնդիրն ա, բայց դա սպանում ա բանավիճելու ցանկությունը։ Նաև այլ հարթակներում։

Ինձ թվում է, երբեք ոչ ոքի հետ չվիճելը նույնպիսի ծայրահեղություն է։ Նման մարդը հաճախ վստահ չէ իր տեսակետի վրա ու գիտի որ այն հիմնավորել չի կարող։ Եթե չես վիճում, շարունակում ես եփվել քո յուղի մեջ։ Վիճելիս իհարկե միանգամից կարծիքդ չես փոխում, հատկապես սկզբունքային հարցերի շուրջ, բայց (խոսքը կիրթ վեճերի մասին է) զրուցակցի տեսակետը ենթագիտակցությանդ մեջ հետք թողնում է։ Եթե իրոք այդ տեսակետը հիմնավորված էր, ժամանակի հետ ինքդ քո մեջ դրան կանդրադառնաս։ Բացի դրանից, երբ քո տեսակետն ես հիմնավորում զրուցակցիդ, հաճախ ինքդ քո համար հասկանում ես, որ արգումենտներդ թույլ են, ու ինչքան էլ այդ պահին չուզենաս դա ընդունել, ենթագիտակցությանդ մեջ էլի հետք կթողնի։ Ես եթե հիշեմ, թե տարիներ առաջ ինչ հայացքներ ունեի, ու ինչպես են դրանք փոխվել, վեճերը (այդ թվում ակումբում) հաստատ դրան նպաստել են։

[Գաղթական]

Ասածս ինչ ա։
Ստեղ շատերս էինք պատրաստ երկար կամ թեկուզ կարճ, բայց կտրուկ տեքստերով ապացուցել սեփական տեսակետը։ Բայց հետո հասկանում ես, որ հիմնականում դա անիմաստ ա։
Ասենք մարդուն բացատրում, ապացուցում ես, որ պատվաստումները աուտիզմի հետ կապ չունեն։ Ցույց էս տալիս, թե որտեղից ա գալիս էդ միֆը, մեկ էլ «դա իմ կարծիքն ա» ու վերջ։
Որտև մարդիկ լսել են, որ ամեն մարդ կարա սեփական կարծիքն ունենա, ու թքած գիտության վրա։
Ու այ սենց բաներից հետո էլ ոչ էլ ուզում ես բան բացատրես։ Պարզապես մտքումդ արձանագրում ես, որ հերթական հիմարի հետ գործ ունես, ու անցնում առաջ։ Սա իհարկե հիմնականում սոց ցանցերում տարածված խնդիրն ա, բայց դա սպանում ա բանավիճելու ցանկությունը։ Նաև այլ հարթակներում։

Աթեիստ ջան, վերջերս, մեկ այլ քննարկման ընթացքում, դու ինձնից էլ կարծիքիս գիտական հիմնավորում ուզեցիր, որը ես չներկայացրեցի:

Եթե դու միայն գիտական հիմնավորումներ ես ընդունում, էդ շատ գրագետ մոտեցում ա, իհարկե:
Բայց, ըստ իս, ֆորումում կամ սոցցանցում որևէ կարծիք հայտնող մարդկանցից բոլորը չեն տրամադրված գիտական հղումներով բանավեճի:

Երբեմն էդ կարծիքը դեռ մինչև վերջ ձևավորվել չհասցրած էլ կարող է լինել ու հիմնավոր ապացուցման կամ հերքման կարիք ունեցող ու մարդը, գուցե, այդ իսկ պատճառով էլ էդ կարծիքը սոցցանցում ա հնչեցրել, ոչ՝ գիտաժողովի ընթացքում:

Բայց, եթե քո բացատրությունները կամ արգումենտները ի զորու չեն եղել նրան քո տեսակետում համոզել, երևի թե չարժի իրեն միանգամից հիմար համարել:

Թիքեթի ասած՝ կարևորը քո ասածն էլ լսելի դարձավ ու գուցե հետագայում ավելի խորը վերլուծության նյութ հանդիսանա:
Չէ՞ որ ֆորումի իմաստն էլ երևի հենց դա է՝ հակադիր կարծիքներ լսել, քննարկել, վերլուծել, ու ոչ ինչ-որ մեկին պարտադիր մտքափոխ անել ձգտել, որ հիմար դուրս չգա:

[One_Way_Ticket]

Եթե դու միայն գիտական հիմնավորումներ ես ընդունում, էդ շատ գրագետ մոտեցում ա, իհարկե:
Բայց, ըստ իս, ֆորումում կամ սոցցանցում որևէ կարծիք հայտնող մարդկանցից բոլորը չեն տրամադրված գիտական հղումներով բանավեճի:

Մարդկանց մեծ մասն իրականում շատ թյուր պատկերացում ունի, թե գիտական հիմնավորումն ինչ է նշականում։ Այդ թվում շատ խելացի մարդիկ։ Շատերին թվում է, թե եթե հեղինակավոր գիտական ամսագրում հոդվածի վրա հղում տվեցիր, ուրեմն հիմնավորեցիր։ Մինչդեռ շատ կարևոր է, թե ինչ հետազոտությունների վրա է այդ հոդվածը հղվում, ինչ տիպի հետազոտություն է եղել, քանի հոգի է մասնակցել, ինչպիսի արդյունքներ են գրանցվել։ Վերջերս տենց մի "գիտնական" ինձ long covid-ն ապացուցելու համար գիտական հետազոտության վրա հղում տվեց։ Հետազոտել են 12 հոգու (12, Կառլ), թոքերը իդեալական վիճակում չեն եղել։ Չի ներառվել control group, որ տեսնեինք covid չտարած մարդկանց մոտ թոքերն ինչ վիճակում են, համեմատեինք։ Ըստ էության, պրակտիկորեն ոչինչ չասող հետազոտություն։ Երբ իրեն այդ ամենը ներկայացրեցի, նա հպարտորեն բանավեճից հեռացավ, համարելով, որ ինքն ինձ ապացուցեց իր տեսակետը։

[Ուլուանա]

Մի հատ հին անեկդոտ կա։
Շատ ծեր մարդու մոտ լրագրող ա գալիս, հարցնում ա, թե ինչո՞ւմ ա իրա երկարակեցության գաղտնիքը։ Թվարկում ա էն ստանդարտ չխմել, առողջ ապրելակերպ ...։
- Չէ՜, ես պարզապես երբեք, ոչ մեկի հետ չեմ վիճում։
- Բայց չի կարա դա երկարակեցության պատճառ լինի
- Դե, ուրեմն դրանից չի

Էս անեկդոտը կամ դու մի քիչ լավ չես հիշում, կամ էլ դրա ուրիշ տարբերակն էլ կա, համենայնդեպս, իմ իմացածը սենց ա.
- Ո՞րն է Ձեր երկարակեցության գաղտնիքը:
- Ես երբեք ոչ ոքի հետ չեմ վիճում:
- Բայց ախր դա հնարավոր չէ:
- Այո, Դուք միանգամայն ճիշտ եք, հնարավոր չէ:

Ասածս ինչ ա։
Ստեղ շատերս էինք պատրաստ երկար կամ թեկուզ կարճ, բայց կտրուկ տեքստերով ապացուցել սեփական տեսակետը։ Բայց հետո հասկանում ես, որ հիմնականում դա անիմաստ ա։
Ասենք մարդուն բացատրում, ապացուցում ես, որ պատվաստումները աուտիզմի հետ կապ չունեն։ Ցույց էս տալիս, թե որտեղից ա գալիս էդ միֆը, մեկ էլ «դա իմ կարծիքն ա» ու վերջ։
Որտև մարդիկ լսել են, որ ամեն մարդ կարա սեփական կարծիքն ունենա, ու թքած գիտության վրա։
Ու այ սենց բաներից հետո էլ ոչ էլ ուզում ես բան բացատրես։ Պարզապես մտքումդ արձանագրում ես, որ հերթական հիմարի հետ գործ ունես, ու անցնում առաջ։ Սա իհարկե հիմնականում սոց ցանցերում տարածված խնդիրն ա, բայց դա սպանում ա բանավիճելու ցանկությունը։ Նաև այլ հարթակներում։

Ի դեպ, ինչքան գիտեմ, աուտիզմի պահով ոչ թե կապ չկա, այլ չի հայտնաբերվել: Սրանք մի քիչ տարբեր բաներ են: Այսինքն` հարյուր տոկոսով պնդել, թե կապ չկա, չի կարելի, պարզապես եղած տվյալների, հետազոտությունների արդյունքում նման կապ չի հայտնաբերվել (դեռ), ու չի բացառվում, որ ապագայում մի օր հայտնաբերվի: Ես ինքս էս երկու տեսակետներից ոչ մեկն էլ հալած յուղի տեղ չեմ ընդունում: Էս կյանքում ամեն ինչ հնարավոր եմ համարում ու ճիշտն ասած` զարմանում եմ որևէ բանի հնարավորությունը վստահաբար ու կտրուկ բացառողների վրա:

[Ուլուանա]

Վիճելու հետ կապված. Այվին նախորդ էջերում որ գրել էր` արդեն ամուր հայացքներ ունեցող մարդիկ ենք համարյա բոլորս, հետևաբար քննարկումներն անիմաստ են: Ճիշտն ասած` էս հարցում հեչ համաձայն չեմ: Գրառմանը շնորհակալություն էի տվել այլ մտքերի համար, իսկ էս մեկի հետ կապված դեռ էն ժամանակ ուզում էի գրել, բայց հավես չարեցի : Հիմա որ նորից էս թեման առաջ քաշվեց, որոշեցի գրել: Նախ ես չեմ կարծում, թե էս տարիքում մարդու հայացքներն արդեն էնքան ամուր են, որ որևէ հարցում կարծիքը փոխել հնարավոր չի: Համենայնդեպս, շատ հուսով եմ, որ գոնե ակումբցիների դեպքում տենց չի: Ինչքան էլ ամուր հայացքներ ունենաս, ինչքան էլ կյանքի հիմնական երևույթների հետ կապված արդեն ձևավորված տեսակետներ ու մոտեցումներ ունենաս, միշտ էլ կարող ա իմացածդ որևէ բան սխալ դուրս գա, կամ ուղղակի քո մոտեցումները փոխվեն: Շատ տխուր կլիներ, եթե քառասունից հետո մարդիկ տենց կարծրանային ու փակվեին` նոր ոչինչ չընդունելով: Ու հեչ չէի ասի, թե Ակումբի քննարկումներում տենց միտում ա նկատվում: Ես կասեի` ընդհանուր առմամբ ինչքան 10-15 տարի առաջ էինք մեր հայացքներում համոզված ու հակառակ հայացքների նկատմամբ անհանդուրժող, մոտավորապես էնքան էլ հիմա: Նույնիսկ հակառակը` ինչքան շատ բան ես իմանում, կյանքիդ փորձն ինչքան մեծանում ա, էնքան աշխարհայացքդ էլ ա ընդլայնվում, ու ավելի լավ ես գիտակցում, թե ինչքան բան կա, որ չգիտես, ու ընդհանրապես ինչքան բաներ են փոփոխության ենթակա: Ու Ակումբի քննարկումներն էլ էդ առումով չեն փոխվել. իրար չհասկանալ, իրար վիրավորել ու ծաղրել միշտ էլ եղել ա, ես կասեի` նախկինում ավելի շատ, քանի որ երիտասարդ տարիքում մարդիկ ավելի տաքգլուխ էին ու բռնկվող: Հետևաբար քննարկումներն, իմ կարծիքով, երբեք էլ անիմաստ ու ավելորդ չեն: Միշտ էլ կարող են լինել մարդիկ, որոնց տեսակետը կփոխվի քննարկման արդյունքում: Ինչպես Թիքեթը նկատեց, նույնիսկ եթե դիմացինի հակառակ տեսակետը չես ընդունում, ամեն դեպքում ինչ-որ հետք թողնում ա, մտածելու տեղիք ա տալիս, թեկուզ չգիտակցված: Իսկ եթե մարդիկ կան, որոնք համարում են, որ արդեն ամեն ինչ գիտեն ու բացահայտել են կյանքի բոլոր ճշմարտությունները, ու հնարավոր չի իրենց տեսակետը փոխվի որևէ քննարկման արդյունքում, էդ արդեն անառողջ ու տխուր վիճակ ա, որը տարիքի հետ չի կապված:

[Ուլուանա]

Մի բան մոռացա: Կարծում եմ` տարիքի հետ վիճելու պատրաստակամությունն ա պակասում, ոչ թե տեսակետը փոխելու հավանականությունը: Կոնկրետ ինձ մոտ տենց միտում կա, ու կարծում եմ` ընդհանուր առմամբ էլ ա տենց, թեև, իհարկե, բացառություններ էլ լիքը կլինեն: Օրինակ, ավելի վաղ տարիքում քեզ համար անընդունելի բան տեսնելիս քեզ զսպելն ու հակառակ կարծիքդ չարտահայտելը շատ ավելի բարդ ա: Իսկ հիմա շատ դեպքերում լռում եմ կամ անտեսում` զուտ նյարդերս, ժամանակս ու էներգիաս չծախսելու համար, եթե մտածում եմ, որ դիմացինիս հակառակում համոզելու հավանականությունը փոքր ա: Էստեղ ուղղակի առաջնահերթությունների հարց ա առաջանում. արդյոք էնքան կարևո՞ր ա դիմացինիս կարծիքը փոխելը, որ հանուն դրա ես էդքան ժամանակ, նյարդեր ու էներգիա ծախսեմ: Եթե կարևոր լինի, էլի կծախսեմ, բայց մեծ մասամբ հասկանում եմ, որ էնքան կարևոր չի, որ ես էդ գնով փորձեմ դրան հասնել: Նախկինում նման նախնական գնահատում չէի անում, հիմնականում առանց էդ հարցը մեջս ծարութեթև անելու նետվում էի իմ տեսակետը ներկայացնելու: