Շինարար-ի խոսքերից
Ինձ թվում ա ակումբի պասիվացման պատճառը երկրի վիճակն ա: Ուզում եք՝ ծիծաղեք, ուզում եք՝ չէ: Ժամանակին, երբ կար շարժում, կար խլիրտ, ներողություն արտահայտությանս համար, երբ հույս կար, որ ահա, ուր որ ա, կարևոր էր դիմացինի կարծիքը, կարևոր էր համոզել նրան, կռվել, բանավիճել, կամ չհամոզել, բայց մյուսներին ցույց տալ, որ նա սխալ ա: Ու էդ խլիրտը տարածվում էր բոլոր թեմաների վրա: Հիմա էդ մարդկանց մեծ մասը էլ նման ոգևորոթյուն չունի, մի մասը էլ չի մտնում, մի մասը օրագրում ա, մյուսներն էլ ժամանակ են անցկացնում: Բնականաբար նորերի վրա էլ ծերերի տրամադրությունը տարածվում ա, որովհետև էդ ծերերը ահագին խելքը գլխին մարդիկ են, անմիջապես աչքի են ընկնում, իրանց կարծիքը դառնում ա կարևոր: Երկու ելք կա, կամ վտարել բոլոր ծերերին, նայել, թե նորերով՝ ինչ կդառնա, ինչը համարյա անհնար ա թվում, կամ էլ երկրում նորից մի բոց բռնկվի, նորից մարդիկ մտածեն, որ կարևոր ա խոսալը, համոզելը, եթե ուշադիր լինեք, ոչ թե բոցի, այլ լուցկու անհաջող վառելու ամեն փորձի արդյունքում ակումբում ինչ-որ շարժ ամեն դեպքում զգացվում ա: Թե չէ սենց, հա ես սենց ասի, դու էլ ուրիշ կերպ ես մտածում, քո ցավն էլ տանեմ:
Չի կարա ինձ համար Գալաթեայի որևէ ստեղծագոևրծության քննարկումը համար առաջին կարևորության խնդիր դառնա, նեղանալ չլինի, որովհետև միևնույն ա, ես չեմ տեսնում էդ ստեղծագործությունը լայն սպառման բերելու ուղին, հետևաբար՝ լայն ազդեցության հնարավորությունը:
Եթե վաղը միտինգ ա, ու ես չեմ գնում, ակումբում էն մարդիկ, ովքեր ինձ ճանաչում են ու հարգում, ինձ հետ չեն կռվի, չեն փորձի ամեն գնով համոզել, որ ես անպայման պարտավոր եմ ներկա լինել էդ միտինգին, որովհետև իրանք էլ են վերջին հաշվով թերահավատությամբ, եթե լրիվ անկեղծ լինենք՝ անհավատությամբ, գնում:
Լիոնը սխալ ժամանակ հեռացավ ակումբից, ի՜նչ հանգիստ կարող էր հիմա պատմել հայոց պատմության իր երևակայական տարբերակը՝ առան որևէ հակաճառության հանդիպելու:
Քննարկման ժամանակ իրար չլսելու պահը կա, ինձ էլ ա դա շատ ջղայնացնում, երբ ստիպված ես ոչ թե քննարկումը շարունակելու, այլ յուրաքանչյուր հաջորդ գրառմամբ զրուցակիցներիդ բացատրելու, որ ախր ես դա չէի ասում, հլա նորից կարդա գրառումս, եթե իհարկե կարդացել ես: Էդ պատճառ ա, որի համար ես խուսափում եմ երկար բանավեճերից: Բայց իրականում երևի իմ զրուցակիցներն էլ իմ զրույցից են նույն տպավորությունը ստանում: Էն որ մարդիկ զրուցում են ոչ թե իրար հետ, այլ իրար կողքի, դա ես չեմ ասել, դա մի հանճարեղ մարդ ա ասել, ու դա հավերժական խնդիր ա: Ըստ էության, էդպես եղել ա, էդպես էլ լինելու ա, ակումբի ղափանցիների ականջը կանչի, ու դա չի կարա լինի ակտիվության նվազման հիմնական պատճառ:
Մեջբերել
Եթե մեռնի էլ ամենավերջինը լքողներից մեկը ես կլինեմ: Ասածս էն ա, որ ոչ մի ռադիկալ փոփոխությունների կարիք չկա, շարունակենք մեր կյանքով ապրել, ամեն ինչ լավ կլինի:
Ես ինչքան մտնում եմ ՝ նոր գրառումներ կան: Պետք չի էդքան կենտրոնանալ, լավ էլ գրում/կարդում ենք:
ուղղակի մի չորս-հինգ հատ ունեմ, ու գնալով շատանում են 
Էջանիշներ