Ռիփ, ինձ թվաց` դու տակն ինչ-որ բաներ ունես, բայց էն, ինչ դու դրել, բացատրել ես, ակնհայտ էր, բացատրելու կարիք չկար: Չգիտեմ, երևի սխալ եմ անում, որ տակն ինչ-որ բաներ եմ փնտրում, մանավանդ երբ դրանք չկան:ivy-ի խոսքերից
Թատերական փողոցում ոչ մի բան էլ ծամած չի, Թատերական փողոցը շատ ավելի բնական գործ ա, քան էս մեկը:
Այվի ջան, քո պատմվածքների մասին ինչքան էլ գրեմ, էլի միշտ մի բան պակաս է մնում: Հիմա էլ, օրինակ, էնքան բան չասացի...
Օրինակ, ուզում էի ասել ու մոռացա, որ նրանց մեջ մի շատ կարևոր ընդհանուր բան կա. արտակարգ մաքրություն: Գիտես, ոնց որ բնական պայմաններում, առանց պարարտանյութերի աճեցրած միրգ ու բանջարեղեն ուտես, չվախենալով առողջությանդ համար: Այդ պատճառով էլ կրպակիդ առջև միշտ հերթ է ու մարդիկ սպասում են, թե երբ ես նոր միրգ բերելու...
Բացատրություններիցդ համարձակվեցի եզրակացնել, որ այնուհանդերձ ինչ-որ բան տեսել եմ, որովհետև, երբ գրում էի. "համաձայն չեմ, որ անորոշ են կերպարներդ, դու ուղղակի ուրվագծերով ես նրանց նկարել, ավելի ճիշտ՝ մառախուղի մեջ", - հենց սա նկատի ունեի.Չեմ կարծում, թե լավ ցույց էի տվել, Շին: Մի քանիսը «տեսել էին», բայց ոչ բոլորը:
Ու դա շատ լավ է քեզ մոտ ստացվում, հավատա: Մեֆը հանճարեղ է նկատել՝ այդ "անորոշության" հետ մեկտեղ, հերոսներիդ մեջ նաև մեծ կիրք կա, զգացմունքայնություն: Ու դա է երևի, որ ծնում է Լիլի ասած "լուսավոր թախծի էֆեկտը"...Էնպես չի, որ կան հստակ լուծումներ, կա հստակ՝ լավն ու վատը ու կա հստակ ճանապարհ կոնկրետ իրավիճակից: Ինձ թվում է, կյանքում էլ է էդպես, ի տարբերություն հեքիաթների:
Ինչ-որ ժամանակ ինչ-որ մի կին թողել է իր երեխային, հեռացել իր երկիր: Կարծում եմ, ոչ ոք չի կասկածում, որ էդպիսի բաներ լինում են ու նույնիսկ շատ հաճախ: Եթե կան էդպիսի կասկածներ, ընդամենը պետք է մի որոշ ժամանակ ապրել ուրիշ երկրում, շփվել տարբեր ընտանիքների հետ ու լսել նրանց պատմությունները:
Հիմա, երբ էդ կինն այլևս չկա, իր տունը մնացել է իր աղջկան: Ինչո՞ւ է էդ կինն ուզել, որ իր տունը աղջկան մնա: Գուցե ուզում էր իրեն ինչ-որ բան ցույց տալ, ինչ-որ բան հասկացնել: Թեկուզ հենց էդ բոլոր ծիրաններով:
Ո՞նց է աղջիկը արձագանքում: Դեռ ինքն էլ չի հասկանում՝ ինչ է զգում ու ինչ պիտի անի: Ի՞նչ կանի էդ տան հետ, կուզենա՞ նորից ներս մտնել ու փորձել «բացահայտել» էնտեղ ժամանակին ապրող կնոջը, թե կվաճառի ու կմոռանա ամենի մասին: Ինքն էլ դեռ չգիտի: Ու հենց էդպես էլ պիտի վերջանա պատմությունը, որովհետև հեշտ լուծումներ չկան: Իրական կյանքում էլ վերջում երկնքից երեք խնձոր չի ընկնում:
Բայց...
...այ, հիմա իսկական ժամանակն է անցնել "Ամռան վերջին օրվան":
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
ivy (31.10.2013)
Լավ, ես էլ գրեմ։
Ինձ թվում ա՝ չհասկանալու բան չկար էս պատմվածքում։ Էդ բացատրածներդ պիտի որ բոլորն էլ տեսած լինեն։ Ու ոնց որ թե դեռ ոչ ոք չի էլ գրել, թե ինչ–որ բան չի հասկացել, չէ՞։ Բյուրի հետ համաձայն եմ. Մորելայի կերպարն ինձ էլ ա անդեմ ու երկչափ թվում։ Իր մասին ընդհանրապես պատկերացում չես կազմում կարդալիս։ Ու իր անորոշ վիճակը դրա հետ կապ չունի. ոնց որ Բյուրն ասեց՝ էլի թող չիմանար՝ ոնց վարվել, բայց դրանով հանդերձ՝ ավելի շոշափելի լիներ իր ով կամ ինչպիսին լինելը։ Դա կարող էր լինել թեկուզ Պավելի հետ խոսակցության միջոցով։ Բայց չեղավ։ Ինքը ոնց անդեմ, անձև կար, տենց էլ մնաց։ Իր բոլոր ասածները ոչինչ չասող, չեզոք ու ստանդարտ խոսքեր են, որ նմանատիպ իրավիճակում ցանկացած մեկը կարող էր ասած լինել։ Նույնիսկ բացակա Անյայի կերպարը շատ ավելի շոշափելի էր, քան Մորելայինը։
Նենց ստացվեց, որ մենակ վատը գրեցի։ Բայց իրականում Մորելայի կերպարը որ հաջողված լիներ, մնացածը լավն ա, իմ կարծիքով։ Հա, մեկ էլ էն սկզբի փոքրիկ հատվածն ինձ էլ ձանձրալի թվաց ու մի տեսակ ոչ սահուն։ Իսկ ընդհանուր առմամբ հետաքրքիր էր, դե, շարադրանքի մասին քո դեպքում գովեստի խոսքեր ասելը նույնիսկ անիմաստ ա, էդ միշտ էլ հաջողված ա լինում։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
ivy (31.10.2013)
Քանի որ անցյալ պատմվածքը էդքան էլ լավ չէր հասկացվել ու բացատրության կարիք ուներ, երևի իներցիայով նույնն էլ սրա մասին մտածեցի, հատկապես որ Բյուրը գրեց՝ «ասելիքը չհասկացա»:
Ու հիմա ահագին ուրախացա, որ իրականում ամեն ինչ հասկացվել էր
Ուրեմն կշարունակեմ էս ձևով գրել՝ իհարկե փորձելով թույլ կողմերի մասին արված քննադատությունները հաշվի առնել:
Sambitbaba (31.10.2013), Արէա (31.10.2013), Ուլուանա (31.10.2013)
Բայց...
Էս Մեֆը մեկ-մեկ իր իմաստնությամբ ուղղակի սպանում է. "ընթերցողը պատվիտատու չի´": Հոյակապ է ասել. պատվիտատու չի´...
Այվ ջան, ինչու՞ ես այդքան վախենում ընթերցողիցդ... Հասկացանք, հարգիր ընթերցողիդ. բայց դու առանց այն էլ այնքան հարգանքուվ ու նրբանկատ ես ընթերցողիդ հանդեպ, որ ամեն մեկին կարող է թվալ, որ պատմությունդ դու կոնկրետ իր համար ես գրել... Էլ վախս ո՞րն է... Սա՝ չտեսավ, նա՝ չհասկացավ... Եթե ես ինչ-որ բան չեմ տեսել ու հասկացել, - դա ավելի շատ իմ խնդիրն է, այլ ոչ քոնը:
Ու մի կարևոր պահ էլ կա, Այվ. քո պատմվածքը ինձ դուր գալու համար բոլորովին էլ պարտադիր չի, որ ես տեսնեմ հենց այն, ինչ դու ես տեսել, հասկանու՞մ ես... Ավելի կարևոր է, թե այն ու՞ր կտանի ինձ: Իսկ որ տանում են պատմվածքներդ, դրանում կասկած չկա:
"Ամռան վերջին օրվա" մասին որոշ կարծիքներ հայտնվեցին, բայց ինձ, օրինակ, այն լրիվ ուրիշ կողմ տարավ:
Հենց սկզբից ասեմ, որ հրաշք էր...
Ֆրաու Գիլ-մաման ընդամենն իր մտորումների մեջ է: Նա պատրաստվում է երեխա ունենալ: Իսկ խնդիրը հետևյալն է. նա դեռևս շատ լավ հիշում է իր մանկությունը, կարոտում է այն: Հիշում է իր սերը դեպի բնությունը, իր մանկական ամբողջականությունը բնության հետ: Իսկ հիմա քաղաքը գրավում է բնությունը... Ինքը՝ Գիլը, դեռևս չգիտի, ինչ-որ վատ բան տեսնի՞ դրա մեջ, թե՞ չտեսնի: Բայց դրա հետ մեկտեղ նա մեծ պատասխանատվություն է զգում այն փոքրիկ մարդ-արարածի հանդեպ, ում ցանկանում է լույս աշխարհ բերել. չգիտի, քաղաքի հաղթանակը ի՞նչ ազդեցություն կունենա փոքրիկի վրա... Եվ ամեն ամառ Լաուրայի հայտնվելը՝ փորձեր են, գտնելու խնդրի լուծումը: Չքնաղ պատմվածք է... Հոյակապ են թե մայրը, թե Լաուրան... Յանեսը՝ դեմք է...
Հիմա, Այվ ջան, թույլ տուր մի երկու խոսք ասել իմ "նյու-էյջական" տանիքից, լա՞վ...
"Ամռան վերջին օրը" գրված է լրիվ զգացմունքային մակարդակի վրա: Սա նշանակում է, որ գրելու պրոցեսում՝ հեղինակի միտքը քնած էր, կամ տանը չէր, հյուր էր գնացել... Եվ ամեն ինչ գրվել է միայն զգացմունքներով: Բայց ինձ թվում է, թե անգիտակցականն էլ է շատ այստեղ, այն, որ երբեմն չես էլ նկատում, թե ինչպես գրեցիր այդ մի քանի տողը, - կարծես այդ պահին ուղեղդ մթագնել էր...
Եվ այդ իմաստով երևի արժեր այս պատմվածքը համարել ոչ թե մտահղացում, այլ չեննելինգ ՝ հաղորդատվություն...
Հոյակապ է շարադրված, տանում է մի այլ ձև: Իսկ բեմահարթակը տեղադրել ես երկնքի ու երկրի մեջտեղում... Եվ այնքան նրբորեն ես սարքել դեկորացիադ, որ ասես թե եղյամից սարքած դղյակ լինի: Ու նույնիսկ բնությունը գրավող այն դաժան քաղաքն էլ դրախտի տեսք ունի: Ու դա շատ լավ է, որովհետև հարցն այստեղ ոչ թե կորուստի մասին ողբն է, այլ փոխակերպման հետ համաձայնվելը կամ չհամաձայնվելը:
Եվ այս ամբողջ նուրբ թրթիռներն են պատճառը, Այվ ջան, որ այն մի երկու բարակ թելերը, որոնցով փորձել ես գետնին կպած պահել այս փետուրի թեթևություն ունեցող պատմությունդ, - ընթերցողի աչքին հաստ պարանի տպավորություն է թողնում:
Սա էլի քո վախն է, որ իբր չես բացատրում ու քեզ չեն հասկանա... Համ էլ, հիշում եմ, ըստ քո կարծիքի, դու ինքդ շատ երկրային ես ու նման բաները քո խելքի բանը չեն... Բայց դու մի բան հաշվի չես առնում, Այվ ջան, որ դու փոխվում ես: Ոչ թե մեծանում ես, այդ մասին չէ խոսքս, - փոխվում ես: Ինչպես ամեն ինչ է փոխվում այսօր մեր աշխարհում: Բայց եկ այդ մասին չխոսենք հիմա:
Այս պատմվածքդ այլ մակարդակներից է եկել: Ախր ո՞նց բացատրեմ, որ հասկանալի լինի... Պատկերացրու, որ այն մակարդակներում թռչող ձկները լրիվ նորմալ բան են: Իսկ դու, դրանից անտեղյակ, մեկ էլ մի հատ թռչող ձուկ ես տեսնում, բռնում-գցում ես ջուրը, մի բան էլ թելով կապում ես ջրի կողքի ուռենու արմատից, որ հանկարծ նորից թռնելու փորձ չանի... (Հիշեցրեց Էնթոնի դե Մելլոյի "Արքայական աղավնին"
Ասածս ինչ է: Կրկնում եմ, դու՝ փոխվում ես: Ու որքան էլ հակառակվես դրան, միևնույն է՝ փոխվելու ես, այլ տարբերակ չկա: Ինչպես մենք բոլորս էլ: Իսկ այդ փոխակերպման ընթացքում կողքովդ անընդհատ թռչող ձկներ են անցնելու: Ես շատ ուրախ կլինեի, որ դու ընկալեիր դա ոչ այնպես, որ նրանք թռչում են կողքովդ, որ դու նրանց բռնես-ջուրը գցես, - այլ ընկալեիր, որ նրանք քեզ ինչ-որ տեղ են հրավիրում ու դա է նրանց՝ քո կողքով թռչելու ամբողջ իմաստը (թե՞ դու կարծում ես, թե նրանք թռնելու այլ տեղ չունեն): Ուրեմն մի կաշկանդիր նրանց թռիչքը, այլ փորձիր ընդունել նրանց հրավերքը: Դու չես պատկերացնում, թե ինչ հրաշքների կհանդիպես...
Ես անհամբեր սպասում եմ կարդալ այդ հրաշքների մասին...
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Եղավ.
Տղամարդը ձեռքով արեց ու շրջվեց, որ հեռանա: Մեկ էլ կանգնեց ու գլուխը հետ թեքեց:
-Ի դեպ, ես էլ խանութ ունեմ, մսագործ եմ: Ձերն ի՞նչ խանութ է:
Մորելան նստեց մեքենան ու կամաց անցավ Պավելի կողքով՝ պատասխանելով բաց պատուհանի միջից.
-Այգեգործության:
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
ivy (31.10.2013)
Սամ ջան, էս ինչե՜ր ես գրել. ես ընթերցում ու վերընթերցում եմ, և հավատս չի գալիս, որ էս ամեն ինչը իսկապես ինձ ու գրածներիս են վերաբերվում…
Էսքան հետաքրքիր վերլուծություններ, բաներ, որոնք իմ մտքով ընդհանրապես չեն անցել. լրիվ քո պրիզմայի միջով ես անցկացրել ու ներկայացրել։ Հուզվել եմ, մերսի քեզ շատ
Բայց դե իրականում էնպես է, որ դու էս գրածներովդ ավելի շատ ինքդ քո մասին ես պատմել. շատ հետաքրքիր ու տարբերվող մարդ ես դու։ Ամեն անգամ նորից եմ համոզվում։
Ընթերցողների մասին խորհուրդներդ հաշվի կառնեմ, երևի իսկապես ավելի շատ եմ մտածում իրենց մասին, քան անհրաժեշտ է։
Շնորհակալ եմ շատ
Վերջին խմբագրող՝ ivy: 31.10.2013, 20:06:
Sambitbaba (01.11.2013)
Շնորհակալ եմ բարի խոսքերի համար, իհարկե, Այվ ջան: Բայց...
Չէ, եկ էլ չերկարացնեմ: Ոնց կուզես մտածիր, միայն թե շարունակիր գրել...
ivy (01.11.2013)
Օքեյ… կարդացի, մտածեցի…
… էս արդեն մի ժամ ա գծիկը վառում-հանգում ա ու ես դեռ բան չեմ գրել…
առաջին՝ ճամփորդության նկարագրությունը մի տեսակ չնստեց ոնց որ էդ էն առաջին ակտի պատի հրացանը լիներ որ երկրորդ ակտում չկրակեց… իմ կարծիքով էսօր բոլոր տեսակի նկարագրյությունները կարելի ա մինիմումի հասցնել քանի որ մարդն էնքան ինֆորմացված ա որ մի քանի տողից կարա պատկերացում կազմի թե ինչի մասին ա խոսքը, օրինակ որ ասվի Դրեզդենից լեհական քաղաք 4 ժամ ու մի քանի որոշիչ էլ հետը ստրատեգիկ տեղադրես կարծում եմ կանի իր գործը եթե իհարկե էդ նկարագրությունը փազըլի մաս ա կազմում… էս ավելի ցայտուն ա դառնում երբ երկխոսության ընթացքում ասվում ա …
ուշադրությունը մի անգամից շիֆթ ա լինում սրա վրա ու էսի սկսում ա գերակայել բոլոր նկարագրություններին… ծիրանին էլ, իրա խորհրդանիշ լինելուն էլ… բայց ես կասեի որ քեզ մոտ երկու կերպարներն էլ կիսատ են Անյան էլ Մորելան էլ… որովհետև երկուսն էլ չգիտեն ինչ անել… Մորելան ոնց որ ելակետային մոտեցում չունենա, դատարկ ա Անյաի ու Մորելայի արանքը… իրականում չի կարա դատարկ լինի… իրականում իրանց արանքում շատ մեծ հարաբերությունների տաբու կա, բայց քո գրածի մեջ չի երևում… ես չեմ ուզմում լուծում տաս, բայց ես սենց եմ տեսնում…Երբ դեռ փոքր էի, զանգում էր երբեմն, ու գնալով ավելի դժվար էր լինում իրար հասկանալը: Ես լեհերենն էի մոռանում, ինքը՝ գերմաներենը: Հետո մի օր դադարեց զանգել: Հորս հետ էի ապրում, իր մասին տեղեկություն չունեինք: Հայրս միշտ ասում էր, որ նա Գերմանիայում հարմարվել չէր կարողանում. մի օր էլ վերցրել ու հետ էր գնացել իր երկիր: Ես իրեն լավ չէի հիշում: Ոչ էլ իր գնալն եմ հիշում: Ինչ-որ աղոտ պատկերներ են մնացել միայն:
1. Անյա… կին որը չհարմարվելով Գերմանիային, երեխային թողնում ա ու վերադառնում Լեհաստան. չեմ կարծում որ էդ կինն էնքան խորը լինի որ էդ քայլին գնալուց հետո կարողանա Լեհաստանում մի հիանալի այգի պահի իսկ դստեր հետ կապը կամաց կամաց մարի… անհամապատասխանություն կա էս կերպարի մեջ… ես էս կնոջ կերպարի լոգիկան կամ թեկուզ հակասական լինելը չեմ կարողանում ընկալել… դրա վրա շեշտ չկա…
2. Մորելա… դտարկ ա մնում Այվ… իմ կարծիքով էդ երեխան մեծանալու ընթացքում նրա վերաբերմունքը մոր նկատմամբ պետք ա որ տրանսֆորմացիայի ենթարկվեր մի քանի անգամ… կարոտ-սպասում-հիասթափություն-բարկությունխդավաճանված ու լքված լինելու զգացում-անտարբերություն… ու ինձ թվում ա Մորելան էս էտապները երևի կանցներ տարբեր տարիքներում ու վերջում կլիներ անտարբեր…
…բայց երբ լսեր մոր մահվան լուրը վերը նշված բոլոր զգացմումները պտի խտանային (իրականում տենց ա լինում, մարդը վերապրում ա ամեն ինչ կարծես հենց էդ ժամանակ ա լինում իրա հետ)…
իմ կարծիքով էս պետք ա լիներ մոր ու դստեր հարաբերությունների մեխը պատմվածքում… ես Մորելայի մեջ անտարբերություն զգացի ոնց որ եկած լիներ տան համար, տեսներ ինչ ա հնարավոր անել զուտ որպես հողակտոր…
հորս մահից հետո երբ հանդիպեցի իմ կես/եղբոր հետ որին չէի տեսել երբեք, բայց գիտեի իր մասին… միասին մի ամիս անցկացրինք ու չես պատկերացնի ինչ մեծ խտություն կար… եթե գրող լինեի ինչեր կգրեի… բազմաշերտ, քառաչափ… մենք իրար երբեք չէինք տեսել բայց մեր արանքում կամ միջև հսկա՝ աննկարագրելի substance կար… շատ սիրուն էր… այ սրանից ելնելով եմ ասում… կարծում եմ կա ինչ որ ընդհանրություն…
եթե դու կարողանայիր իրանց կերպարնեմրը ծեփակերտեիր կամ նախագծեիր ավելի մանրամասն (պարտադիր չի մնրամասն գրեիր), կարայիր "իրանց բացթողեիր ու հետևեիր տեսնեիր ինչպես են իրենց պահում"… չգիտեմ ոնց գրեմ որ ավելի հասկանալի լինի, լեզուս չի հերիքում…
նկարագրությունները լավ են իհարկե, բայց մնում են նկարագրություն…
Արէա ջան, Անյան ի՞նչ ձևի կին էր… կարա՞ս մի երկու բառով նկարագրես…
Էս գիշեր քնած ժամանակ ուղեղումս մի միտք փայլատակեց, էկա արագ-արագ ասեմ, գնամ: Հետաքրքիր ա, որ Մեֆն էլ ա դրան անդրադարձել: Այ էս հատվածի մասին ա խոսքը:
Մեֆն ասում ա` Անյայի կերպարը կիսատ ա, բայց ինձ համար կիսատ չի, որովհետև մի տեսակ լավ եմ հասկանում, հասկանում եմ նաև, թե ինչ ա նշանակում Գերմանիայում հարմարվել չկարողանալ: Բայց հարց ա առաջանում. մյուս ընթերցողները դա հասկանու՞մ են: Ու այ էս հատվածը, որ մեջբերել եմ, Մեֆն էլ ա մեջբերել, պատմության մեխն ա, այ էն մասն ա, որտեղ դու ուզում ես ավելին իմանալ, որտեղ պետք էր ավելի խորանալ:Երբ դեռ փոքր էի, զանգում էր երբեմն, ու գնալով ավելի դժվար էր լինում իրար հասկանալը: Ես լեհերենն էի մոռանում, ինքը՝ գերմաներենը: Հետո մի օր դադարեց զանգել: Հորս հետ էի ապրում, իր մասին տեղեկություն չունեինք: Հայրս միշտ ասում էր, որ նա Գերմանիայում հարմարվել չէր կարողանում. մի օր էլ վերցրել ու հետ էր գնացել իր երկիր: Ես իրեն լավ չէի հիշում: Ոչ էլ իր գնալն եմ հիշում: Ինչ-որ աղոտ պատկերներ են մնացել միայն:
Բայց բանի տեղ մի դրեք իմ ասածներին, քունը գլխիս ա, գնամ նորից պառկեմ:
Հարցը ստեղ միայն Գերմանիայում հարմարվելը չի,Բյուր… Հարցը ստեց Գերմանիայում երեխայով հարմարվելն ա… երբ երեխա կա մեջտեղը ով ծնվել ա Գերմանիայում, հարմարվելը լրիվ նոր իմաստ ա ստանում… չես կարա հենց տենց վեշերդ հավաքես գնաս ասելով "չհարմարվեցի"… այ էս առումով Անյայի կերպարը լրիվ չի, տրամաբանությունը դուրս ա թողած…
քեզ էլ հարցնեմ, ի՞նչ տեսակի կին էր Անյան…
Վերջին խմբագրող՝ Mephistopheles: 01.11.2013, 09:21:
Lusntag Lusine (01.11.2013)
Մեֆ, Անյան ուղղակի զահլա չուներ: Անյան խախանդ կյանք էր ուզում: Կարար, չէ՞, էրեխուն էլ վերցներ, գնար, բայց տենց դատական քաշքշուքներ էին լինում, իսկ ինքը դրա զահլան չուներ: Գերմանիան էլ նենց երկիր ա, որ կարա հասցնի նրան, որ մաման ամեն ինչ, էդ թվում` էրեխուն, թողնի ու փախնի: Ոնց որ Ռիփը ասեց, տենց պատմություններ շատ կան: Նենց որ զարմանալի չի:
Կլինի՞ ես պատասխանեմ: Անհաջող կին էր:
Lusntag Lusine (01.11.2013)
… ու գնա Լեհաստան, մի հատ տուն առնի ու հանգիստ այգի մշակի… Բյուր, խոսքը երեխայի մասին ա, ապրանքի մասին չի, ոչ էլ կահույքի մասին ա որ թքես ամեն ինչի վրա ու գնաս… իսկ կապը որ հետագայում կորում ա՞…
ի՞նչ ներքնաշխարհ կարա ունենա մի կինը որ զահլա չունի… Բյուր, հասկանում ե՞ս, նշանակում ա թեմա չկա… իսկ Մորելա՞ն…
Բյուր, էս վերը գրվածին դժվար ա հավատալ… դու կթողնեի՞ր էրեխուդ…Գերմանիան էլ նենց երկիր ա, որ կարա հասցնի նրան, որ մաման ամեն ինչ, էդ թվում` էրեխուն, թողնի ու փախնի:
Lusntag Lusine (01.11.2013), Ուլուանա (01.11.2013)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ