Էնթոնի Դե Մելլո

[Sambitbaba]

ՀԱՄԱՉԱՓՈՒԹՅՈՒՆ


Մեծ հույսեր կապելով Վարպետի հետ հանդիպման հետ, այցելուն հիասթափված էր. նա լսեց ընդամենն իրեն հասցեագրված մի քանի ծամծմված արտահայտություններ:

- Ես այստեղ եկա Վարպետ որոնելու, - բողոքեց նա աշակերտին, - իսկ գտա սովորական մարդու՝ այնպիսի, ինչպես բոլորն են:

Աշակերտը պատասխանեց.

- Վարպետը՝ կոշկակար է, որը կաշվի անվերջանալի պաշար ունի: Բայց ձևում ու կարում է նա քո ոտքի չափսով:

[Sambitbaba]

ԱՂՈԹՔ


Վարպետն անընդմեջ քննադատում էր մարդկանց պատկերացումներն Աստծո մասին:

- Եթե ձեր Աստված գալիս է ձեզ օգնության և հանում է ձեզ փորձանքից, - կրկնում էր նա, - ուրեմն վաղուց ժամանակն է փնտրել իսկական Աստծո:

Երբ նրան խնդրեցին բացատրել, նա պատմեց մի պատմություն.


Մի մարդ հեծանիվը թողել էր շուկայում առանց հսկողության, իսկ ինքը գնացել էր առևտուր անելու:
Հեծանիվի մասին նա հիշեց մյուս օրը միայն՝ և վազեց շուկա լրիվ համոզված, որ այն վաղուց գողացել են: Բայց հեծանիվը կանգնած էր ճիշտ նույն տեղում, որտեղ նա թողել էր այն:
Լի ուրախությամբ, նա շտապեց մոտակա տաճար, որպեսզի դրա համար շնորհակալություն հայտնի Աստծուն: Իսկ երբ դուրս եկավ տաճարից, հայտնաբերեց, որ հեծանիվն անհետացել է:

[Sambitbaba]

ՁԵՌՆԱԾՈՒԹՅՈՒՆ


Վարպետը համբերատար լսեց, թե ինչպես մի կին բողոքում է իր ամուսնուց:

- Քո ամուսնությունը, թանկագինս, կլիներ շատ ավելի երջանիկ, եթե դու ամենալավ կինը լինեիր:
- Իսկ ի՞նչ պետք է ես անեմ:
- Վերջ տուր նրան ամենալավ ամուսինը սարքելու ջանքերիդ:

[Sambitbaba]

ԱՆԻՐԱԶԵԿՈՒԹՅՈՒՆ


Վարպետն անդադար կրկնում էր. Աստծո ճանապարհին ընկած ամենամեծ խոչընդոտն ինքը "Աստված" բառն ու հասկացությունն է:

Դա վրդովեց տեղի քահանային, և նա եկավ Վարպետին պատասխանի կանչելու:

- Մի՞թե "Աստված" բառը չի կարող մեզ բերել դեպի Աստված, - հարցրեց քահանան:
- Կարող է, - հանգիստ ասաց Վարպետը:
- Ինչպե՞ս ուրեմն կարելի է միաժամանակ համ օգնել, համ էլ խանգարել:

Վարպետը պատասխանեց.

- Ավանակը կարող է քեզ հասցնել դռանը, բայց չի կարող օգնել, որ դու ներս մտնես:

[Sambitbaba]

ՍՆԱՓԱՌՈՒԹՅՈՒՆ


Վարպետը հաճախ էր հիշեցնում իր աշակերտներին, որ սրբությունը, ինչպես նաև գեղեցկությունը, իսկական է միայն այն ժամանակ, երբ իրեն չի գիտակցում: Նա սիրում էր հաճախ բարձրաձայն կարդալ հետևյալ բանաստեղծությունը.

Վարդը ծաղկում է այն պատճառով, որ վարդ է,
չհարցնելով, թե ինչու
և չզուգվելով,
որ գրավի մեկնումեկի ուշադրությունը:

Ու նաև սիրում էր կրկնել հետևյալ ասացվածքը. "Սուրբը սուրբ է մնում այնքան ժամանակ, քանի դեռ այդ մասին չի իմացել":

[Sambitbaba]

ԱՂԵՏՆԵՐԸ


- Աղետները կարող են նպաստել հոգևոր աճին ու պայծառացմանը, - ասաց Վարպետը:

Եվ նա մի այսպիսի պատմություն պատմեց.

Ամեն օր թռչունը թաքստոց էր գտնում հսկայական անապատի կենտրոնում կանգնած մի չոր ծառի ճյուղերի մեջ: Մի անգամ վրա հասած մրրիկը արմատախիլ արեց այդ ծառը: Եվ թաքստոց գտնելու համար խեղճ թռչունը ստիպված էր թռչել հարյուրավոր մղոններ՝ մինչև վերջապես հասավ մի այգի, որտեղ կարկաչում էր առվակը և բուրարձակում էին մրգերի տակ ճկռած ծառերը:

- Եթե չոր ծառը փրկվեր մրրիկից, ոչ մի ուժ թռչունին չէր ստիպի լքել հայրենի վայրը, - ամփոփեց Վարպետը:

[Sambitbaba]

ՀԱՆՃԱՐԸ


Մի գրող եկավ մենաստան, որպեսզի գիրք գրի Վարպետի մասին:

- Ասում են, դու հանճար ես: Դա ճի՞շտ է, - հարցրեց գրողը:
- Կարելի է այդպես էլ ասել, - ծիծաղով պատասխանեց Վարպետը:
- Իսկ ի՞նչն է մարդուն հանճար դարձնում:
- Տեսնելու ունակությունը:
- Տեսնելու՝ ի՞նչ:
- Թրթուրի մեջ՝ թիթեռին, ձվի մեջ՝ արծվին, մեղավորի մեջ՝ սրբին: