ՎԱ՞ՂԸ
Ես այնքան օգտակար բաներ գիտեի,
իսկ այժմ ամեն ինչ մոռացել եմ:
Ինչպես թալանված ճամփորդ,
ինչպես իր ունեցվածքը կորցրած մի աղքատ,
իզուր վերհիշում եմ այն հարստության մասին,
ինչին ես տիրում էի վաղուց;
վերհիշում եմ անսպասելի, անգիտակցաբար,
չգիտենալով, թե երբ կառկայծի այդ զոհված
գիտելիքը: Դեռ երեկ գիտեի ես շատ բան,
բայց գիշերվա ընթացքում ամեն միտք մթագնել է:
Ճիշտ է, հսկա էր ցերեկը:
Մութ էր գիշերն ու երկար:
Եկավ բուրավետ առավոտը:
Հիասքանչ օր էր և ցուրտ էր:
Եվ, պայծառացած նոր արևից,
Մոռացա ես ու զրկվեցի նրանից,
ինչ կուտակել էի տարիներ:
Նոր արևի շողերի ներքո
հալվեցին, չքացան գիտելիքներս բոլոր:
Եվ էլ ես չգիտեմ, թե ինչպես տարբերել
ընկերներիս՝ թշնամիներիցս նենգ:
Ես չգիտեմ, թե երբ է սպասում ինձ
վտանգը: Ես չգիտեմ, թե երբ
կգա գիշերը: Եվ դիմավորել
նոր արև՝ ես էլ չեմ կարողանա:
Այս ամենին ես տիրել եմ,
բայց հիմա՝ աղքատ եմ:
Ցավալի է, որ կիմանամ նորից
անհրաժեշտ բանը ոչ շուտ առավոտից,
իսկ օրն այսօրվա դեռ երկար է:
Ե՞րբ կգա նա՝
վաղը:
Մեջբերել
Էջանիշներ