Տվայտանքի երկու-երեք ժամեր անցան, որոնք երեք դարի տառապանք պատճառեցին Կադրուսին: Ինչո±ւ ժամանակ տվեց մինչև 24.00-ն: Պիտի ասեր 18.00 և ոչ մի րոպե ավելի: Իսկ հիմա ստիպված կլինի սպասել երկու անգամ ավելի, քան սպասել է, և այդ ընթացքում ավելի մոտ կգտնվի լավագույն աշխարհին, քան Դավիթ Սարգսյանը, որին այնտեղ ճանապարհելու համար այդքան եռանդ ու փող է ծախսվել: Զանգահարեց Խորխե Ասեվեդոն: Միայն դրա զանգն էր պակաս, որ կես մարդ դարձած Կադրուսը քառորդ մարդ դառնար: Դա չէ±ր արդյոք նրա մղձավանջային երազը… Գոնե Բալասանը երևար: Տեսնես ո±ւր է կորել սրիկան…
Զիլ հնչեց երաժշտությունը: Մեղեդին տկար դիմադրեց հարվածային գործիքների ուժգնությանն ու նրա հետ միաձուլվեց մարդկային խելահեղ ճիչերին: Սկզբում պարային տարատեսակը մի կերպ պահպանվում էր, իսկ հետո ամեն բան իրար խառնվեց: Դավիթ Սարգսյանին իր հաշմասայլակով օղակի մեջ առան ու սկսեցին խելահեղ պտտացնել: Օքսանան հարյուր զուգընկեր փոխեց, բայց դեռ փնտրտուքի մեջ էր: Իվան Իվանիչը թաշկինակը գետին նետեց ու փորձեց կինտոյի պես ատամներով բարձրացնել… Միայն Արամն ու նոր ծրագրավորողը չէին պարում: Կադրուսը երկար ու հանգամանալից ուսումնասիրեց նրանց: Ահավասիկ երկու ապուշներ, որոնք քեֆի ժամանակ էլ գերադասում էին իրենց ՙարկղից՚ խոսել: Հանկարծ գիտակցեց, որ չպետք է տարբերվի մյուսներից: Հետագայում կգա քննիչն ու կհարցնի` ինչո±ւ չէր պարում փոխնախագահը: Ինչո±ւ էր մեխվածի պես աթոռին գամվել, երբ ամենքն ուրախանում էին: Ինչո±ւ էր գերեզմանային լռություն պահպանում, երբ շուրջբոլորը ծիծաղ ու խնդություն էր: Նեղություն չի± քաշի պատասխանել արդյոք: Նախկինում է±լ է նման պահվածք ունեցել միջոցառումների ժամանակ, թե այս անգամ առանձնահատուկ պատճառ ուներ: Կադրուսի ուղեղը սկսեց արագ ու անհամասեռ աշխատել: Սոսկումով գիտակցեց, որ շատերը կմերժեն, եթե հրավիրի պարելու, իսկ եթե խառը պարերի±ն ձուլվի: Արդյոք այնտեղ է±լ մենակ չի մնա ինչպես այս սեղանի մոտ: Թքած բոլորի վրա. թող միայն ավարտվի զուգապարը և հայկական երաժշտություն հնչի… Հանկարծ մի չնաշխարհիկ կերպարանք ուրվագծվեց Կադրուսի աչքերի առաջ: Այնքան գեղեցիկ էր, ասես երազի աղջիկ լինել: Ի±նչ կլիներ Ռոբինզոն Կրուզոյի հետ, երբ նրա վեհապանծ մենության անդորրը որևէ գեղեցկուհի խռովեր: Քնքշությունն ակնթարթորեն խժռեց Կադրուսի ողջ էությունը: Ցանկացավ նրան ու տոչորվեց կրքի ուժից` նույնիսկ մոռացավ իր գերնպատակի մասին: Խաբո±ւմ են իրեն աչքերը: Ուրեմն հիմա էլ ականջներն են խաբում: Պարելու է հրավիրում աղջիկը: Ինչո±ւ: Որովհետև բարի± է, թե± համակրում է իրեն: Որոշեց չմտածել այլևս: Փորձեց ինքն էլ ժպտալ ու աղջկա ձեռքերը բռնած` անէացավ պարող զույգերի մեջ: Ոչ մեկի գրկում այդքան լավ չէր զգացել Կադրուսն իրեն: Մի պահ նույնիսկ ցանկացավ, որ կնոջ հիվանդությունն իրականություն լիներ, որպեսզի անմնացորդ նվիրվեր այս մեկին: Չհիշեց նույնիսկ, որ կինն իր երեխաների մայրն է: Պարն ավելի ու ավելի մտերմիկ բնույթ էր ստանում: Գեղեցկուհին Կադրուսի վզովն էր ընկել ու այնքան սիրագորով էր նայում, ասես սիրո հրեշտակից հենց նոր մի բոցաշունչ նետ էր ընդունել իր զգայուն սրտի մեջ: Դադարեց երաժշտությունը: Դադարեց և պարը: Գեղեցկուհին հոգնած գլուխը Կադրուսի կրծքին դրեց: Թույլ ու սքանչելի էակ էր, որ նույնիսկ իր անպաշտպանությամբ էր գերում: Կադրուսը գրկեց նրան: Գեղեցկուհին ցանկանում էր թրջել թաշկինակը ու ճակատին դնել, բայց ուժ չուներ, որ մենակ գնար զարդասենյակ: Մեկ րոպե չանցած` մենակ էին: Կիրքն այնպես էր կլանել Կադրուսին, որ մոռացել էր ամեն ինչ: Մի տհաճ հոտ, որն ակնհայտորեն դահլիճի կողմից էր գալիս, սթափեցրեց նրան: Այդպիսի անտանելի հոտ արձակում էր ծխացող պոլիէթիլենը: Վերջին անգամ դպրոցում էր այդ հոտն առել, երբ կատակով այրեցին կիսաֆաբրիկատ օձիքների տակից հանած պոլիէթիլենե շերտերը և ուսուցչանոց նետեցին: Ծուխն այնքան անտանելի էր, որ անհնար էր որևէ բան տեսնել: Մի±թե հիմա դահլիճում էլ այդպիսի վիճակ է: Ճիչերից դատելով` թերևս այո… Կադրուսն այլևս ի վիճակի չէր մտածելու: Տեսավ իր գեղեցկուհու դիվային հայացքն ու սարսռաց: Չգիտես որտեղից հայտնվեց ոտքից գլուխ սև հագնված դիմակավոր մի մարդ: Ատրճանակ էր ձեռքին: Ահա և մղձավանձային երազը: Այլևս մտածելու ժամանակ չկար: Կադրուսը կայծակի արագությամբ դեպի դուռը նետվեց, նույնիսկ հասցրեց ձեռքը բռնակին գցել, բայց մահաբեր կրակոցները, որոնք համարյա խլացան համընդհանուր աղմուկի մեջ, այլանդակորեն գետին փռեցին նրան: Վախկոտներին տրված չէ գնդակ ընդունել դեմ հանդիման: Միայն թիկունքին են ստանում:
Արման Հովհաննիսյանը Դավիթ Սարգսյանի վաղեմի ընկերն էր: Քրեական հետախուզության վարչությունում բավական բարձր պաշտոն էր վարում, ինչին հասել էր սուր մտքի ու ոչ ստանդարտ մտածողության շնորհիվ: Արմանը վարվեցողության մեջ պարզ էր, բնավորությամբ` հասարակ, իսկ գործի մեջ` վճռական ու աննահանջ: Վերադասին հարգում էր, բայց երբեք ստորաքարշություն չէր անում: Ենթակաների հանդեպ խիստ էր, բայց երբեք չէր ստորացնում: ՙԱրմենիայի՚ տասնամյակի տոնակատարության հաջորդ օրը նա այցելեց ընկերոջը, որին բժիշկները նորից հիվանդանոց էին տեղափոխել: Արման Հովհաննիսյանի դեմքին ուրախ ժպիտ էր շողում` տրամադրությունն ակնհայտորեն բարձր էր: Իսկ ահա Դավիթ Սարգսյանը նյարդերի կծիկ էր դարձել և նախատեց ընկերոջը, որն ամբողջ մեկ օր անհայտության մեջ էր թողել իրեն: Ո±վ էր ուզում սպանել իրեն, ինչի± համար և ինչու խեղճ Կադրուսը ստացավ այդ ճակատագրական գնդակները…Դավիթ Սարգսյանի համբերությունը հատել էր: Եթե հանկարծ հայտնվեր գլխավոր բժիշկը, ապա հիվանդի առողջական վիճակն անշուշտ անբավարար կհամարեր և հաստատակամ դուրս կվռնդեր բոլոր այցելուներին: Հաշվի առնելով այս ծանրակշիռ հանգամանքը, ինչպես և հաշտվելով այն մտքի հետ, որ ի վերջո, մեկ է, ամեն ինչ ասելու է, Արման Հովհաննիսյանը վառեց գլանակն ու ծուխը հաճույքով ներս քաշելով` սկսեց պատմել:
Մեջբերել
Malxas-ի խոսքերից
Այս գիշեր մի հատ էլ սկզբից-վերջ կկարդամ ու ավելի հիմնավոր կարծիք կհայտնեմ: Կեցցե՛ս: 
Էջանիշներ