Եթե չեմ սխալվում, սկզբներում մի տեղ Արծիվն էր, որ առաջարկեց թեմայի վերնագրի հետ մեկտեղ քննարկել "ինչ որ ցանես, այն էլ կհնձես" ասացվածքը: Ինձ էլ է թվում, որ չմոռանալով այս վերջինը, ավելի հեշտ կարելի է բացատրել թեմայի իմաստը:Այբ-ի խոսքերից
Ես համարում եմ, որ դիմացի անձն այստեղ ոչ մի կապ չունի, այստեղ հարցը լրիվ միակողմանի է դրված, այսինքն գլխավորն այստեղ հենց դու ես որ կաս, դու նա ես, ում շուրջ պտտվում է ամբողջ Տիեզերքը: Դու, այսինքն նա, ով որոշում է, թե ինչպես վարվի դիմացինի հետ: Կրկնում եմ, դիմացինն այստեղ ոչ մի կապ չունի: Իսկ մենք սովոր ենք, չէ՞, խուսափել մեզ վրա պատասխանատվություն վերցնելուց, որպեսզի, եթե հանկարծ մի բան մեր ուզածով չլինի, անմիջապես մեղքը ուրիշի վրա գցենք:
Այդ պատճառով էլ հիմնականում ստացվում է հետևյալը. "Հո հիմար չե՞մ նիսյա լավություն անեմ, բա որ ես անեմ, իսկ ինքը չգնահատի... երես առնի... չպատասխանի լավությամբ... և նման հազար ու մի պատճառներ:
Իսկ ինչ-որ մի տեղ արդյո՞ք ասված է, որ նա պարտավոր է քեզ լավությամբ պատասխանել... Ո՛չ, ացված չէ, և ոչ թե այն պատճառով, որ նա պարտավոր է կամ պարտավոր չէ, այլ ուղղակի այն պատճառով, որ Նա ոչ մի կապ չունի, այստեղ խոսքը Քո մասին է, Քո լավություն անելու մասին:
Դու` ինձ լավություն ես անում ոչ թե ինձ երջանկացնելու համար, այլ քեզ երջանկացնելու համար: Դե ուրեմն, եղիր երջանիկ անկախ ինձանից, ինչու՞ ես քո երջանկությունը կապում իմ ցանկությանը. ես ո՞վ եմ, որ խանգարեմ քեզ երջանիկ լինել...
Հասկանու՞մ ես...
Այդ պատճառով է, որ գոյություն ունի մի այլ ասացվածք էլ. "Լավություն արա ու գցիր ջուրը":
Եվ սա միայն մեկ բան է նշանակում. մոռացի՛ր արածդ լավությունը, որպեսզի կախված չլինես ոչ մի բանից:
Դու ոչ մի բանի կարիք չունես, դու ինքդ արդեն այնքան հարուստ ես, որ հնարավորություն ունես քո ունեցածից մի թանկարժեք բան տալ ուրիշին: Չէ՞ որ լավությունն իրոք որ շատ թանկ արժի: Եվ որքան ավելի շատ ես բաժանում այն, այնքան ավելի հարուստ ես ինքդ:
Եվ վստահ եղիր, որ իվերջո տվածիդ բազմապատիկը հետ կստանաս: Բայց բոլորովին էլ պարտադիր չի, ինչպես նաև ոչ մի տեղ ասված չի, որ դու հետ կստանաս նրանից, ում տվել ես:
Ընդ որում, հետ կստանաս բազմապատիկ, թե՛ տվածդ լավը, և թե՛ տվածդ վատը...
Մեջբերել
Էջանիշներ