Մեջբերումներ օտարալեզու գրականությունից

[Cindrella Man]

Եսենինի այս բանաստեղծության հետ հետաքրքիր հիշողությունն են կապված: Հիշեցի, ասեցի այստեղ էլ տեղադրեմ:

Ты сказала, что Саади
Целовал лишь только в грудь.
Подожди ты, Бога ради,
Обучусь когда-нибудь!
Ты пропела: «За Ефратом
Розы лучше смертных дев».
Если был бы я богатым,
То другой сложил напев.
Я б порезал розы эти,
Ведь одна отрада мне —
Чтобы не было на свете
Лучше милой Шаганэ.
И не мучь меня заветом,
У меня заветов нет.
Коль родился я поэтом,
То целуюсь, как поэт.

Զիլ ա, սիրուն գործ ա շատ

[E-la Via]

ПУГАЛО

Однажды я спросил у пугала:
- Неужто тебе не надоело стоять посреди этого заброшенного поля?
И услышал в ответ:
- Пугать ворон -- радость такая большая и глубокая, что мне это никогда не надоест.
- Верные слова! -- согласился я, немного поразмыслив.-- Мне и самому эта радость знакома.
- Только тому она знакома, кто набит соломой,- промолвило пугало.
Я ушел тогда, не зная, что и думать - польстить мне оно хотело или унизить?
Минул год, пугало за это время сделалось философом.
И когда я вновь проходил мимо него, я увидел, как две вороны вьют гнездо у него под шляпой.

Джебран Халиль Джебран
Из книги «Безумец, Его притчи и стихи»

[Sambitbaba]

- Դու իրո՞ք կարող ես քայլել ջրի վրայով, - հարցրեց նա: - Այնպես, ինչպես դու արել ես դա գրքումդ Դոնալդ Շիմոդայի* հետ միասին:

- Իհարկե: Դու էլ կարող ես: Ես դեռևս դա մենակ չեմ արել, այս տարածք-ժամանակի մեջ: Իմ այս ներկայիս տարածքա-ժամանակային պատկերացման մեջ: Բանն այն է, որ դա քիչ դժվար է: Բայց ես աշխատում եմ դրա վրա: - Իսկ դու երբևիցէ լքե՞լ ես մարմինդ:

Ի պատասխան, Լեսլին նույնիսկ աչքն էլ չթարթեց և բացատրություն էլ չպահանջեց:

- Երկու անգամ: Առաջին անգամ Մեհիկոյում: Մի անգամ էլ մահվան դաշտավայրում, բլուրի գագաթին: Ես հետ թեքվեցի, որպեսզի նայեմ աստղերին, և ընկա աստղերի մեջ…

Հանկարծ նրա աչքերի մեջ արցունքներ հայտնվեցին:

Ես հանգիստ շարունակեցի:

- Հիշո՞ւմ ես, երբ դու աստղերի վրա էիր, այնքան թեթև էիր քեզ զգում, այնքան բնական, պարզ, ճիշտ, կարծես-տանը-լինեիր: Երբ ազատվում ես մարմնից, այդպես ես քեզ զգում:

- Այո:

-Ջրի վրա քայլելը շատ նման է դրան: Դա մի ուժ է, որը մեր մեջ է… դա մեր ներքին ուժի կողմնակի գործունեությունն է: Հանգիստ, բնական: Մենք պետք է համառորեն հետազոտենք այն և հիշենք, որ չի կարելի օգտագործել այդ ուժը, հակառակ դեպքում երկրային կյանքի սահմանները կխախտվեն ու կքայքայվեն, և մեր ստացած դասերից մենք կխելագարվենք: Խնդիրն այն է, որ երբ մենք ասում ենք մեզ, որ մենք չենք օգտագործի մեր իրական ուժերը, - մեզ այնքան լավ ենք զգում, որ, վերջիվերջո, սկսում ենք մտածել, որ մենք չենք կարող: Այնտեղ, սահմանից դուրս, Շիմոդայի հետ, հարցեր չէին տրվում: Երբ նա այլևս ինչ-որ տեղ մոտակայքում չէր լինում, ես դադարում էի վարժությունները: Երբ մի քիչ փորձում ես դա, հերիքում է բավական երկար:

Ռիչարդ ԲԱԽ - "Կամուրջ Հավերժության վրայով"

- - - - - - - - - - - - - - - - -
*Ռիչարդ Բախի "Պատրանքներ" վեպի հերոսը:

[Rhayader]

«Դուք բոլորդ ծխում եք, որ վայելեք: Ես ծխում եմ, որ մեռնեմ»:
Ջոն Գրին, «Ալյասկային Փնտրելիս»

[Sambitbaba]

Աշխատիր հիշել. ոչ ոգու նրանցից, ում ցանկանում ես պահպանել քո կյանքում, - երբեք մի՛ ընկալիր որպես ինքստինքյան սպասվող մի բան, ասես հենց այդպես էլ պետք է լիներ…

Ռիչարդ ԲԱԽ - "Կամուրջ Հավերժության վրայով"

[Sambitbaba]

Ահա մեկը նրանցից, ովքեր հիմնել են XX դարի ռուսական պոէզիան և հիմք են հանդիսացել ավանգարդ արվեստի տարածման ամբողջ Եվրոպայում:
Նա, ում անկրկնելիությունն ու տարօրինակությունը լեգենդ են դարձրել նրան XX դարի պոէզիայի պատմության մեջ: Նա, ով համար մեկ բարենորոգիչ, նոր ճանապարհների որոնող է համարվում լիրիկայի, էպոսի, արձակի և դրամատուրգիայի մեջ: Ում գրական օժտվածության բազմակողմանիությունը չի տեղավորվում կանխակալ թեորիաների սահմաններում, չի սահմանափակվում ֆուտուրիզմի շրջանակներով: Ում մոլագարությունն արվեստով անբաժան է նրա տեսական և գաղափարային որոնումներից: Նա, ում արվեստում էքսպերիմենտը, տեսությունը և պոէզիան միշտ սերտ կապի մեջ են մեկմեկու հետ: Ում բառակազմությունների կույտերը, բառափոխակերպումները, լեզվի, ռիթմիկայի, կառուցվածքի բնագավառում էքսպերիմենտները, հաճախ աչքի էին ընկնում առաջի՛ն հերթին, դրանով իսկ խանգարելով հստակորեն հասկանալ նրա հսկայական նշանակությունն ու տեղը ռուսական մշակույթի պատմության մեջ…

Վելիմիր ԽԼԵԲՆԻԿՈՎ (1885 - 1922)


*

И я свирел в свою свирель,
И мир хотел в свою хотель.
Мне послушные свивались звезды в плавный кружеток.
Я свирел в свою свирель, выполняя мира рок.

1908.


*

Из мешка
На пол рассыпались вещи.
И я думаю,
Что мир -
Только усмешка,
Что теплится
На устах повешенного.

1908.


*

Времыши-камыши
На озера береге,
Где каменья временем,
Где время каменьем.
На озера береге
Времыши-камыши,
На озера береге
Священно шумящие.

1908.


*

Огнивом-сечивом высек я мир,
И зыбку-улыбку к устам я поднес,
И куревом-маревом дол озарил,
И сладкую дымность о бывшем вознес.

1908.


*

Чудовище - жилец вершин,
С ужасным задом,
Схватило несшую кувшин,
С прелестным взглядом.
Она качалась, точно плод,
В ветвях косматых рук.
Чудовище, урод,
Довольно, тешит свой досуг.

1908-1909.


*

Люди, когда они любят,
Делающие длинные взгляды
И испускающие длинные вздохи.
Звери, когда они любят,
Наливающие в глаза муть
И делающие удила из пены.
Солнца, когда они любят,
Закрывающие ночи тканью из земель
И шествующие с пляской к своему другу.
Боги, когда они любят,
Замыкающие в меру трепет вселенной,
Как Пушкин - жар любви горничной Волконского.

1911.


*

Мне мало надо!
Краюшку хлеба
И каплю молока.
Да это небо,
Да эти облака!

1912.


*

Годы, люди и народы
Убегают навсегда,
Как текучая вода.
В гибком зеркале природы
Звезды - невод, рыбы - мы,
Боги - призраки у тьмы.

1915.


*

Ветер - пение
Кого и о чем?
Нетерпение
Меча быть мячом.
Люди лелеют день смерти,
Точно любимый цветок.
В струны великих, поверьте,
Ныне играет Восток.
Быть может, нам новую гордость
Волшебник сияющих гор даст,
И, многих людей проводник,
Я разум одену, как белый ледник.

1918-1919.


*

Москвы колымага,
В ней два имаго.
Голгофа
Мариенгофа.
Город
Распорот.
Воскресение
Есенина.
Господи, отелись
В шубе из лис!

1920.


*

Приятно видеть
Маленькую пыхтящую русалку,
Приползшую из леса,
Прилежно стирающей
Тестом белого хлеба
Закон всемирного тяготения!

1922.

[Sambitbaba]

Николай АГНИВЦЕВ (1888 – 1932)


ИШАК И АБДУЛ

1.

Раз персидскою весною
Шел Абдул к Фатиме в дом
С нагруженным косхалвою
Очень глупым ишаком…

Шел Абдул и пел: “Всю ночь-то
Процелуюсь я! Да кak!!!
Ты ж не будешь! Оттого, что
Я – Абдул, а ты – ишак!”

Так, смеясь весьма ехидно
И хватаясь за бока,
В выражениях обидных
Пел Абдул про ишака:

“Вот идет со мной ишак!
Он один, а глуп, как два!
Ай, какой смешной ишак!
Вва!”

2.

И, придя к ней, стук в окошко:
“Вот и я, Фатима, здесь!
Целоваться вы немножко
Не интересуетесь?!”

Но она ему на это
Отвечала кратко, что
Мужу, старому Ахмету,
Не изменит ни за что!

Он сказал: “Ай, как вы строги!”
И ушел домой он… так!
И обратно по дороге
Про Абдула пел ишак:

“Вот идет со мной ишак!
Он один, а глуп, как два!
Ай, какой смешной ишак!
Вва!”


ПРИНЦЕССА АННА

1.

Из своей опочивальни,
Чем-то очень огорчен,
Побледневший и печальный
Вышел в зал король Гакон.

И в тоске невыразимой
Молвил, вставши на ступень:
“Здравствуй, мой народ любимый!”
И сказали: “Добрый день!” –

114 гофмейстеров,
30 церемониймейстеров,
48 камергеров,
345 курьеров
И 400 пажей!..

2.

И дрожа, как от озноба,
Продолжал Гакон-король:
“Нам сейчас одна особа
Причинила стыд и боль!

Видно, нас днесь в это лето
За грехи карает Бог!
Что вы скажете на это?”
И сказали грустнo: “Ох!” –

114 гофмейстеров,
30 церемониймейстеров,
48 камергеров,
345 курьеров
И 400 пажей!..

3.

“Наша дочь принцесса Анна,
Позабыв свои дела,
Неожиданно и странно
Нынче сына родила!

Мы б узнать от вас хотели
(Будьте ж честны и прямы!),
Кто замешан в этом деле?!”
И сказали тихо: “Мы!” –

114 гофмейстеров,
30 церемониймейстеров,
48 камергеров,
345 курьеров
И 400 пажей!..


СМЕРТЬ ПОЭТА

Знайте: как-то, когда-то и где-то
Одиникий поэт жил да был…
И всю жизнь свою, как все поэты,
Он писал, пил вино и любил.

Обогнавши Богатство и Славу,
Смерть пришла и сказала ему:
“Ты – поэт и бессмертен!.. И, право,
Как мне быть, я никак не пойму!”

Улыбаясь, пазвел он руками
И с поклоном промолвил в ответ:
“В жизни я не отказывал даме!
Вашу руку!”
и умер поэт…