Կեսգիշերային ինքնախոստովանանք (օրագիր)

[comet]

Որ իմանաս քեզ ինչքան եմ կարոտում...
Չգիտեմ ոնց հայտնվեցիր իմ կյանքւմ, բայց, հավատա, առանց քեզ մի տեղ, մի կարևոր տեղ դատարկ է հոգուս մեջ: Ու հասկացա, որ պետք ես ինձ, պետք ես, որ կարողանամ ապրել, շնչել, պաքարել... Ես այսօր ինձ լրիվ ուրիշ մարդ եմ զգում, ու դա ես չեմ, դա դու ես...
Ներսումս կամավոր կամ շրջապատի թելադրանքով սեղմած ու կապած շատ թելեր եմ սկսել արձակել... Ու չգիտեմ` դա ինձ ուր կտանի,,, Կործանո՞ւմ, ազատությո՞ւն, երջանկությո՞ւն, թե՞...
Մի աներևույթ ուժ ինձ հրում է դեպի քեզ ու ես ենթարկվում եմ նրան ու նույն պահին էլ համառում ու դիմադրում... Ես վախենում եմ քեզ հասնել... Միգուցե քեզ հասնելը հագեցնի ծարավը, որ զգում եմ քո հանդեպ... Իսկ ես դա չեմ ուզում...Ակամայից Մարկեսի տողերից հիշեցի. ″Երբ հագեցնում ես քաղցդ, կորցնում ես հետաքրքրությունը ուտելիքի նկատմամբ″:
Գիտես, սարսափում եմ այն մտքից, որ ինձ դուր ես գալիս: Թյուր կարծիք չլինի, թե քո արարքները կամ կենսակերպն է ինձ դուր գալիս: Չէ, ընդհակառակը: Իմ իդեալը լրիվ ուրիշ կերպարում է միշտ եղել, ուրիշ կաղապարների մեջ, իսկ քեզ որևէ կաղապարում պատկերացնելն ուղղակի անհնար է: Պարզապես ինձ քո անկեղծությունն է հիացնում ու գայթակղում է խաբված չլինելու զգացումով ապրելու միտքը: Այդ նախընտրելի դառն իրականությունը քաղցր խաբկանքից...
Չգիտեմ ինչ եմ զգում քո հանդեպ, բայց կարոտում եմ: Հիշո՞ւմ ես, քեզ ասել եմ երազի մասին. ″Երազն այն չէ ինչ տեսնում են քնած ժամանակ, երազն այն է, ինչը մարդուն չի թողնում քնել″... Չեմ հասկանում, թե ինչ է կատարվում... Ես միշտ կարծում էի, որ սուսիկ-փուսիկ փիսիկ եմ, մռռռ... բայց իմ մեջ բացահայտեցի քնած լուսանին, լուսանին, որ երբեք էլ չեմ իմացել, որ իմ մեջ է... Մեջս ինչ-որ տարօրինակ Զգացում է արթնացել, որ մի տեսակ գրավիչ է, առինքնող, հմայիչ, բայց քաշում է ճահճի պես ու դրա համար էլ վաենում եմ առաջ գնալ... Ճահճից դեռ փոքրուց եմ վախենում... Ես միշտ թռչել եմ երազել... Բայց չեմ արտահայտվել` վախենալով, որ ինձ սխալ կհասկանան, իսկ հիմա պատրաստ եմ ամբողջ կոկորդովս մեկ բղավել` ես թռչել եմ ուզում...
Ոնց եմ նախանձում պարաշյուտիստներին... Թվում է` նոր է, բայց չէ... Որ հետ եմ գնում անցյալ, հիշում եմ որ էդ նախանձը մեջս փոքրուց է կար...
Ես դա միշտէլ ուզեցել եմ, բայց ինձ փակել են ու ես ենթարկվել եմ կապանքներին` դա բնական համարելով...
Ես վախեցել եմ տալ, վերցել, զգալ... Զգալ... Իսկ միգուցե սխալ հասկանա՞ն... Գրողի ծոցը թե ինչ կհասկանան... Իսկ ո՞ւմ է հետաքրքիր, թե ե′ս ինչ եմ զգում...
Ոնց եմ հոգնել... Իրական կյանքն ու աշխարհն ինձնց հեռու են մնացել, անհասանելի... Ուզում եմ գրկել Կյանքին, լայն բացված թևերով գրկել ու խոստովանել, որ իրեն շատ եմ սիրում, շատ, որ միշտ էլ սիրել եմ, բայց իր մեջ ինձ գտնել չեմ կարողացել, որովհետև թևերս կապված են եղել: Գուցե արդեն ուշացել ե՞մ... Իսկ էն տարօրինակը, որ Զգացում անունն ունի, ինձ հանգիստ չի տալիս ու ասում է` ապրիր, մի քիչ էլ քո′ համար ապրիր, զգա, վայելիր, օգտվիր հնարավորությունից, որ կյանքն է քեզ տալիս... Այլապես այն կտրվի մեկ ուրիշին, նրան ով չի հրաժարվի...
Ուժ չունեմ, ուժ եմ ուզում, ներքին հավատ ու վստահություն ինքս իմ հանդեպ, իմ ուժերի հանդեպ, էն վստահությունն եմ ուզում, որ անընդհատ կոտրվել է մեջս ու վերածվել ինքնաքննադատության: Իսկ միգուցե ես էնքան էլ վատը չե՞մ...

[Բարեկամ]

Լավ ինքնախոստովանություն էր, սարքովի չէր, ուրեմն մի բան արժեր:

[Morpheus_NS]

Երբ հագեցնում ես քաղցդ, կորցնում ես հետաքրքրությունը ուտելիքի նկատմամբ

Նայի՛ր ստորագրությունս

Գուցե արդեն ուշացել ե՞մ

Չէ՛, չես ուշացել... երբեք ուշ չէ...
Ապրի՛ր այնպես, ինչպես ճիշտ ես գտնում: Բայց աշխատի՛ր, որ ապրելու ու ճախրելու ցանկությունդ պայմանավորված չլինի Նրանով: Պարզապես ապրի՛ր ու ճախրի՛ր քեզ համար:

[Rhayader]

Երկու ձեռքով համաձայն եմ Մորֆեուսի ասածի հետ:

[Եկվոր]

Երկու ձեռքով համաձայն եմ Մորֆեուսի ասածի հետ:

Ես էլ

[comet]

Այսօր հասկացա, որ մահից չեմ վախենում...

Առավոտ է: Աշխատանքի եմ շտապում: Մտքերս խառն են, ինչ-որ բան եմ մտածում: Մեքենան բավականին արագ ընթացքով է գնում ու ընդառաջ եկող մեքենան, որն հավանաբար ավելի արագ էր ընթանում, միայն միլիմետրերի ճշտությամբ չի բախվում մեր մեքենային: Ուժեղ արգելակումից պայուսակս ընկնում է ոտքերիս մոտ: Վերցնում եմ, անտարբեր մաքրում փոշին: Մտքիս թելը չի կտրվել, դեմքիս արտահայտությունը չի փոխվել, ասես ոչինչ չի եղել: Շրջվում եմ վարորդին, ճակատին սառը քրտինք է պատել: Նրա դեմքի արտահայտությունից ասես նոր հասկանում եմ, թե ինչից պրծանք: Իսկ իմ համար մեկ էր` կարևորը ամենաթանկ ու հարազատ մարդիկ, ում համար անհանգստանալու էի, մեքենայի մեջ չէին:
Աբսուրդ է

[comet]

Ինչքան անկապ սովորություններ կան...
Երթուղայինում իմ տեղն ունեմ, անպայման վերջին նստարանին եմ նստելու, վարորդի կողմից ու պատուհանի տակ...
Էսօր իմ տեղն արդեն զբաղեցրել էին...
Ստիպված էի սպասել հաջորդ երթուղայինին...
Անկապ է, չէ?

[Բարեկամ]

Վաբշե, սաղ լավն էր, սկզբից մինչև վերջ, ու ես էս highlight-ները կառանձնացնեի.

Ես այսօր ինձ լրիվ ուրիշ մարդ եմ զգում, ու դա ես չեմ, դա դու ես...

Պարզապես ինձ քո անկեղծությունն է հիացնում ու գայթակղում է խաբված չլինելու զգացումով ապրելու միտքը:

Չգիտեմ ինչ եմ զգում քո հանդեպ, բայց կարոտում եմ:

Մեջս ինչ-որ տարօրինակ Զգացում է արթնացել, որ մի տեսակ գրավիչ է, առինքնող, հմայիչ, բայց քաշում է ճահճի պես ու դրա համար էլ վաենում եմ առաջ գնալ...

Որ հետ եմ գնում անցյալ, հիշում եմ որ էդ նախանձը մեջս փոքրուց է կար...

Ոնց եմ հոգնել... Իրական կյանքն ու աշխարհն ինձնց հեռու են մնացել, անհասանելի...

Ուժ չունեմ, ուժ եմ ուզում, ներքին հավատ ու վստահություն ինքս իմ հանդեպ, իմ ուժերի հանդեպ, էն վստահությունն եմ ուզում, որ անընդհատ կոտրվել է մեջս ու վերածվել ինքնաքննադատության: Իսկ միգուցե ես էնքան էլ վատը չե՞մ...

ավելացնեմ, որ եթե վարկանիշները աստիճաններ կամ քաշ ունենային, սա կլիներ ամենաբարձրը կամ ծանրը, որ երբևէ տվել եմ;

[Empty`Tears]

Չգիտեմ ինչ եմ զգում քո հանդեպ, բայց կարոտում եմ:

Որ հետ եմ գնում անցյալ, հիշում եմ որ էդ նախանձը մեջս փոքրուց է կար...

Ուժ չունեմ, ուժ եմ ուզում, ներքին հավատ ու վստահություն ինքս իմ հանդեպ, իմ ուժերի հանդեպ, էն վստահությունն եմ ուզում, որ անընդհատ կոտրվել է մեջս ու վերածվել ինքնաքննադատության: Իսկ միգուցե ես էնքան էլ վատը չե՞մ...

իսկ ես այս երեքը…
Ինչ լավ են…

[comet]

Խոստովանանքս իրոք անկեղծ էր: Շնորհակալ եմ վարկանիշների ու կարծիքների համար:

[Rhayader]

Ու հասկացա, որ պետք ես ինձ, պետք ես, որ կարողանամ ապրել, շնչել, պաքարել... Ես այսօր ինձ լրիվ ուրիշ մարդ եմ զգում, ու դա ես չեմ, դա դու ես...
Մի աներևույթ ուժ ինձ հրում է դեպի քեզ ու ես ենթարկվում եմ նրան ու նույն պահին էլ համառում ու դիմադրում... Ես վախենում եմ քեզ հասնել...
Գիտես, սարսափում եմ այն մտքից, որ ինձ դուր ես գալիս: Թյուր կարծիք չլինի, թե քո արարքները կամ կենսակերպն է ինձ դուր գալիս: Չէ, ընդհակառակը: Իմ իդեալը լրիվ ուրիշ կերպարում է միշտ եղել, ուրիշ կաղապարների մեջ, իսկ քեզ որևէ կաղապարում պատկերացնելն ուղղակի անհնար է: Պարզապես ինձ քո անկեղծությունն է հիացնում ու գայթակղում է խաբված չլինելու զգացումով ապրելու միտքը: Այդ նախընտրելի դառն իրականությունը քաղցր խաբկանքից...
Չգիտեմ ինչ եմ զգում քո հանդեպ, բայց կարոտում եմ: Հիշո՞ւմ ես, քեզ ասել եմ երազի մասին. ″Երազն այն չէ ինչ տեսնում են քնած ժամանակ, երազն այն է, ինչը մարդուն չի թողնում քնել″... Չեմ հասկանում, թե ինչ է կատարվում... Ես միշտ կարծում էի, որ սուսիկ-փուսիկ փիսիկ եմ, մռռռ... բայց իմ մեջ բացահայտեցի քնած լուսանին, լուսանին, որ երբեք էլ չեմ իմացել, որ իմ մեջ է... Մեջս ինչ-որ տարօրինակ Զգացում է արթնացել, որ մի տեսակ գրավիչ է, առինքնող, հմայիչ, բայց քաշում է ճահճի պես ու դրա համար էլ վաենում եմ առաջ գնալ... Ճահճից դեռ փոքրուց եմ վախենում... Ես միշտ թռչել եմ երազել... Բայց չեմ արտահայտվել` վախենալով, որ ինձ սխալ կհասկանան, իսկ հիմա պատրաստ եմ ամբողջ կոկորդովս մեկ բղավել` ես թռչել եմ ուզում...
Ոնց եմ նախանձում պարաշյուտիստներին... Թվում է` նոր է, բայց չէ... Որ հետ եմ գնում անցյալ, հիշում եմ որ էդ նախանձը մեջս փոքրուց է կար...
Ես դա միշտէլ ուզեցել եմ, բայց ինձ փակել են ու ես ենթարկվել եմ կապանքներին` դա բնական համարելով...
Ես վախեցել եմ տալ, վերցել, զգալ... Զգալ... Իսկ միգուցե սխալ հասկանա՞ն... Գրողի ծոցը թե ինչ կհասկանան... Իսկ ո՞ւմ է հետաքրքիր, թե ե′ս ինչ եմ զգում...
Ոնց եմ հոգնել... Իրական կյանքն ու աշխարհն ինձնց հեռու են մնացել, անհասանելի... Ուզում եմ գրկել Կյանքին, լայն բացված թևերով գրկել ու խոստովանել, որ իրեն շատ եմ սիրում, շատ, որ միշտ էլ սիրել եմ, բայց իր մեջ ինձ գտնել չեմ կարողացել, որովհետև թևերս կապված են եղել:
Ուժ չունեմ, ուժ եմ ուզում, ներքին հավատ ու վստահություն ինքս իմ հանդեպ, իմ ուժերի հանդեպ, էն վստահությունն եմ ուզում, որ անընդհատ կոտրվել է մեջս ու վերածվել ինքնաքննադատության: Իսկ միգուցե ես էնքան էլ վատը չե՞մ...

Չէի էլ պատկերացնում նման զուգադիպություն: Կարծում եմ, սա ավելի շատ քեզ է պատկանում, քան ինձ:

Միգուցե քեզ հասնելը հագեցնի ծարավը, որ զգում եմ քո հանդեպ... Իսկ ես դա չեմ ուզում...Ակամայից Մարկեսի տողերից հիշեցի. ″Երբ հագեցնում ես քաղցդ, կորցնում ես հետաքրքրությունը ուտելիքի նկատմամբ″:

Մի վախեցիր: Մարդն անհատ է, ոչ թե ուտելիք: Մի՛ վերաբերվիր նրան որպես ուտելիքի, ու ամեն ինչ լավ կլինի:

[Ֆրեյա]

Մի վախեցիր: Մարդն անհատ է, ոչ թե ուտելիք: Մի՛ վերաբերվիր նրան որպես ուտելիքի, ու ամեն ինչ լավ կլինի:

Համաձայն եմ...
Նույն համեմատությունը արել է նաև Բալզակը /ուտելիքներով լի սեղանի ու կնոջ միջև / որը կարծում եմ անտեղին է
Նույնիսկ կուզեի հակառակ պնդումն անել. որքան շատ ես "ուտում", այնքան ավելի ես սովածանում Որքան ավելի շատ ես սկսում ճանաչել մարդուն, սիրել նրան, այնքան ավելի ու ավելի ես ուզում սիրել


Շատ հետաքրքիր մտքերի էին, Գիսաստղ Ապրես

[Morpheus_NS]

Համաձայն եմ...
Նույն համեմատությունը արել է նաև Բալզակը /ուտելիքներով լի սեղանի ու կնոջ միջև / որը կարծում եմ անտեղին է
Նույնիսկ կուզեի հակառակ պնդումն անել. որքան շատ ես "ուտում", այնքան ավելի ես սովածանում Որքան ավելի շատ ես սկսում ճանաչել մարդուն, սիրել նրան, այնքան ավելի ու ավելի ես ուզում սիրել


Շատ հետաքրքիր մտքերի էին, Գիսաստղ Ապրես

Իսկ ես այդպես չեմ կարծում: Ամեն ինչից էլ մարդը կշտանում է: Իսկ երբ շատ ուժգին ձգտում ես մեկին եւ ի վերջո հասնում ես, մի փոքր... չեմ էլ կարող ասել, թե ինչ ես զգում, բայց համենայն դեպս այն չի, ինչ առաջ

[Հայկօ]

Ինձ դուր չեկավ, ճիշտն ասած: Որպես «մտքի հոսք» կամ, ինչպես դու ես ասում, ինքնախոստովանանք, իհարկե, լավն է, բայց շոշափված թեմաները ինձ հոգեհարազատ չեն, հենց այդ պատճառով էլ չհավանեցի: Հատուկենտ մտքեր կան, որոնց հետ կարող եմ ինչ-որ տեղ համաձայնվել, մնացածը համատարած վարանկոտություն էր, ընկճախտախառը վախ ու գերագույն անվստահություն բացարձակապես ամեն ինչի հանդեպ: Եվ, ընդհանրապես, կարծում եմ՝ Ակումբն արդեն գերհագեցած է ամեն տեսակի մեծատառով «Նա, Նրան, Քեզ, Դու»-երով ու «սիրում եմ - չի սիրում - վադ եմ»-ատիպ սենտիմենտաբույր վերամբարձ փիլիսոփայական մտավարժանքներով: Քո գրածում էլ շաբլոն բաները, կներես, բայց մի տեսակ շատ էին: «Ակամայից հիշեցի...» և այլն: Ասենք՝ «Դառը իրականություն», «քաղցր խաբկանք», կամ՝ տերյանական «ես էլ դու եմ, ես չըկամ»-ը:

Ուժ չունեմ, ուժ եմ ուզում, ներքին հավատ ու վստահություն ինքս իմ հանդեպ, իմ ուժերի հանդեպ, էն վստահությունն եմ ուզում, որ անընդհատ կոտրվել է մեջս ու վերածվել ինքնաքննադատության: Իսկ միգուցե ես էնքան էլ վատը չե՞մ...

Իհա՛րկե վատը չես: Ոչ ո՛ք վատը չի: Իսկ ինչու՞ «միգուցե»: Իսկ ինչու՞ «ուժ չունես, վստահություն չունես»: Ունեցի՛ր: Դու եթե չստեղծես, քեզ ոչ ոք վստահություն ու ուժ չի նվիրի կապույտ եզրաշերտով սկուտեղի վրա. ընդհակառա՛կը՝ մնացածն էլ կխլեն: Ինքնաքննադատությունը լավ է, քանի դեռ ինքնախարազանման ու դրան հաջորդող հեկեկոցի ու օճառած պարանի չի վերածվել:

Չգիտեմ, գուցե չափազանց պրագմատիկ եմ: Բայց այսպես կասեմ. երազանքը վատ բան է, նպատակը՝ լավ: Անվստահությունը վատ բան է, կասկածամտությունը՝ լավ: Վախը վատ բան է, զգուշությունը՝ լավ: Ինքնասիրահարվածությունը վատ բան է, ինքնասիրությունը՝ լավ: Ապրելու, շնչելու, պայքարելու համար ոչ մի «Նա» պետք չէ. ապրողը, շնչողը, պայքարողը դու՛ ես: Ու եթե հիմա ինչ-որ թելերով կապկպված ես, ինչ-որ կողպեքներով փակ՝ (շատ կներես) դու ես մեղավոր, ոչ թե վերացական «կյանքը»:

..ապրիր, մի քիչ էլ քո′ համար ապրիր, զգա, վայելիր, օգտվիր հնարավորությունից, որ կյանքն է քեզ տալիս... Այլապես այն կտրվի մեկ ուրիշին, նրան ով չի հրաժարվի...

Գոնե այս տողերով ավարտեիր: Հաջորդ պարբերությունը հիմնահատակ քանդում է սրանց իմաստը:

Իսկ միգուցե ես էնքան էլ վատը չե՞մ...

Սխալագույն միտք: Ոչ թե այն իմաստով, որ դու իրոք վատն ես (քավ լիցի), այլ՝ քանի որ նման բան նույնիսկ մտքո՛վդ էլ պետք է չանցներ՝ ինչ ուզում է՝ լինի:

[impression]

ինձ էլ դուր չէր եկել, հենց առաջին տողից հասկացա, որ էդպես էլ չի փոխվելու կարծիքս, բայց դե էսքան մարդու գովասանք կարդալով՝ ասեցի մա՜րդ ես...
չգիտեմ, երևի ինձ մոտ անցել են էդ պահերը, որ ուրիշի "վադ եմ"-ները կարդամ ու դրանով մի բան փոխվի իմ մեջ կամ էլ մխիթարվեմ նրանով, որ մենակ ես չեմ տենց "վադ":
Ամեն դեպքում, օրագրային գրառում էր, այլ ոչ ստեղծագործություն: Իսկ օրագրային գրառումները չեն լինում լավ կամ վատ: Լինում են անկեղծ ու ոչ այնքան: