Սամ, Բյուրի բացատրության մեջ ռիզն կա, կուսեցիս ահագին բոյով էր ու իր դեմքին նայելու համար, իսկ ես գրեթե միշտ նայում եմ զրուցակցիս դեմքին, պետք է հայացքս վեր բարձրացնեի, այդ պահին էլ կտեսնեի, որ սառույցը պոկվում է: Ուղղակի մի անտրամաբանություն մնում է՝ սառուցն ընկավ իմ անհանգստությունից մոտ մեկ-մեկուկես րոպե հետո, այսինքն իրականում մենք գիտեինք երկուսս էլ, որ սառույցը կա, բայց չէինք մտածում, որ կպոկվի ու կընկնի: Այսինքն եթե անգամ ընկնելու պահը ֆիքսել էի էլ, ոնց կարող էր այդքան ուշ ընկնել, էլի մնում է անտրամաբանական:
Հ.Գ.
Մեֆ, ինչ վերավերում է տելեպատիային, շատ պուճուր տարիքից իմ մոտ ժամանակ առ ժամանակ նման աննորմալ երևույթներ անկանոն պարբերությամբ հայտնվում, անհետանում են

Էջանիշներ