Իրականում հուսահատությունն ու դրա բուժումը խիստ անահատական ու տարիքային բնույթ են կրում: Օրինակ, 15 տարեկանի հուսահատությունն ու 50 տարեկանի հուսահատությունը լրիվ տարբեր ձևերով է ,,բուժվում,,: Եթե մոտավոր տարիք ասեք, ավելի հեշտ կլինի կողմնորոշվել, խորհուրդներ տալը, բացի այդ, կարևոր է նաև, թե ինչն է հանգեցրել հուսահատության, կախված պատճառի լրջությունից՝ խնդրի հաղթահարումը ուղիղ համեմատական բարդանում է:
Ingrid (31.01.2013), Sambitbaba (31.01.2013)
դեռահաս՝ 16 տարեկան... հիմա մոդա դարձած սիրուց տառապողներին....
Սրիկա է մարդը, եթե նա ապրում է, երբ ապրելն իսկ անհնարին է.
Եվ սրիկա է նա, ով նրան դրա համար սրիկա է անվանում...
Որքան էլ տարօրինակ է, դա բոլոր տարիքների համար է կատաստրոֆիկ ծանր հիվանդություն, ուղղակի ավելի մեծ տարիքում մարդիկ ավելի լավ են հույզերը թաքցնում: Բուժումը համարում եմ ուշադրության նոր առարկա գտնելը՝ երաժշտություն, սպորտ, ճամփորդություն, երբեմն սիրուց տառապելը բուժում է ամենասովորական հոբբին, ես կենդանի օրինակներ ունեմ, բայց ընդհանրացնել չեմ կարող: Ուղղակի եթե մարդուն նախքան հուսահատությունը ճանաչել եք, գիտեք, թե ինչ հետաքրքրություններ է ունեցել, աստիճանաբար վերադարձրեք նախկին հետաքրքրությունները, անընդհատ կյանքում նոր ու հետաքրքիր էջեր բացեք, նոր մարդկանց հետ ծանոթացրեք ու որոշ ժամանակ անց դեպրեսիվ վիճակը կվերանա: Ամեն դեպքում, այս ձևը եթե չօգնի, գոնե չի վնասի:
Ingrid (31.01.2013), Sambitbaba (31.01.2013)
Alphaone (31.01.2013)
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Տես, որ վերադառնում ենք այլ թեմայում մեր կիսատ մնացած զրույցին, Անծանոթ ջան:
Բոլորովին էլ "չգիտես ինչու" չի, սիրելիս: Կներես, նորից այդ բառն ասացի, բայց ինչ արած, կեղծել չեմ սիրում…
Բոլորովին էլ "չգիտես ինչու" չի, և նույնիսկ շատ լուրջ պատճառ կա դրա համար:
Այնտեղ, որտեղից մենք գալիս ենք ֆիզիկական աշխարհ, սիրոց բացի ուրիշ ոչինչ գոյություն չունի և մենք ինքներս էլ այդ սիրո մասնիկներն ենք: Բայց մեր ֆիզիկական աշխարհ գալու պայմաններից մեկն է, որ մենք պետք է մոռանանք, թե ով ենք իրականում: Եվ մեր աշխարհ գալու հիմնական նպատակն էլ հենց այդ է. հնարավորինս հեռանալ այդ Ամենայն Սիրոց, մոռանալ նրա գոյությունն անգամ, և հազար ու մի դժվարություններ, պրոբլեմների, փորձությունների միջով անցնելով, ֆիզիկապես ապրել ու փորձով հասկանալ, թե ինչ է սերը և նորից արժանանալ Ամենայն Սեր կոչմանը: Դա շատ դժվար փորձություն է և արդյունքը ձեռք է բերվում ոչ թե մեկ կյանքում: Մենք բազում կյանքեր ենք ապրել դրան հասնելու համար ու արդեն շատ մոտ ենք վերհիշելուն: Դրա համար պետք է ուղղակի վստահես, գնահատես ինքդ քեզ և հավատաս քո ուժերի հզորությանը:
Ահա թե ինչու ենք մենք բոլորս "կոտորվում սիրո պատճառով": Իսկ թե ինչու "մանավանդ դեռահասները"… դա էլ է բնական. նրանց զգացմունքներն ավելի հզոր են, քան տարիքավորներինը:
Բայց դա արդեն այլ թեմա է:
Հ.Գ.Ասա, թող փոխի իր ավատարը, ստորագրության հետ միասինչգիտեմ հարցս ճիշտ տեղ եմ գրում թե ոչ... բայց կասեք հուսահատ մարդկանց հետ ինչպես վարվել?
դեռահաս՝ 16 տարեկան... հիմա մոդա դարձած սիրուց տառապողներին....
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ