Հարցեր հոգեբանին

[ivy]

ներել սովորելու ձևեր կա?ն, կամ ընդհանրապես ոնց կարամ ճշտեմ ներել եմ թե չէ
հ.գ. ես լուրջ եմ հարցնում, հարցն էն ա, որ պահ ա լինում որ ներվածի զգացուղությունը կա, բայց պահ ա գալիս որ չքանում ա

Տվյալ մարդու հետ շփվում ե՞ս, թե հարաբերությունները դադարեցվել են «ներել-չներելու» կամ այլ պատճառով:

[ԱնԱիդա]

Տվյալ մարդու հետ շփվում ե՞ս, թե հարաբերությունները դադարեցվել են «ներել-չներելու» կամ այլ պատճառով:

չէ շփում չկա

[ivy]

չէ շփում չկա

Ուզում ես ներել, որ հարաբերությունները վերականգնվե՞ն, թե՞ ցանկացած դեպքում հարաբերություններն ավարտված են:
Ի՞նչ կարգի հարաբերություններ են եղել տվյալ մարդու հետ: Սիրայի՞ն:
Ի՞նչ պատճառով է շփումը դադարեցվել:

[ԱնԱիդա]

ընկերական հարաբերություններ են եղել, պետք չի որ վերականգնվի, ուղղակի ինձ տանջող զզվանք բան կա, ստի պատճառով,,,

[ivy]

Էնքան էլ հարց տվեցի. կարծում էի՝ սիրային պատմություն էր, էն էլ չէ փաստորեն, էհ

Ընդհանրապես, զգացմունքները շատ հազվադեպ են լինում իրենց «մաքուր» վիճակում, որ կարողանաս հստակ ասել՝ սա զուտ ատելություն է կամ ասենք զուտ վիրավորանքի զգացում. դրանք հիմնականում խառնված են լինում ուրիշ զգացմունքների հետ: Էնպես որ, լրիվ հասկանալի է, թե ինչու է քեզ մեկ թվում, թե ներել ես, մեկ էլ ծանր զգացողություն ապրում, կարծես ամենևին էլ չես ներել: Եթե էդ մարդն արդեն չկա քո կյանքում, եղածն էլ արդեն անցել գնացել է, ուրեմն պիտի ուղղակի ժամանակ անցնի, որ իր հետ կապված բոլոր ապրումներն էլ հետզհետե մարեն ու անհետանան:
Եթե այնուամենայնիվ մոտդ ծանր նստվածք է մնացել, որը քեզ խանգարում է, փորձիր խոսել դրա մասին որևէ մեկի հետ, ով տեղյակ է կատարվածի մասին: Գուցե դա էլ թույլ կտա, որ եղածը ուրիշ կողմից էլ տեսնես, գուցե էդ «չներված» մարդուն էլ՝ իր մոտիվներով հանդերձ, կարողանաս ավելի լավ հասկանալ:
Ցանկացած դեպքում, փորձիր «բաց թողնել» իրեն ու չֆիքսվել վրան. անցյալում մնացած հարաբերությունների հետքերը չարժի քարշ տալ բերել ներկա. էներգիայի անիմաստ կորուստ է:

[ԱնԱիդա]

Էնքան էլ հարց տվեցի. կարծում էի՝ սիրային պատմություն էր, էն էլ չէ փաստորեն, էհ

Ընդհանրապես, զգացմունքները շատ հազվադեպ են լինում իրենց «մաքուր» վիճակում, որ կարողանաս հստակ ասել՝ սա զուտ ատելություն է կամ ասենք զուտ վիրավորանքի զգացում. դրանք հիմնականում խառնված են լինում ուրիշ զգացմունքների հետ: Էնպես որ, լրիվ հասկանալի է, թե ինչու է քեզ մեկ թվում, թե ներել ես, մեկ էլ ծանր զգացողություն ապրում, կարծես ամենևին էլ չես ներել: Եթե էդ մարդն արդեն չկա քո կյանքում, եղածն էլ արդեն անցել գնացել է, ուրեմն պիտի ուղղակի ժամանակ անցնի, որ իր հետ կապված բոլոր ապրումներն էլ հետզհետե մարեն ու անհետանան:
Եթե այնուամենայնիվ մոտդ ծանր նստվածք է մնացել, որը քեզ խանգարում է, փորձիր խոսել դրա մասին որևէ մեկի հետ, ով տեղյակ է կատարվածի մասին: Գուցե դա էլ թույլ կտա, որ եղածը ուրիշ կողմից էլ տեսնես, գուցե էդ «չներված» մարդուն էլ՝ իր մոտիվներով հանդերձ, կարողանաս ավելի լավ հասկանալ:
Ցանկացած դեպքում, փորձիր «բաց թողնել» իրեն ու չֆիքսվել վրան. անցյալում մնացած հարաբերությունների հետքերը չարժի քարշ տալ բերել ներկա. էներգիայի անիմաստ կորուստ է:

տենց էլ մքովս անցավ բայց դրան հետո կանդրադառնանք

ատելություն չի, քանի որ ատելության ժամանակ իրան օգնելու ցանկություն չեմ կարծում կլիներ, վիրավորանքի պահով 15-20 տոկոս կասկածում եմ որ մնացել ա,,
ժամանակ ահագին անեցել ա, ամեն դեպքում կարծում եմ 1,8 տարին քիչ չի..
հարազատիս ականջը տարել եմ արդեն էնքան եմ բեռնաթափվել անօգուտ ա, ուրիշ կողմից չի երևում, շատ եմ փորփրել
չեմ բերում, պահի տակ գալիս ա

[Sambitbaba]

Երեխեք ջան, կներեք, որ խառնվում եմ ձեր հաճելի զրույցին: Երկար մտածեցի, խառնվել թե ոչ, բայց որոշեցի, որ այլ կերպ չեմ կարող:
Էնպես որ, ավել-պակաս կներեք...

Վիրավորվելը շատ լուրջ արարք է, կարելի է ասել, աններելի արաք է: Այդ արարքը վիրավորվողին ուղղակի անելանելի վիճակի մեջ է դնում և դրանից պրծում չկա:

Եթե դու վիրավորվել ես մեկից, դա քո սրտի վրա սպի է ծնում, դա ծանրանում է քո սրտին: Կներես դու այդ մարդուն թե ոչ` անհայտ է, բայց վիրավորանքը թափանցում է քո ենթագիտակցության մեջ: Արտաքնապես դու կմոռանաս այդ մասին և նույնիսկ երբևիցէ կներես, բայց այն կմնա քո մեջ ու կքայքայի առողջությունդ ու կյանքդ, որովհետև այդ էներգիան ահավոր ավերիչ ուժ ունի և ագրեսիայի, ատելության ձևերից մեկն է:

Ես հիմա կփորձեմ ցույց տալ առանց վիրավորանքների կյանքի մեթոդիկան, բայց սա այն տեղն է, որտեղ ձեզանից շատերը պատնեշի են հանդիպում, քանի որ Աստծո անունը լսելիս այն անմիջապես կրոնի հետ են կապում: Ցավալի է, իհարկե, քանզի սա` այն պահն է, որտեղ, գոնե մի փոքր աշխատեցնելով տրամաբանությունը, հեշտորեն կարելի էր համոզվել, որ կրոն և Աստված` հաճախ լրիվ տարբեր բաներ են:

Մի խոսքով, գոնե նրանց համար, ովքեր կկարողանան տեսնել այդ տարբերությունը, ես ինձ պարտավոր եմ համարում ասել: Ներող եղեք, գիտեմ, որ շատերի գլուխը կցավա սրանից, բայց չասել չեմ կարող, քանզի ես ձեզ սիրում եմ:

Իսկ դուք կարող եք ուղղակի չկարդալ…

Առանց վիրավորանքների կյանքի մեթոդիկան է` սովորել ամեն ինչի մեջ տեսնել Աստծոն: Պետք է սովորել յուրաքանչյուր իրավիճակի մեջ տեսնել Աստծոն, իսկ ամեն մարդու մեջ` Ուսուցչի, ում ուղարկել է Աստված, որպեսզի օգնի մեզ մոտենալ Սիրոն, և հաճախ նրանք, ովքեր մեզ հետ "անարդար" են վարվում, - ավելի լավ ուսուցիչներ են: Հաջող ուսուցման գլխավոր պայմաններից մեկն է` հարգանքը, իսկ ավելի լավ է, սերը դեպի ուսուցիչը, և դա վերաբերվում է թե նախադպրոցական ուսուցմանը, և թե պայծառացած Վարպետի բարձրագույն արժեքները սերտելուն: Եթե ուսուցչին ահրամարում են, ծիծաղում են նրա վրա, ուրեմն, որքան էլ խելոք լինի աշակերտը, հազիվ թե ինչ-որ բան յուրացնի:

Մեր ամբողջ կյանքը դպրոց է, ուր մենք գալիս ենք սովորելու անշահախնդրությանը, ծառայելուն մեկմեկու և, ամենագլխավորը, սովորելու բազմապատկել սերը մեր հոգիների մեջ: Եվ այդ դպրոցում մեզ շրջապատող բոլոր մարդիկ` բոլորը, - մեր Ուսուցիչներն են: Եթե մենք սկսում ենք վերաբերվել բոլորին հարգանքով և երախտագիտությամբ, ապրում ենք գիտակցված, ուրեմն մեզ ավելի ու ավելի քիչ ծանր ու ցավոտ դասեր են անհրաժեշտ, մենք սկսում են կատարելագործվել ավելի ու ավելի արագ բոլոր տեսանկյուններից:

Հարկավոր է դարձնել քեզ համար օրենք. հենց որ հիշում ես մեկին, ով քեզ մոտ գոնե մի փոքր վիրավորանք է հարուցում` խոնարհվիր նրա առջև նույն վայրկյանին, իսկ եթե գտնվում ես մարդկանց շրջապատում, կամ հիվանդ ես և անուժ, արա այդ մտքում: Եվ այդ ժամանակ քեզ հեշտ կլինի հասկանալ պատվիրանը, որ շատ լավ գիտեն բոլորը, անկախ նրանից, հավատացյալ են, թե աթեիստ.

…Սիրեցեք ձեր թշնամիներին, օրհնեցեք ձեզ անիծողներին, բարություն արեք ձեզ ատողներին և աղոթեցեք նրանց համար, ովքեր չարչարում են ձեզ և հալածում…

Խոնարհվելը նմանապես շատ արագ ոչնչացնում է ենթագիտակցական վիրավորանքը, ագրեսիան, և, ամենակարևորը, հպարտությունը` մեր բոլոր տանջանքների ու դժբաքխտությունների աղբյուրը:

Հարկավոր է հիշել շատ կարևոր մի բան. որպեսզի կարողանաս վիրավորվել, դրանից առաջ պետք է հասցնես մեծ քանակությամբ հպարտություն կուտակել:

Արևելյան, հատկապես բուդդայական փիլիսոփայության տեսակետից, վիրավորանքներ ընդհանրապես գոյություն չունեն, այդ ամենը տեղի է ունենում մեր մտքում միայն: Մեր մտքում անվերջ ինչ-որ բան շշնջացող այն ձայնը, որն ինչ-որ պատմություն է հորինում այնտեղ և որին մենք սկսում ենք հավատալ, - դա մեր էգոն է: Եվ որքան մեծ է մեր էգոն, այնքան ավելի շատ ենք մենք հավատում այդ պատմություններին ու համարում ենք մեզ. զոհ, փրկիչ, ագրեսոր:

Հնարավոր չէ վիրավորել մեկին, ում մոտ բացակայում է էգոն կամ այն շատ փոքրիկ է, ինչի պատճառով նրա միտքը խաղաղ է: Որքան ավելի շատ ենք մենք վիրավորված, այնքան ավելի սուբյեկտիվ ենք տեսնում պատկերը, այնքան ավելի սահմանափակ: Մենք կատարվածի միայն մի մասն ենք տեսնում, այլ ոչ թե պատկերն ամբողջությամբ, մենք չենք էլ մտածում փորձել տեսնել պատկերը մեզ վիրավորողի կողմից: Մենք չենք հասկանում, թե ինչու և ինչի համար դա տեղի ունեցավ:

Իսկ եթե հասկանայինք, որ այդ աստվածային խաղի նպատակն այն է, որպեսզի մոտենանք Աստվածայինին, որպեսզի կարողանանք լցվել սիրով և տեսնել, որ յուրաքանչյուր մարդ` մեր Ուսուցիչն է, հրեշտակ է, ուղարկված Վերևից, այդ դեպքում ամեն ինչ իր տեղը կընկներ:

Աստված մեզ միայն հրեշտակներ է ուղարկում:

[Freeman]

Մարդեր, էս մի քանի տարի ա, մեկ-մեկ սենց ա լինում`հենց ուզում եմ քնեմ, էն պահին, որ արդեն պիտի քնեմ, բայց դեռ կիսաքուն եմ ու երազ դեռ չեմ տեսնում, միանգամից վեր եմ թռնում, առանց որևէ ակնհայտ պատճառի: Ոչ երազ եմ տեսնում, ոչ ինչ-որ բան եմ զգում, ուղղակի կտրուկ շարժում եմ անում ու արթնանում եմ, իսկ մեկ-մեկ էլ ոչ թե ամբողջ մարմնով եմ տենց անում, այլ ոտքս կամ ձեռքս եմ շարժում ու դրանից արթնանում եմ:Իսկ էս վերջերս էդ շատացել ա, ինչի՞ց կլինի:
Ինձ հետաքրքրում ա ավելի շատ սրա առաջացման մեխանիզմը ու հնարավոր ա՞ առանց քնաբերների կամ անքսիոլիտիկների պայքարել

[Աթեիստ]

Մարդեր, էս մի քանի տարի ա, մեկ-մեկ սենց ա լինում`հենց ուզում եմ քնեմ, էն պահին, որ արդեն պիտի քնեմ, բայց դեռ կիսաքուն եմ ու երազ դեռ չեմ տեսնում, միանգամից վեր եմ թռնում, առանց որևէ ակնհայտ պատճառի: Ոչ երազ եմ տեսնում, ոչ ինչ-որ բան եմ զգում, ուղղակի կտրուկ շարժում եմ անում ու արթնանում եմ, իսկ մեկ-մեկ էլ ոչ թե ամբողջ մարմնով եմ տենց անում, այլ ոտքս կամ ձեռքս եմ շարժում ու դրանից արթնանում եմ:Իսկ էս վերջերս էդ շատացել ա, ինչի՞ց կլինի:
Ինձ հետաքրքրում ա ավելի շատ սրա առաջացման մեխանիզմը ու հնարավոր ա՞ առանց քնաբերների կամ անքսիոլիտիկների պայքարել

Ես էլ եմ տենց անում, երեխեքս էլ :-)
Մի քիչ Վերային ա խանգարում, բայց ոչ էնքան, որ մտածենք դրա դեմ պայքարելու մասին:
Բայց պատճառն ինձ էլ ա հետաքրքիր:

[Freeman]

Ես էլ եմ տենց անում, երեխեքս էլ :-)
Մի քիչ Վերային ա խանգարում, բայց ոչ էնքան, որ մտածենք դրա դեմ պայքարելու մասին:
Բայց պատճառն ինձ էլ ա հետաքրքիր:

Առաջ ես էլ չէի մտածում, բայց վերջերս ահագին խանգարում ա ու մի քանի ամիս ա ցերեկները դրա պատճառով չեմ կարում քնեմ` գիշերը մեկ-մեկ ա լինում, իսկ ցերեկը միշտ, երբ ուզում եմ քնեմ

[Arpine]

Իմ հետ էլա լինում ու շատերի մոտա լինում, եթե ոչ բոլորի: Ու ոչ միայն քնելիս այլ քնած ժամանակ էլ ես մեկ-մեկ ոնց որ «վեր թռչեմ», էդ պահին մկաններս լարվում են, հնարավորա ինչ-որ պաշտպանական ռեակցիա լինի: Ես չգիտեմ, բայց ինձ էլա հետքրքիր: Կարող ա ինչ-որ ֆիզիոլոգիական պրոցես էլ կա: Ինչ էլ լինի դժվար անհայտ լինի, էդքան տարածվածա :

[StrangeLittleGirl]

Մարդեր, էս մի քանի տարի ա, մեկ-մեկ սենց ա լինում`հենց ուզում եմ քնեմ, էն պահին, որ արդեն պիտի քնեմ, բայց դեռ կիսաքուն եմ ու երազ դեռ չեմ տեսնում, միանգամից վեր եմ թռնում, առանց որևէ ակնհայտ պատճառի: Ոչ երազ եմ տեսնում, ոչ ինչ-որ բան եմ զգում, ուղղակի կտրուկ շարժում եմ անում ու արթնանում եմ, իսկ մեկ-մեկ էլ ոչ թե ամբողջ մարմնով եմ տենց անում, այլ ոտքս կամ ձեռքս եմ շարժում ու դրանից արթնանում եմ:Իսկ էս վերջերս էդ շատացել ա, ինչի՞ց կլինի:
Ինձ հետաքրքրում ա ավելի շատ սրա առաջացման մեխանիզմը ու հնարավոր ա՞ առանց քնաբերների կամ անքսիոլիտիկների պայքարել

Նյարդաբան Սամսոնին գիտե՞ս: Այ իրան հարցրու, ինքը քնի խանգարումներով ա զբաղվում, հաստատ կիմանա:

[keyboard]

Իմ մոտ էլ ա լինում, բայց ոչ օրինաչափ, այսինքն կարողա մի ահագին ժամանակ չլինի ու մեկ էլ լինի

Բյուր մեկ էլ մի բան ասա էլի, Գայուշը ահավոր, դողալու աստիճան վախենում ա էն փափուկ շորեր հագած մուլտ հերոսներից, ասենք մյուս մայթին տեսնում ա օրանժ էլիֆանտի փղիկին, վազելով փախնում ա, այ էդ աստիճան վախենում ա: ԱՆգամ, ես տարել ցույց եմ տվել, որ դրա մեջ մարդ ա, գլուխը հանել եմ տվել, որ տեսնի, բայց միևնույնն ա, ահավոր վախենում ա: Դա ինչ ա, կանցնի արդյոք, արժի դրա դեմ պայքարել, արժի դիմել մասնագետի կամ առհասարակ, ասա ինչ անենք էլի:

[StrangeLittleGirl]

Իմ մոտ էլ ա լինում, բայց ոչ օրինաչափ, այսինքն կարողա մի ահագին ժամանակ չլինի ու մեկ էլ լինի

Բյուր մեկ էլ մի բան ասա էլի, Գայուշը ահավոր, դողալու աստիճան վախենում ա էն փափուկ շորեր հագած մուլտ հերոսներից, ասենք մյուս մայթին տեսնում ա օրանժ էլիֆանտի փղիկին, վազելով փախնում ա, այ էդ աստիճան վախենում ա: ԱՆգամ, ես տարել ցույց եմ տվել, որ դրա մեջ մարդ ա, գլուխը հանել եմ տվել, որ տեսնի, բայց միևնույնն ա, ահավոր վախենում ա: Դա ինչ ա, կանցնի արդյոք, արժի դրա դեմ պայքարել, արժի դիմել մասնագետի կամ առհասարակ, ասա ինչ անենք էլի:

Ի դեպ, կարող ա սթրեսված լինելուց էլ լինի: Ինձ մոտ էլ ա լինում, ու հիմնականում հենց սթրեսի հետ կապված թվացյալ ազդակներից եմ վեր թռնում:

Ինչ վերաբերում ա Գայուշին, երևի փոքր ժամանակ վախացրել-բան եք արել: Հոգեբաններն ավելի լավ կասեն: Ամեն դեպքում՝ կարծում եմ վտանգավոր բան չկա, բուժման կարիք չունի:

[Ձայնալար]

Հով, աղջիկս էլ ա վախում էդ հայվաններից, ինչքան ուզում ա ասեմ, որ մեջը մերդ ա բան ման, էդ իրա համար անհասկանաի մուտանտ ա ու ինքը վիզ դրած վախում ա Ասենք եթե ծնունդ ա գնում ու դրանցից են կանչած լինում, թեմա ա, էդ օրանժ էլեֆանտ մտնել դուրս գալը պրոբլեմ ա, որտեվ էդ կենդանին մուտքի մոտ ա կանգնում ու տենց Բայց ինձ թվում ա տարիքի հետ կանցնի, որտև ես տենց մարդ չեմ ճանաչում, որ մեծացել ա ու դեռ դրանցից վախում ա