Հայ հանճարների կողմից ասված իմաստուն խոսքեր...

[Արիս]

Բոլորս էլ լսած կլինենք ու գիտենք բավականին մեծ թվով աֆորիզմներ ու դիպուկ մտքեր,բայց չգիտես ինչու, դրանց մեծ մասը ոչ հայազգի մարդկանց խոսքեր են...Եկեք ընդունենք, որ մեր Հայ մեծերն էլ (ինչու չէ, նաև փոքրերը ունեն , բավականին տաղանդավոր մտքեր...
Առաջարկում եմ այստեղ, գրենք հայազգի մտածողների մտքերից...

Ավելացվել է 3 րոպե անց
սկզբի համար ես մեկը կգրեմ...

Մարդն է անցնում,ոչ թե ժամանակը: Որովհետեև չի կարող անցնել այն, ինչ չկա, և <<ժամանակը>> մոլորված մարդու ինքնամխիտար հեյրուրանքն է...

Վահրամ Փափազյան

[Belle]

շատ ողջունելի թեմա է,
շատ ունեմ հայ աֆորիզմներ

անպայան կտեղադրեմ /հիմա խառն են, կառանձնացնեմ, նոր/

[Մտահոգ]

Սերժ սարգսյան "կուսակցությունը ոհմակ չէ"

[Norton]

Սերժ սարգսյան "կուսակցությունը ոհմակ չէ"

Ս.Սարգսյանը հանճարեղ հայ էդ լավ կլներ հումորների բաժնում գրես

[Արիս]

Սերժ սարգսյան "կուսակցությունը ոհմակ չէ"

Ժողովուրդ բերենք կատակի չվերածենք էս բաժինը...

[Fedayi]

Բոլորդ էլ գիտեք, բայց դնում եմ:


Մարդ կա թռել է շալակն աշխարհի,
Մարդ կա աշխարհն է շալակած տանում... Պ. Սևակ

Մայրերի ափի մեջ պիտի փնտրել ազգերի ճակատագիրը: Գարեգին ՆԺԴԵՀ

[Belle]

Սիրո պատկերացումը ամեն գրականության փորձաքարն է:
Եթե ճշմարիտ բանաստեղծն է խոսում, լռում է նրա կենսագրությունը:
Վ’այ այն բանաստեղծին, որ կավճով է քաշում սահմանագիծն իր աշխարհամասի:
Արվեստի հարցերից խոսողը պարտավոր է նախ և առաջ խոսել արվեստով:
Կյանքի մեջ իսկապես ներթափանցելը գրողից պահանջում է խիզախ, կրքոտ
որոնում:
Ընթերցողի մասին բնավ չմտածելն անկարել է, շատ մտածելը` կործանարար:

Մեր արմատները թերևս խորն են ավելի, քան բարձր է մեր սաղարթը:
Եթե նույնիսկ կամենա էլ , գրողը չի կարող չլինել ազգային:
Ծննդի է նման իսկական բանաստեղծությունը…

Էականը ոչ թե փնտրելն է, այլ գտնելը:

Եվ ամեն բառ ունի իր գաղտնիքը, որ մեծ մասամբ դարավոր է:

Ամեն բանաստեղծ իր խառնվածքն է առարկայացնում. Ցուցադրում իր ուրիշությունը
ուրիշներից:
Նորարար ծնվում են և ոչ թե դառնում:
Մեզ հոգնեցրել է հարթագրությունը: Ոչ հարթագրություն, ոչ բարդագրություն, այլ
մարդագրություն:
Ամեն ճշմարիտ գրող ժողովրդի անձնագիրն է:
Հանճար լինելուց առաջ և լինելու համար պետք է նախ մարդ լինել:

[Արիս]

Էս բոլորն էլ Սեվակի խոսքերն են ?

[Belle]

Էս բոլորն էլ Սեվակի խոսքերն են ?

ահա

[Աբելյան]

Մ. Նալբանդյանի "Ազատություն"-ի վերջի 2 տունը

[Արիս]

Գործն է անմահ, լավ իմացեք,
Որ խոսվում է դարեդար...
Երնեկ նրան, ով լավ գործով
Կապրի անվերջ, անդադար...

Հ. Թումանյան

[Sunny Stream]

Եթե թագավորը իմաստությունը իրեն աթոռակից չդարձնի, չի կարող իր վիճակի մեջ վայելուչ լինել:
Աչքով կույրը զրկվում է արեգակի ճառագայթներից, իսկ մտքով կույրը խարխափում է հավիտենական խավարում:
Միաբանությունը բարիքների մայրն է, անմիաբանությունը ծնում է չարիքներ:
Եղիշե (5-րդ դար)

Ժողովրդի սրտի մեջ շատ բան կա, որոնեցեք և կգտնեք:
Ավ. Իսահակյան

սա էլ իմ ստորագորությունից (թող էստեղ պահպանվի, եթե հետագայում փոխեմ)

Հիշիր, որ ամեն մարդ քո նմանակն է։
Վիլյամ Սարոյան

…Ճշմարտությունը քո´նն է, հաղթանակը` քո´նը, ապագան` քո´նը: Ճշմարիտը դու´ ես, հաղթողը` դու´, ապագայի տերը` դու´:
Հրանտ Մաթևոսյան

դեռ այսքանը

[Belle]

սրանք էլ Տերյանի մտքերից

Լավ է նրանց համար, ովքեր սիրում են և սիրված են… Սիրուց լավ բան չկա:

Միայն սերն ու մահը կարող են կապել մարդկանց, մնացյալ ամեն ինչը տարբերում, բաժանում է:

Ատելությունը մի տեսակ ֆիլըրացիա է և նրանից վախենալու չէ, միայն թե լինի սերը – այդպես է թվում ինձ: Դրա համար է, որ ասում են, թե սերը և ատելությունը շատ մոտ են իրար:

Ամեն ինչի մեջ մեզ համար ուրախություն կա, երբ կարողանում ենք գտնել այդ ուրախությունը:

Կյանքի մեջ կեղծիքը աչք չի ծակում այնքան, որքան գրականության մեջ, յաստեղ կեղծավորությունը զզվոլի է միանգամայն:

Ամեն հարկադրական բան ինձ համար միշտ էլ ատելի է եղել կյանքում:

Մարդու ամենաթանկարժեք սեփականությունը անկեղծությունն է:

Երաժշտությունը կյանքից լավ է: Երաժշտություն լսելիս ես զգում եմ այն, ինչը երբեք ի վիճակի չեմ ոչ մի խոսքերով արտահայտելը: Դա օրհնյալ արվեստ է, և երջանիկ են նրանք, ովքեր հաղորդակից են նրան: Վայելե’ք երաժշտությունը:

Կարծեմ ծաղիկներ կան, որոնք փակվում են. Երբ մոտենում ես կամ ձեռք ես տալիս նրանց…
Հոգին ավելի քան այդ ծաղիկները, վախենում է կեղծիքից ու բռնությունից:

[Մտահոգ]

Եվ նոքա-մեր անղեկ առաջնորդները,
Այդ իշխանները եղկ, այդ տերերը վերջին,
ելել են գիշերով ու մենակ ճամփորդել են
Դեպի հյուսիս, դեպի հյուսիսային որջի
Արջերը սառցասիրտ ու արնաթաթախ,-
Այդպես մեր գայլն էր հին ճանապարհվում որսի
Հյուծված, կողերը լերկ ու անատամ....

*** ***
Գանգը-
Գոնգ,
Թմբուկ է ահագին:
Միջին-Չար մի միջատ:
Եթե գա,
Ներքեվից թակի-
Մինչեվ մահ ցավից կճչաս:

*** ****
Լծված տերերի շառաչուն կառքին՝
Հռնդում եէ դուք այդտեղ վայչահաչ,
Ժանգոտած սուսեր ձեռքերիդ պահած՝
Անկում եք կարդում իմ աշխարհքին:
Օ, դուք, ողբալի պնկալեզներ,
Բռնակալների մի հետին քուրջում
Կծկըված՝ արդյոք կարող եք տեսնել,
Թե ինչով ենք մենք ապրում ու շնչում:

**** ****
Հասել ենք մենք արդեն այն սահմանին, որից
Սկսվում է մի նոր դժնդակ վերելք:
սին տենչերի փոծին մեր խոհերից քերենք
Ու ճանապարհ ընկնենք, Մեծ Ճանապարհ, նորից:

*** ***
Ձեր անդառնալի բախտը կափսոսաք,-
Եվ ամեն կողմից հալածված հեղձուկ
Կտեսնեք ձեր դեմ, երբ պարսավ ու թուք,-
Ձեզ ներում կերգե իմ անկեղծ մուսան...

**** ****

Եվ այնպես ինչպես բոլոր դարերում
Կապված է եղել մարդը իր դարին,-
Ես իմ մեջ այսոր տենչերն եմ կրում
Մեր ժամանակի անդուլ Պայքարի:
Եվ ինչպես ճորտը շվայտ Հռոմում
Պատրիկների հետ չի նստել ճածի-
Այնպես ես այսօր
Չեմ կարող լինել բռնակալ դասի՝
Պատրիկների հետ:

**** ****
Որ թերեվս ձեզ տրված է եղել
Լեզուն քերթողի եվ անեղծ, եվ սուրբ,-
Բայց, անբնական ինչպես անասուն-
Քսել եք դոիք այն անհարիր տեղեր...
Որ վերուստ տրված ինքնությունը ձեր՝
Տաղանդը՝ տրված ըստ կարողության,-
Վատնել եք, իբրեվ Եսավ կամ Հուդա,
Եվ-արծաթն անգամ ձեր չեք ստացել...

ՉԱՐԵՆՑ

[Belle]

Վիլյամ Սարոյան

Ես շատ եմ սիրում Հայաստանը: Սիրում եմ Հայաստանի քարը: Քարը միշտ էլ սիրել եմ: Ինձ համար քարը սրբություն է: Սրիում եմ Հայաստանի քարը, արևը, մարդուն;

Մենք այլևս կորուստներ չենք ունենալու: Մենք ՊԵՏՔ է շարունակվենք:

Մի’ ամաչեք լինել բարի ու քնքուշ, բայց եթե երբևիցե ձեր կյանքի ճանապարհին սպանելու հերթը գա, սպանեցե’ք ու մի’ զղջացեք:

Ատեցե’ք չարությունն ու ստորությունը, բայց ոչ չար ու ստոր մարդկանց:

Փնտրի’ ր բարին ամենուր, ու թող նա լինի ազատ և աներկյուղ…

Ամեն ոք պետք է ընտանիք ունենա:

Ուր որ կերթաս, պոռա Հայաստա~ն…

Սերը անմահ է, ատելությունը մահանում է ամեն վայրկյան:

Ես հավատում եմ մարդու բարությանը: Ատում եմ այն ուժերը, որ աշխատում են բնաջնջել մարդու ազնվությունը:

Գրողը պետք է սիրահարված լինի կյանքին, այլապես չի կարողանա գրել: