Անկապ օրագիր

[impression]

Տեսնես աստված նոր բաներ սովորելու կարիք ունի՞։ Եթե հաշվի առնենք ամենա-ների ցուցակը, որից երևի բոլորս ենք տեղյակ, պետք է կարծել, որ նա նոր բան սովորելու կարիք չպետք է ունենա, քանզի բազում այլ ամենաների հետ միասին նա նաև ամենագետ է։ Այսինքն, աստված նաև հաքեր է, ծրագրավորող, սմմշիկ, մարկետինգ մենեջեր, բլոգեր, վլոգեր, ինֆլուենսեր ու լիքը էլի անհասկանալի բաներ։ Էդ դեպքում մեր ցանկացած քոփիռայթի հետ կապված նկատառում ենթակա ա քննարկման, որովհետև էն ամենաքոփիռայթը, էն ԴԸ քոփիռայթը Նրանն ա։ մնացած ամեն բան քոփի ա, մեկ-մեկ էլ կաաաարող ա պատահի լյուքս քոփի։

Իսկ տեսնես աստված կարո՞ղ ա ստեղծել նենց մի բան, չգիտեմ ինչ անուն տամ, ասենք՝ երևույթ, էվոլյուցիոն լուծում, աղետ, հիվանդություն, բանականություն, որի տակից մի օր չկարողանա դուրս գալ։ Ինձ թվում ա՝ կարող ա, չնայած չէ, չի կարող։ Բայց ոնց չի կարող, եթե ինքը ամեն ինչ կարող ա։ Բա եթե կարող ա, ուրեմն կարող ա նաև ստեղծի, բայց եթե ստեղծի, պայմանն էն ա, որ տակից դուրս չի գալու, այսինքն իրա ուժերից վեր ա լինելու իր ստեղծածը կառավարելն ու վերահսկելը։ Շատ իրարամերժ մասնագիտություն ա աստված լինելը։

Եթե աստված չէ, այլ մի տաղանդաշատ ծրագրավորողների խումբ կարողանում են մեզ նվիրել գերռեալիստիկ, սուպեր-պուպեր-հիպեր պլպլացրած ու մշակած վիդեո խաղ, որը խաղալու ընթացքում թե ժամանակի ընկալումն ես կորցնում, թե քո իրական (եսիմ երևի թե սենց՝ "իրական") կյանքի, ապա կարծելը, որ մենք էլ ինչ-որ ծրագրավորած ու ավելի մանրակրկիտ մշակած խաղի հերոսներ չենք։ Հերոսը պարտադիր չի դռակոն սպանի, կան տենց լիքը հերոսներ, որոնք երբ մտնում ես ինչ-որ տեղ, միշտ ըտեղ են, ասենք թե՝ դիվանին նստած։ Կամ ասենք էդ կապույտ մայկայով հերոսը միշտ բարի մոտ գարեջուր ա խմում։ Երբ ուզում ես մտի փաբ, ինքը նույն շորերով նստած ա, նույնքան ա խմած բաժակից, նույն ռեպլիկներն ա անում, նույն պահին ա թեքվում նայում ձախ և այլն։ Որովհետև ինքը ակնառու հերոս չի։ Օրինակ բարմենը փոխվում ա միշտ, կամ գոնե շորերն ա փոխում, էլի կա կրկնողություն հերոսի շարժումների, ռեպլիկների և արտաքինի մեջ, բայց գոնե գժի տեղ չեն դնում էլի, գոնե ըստ շիֆթի փոփոխվում ա։ Իսկ մարդկանց մեծամասնությունը, ես էլ վստահ մտնում եմ էդ մեծամասնության մեջ, էն տուֆտա մասովկեն ենք ապահովում, էն որ էդքան գլուխ չեն դրել գոնե մի էրկու ռեպլիկ ավել գրեն մեր համար։ Իսկ դա ինձ նեղացնում ա։ Օրինակ ինչի՞ պետք ա ես դպրոցում անգիր սովորեի Մեծարենցի բանաստեղծությունները, որոնք ինձ դուր էլ չէին գալիս, բայց իմ կյանքի որակը էապես փոխող սցենարը ափսոսել են գրեն տան կարդամ։

[impression]

Ինչ էլ հավես ունեի այ մարդ, էս ինչքան եմ ես էստեղ գրել։ Որ ամբողջն իրար գլուխ հավաքես՝ կարգին էլ խարույկ կստացվի։ Ու որ կարդում եմ՝ վատ չի, ես համեստությունից չեմ մեռնի, բայց դե հիմա էդ ա, իսկապես վատ չի, լիքը բաներ մոռացել էի ու կարդում էի առաջին անգամվա նման ու ինձ դուր էր գալիս։ Պետք չէր էդքան կոտրել էդ գրելու սերը իմ մեջ։ Հիմա սկի երկու նախադասություն չի գրվում, ոնց որ դիսլեկսիկ լինեմ։ Իսկ առաջ՝ դու՝ երկու տա՜ռ, դու՝ հասարակ մի դերանու՜ն․․․ ա չէ, էդ ես չէի գրել։

[Sambitbaba]

Գիշերն երազիս Իմպոն էնքան էր կարդացել իր հին գրածները, որ հավեսի էր ընկել ու նորից սկսել էր բանաստեղծություններ գրել։ Մի այլ կարգի բանաստեղծություններ։ Ու պատճառն այն էր, որ ինքը մոռացել էր, որ պետք է գցի-բռնի՝ գրվում է հիմա թե ոչ։ Ուղղակի սկսել էր գրել ու վերջ։ Առանց դատողությունների։
Չգիտեր Իմպոն, որ գրելու սերը երբեք չի կոտրվում։ Ուղղակի մեկ-մեկ կարա քնի։ Բայց կարա նաև արթնանա։

Բայց որ վերաարթնացավ՝ այ, ըտեղ արդեն Աբու-Լա-Լա Մահարի։

[John]

Ձյաձ Անդոն հորս դասընկերն է: Էն 90ականներին Լեննագանի Ուտիլի (утилизационный сбор железа) տնօրենն էր: Կերթայինք հոպարիս տղու հետ, կհարցնեինք «Ձյաձ Անդո, կռնա՞նք մտնինք հեծանիվի մասեր ման գանք»: Իհարկե կթողներ: Ես ավելի փոքր էի, հոպարիս տղեն իր առաջին հեծանիվը Ուտիլից գտած մասերով հավաքեց: Ձյաձ Անդոն բիզնեսը թարգեց՝ արվեստագետ դառավ: Տարօրինակ ու անկանխատեսելի բան է կյանքը:

[Վիշապ]

Դատողականությամբ օժտված բոլոր կենդանի արարածները պետք է գոհ լինեն։
Այսինքն՝ հաճախ, կամ երբեմն պիտի գնահատական տան տվյալ պահի իրավիճակին: Ու գոհ լինեն։
Քաոսի մեջ միշտ կարելի է պատկերացնել ու սահմանել տվյալ իրավիճակից ավելի վատը։

Վատը սուբյեկտիվ է, ասենք մազոխիստների ու ռացիոնալիզմից հեռու հիմարների համար վատը կարող է իրականում լավը լինել։
Սիբիրյան գյուղում սոսնձից թունավորված ու թերսնված մտագարի ու խորոված սաղմոնով ընթրիք ունեցած նորվեգացի ֆիզիկոսի տվյալ պահին լավ ու վատ իրավիճակների պատկերացումները նույնքան տարբեր են, որքան որ Սան Ֆրանցիսկոյի եղանակն ու բանանի գինը Հնդկաստանում։

Այնուամենայնիվ, պետք է գոհ լինել։

Թրամփը Նահանգների առողջապահական ազգային ինստիտուտների ղեկավար է նշանակում Ստենֆորդի համալսարանի գիտնական Ջեյ Բհատաչարիաին։
Վերջինս կովիդի ժամանակ դեմ էր հանդես գալիս արգելափակումներին ու պատվաստման պարտադրանքին, և առաջ էր քաշում հոտային իմունիտետի գաղափարը, որին լռեցրեցին կոռումպացված սրիկաները։
Եվ առհասարակ Թրամփի նշանակումների գերակշիռ մասը խոստումնալից կադրեր են։

Ընտրությունները բուռն իրադարձություններ են, որ հագեցնում են մի շատ փոքրիկ իրադարձության՝ մի անձը փոխարինվում է մեկ այլ անձով, բայց թիթեռի էֆեկտով դրանից բխում են շատ, շատ, շատ ավելի մեծ ու անդառնալի իրադարձություններ։
Եվ ամբողջ աշխարհը պետք է գոհ լինի։ Որովհետև շատ ավելի վատ կարող էր լինել։

Էրեկ Նահանգներում գոհաբանության օրն էր, ես էլ կյանքիս մեջ առաջին անգամ հնդկահավ ծխահարեցի։
Մի քիչ չոր էր ստացվել, բայց դե հնդկահավի ճարպը շատ քիչ է, ուստի անհրաժեշտ է առնվազն երկու օր պահել աղով ու համեմունքներով լուծույթի մեջ ու հետո տոննաներով կարագ, կամ յուղ սրսկել, որ ստացվի հյութեղ ու փափլիկ։
Ոչ այն էինք մարդավարի արել, ոչ մյուսը։ Բայց շատ գոհ ենք։ Կարող էր շատ ավելի վատը ստացվել։

[John]

Կծխվեր հո:

Առանց ծխախոտի օր 1835-րդ:

[Վիշապ]

Ծխե՞լ․․․ Էս շաբաթվա վերջ ընկերներով գնում ենք չոլեր՝ քեմփինգի ու կրակելու։
Ու ես պլանավորում եմ ծխել Վիսկիով․․․ Դա էլ իմ «նաչինկայով կարկանդակն» է։ Ես շատ հազվադեպ՝ պլանավորված կարճաժամկետ հիմարու... էհ, կայֆեր եմ անում:
Եթե մարդ ամեն օր հաճելի բաներ անի, ապա այդ հաճելի բաները կդառնան սովորական, չմո բաներ, ու կդադարեն հաճելի լինելուց, այսինքն կվերածվեն հիմար սովորույթի:
Իսկ այսպես՝ հազվադեպ, հիմար ու անառողջ սովորույթը վերածվում է էկզոտիկ հաճույքի:

Պատանի ժամանակներս գյոզերով ծխելը էկզոտիկ հաճույք էր…

Ներկայիս ծխախոտների մեծ մասը աղբ են, ու կարճաժամկետի համար ես ընտրում եմ լավագույնը, որ կարելի է ճարել՝ կապույտ Dunhill, որը վաճառվում է մեր մոտի մարիխուանայի խանութում:
Տուփը՝ 16 դոլար, բլին:

Ինչու ոչ մարիխուանա՞… Նախ խելքներս դեռ լրիվ չենք թռցրել, մարդա 3-4 զենքով չոլերում հանգիստ կարելի է բավարարվել մի քանի կում վիսկիով, անպայման օրվա վերջ, կրակելուց հետո, կրակի շուրջ, զենքերը՝ կողպված:
Երկրորդ. Նահանգներում խուճուճ օրենքներ կան, ու կարող ես ինչ-ինչ հիմար խախտումները անելու համար հայտնվել բանտում, եթե իհարկե Բայդենի տղան չես:

Ինչ որա է, ծխելը միևնույն է ջահել ժամանակվա բերկրանքը չի պատճառում, ավելի լավ է երաժշտություն լսել ու կտրվել աշխարհում տեղի ունեցող դժբախտություններից։
Այ, ինչ լավն ա.

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Ըհը, էսօրվա վալիդացիան էլ կատարեցի, կարելի է աշխատել։ Էն Թիքեթը ճիշտ բաներ էր ասում, չէինք ընդունում։
Ուրեմն մարդու նպատակը տիեզերքում, Բարեկամ ջան, վալիդացիան է` ապրել, համոզվել, կամ ապացուցել, ու բոլորին ցույց տալ, որ ապրելը նպատակ ունի։

Բայց ինչի՞ հնարավոր չի առանց նպատակի ու վալիդացիայի էլ ապրել, չեմ հասկանում․․․ Վերջ, ցնդաբանությունս ավարտեմ

[One_Way_Ticket]

Որ տենց է, ես էլ խոստովանեմ, որ Վիշապն էլ էր ճիշտ բաներ ասում, չէինք ընդունում։ Վերջերս դիետաս շատ ավելի կետոյացրել եմ, ու պարզվեց, որ ոչ մի սարսափելի բան չկա ասիական ռեստորանում ուտեստի կողքի բրնձին ձեռք չտալու կամ մեկի տարեդարձին թխվացքից հրաժարվելու մեջ, ոչ ոք դրա համար վրադ թարս չի նայի։ Քաշիս վրա միանգամից դրական ազդեցություն ունեցավ։

[ivy]

Ակումբի տեխնիկական քանդուքարապ վիճակը ահավոր ազդում է վրաս, ու ինչքան էլ փորձել եմ մարդկանց ակտիվացնել, ովքեր էդ հարցում ինչ-որ բան անել կարող են, ոչ մի արդյունք չի եղել։ Մտածում եմ՝ գուցե ժամանակն է անցնել «իրականության ռադիկալ ընդունման»։

Դեռահասների (ու նաև չափահասների) հետ աշխատելիս մի հմտություն կա, որի վրա հաճախ եմ կենտրոնանում՝ տարբերել, թե ինչն է կյանքում քո վերահսկողության տակ և ինչը՝ ոչ, և այն ամենը, ինչ փոխել չես կարող (դուրս է քո վերահսկողությունից), սովորել ընդունել։ Հմտությունը, որը կոչվում է «իրականության ռադիկալ ընդունում»։ Առաջին քայլը հենց էն է, որ հասկանաս, թե ինչն է, որ իսկապես չես կարող փոխել։

Հիմա մտածում եմ՝ Ակումբի հարցը իմ վերահսկողության դաշտո՞ւմ է, թե՞ դրանից դուրս։ Ռադիկալ ընդունո՞ւմ, թե շարունակել փորձել մի բան անել (բայց ի՞նչ)։

Ու քանի որ «իրականության ռադիկալ ընդունման» հմտությունից խոսեցի, մի բան էլ գրեմ։
Մահն էլ փոփոխման ենթակա չի, ու դա ամենահավոր բաներից մեկն է, որ մարդ պիտի սովորի ընդունել։
Բոլորը մահանում են մի օր, մենք բոլորս մարդկանց ենք կորցնելու, և մեզ էլ ինչ-որ մեկը կորցնելու է։

Հոգեբուժական կլինիկայում երբ սկսեցի աշխատել, առաջին բանը, որ թերապևտներից մեկն ինձ ասեց, սա էր․ «Որոշ պացիենտներ մահանալու են»։
Բայց երբ մահացողներն անչափահասներ են, որոնց հնարավոր չի լինում փրկել, սա մի ուրիշ թեմա է։
Իսկ երբ մահը լինում է ինքնասպանության ձևով, սա ծանր անեծք է, որ դեռահասը թողնում է չափահասների վրա։
Սա իր թքելն է ամբողջ համակարգի վրա, որ չի կարողացել փրկել իրեն։ Ու էս անեծքով չափահասները պիտի շարունակեն ապրել։

Կլինիկայում ժամանակ առ ժամանակ բոթեր են գալիս, որ էն մի պացիենտը, որ էսինչ ժամանակ կլինիկայում է եղել, դուրս գալուց ինչ-որ ժամանակ անց ինքնասպան է եղել։
Սրանք ահավոր բոթեր են, որ կլինիկայի հսկայածավալ անձնակազմին՝ բժիշկներից ու թերապևտներից սկսած, մինչև խնամողներն ու սանիտարները, ծանր հարվածի տակ են դնում։ Սովորաբար կլինիկան հավաքներ է կազմակերպում բոլոր նրանց համար, ովքեր ճանաչել են նախկին պացիենտին, այսպես կոչված՝ «օգնության խումբ», որտեղ ամեն մեկը կարող է խոսել իր ապրումների ու հիշողությունների մասին։

Յանն առաջինն էր, ում ճանաչում էի, ում հետ աշխատել էի խմբային թերապիայի շրջանակներում, ու ով դուրս գրվելուց 12 օր անց վերջ տվեց կյանքին։
14 տարեկան։
Չգնացի խմբային հավաքին․ սա իմ մասին չի, իմ ապրումների ու իմ մտքերի։ Սա իր մասին է։ Իսկ ինքն այլևս չկա։

Ինչքան էլ ներս թողնես միտքը, որ որոշ պացիենտների հնարավոր չի փրկել, սա անտանելի ծանրություն է, երբ խոսքն ինքնասպան լինող երեխայի է վերաբերվում։
Էս անեծքի տակ մնում են թե իր ծնողները, թե բոլոր նրանք, ովքեր եղել են իր շուրջը՝ որպես չափահաս։ Ամբողջ համակարգը, որը չի գործել իր դեպքում, որը չի կարողացել իր ֆունկցիան կատարել։

Դե դու կրկնիր ինչքան ուզում ես՝ իրականության ռադիկալ ընդունում։
Իրականության ռադիկալ ընդունում։

[Վիշապ]

Մարդիկս ախմախ կենդանիներ ենք։ Իմ կարծիքով։ Ես ինչքան էլ փորձում եմ աշխատել իմ վերաբերմունքի վրա, միևնույն է՝ չեմ կարողանում ուղղվել, դե մի ախմախ կենդանի էլ ես եմ։
Բայց։ Բայց․․․ բայց․․․ մի հատ մոմենտ կա մարդկանցս մեջ, որ իմ թթվությունն անցկացնում է, ու ես մի պահ նորից սիրահարվում եմ աշխարհին, նույնսիկ բոլոր ախմախությունները հաշվի առնելով։
Էդ մոմենտը մի քիչ տարօրինակ է, ու ես դրանից գլուխ չեմ հանում։ Բանը․․․ երաժշտությունը․․․ Բայց էն տարածված, շաբլոնը չէ, կա մի տեսակի երաժշտություն, ավելի շուտ երաժշտության պատառիկներ, որ ինձ տանում է ուրիշ աշխարհ, բայց տես, որ համարյա ուրիշ մարդ չի լսում։
Ու այդ թվացյալ ստից բանից գերբավարարվածության պահեր եմ ունենում։ Անբավարարվածության երկար պերիոդների արանքում։ Կարող է բիպոլյար փսիխո՞զ է, չգիտեմ, ու թքած։ Էդ պահերն ինձ բավարար են, որ ես մտածեմ, որ երևի կարելի էր ծնվել։ Մի անգամ: Մեր քյառթու ու քաղքենի քաղաքակրթության մեջ:

Ձեր մոտ եղել է՞, որ ոչ հարբած եք, ոչ էլ ծխած, բայց պահի տակ հաճելի է, ասես հարբած եք ու ծխած․․․ Ասես պաչպչվում եք ձեր «կյանքի» հետ առաջին անգամ․․․ Շատ պրիմիտիվացա ոնց որ․․․

Սարերում միայնակ քարշ գալն ու դրան հաջորդող չոռը տարած փսևդո-երաժշտություն լսելը սկսել է արբեցնել, արդեն կախվածություն ունեմ։ Չգիտեմ ոնց անեմ, որ մեկ մեկ կենտրոնանամ գործի վրա, դե մարդիկ ինձ աշխատավարձ են տալիս։
Փսիխոլոգի մոտ գնալու զահլա չունեմ, լեզուս այստեղ կծում եմ, որ դրանց չանպատվեմ:

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

[Վիշապ]

Էրեկ ձուկ խորովելիս հանկարծ մանրամասնորեն հիշեցի․ Երևանում մեր թաղով ոտքով տուն գնալիս նկատեցի մի փոքրիկ ձկան խորովածանոց ու պահի տակ մտա հարցրի՝ ինչ կարող են սարքել, թմբլիկ խոժոռ դեմքով մարդը սիրալիր ասեց «ի՞նչ կուզես, ախպեր», ասի՝ «եսի՞մ, խորովա՞ծ», ասեց՝ «մի 15 րոպե սպասե՞ս ախպերս», ցույց տվեց ձկները, թե որն եմ ուզում, կոկիկ մաքրեց, համեմեց, կրակը թեժացրեց, խորովեց, փաթաթեց, բարի ախորժակ․․․ Տարա տուն մի երկու հարազատ հոգիներով կերանք, շատ համեղ էր․․․ Հիմա ոնց կգրկեի էդ մարդուն․․․ Նոր զգացի, թե ոնց եմ անասելի կարոտել Հայաստանն ու մեր պուպուշ ժողովդրին, դե սրիկաներին չհաշված։
Մենք խորովածային, շատ համով ժողովուրդ ենք։ Դուք չկարծեք, թե սույն կյանքում եսիմ ինչ մի այլ երևելի արժեքներ կան։ Ոչինչ էլ չկա ջերմությունից, հարազատությունից բացի։
Հա, կա մեկ էլ սարկազմը։ Էդ որ բողոքդ հումորով արտահայտես, լիցքաթափվես, գնա։ Մարդկանց մի մասը, որ քեզ հասկանում էին, ու դու իրենց հասկանում էիր, էլ չկան․․․

***

Պարզվում է, որոշ ուսմունքներում դատարկության գիտակցումը նիրվանային ու կատարելության հասնելու միջոց է, բայց ես կասկածում եմ, որ ինձ կատարելություն է պետք ու առավելս ևս նիրվանա։
Ընդամենը մի հատ խորոված իշխան ձուկ թմբլիկ ու խոժոռ ախպոր կողմից, տանեի տուն, ու մերս սաղ լիներ։

[Վիշապ]

# Հանգամանքների բերմամբ ես եմ այստեղի չաչանակը, բայց դե ինչ արած։

Մեր հին թաղը, որտեղ ես ծնվել մեծացել եմ, ինձ համար ուրույն երաժշտություն ուներ։
Այդ երաժշտությունն ավելի արտահայտիչ էր ամռան երկրորդ կեսերին, երբ ուժգնանում էին երեկոյան քամիները, ու այդ երաժշտությունը քամու հետ մոտենում ու հեռանում էր, գրկախառնվելով ճկուն բալենիների ճյուղերի խշշոցին՝ նվաստիս պատճառելով բուռն բերկրանքի պահեր, ու ես ամեն օր կրկին սիրահարվում էի տիեզերքին։
Այդ երաժշտությունը ճապոնական հինգ նոտանի կիսաձայների նման միալար մեղեդի էր, որի աղբյուրը ես սկզբից չէի հասկանում։
Ահագին հետո հասկացա։
Մեր հին թաղից մի փոքր հեռու բլուր էր, որի լանջին գերեզմանոց էր, իսկ այդ գերեզմանոցի կողքը քարի արտադրամաս էր, գերեզմանաքարի, այսինքն։
Գերեզմանաքարի սղոցարանը հսկա ճախարակ էր, որ տանում-բերում էր երկաթե սղոցը կտրվող քարի ողջ երկայնքով, իսկ այդ ճախարակի մեծ անիվը պտտվելիս արձակում էր սույն մեղեդին, ըստ երևույթին բալանսի ու յուղի պակասի պատճառով, ես կասեի՝ շնորհիվ։
Եվ օգոստոսյան արևմտյան քամիներն այդ ճախարակի մեղեդին հեռվից բերում հասցնում էին ականջներիս, ու դա դարձել էր իմ հարազատ միջավայրի ատրիբուտներից թերևս ամենախորհրդավորն ու ցանկալին։

Հա, ես ձանձրալի եմ, ու ուրիշ թեմա շատ չի անցնում մտքովս, որովհետև օրերս անցնում են հիմնականում լարված աշխատանքի մեջ, ու հասցնում եմ միայն զուգահեռ երաժշտություն լսել։
Ու որոշ պատահական մեղեդիներ հուշում են, որ խորհդավոր տիեզերքը դեռ կա, ու դա ինձ հուսադրում է։

https://soundcloud.com/airmilesrecor...ou-question-it

[Quyr Qery]

Ամեն անգամ պտտվում եմ ակումբի կողքերով, վերջում, մեկ ա, լոգին էլ լինում ու սկսում հին ու նոր կարդալ։ Ակումբը ոնց-որ մանկությանս հայաթը լինի, միշտ ուզում եմ էնտեղ գնալ։ Կարոտը խեղդում է, լիքը պատկերներ ու ձայներ են հասնում ուղեղիս, թվում է՝ հանգստություն մենակ էդտեղ կկարողանաս գտել, թվում է՝ քոնոնք մենակ էդտեղ են։

[Adam]

Էն, որ հիշում եմ, թե ինչքան ախմախություններ եմ գրել էս թեմայում կամ ընդհանրապես՝ էս հարթակում, ու ուզում եմ էլի ինչ-որ մի հատ ախմախություն գրեմ, բայց մտքիս բան չի գալի:

Հուսամ՝ էս ջարդված պատուհաններով ու քամու սուլոցով վայրում հոգիներն իրենց լավ են զգում ու հարմոնիայի մեջ են:

Emdr -ը ապուշություն ա, ոչ մի բանով չի օգնում: Չանեք: Կամ էլ neurofeedback էշությունը: Փողերը կլպվում են … թերապիաները շարունակվում … պիլյուլան խմվում … սեքսն արվում …

կյանքը հիասքանչ է:

լավ եղեք:

[Adam]

Մարոկկոյում ապրող մի հատ ֆրանսիացի տարեց գեյուկ ընգեր ունեմ, թոշակառու ա: Մասոնական կնքահայրս էր: Ֆրանսիայի մինիմալ թոշակով Ագադիրում թագավորի պես ապրում ա: Սաղ օրը մտածում ա ուտելու ու շինելու մասին:

18 թվին գնացել էի մոտը ֆռֆռալու:

Բեղերի արանքից նետեց՝

բարի գալուստ Ագադիր, էստեղ մենք ուտում ենք երբ ուզում ենք և շինում ենք երբ կարող ենք:

Լրիվ թևավոր խոսք ա դառել:

Բիձուն կարոտեցի: Բայց չեմ գրի: Շատ մեծամիտ ա: Regression -ի վարպետ ա: Իրա ասելով՝ ուղիղ կես ժամում քեզ կնստացնի աթոռին ու հիպնոսի միջոցով քեզ հոգուդ ապրած նախորդ կյանքները վիզիտ անել կտա: Բայց վտանգավոր պրակտիկա ա, ասում ա:

Կարող ա արթնանալուց ՝ էլ ներկայիս կյանքիդ մասին ոչինչ չհիշես ու ընկնես հոգեբուժարան , եթե հանկարծ ինչ-որ թույլ կոնտակտ տեղի ունեցավ:

Մի երկու անգամ խորհուրդ հարցրեցի՝ սնոբեց: Թե բա ջահել հալով յանի քեզ ինչի տեղ ես դրել ՝ եղբայրության հետ կռվեցիր դուրս եկար: Թե բա ՝ իրանք կարան մուռ հանեն քեզնից մի օր:

Ես էլ բա ՝ էդ սաղ հեչ: Ագադիրյան 18-24 տարեկաններով լեցուն լիցքաթափման ե՞րբ ես հրավիրում:

Բա թե՝ վտանգավոր ա ստեղ տենց բաներ:

- Ի՞նչ առումով ա վտանգավոր:
- Ջահելները ստեղ ամեն ինչի պատրաստ են՝ օտարերկրացուց օգուտ քաղելու համար: Անազնիվ են ու կպատառոտեն քեզ ոտից գլուխ:

մդաա…