Տեր Հայր
Ուզում եմ ասել, որ ուղղակի ապշած եմ ձեր պատասխանների բազմակողմանիությամբ ու խորությամբ, որոնք իմ մոտ սկսում են կոտրել բավականին կարծրացած կաղապարներ /ստերիոտիպեր/, որ ունեի մեր եկեղեցակաների հանդեպ: Սա երևի գալիս էր նրանից, որ քիչ եմ շփվել:
Իմ մոտ այս մասով ծագել է մի հարց:
Մեր կրոնավորիները կրոնական ուսումնառության ժամանակ խորությամբ ուսումնասիրու՞մ են գիտություն /ֆիզիկա, մաթեմաթիկա և այլն/ թե դա միայն ինքնազարգացման արդյունք է:
Մյուս հարցերս:
Ես հասկանում եմ, որ կրոնավորի հիմնական առաքելությունը Աստծո և մարդու մեջ յուրահատուկ դեսպանի դերն է /կարող է և սխալվում եմ

/: Սակայն ես կարծում եմ, որ որպես պատրաստված, գիտակ մարդիկ, նրանք նաև կրում են որոշակի առաքելություններ նաև քաղաքացիական, հասարակական կյանքի հանդեպ արտահայտելու իրենց վերաբերմունքը /Նաև իրենց քարոզների ժամանակ/: Կարծես հայ հանրության կյանքը ամբողջովին դուրս է թողնված մեր եկեղեցու հայրերի ուշադրությունից, չհաշված իհարկե չնչին բացառությունները հանձինս Պոլսո մեր պատրիարքի, որը ակտիվ դերակատարություն ունի ոչ միայն Թուրքիայի, այլ ամբողջ հայության կենսական կարևորության մի շարք հարցերում:
Ինչպես է նայում մեր եկեղեցին Երևանից Էջմիածին ճանապարհին փռված կազինոների գոյութանը: Ինչու՞ չի ասում իր վճռական խոսքը դրանք այդտեղից վերացնելու, և մի "անմարդաբնակ", բնակավայրերից ու մարդուց հեռու վայր տեղափոխելու համար: Չէ՞ որ դրա մասին ընդունված է անգամ հատուկ օրենք: Ու ընդհանուր առմամբ, ինչ վերաբերմուք ոնի մեր եկեղեցին "կազինո" կոչված արհավիրքի նկատմամբ: Չէ՞ որ այնտեղ "սպանվում են" ոչ միայն երիտասարդի ընտանիքը ու զավակները , այլ նաև իր հոգին, հոգեկան աշխաչհը: Նա վերածվում է մի զոմբիակերպ արարածի, որին այլևս ոչինչ չի հետաքրքրում: Եվ ինչու՞ իր բարցրաձայն խոսքը չի ասում մեր եկեղեցին, երբ այդ "զվարճանքին" են տրվում մեր ազգի բարձրագույն ղեկավարութունը /նախարարներ, դեպուտատներ և այլն/: Չէ՞ որ սա նաև բարոյական խնդիր է:
Էջանիշներ