Մի քանի օր ա ուզում եմ պատմվածք գրեմ, «Մանանեխի ակումբ»:
Մի քանի օր ա ուզում եմ պատմվածք գրեմ, «Մանանեխի ակումբ»:
Sambitbaba (20.09.2017), Տրիբուն (20.09.2017)
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Mr. Annoying (20.09.2017)
Հետաքրքիր է, այնպես չի պատահու՞մ, որ մարդ հանգամանքների բերմամբ օտար երկրում ծնվի, մի քառասուն տարի ապրի, հետո ուզենա վերադառնալ Հայրենիք![]()
Si vis pacem, para bellum
Չգիտեի որտեղ անեի այս գրառումս։ Ուղղակի առանց հարցեր տալու, կարո՞ղ եք ասել, որտեղ պետք է գնաս, որ փողով արյուն հանձնես։ Իմ համար չի, ծանոթիս շտապ գումար է պետք, դրա համար։
Հայկօ (02.10.2017)
Այբ (02.10.2017)
Հիշողությանս մեջ մեխված մնացել են Դավիթ Էկչյանի խոսքերը:
Դավիթը միայն հոր կողմից էր հայ, բայց ողջ գիտակցական կյանքը իրեն հայ էր համարել ու պայքարել էր ՀայԴատի համար:
Նա մեկն էր այն 6 նվիրյալներից, ում տասնամյակից ավել տևած ջանքերի միջոցով Շվեյցարիան ընդունեց Հայոց Ցեղասպանությունը:
ՈՒ Հայաստան կատարած իր առաջին այցը նա նկարագրում էր էսպես.
- Երբ ես ծանոթանում էի մարդկանց հետ, ոչ ոք չէր զարմանում տարօրինակ ազգանվանս համար՝ քանի որ այն բոլորի համար սովորական էր ու հեշտ արտաբերելի: Երբ ես ասում էի որ հայ եմ, ոչ ոք չէր զարմանում ու հարցնում, թե դա ինչ երկիր է ու որտեղ է գտնվում՝ քանի որ բոլորը ճշգրիտ գիտեյին էդ հարցերի պատասխանները: Երբ ես ասում էի, որ հայերեն եմ ուզում սովորել, ոչ ոք չէր զարմանում ու հարցնում, թե ինչիս է դա պետք: Փոխարենը՝ բոլորը փորձում էին մի բառ էլ իրենց կողմից սովորեցնել:
Ես առաջին անգամ էի Հայաստանում, բայց կյանքումս առաջին անգամ ինձ տանն էի զգում:
Ասածս ինչա՝ հայրենադարձներ իհարկե կան: ՈՒ նրանք շատ-շատ են:
Բնականաբար ներգաղյալների քանակը չի կարող համեմատվել արտագաղթողներինի հետ, բայց դա չի նշանակում, որ էդ մարդիկ գոյություն չունեն:
Ինչպես և նրանց գոյությունը չի հերքում այն հանգամանքը, որ նրանց նկատում են միայն նրանք՝ ովքեր ուզում են նրանց նկատել: Նկատողների մեծ մասն էլ իր սուրբ պարտքն է համարում նախատել, թե ինչու է խելքը թռցրել ու Հայաստան տեղափոխվել:
Մի անգամ արդեն էս հղումը տեղադրել եմ՝ հայրենադարձների վերաբերյալ Տրիբունի հարցին պատասխանելիս, բայց մի անգամ էլ դնեմ:
Էստեղ հավաքված կան բազում մարդկանց հայրենադարձության պատմությունները:
ՈՒ դրանցից մեկն էլ օրինակ Վիլյամ Բայրամյանի պատմությունն է..
"After some unsuccessful attempts to find a job in Armenia, I moved back to Los Angeles. Thereafter, I understood that there is no future for me or the diaspora in any place other than Armenia".
Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..
Շինարար (15.10.2017)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ