Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր գրառումներ

[Sambitbaba]

Ֆիլմը` "Pay It Forward" ։)

Հա, Ռիպ ջան, ապրես: Չքնաղ ֆիլմ է...

Հ.Գ. Երեխուց հեռու մնա՝ չվարակես...

[ivy]

Հա, Ռիպ ջան, ապրես: Չքնաղ ֆիլմ է...

Հ.Գ. Երեխուց հեռու մնա՝ չվարակես...

Ինքն էր ինձ վարակել ։)))

[LisBeth]

Թույլ տուր չհամաձայնվել քեզ հետ, Լիզ ջան...

Բարությունը հիմքի կարիք չունի, բարությունը հենց ինքը հիմք է, բարությունը իմ ու քո, բոլորի կյանքի հիմքն է: Առանց բարության ոչ աշխարհը, ոչ էլ ես ու դու՝ վաղուց գոյություն չէինք ունենա:

Հիշու՞մ ես էն ֆիլմը (այս պահին անունը չեմ հիշում), որ երեխեն հորինեց, որ ինքը երեք հոգու պետք է բարություն անի, որոնցից ամեն մեկը էլի երեք հոգու բարություն անի, որոնցից ամեն մեկը էլի երեք հոգու բարություն անի և այդպես շարունակ... Եթե քո խոսքը սրա մասին է, ուրեմն ճիշտ ես, այդ տղան մեծ հիմք ուներ անհիմն բարություն սփռելու համար:

Սամ, չէ չեմ հիշում, ու հիմա քո հակասական գրառուները չէ, որ ինձ պիտի համոզեն։ Անկեղծ, թույլ եմ տալիս, մի համաձայնվիր։ Քո իրավունքն ա։ Բայց ասածիդ մեջ նույնքան հավաստիություն կա, ինչքան կլասսիկ հեքիաթներում, որտեղ բարին միշտ հաղթում ա չարին ու սաղ երջանիկ ապրում են միչև անմահություն։

[Վիշապ]

Հա ու ինչքան մարդ, էդքան տարբեր արժեհամակարգ, դա մի հաստատուն մեծություն չի, որ կիրառելի ա անխտիր բոլորի վրա։ Ու էդ արժեհամակարգը հենց ընենց անշահախնդիր չի գալիս զետեղվում էության մեջ։ Դա ունի նպատակ։

Այսինքն դու ուզում ես ասել «անշահախնդիր» բառը անիմաստ բառ է :Ճ ՈՒրեմն սենց ասեմ՝ եթե հաճույքը կարող ենք համարել վերջնական նպատակ, այսինքն ինքներս մեզ հարց չենք տալիս թե որն է հաճույքի նպատակը, ապա նույն կերպ ուրիշներին օգնելը կարող է էլի լինել վերջնական նպատակ: Մեկի արժեհամակարգում հաճույքն է արժեքն ու նպատակը, մյուսի՝ ուրիշներին օգնելը: ՈՒ պարտադիր չի, որ էդ օգնելը հաճելի լինի: Երբեմն օգնելը ահագին տհաճ է, բայց օգնում ես: Ինձ հետ շատ ա պատահել:
Իմ կարծիքով եթե մարդը չի պատկերացնում, թե ոնց կարելի է անշահախնդիր, առանց հաճույք ստանալու, սեփական ժամանակի ու այլ ռեսուրսների հաշվին ուրիշին օգնել, դա շատ շատ շատ վատ նշան է :Ճ Սենց ասեմ՝ ես էդպիսի մարդու հետ ընկերություն չէի անի:

[LisBeth]

Այսինքն դու ուզում ես ասել «անշահախնդիր» բառը անիմաստ բառ է :Ճ ՈՒրեմն սենց ասեմ՝ եթե հաճույքը կարող ենք համարել վերջնական նպատակ, այսինքն ինքներս մեզ հարց չենք տալիս թե որն է հաճույքի նպատակը, ապա նույն կերպ ուրիշներին օգնելը կարող է էլի լինել վերջնական նպատակ: Մեկի արժեհամակարգում հաճույքն է արժեքն ու նպատակը, մյուսի՝ ուրիշներին օգնելը: ՈՒ պարտադիր չի, որ էդ օգնելը հաճելի լինի: Երբեմն օգնելը ահագին տհաճ է, բայց օգնում ես: Ինձ հետ շատ ա պատահել:
Իմ կարծիքով եթե մարդը չի պատկերացնում, թե ոնց կարելի է անշահախնդիր, առանց հաճույք ստանալու, սեփական ժամանակի ու այլ ռեսուրսների հաշվին ուրիշին օգնել, դա շատ շատ շատ վատ նշան է :Ճ Սենց ասեմ՝ ես էդպիսի մարդու հետ ընկերություն չէի անի:

Ես կանեյի, էդպիսի մարդը անկեղծ ա իր ու շրջապատի հետ։ Եթե քեզ տհաճ ա օգնել մեկին, ինչո՞ւ ես կեղծավորություն անում, քեզ ստիպում, որ անես էն ինչը քո բնույթի դեմ ա։ Ո՞րն ա դրա նպատակը, զուտ բարության գործողությո՞ւնը։ Ես չէի ուզենա այդպիսի բարության զոհը դառնալ։

[Վիշապ]

Ես կանեյի, էդպիսի մարդը անկեղծ ա իր ու շրջապատի հետ։ Եթե քեզ տհաճ ա օգնել մեկին, ինչո՞ւ ես կեղծավորություն անում, քեզ ստիպում, որ անես էն ինչը քո բնույթի դեմ ա։ Ո՞րն ա դրա նպատակը, զուտ բարության գործողությո՞ւնը։ Ես չէի ուզենա այդպիսի բարության զոհը դառնալ։

Նպատակը օգնելն ա:

[Տրիբուն]

Ընդհանապես չեմ սիրում օրագրային գրառում մեջբերել, բայց սա իրոք շշմելու բան ա։ Անհավատալի։ Մարդկանց արարքների տակ միշտ մոտիվ կա, հենց նենց ոչ մի բան չի արվում, ուղղակի առժամանակ դու տեղյակ չես, կամ ուղղակի մտածում ես, որ կարա դա էդքան էլ անհիմն բարություն չլինի։ Հետո իմանում ես ու աշխարհը նորից շրջվում ա ոտքերի վրա։

Իսկ ինձ թվում ա, որ Այվուշի էս դեպքը շատ նորմալ, մարդկային ու հաճախ պատահող դեպք ա։ Մարդկանց մասին ընդհանուր առմամբ ես էլ մի նենց մեծ կարծիքի չեմ, բայց ամեն ինչ էնքան վատ չի, ինչքան ու ես կարծում։

[Վիշապ]

Իմիջայլոց, էն որ էսօրվա Հայաստանում էդքան անտեր աղքատներ կան, անարդարություն կա, ու կյանքից շատերը դժգոհ են, դա էլ է էգոիզմի ու շահամոլության արդյունք ու մեծահոգության ու անշահախնդրության բացակայության նշան: Անարդարությունը ծնվում է շահամոլությունից ու հումանիզմի պակասից:

[Sambitbaba]

Խղճահարությունը ոչ մի շարքից ա, ամենաանիմաստ ու անբովանդակ զգացողութույններից, որ ոչ մի վեհանձն բան չի կրում իր մեջ, հակառակ ընդունված կարծիքի։ Ու ամեն բան որ ծնվում ա էս զգացումից, նույն կատեգորիայից ա, դա բարություն չի, այլ այդ զգացումից ազատվելու միջոց։ էդ զգացումը վիրավորում ա թե զգացողին, թե ում հանդեպ որ զգում են։

Անշուշտ, եթե մի բանի իմաստը մարդ թարս է հասկանում, առավել ևս, եթե խոսքն ինչ-որ կարևոր բանի մասին է, - ուրեմն նրա աշխարհընկալումն էլ բնականաբար պետք է որ թարսվի...

Բարությունը չի կարող ծնվել խղճահարությունից (ես կասեի՝ կարեկցանքից), որովհետև բոլոր զգացմունքների սկիզբը՝ Բարին է հենց, Չարի հետ միասին: Այս երկուսից հետո նոր՝ մնացածը:

Բայց մի կարծիր, թե ասելու եմ, իրբ բարին է ծնում կարեկցանքը (խղճահարություն): Բոլորովին: Երբ ամեն ինչ բարի է ու լավ, ինչի՞ն կարեկցես: Կարեկցանք ծնվել չի կարող, քանզի դրա իմաստը չկա:

Կարկցանքի ծնողը՝ Չարն է: Հետաքրքիր չէ՞ արդյոք: Հենց Չարը գլուխ է բարձրացնում Բարու դեմ, անմիջապես ծնում է իր երկու զավակներին՝ Կարեկցանքին և Հույսին, որոնք, լքելով իրենց ծնողին, անմիջապես նրա հակառակորդի, Բարու օգնականներն են դառնում և Չարին ստիպում են պարտվել:

Կարեկցանքն է, որ զարգացնում է մարդու միտքը, իսկ առանց կարեկցանքի մարդ դեգրադացվում է: Ճիշտ նույնպես համընդհանուր բարեշրջման շարժիչ ուշն էլ է կարեկցանքը: Երկրի, մարդկության, մոլորակի: Բայց ամեն ինչ սկսվում է մի մարդու հավատից: Ինչպես "Pay It Forward" ֆիլմում:

[Sambitbaba]

Սամ, չէ չեմ հիշում, ու հիմա քո հակասական գրառուները չէ, որ ինձ պիտի համոզեն։ Անկեղծ, թույլ եմ տալիս, մի համաձայնվիր։ Քո իրավունքն ա։ Բայց ասածիդ մեջ նույնքան հավաստիություն կա, ինչքան կլասսիկ հեքիաթներում, որտեղ բարին միշտ հաղթում ա չարին ու սաղ երջանիկ ապրում են միչև անմահություն։

Բարին միշտ հաղթում ա չարին: Այլ տարբերակ չկա:

[LisBeth]

Իսկ ինձ թվում ա, որ Այվուշի էս դեպքը շատ նորմալ, մարդկային ու հաճախ պատահող դեպք ա։ Մարդկանց մասին ընդհանուր առմամբ ես էլ մի նենց մեծ կարծիքի չեմ, բայց ամեն ինչ էնքան վատ չի, ինչքան ու ես կարծում։

Ախր, Տրիբուն, քո ասածը իմ համար ծանրակշիռ ա, բայց էս լրիվ անհույս դեպքերից ա։ Մեֆն էլ գա չի համոզի։ Դու էդ մարդուն չես ճանաչում ու իրա դրդապատճառը չգիտես, ինչպես նաև դրա լինել չլինելը։ Բնական ա որ կասկածի տակ առնես, առավել ևս որ ընդհանուր առմամբ մարդկանց մասին մեծ կարծիքի չես։ Ես էլ սա եմ նորմալ համարում։

[LisBeth]

Իմիջայլոց, էն որ էսօրվա Հայաստանում էդքան անտեր աղքատներ կան, անարդարություն կա, ու կյանքից շատերը դժգոհ են, դա էլ է էգոիզմի ու շահամոլության արդյունք ու մեծահոգության ու անշահախնդրության բացակայության նշան: Անարդարությունը ծնվում է շահամոլությունից ու հումանիզմի պակասից:

Դե էդ պայմաններում էլ բավականին հետևողական երևույթ ա հոռետեսությունը։ Չես կարա սաղ օրը մի բան տեսնես, բայց քեզ ուրիշ բանում համոզես։

[Վիշապ]

Դե էդ պայմաններում էլ բավականին հետևողական երևույթ ա հոռետեսությունը։ Չես կարա սաղ օրը մի բան տեսնես, բայց քեզ ուրիշ բանում համոզես։

Հա բայց դու կարող ես վատ բաները տեսնելով հանդերձ քո սկբզունքները ունենալ: Շահախնդրությունը լավ բան է՞: Ասենք եթե քեզ խնդրում են մի հարցում օգնել, որում մենակ դու կարող ես օգնել, բայց դա քեզ համար տհաճ ա, միանգամից կհրաժարվե՞ս օգնելուց:
Օրինակ ես պատանի վախտերս ընկած մեր թաղերը սրա նրա հեռուստացույցն էի նորոգում, լրիվ անվճար, որովհետև սաղ բացառապես աղքատ ընտանիքներ էին: Գիտեին, որ գլուխ հանող եմ, գալիս էին տուն, խնդրում էին օգնել: Ես էլ գնում էի, հետս էլ մի չամադան լամպ էի տանում, որ վառած լամպերը փոխեի: Չգնայի՞: Կարող էի հոգեբանությանս վրա աշխատեյի, չգնայի ու ինձ մեղավոր չզգայի, կամ էլ ասեի ժամանակ չունեմ (իսկականից հաճախ դասերս չէի հասցնում էդ պատճառով, վերադառնում էի տուն գիշերվա մեկին շարունակում էի պարապել), հիմա ո՞րն էր ճիշտը :Ճ

[Sambitbaba]

Ախր, Տրիբուն, քո ասածը իմ համար ծանրակշիռ ա, բայց էս լրիվ անհույս դեպքերից ա։ Մեֆն էլ գա չի համոզի։ Դու էդ մարդուն չես ճանաչում ու իրա դրդապատճառը չգիտես, ինչպես նաև դրա լինել չլինելը։ Բնական ա որ կասկածի տակ առնես, առավել ևս որ ընդհանուր առմամբ մարդկանց մասին մեծ կարծիքի չես։ Ես էլ սա եմ նորմալ համարում։

Առավել ևս, եթե մարդուն չես ճանաչում, ուրեմն ի՞նչ իրավունք ունես նրա մասին միայն վատը մտածել: Ի՞նչ իրավունք ունես անծանոթ մարդոու ցուցաբերած կարեկցանքն անհավանական համարել:

Լիզ ջան, խոսքս կոնկրետ քո իրավունքները չեն, "դու"-ն այստեղ յուրաքանչյուր անձի է վերաբերվում:

Ինձ թվում է, ամեն ինչ հետևյալ կերպ պետք է լինի: Եթե ես չեմ ճանաչում մեկին ու կարծիք եմ կազմում նրա ինչ-որ գործի, արարքի մասին, ուրեմն իմ միակ ճանապարհը՝ այդ վարմունքը սեփական անձիս վրա փոխադրելն է. նույնպիսի իրավիճակում կվարվեի՞ արդյոք ես այնպես, ինչպես այդ մարդն է վարվել: Ճիշտ ինչպես Այվին ասաց այդ մասին վերևում: Ու եթե անգամ ինքս անկարող լինեի այդպես վարվել, բայց գոնե հոգուս խոսքում ուզենայի այդ, - ուրեմն լրիվ հնարավոր կհամարեի այդ գործողությունը:
Իսկ ասել, որ բարություն անելն անհավանական է, ինձ կստիպեր միայն այն, եթե ես բարություն, ասենք, միայն փողով անեի:

[LisBeth]

Հա բայց դու կարող ես վատ բաները տեսնելով հանդերձ քո սկբզունքները ունենալ: Շահախնդրությունը լավ բան է՞: Ասենք եթե քեզ խնդրում են մի հարցում օգնել, որում մենակ դու կարող ես օգնել, բայց դա քեզ համար տհաճ ա, միանգամից կհրաժարվե՞ս օգնելուց:
Օրինակ ես պատանի վախտերս ընկած մեր թաղերը սրա նրա հեռուստացույցն էի նորոգում, լրիվ անվճար, որովհետև սաղ բացառապես աղքատ ընտանիքներ էին: Գիտեին, որ գլուխ հանող եմ, գալիս էին տուն, խնդրում էին օգնել: Ես էլ գնում էի, հետս էլ մի չամադան լամպ էի տանում, որ վառած լամպերը փոխեի: Չգնայի՞: Կարող էի հոգեբանությանս վրա աշխատեյի, չգնայի ու ինձ մեղավոր չզգայի, կամ էլ ասեի ժամանակ չունեմ (իսկականից հաճախ դասերս չէի հասցնում էդ պատճառով, վերադառնում էի տուն գիշերվա մեկին շարունակում էի պարապել), հիմա ո՞րն էր ճիշտը :Ճ

Հիմա որ քո էս գրածը կարդում եմ, միանշանակ չանելն էր ճիշտը։ Որովհետև եթե իմ հեռուստացույցը դու նորոգած լիներիր, իրան գետնի տակից էլ կհանեյի, ու ջարդուխուրդ կանեյի։ Չնայած դա բան չէր փոխի, բայց դրանով ես ցույց կտայի թե ինչ կարծիքի եմ այդ տեսակ բարության հանդեպ։